Wieża Lorda Dowódcy

Stannis Baratheon przeglądał ostatnie raporty, od zdrady jego brata i dołączenia do Nocnej Straży, naprawdę się w to wciągnął. Nie było dnia, w którym by czegoś nie doglądał. Chciał mieć wszystko dopięte na ostatni guzik. Po zapukaniu w jego drzwi, rzucił krótkie. - Wejść! - i zaczął oczekiwać gościa, gdy okazał się to być Maekar, lekko westchnął i zaczął wysłuchiwać jego propozycji. To co mówił brzmiało bardzo niedorzecznie, a można było to wyczytać między innymi z miny Stannisa, która przybrała surowy wyraz. Gdy skończył mówić, spojrzał na niego krzywo i przez zęby wycedził. - Ludzie odpowiedzialni za pobór są wyznaczeni, twoim obowiązkiem jest bycie zwiadowcą. Jutro zgłosisz się do dowódcy zbrojnych i nie spoczniesz do nadrobienia braków. A teraz wyjść. - powiedział ostatnie słowo z niewielką goryczą, po czym rzucił wzrokiem w stronę drzwi, jasno dając mu do zrozumienia, gdzie ma być. Po wyjściu zwiadowcy, powrócił do swoich zadań, w końcu nie chciał mieć żadnych braków, w przeciwieństwie do Velaryona.

Biurko lorda dowódcy jak zwykle zapełnione było raportami od zarządców oraz zwiadowców, a także pismami od dowódców dwóch pozostałych placówek Straży. Gdy Deonte wszedł do środka Stannis ledwie zerknął znad pergaminu kto wszedł do środka i oszczędnym gestem zaprosił do środka. Mężczyzna mówił coś o jakimś zdolnym rekrucie, nieistotne. Druga część była bardziej interesująca. Wszyscy bracia prędzej czy później będą musieli nauczyć się radzić sobie za Murem, nawet zarządcy i budowniczy powinni mieć podstawowe umiejętności w tej kwestii.
- Zgoda - powiedział Baratheon, podnosząc wzrok na rozmówcę. - Weźmiesz ze sobą jeszcze jednego zwiadowcę, może być Velaryon, przyda mu się. Rekrutów możesz zabrać czterech, obyś ich wszystkich nie zabił. Po powrocie oczekuję szczegółowego raportu - oczy lord dowódcy powróciły już jakiś czas temu do papierów. - Może być słowny - dodał, najwyraźniej zdając sobie sprawę z braków w edukacji swojego zwiadowcy.
Rozmowa chyba była zakończona.

Stannis jak zwykle był zajęty przeglądaniem raportów. Organizacja i zarządzanie Nocną Strażą nie należała do łatwych zadań. A Baratheon był wyjątkowo staranną osobą i o wszystko dbał w najmniejszym szczególe. Początkowo nie zauważył wejścia zwiadowcy, dopiero po chwili zwrócił na niego uwagę.
- Co się stało, Waters? - mruknał. Wydawał się zirytowany przeszkadzaniem mu w pracy, w końcu jednak pozwolił Watersowi mówić dalej. Gdy usłyszał o śmierci Edmunda, uniósł tylko brew. - To naprawdę nieszczęśliwie. Mam nadzieję, że takie incydenty nimi pozostaną, gdy rekruci złożą przysięgę. - na opowieść o Dzikim, stał się jakby bardziej zainteresowany. Odłożył na bok przeglądany report i skupił się na gościu. Wysłuchawszy wszystkiego, stwierdził: - No cóż... Relacja jednego Dzikiego niczego nie dowodzi. Ale jeżeli doniesienia okażą się prawdziwe, czeka nas ciężkie wyzwanie, do którego powinniśmy się lepiej przygotować. Na pewno się tym jeszcze zajmę. - obiecał. Ale, jakkolwiek ważną informacją by to nie było, Lord Dowódca był do bólu skrupulatny. Doskonale pamiętał, po co Deonte wyruszył z Maekarem i rekrutami za Mur. - Zbliża się czas przysięgi dla nowych rekrutów. Którzy z nich, Twoim zdaniem, nadają się na zwiadowców, a którzy powinni raczej zostać budowniczymi albo zarządcami?

Lord Stannis kiwnął głową. Opinia Deonte wydawała się rozsądna i warta rozważenia.
- Dziękuję. Na pewno wezmę to pod uwagę... Razem z opiniami innych naszych ludzi, oczywiście. - odrzekł. Waters nie był w końcu jedynym, który z rekrutami się zadawał. - A co do Dzikich...  - westchnął. Przesłucham go jeszcze sam i podejmę stosowne decyzje, żeby wzmocnić naszą obronność. - w tym momencie Barathon poczuł przedziwną chęć głębszego skomentowania całej sytuacji, zapewne widząc zdziwienie jego spokojem na twarzy Watersa. - Informacje, które mi przynosisz są oczywiście zaskakujące... Ale nic więcej. Nawet jeśli to prawda, to musimy po pierwsze zachować spokój. Nie możemy pochopnie nic decydować, jeżeli przyjdzie do nas kilka tysięcy Dzikich. A po drugie, nie możemy mieć pewności, co do prawdziwości tych informacji. To tylko słowa jednego Dzikiego. Ale nie martw się, poradzimy sobie. Jak zawsze. - na twarzy Stannisa malował się spokój. - Jeśli to wszystko - możesz odejść. - powiedział stanowczo na koniec i wrócił do swoich spraw.

Guillaume zastał Stannisa siedzącego za swoim biurkiem i popijającego jakiś gorący wywar. Wydawał się mieć białą barwę, a na twarzy Baratheona dostrzec można było pewnego rodzaju ulgę. Lord Dowódca wysłuchał uważnie, co Guil miał do powiedzenia i, zgodnie ze swoją naturą, poprawił go:
- Ser. Mówi się ser, a nie syr. - Stannis wydawał się zirytowany całą postawą Guila. Kiedy obecny Zwiadowca robił z siebie durnia na zaprzysiężeniu, Baratheon był zbyt zaskoczony i nie wiedział, co o nim sądzić. Teraz jednak, gdy poznał go lepiej, był niezadowolony z jego niepoważnej postawy. Nawet jeżeli nieumyślna, psuła dyscyplinę pośród innych Braci. Westchnął i wskazał mu krzesło naprzeciwko siebie i rozkazał: - Siadaj, zapewne masz dużo do opowiedzenia. Nie spodziewałem się, że wrócisz tak szybko... I to sam. Cóż takiego się stało, że nie ma z Tobą Jona Snow? Proszę złożyć raport. - spytał, odkładając pusty już kubek na bok.

Stannis wyglądał na niezadowolonego z postawy Guila. Widać było po nim w czasie rozmowy, jak z nerwowością słucha, stuka palcem o biurko... Gdy Guil skończył relacjonować, spytał rozczarowany:- Czy dobrze zrozumiałem, że zostawiłeś swoich braci samych? - westchnął. - Jeżeli Jon Snow Cię odesłał, to zapewne nie bez powodu. Zaczekam jeszcze aż wróci, aby wysłuchać jego relacji. Do tego czasu jednak musisz pozostać w Czarnym Zamku. Musisz mi obiecać, że go w tym czasie nie opuścisz. W przeciwnym razie zostaniesz wtrącony do Lodowej Celi. - mówiąc, wziął pergamin i zaczął na nim coś pisać. - Czy to jasne? - rzucił spoglądając sponad pergaminu. Jeżeli otrzymał twierdzącą odpowiedź, dodał jeszcze: - Możesz odejść. Pójdź może do maestera przebadać, czy nie ucierpiałeś na wyprawie. - zwinął zapisany już pergamin i zapieczętował go. - Przekaż mu to, jasne? I pozbądź się tych głów, żaden Zwiadowca nie będzie robił z siebie głupca!

Do lorda dowódcy dotarły fantastyczne wieści! Kilku budowniczych zajmując się inspekcją tuneli pod zamkiem odkryło nieoznakowane, ukryte przejście, które doprowadziło ich do ukrytego korytarza oraz sal. Trzy z nich były mało przydatne, ot stary magazyn z nienadającą się już do niczego żywnością - chociaż trunki skryte w kilku beczkach wciąż musiały być przednie - oraz dwie komnaty wypełnione piętrowymi pryczami. Były jednak jeszcze dwie sale, które zdawały się być znacznie bardziej interesujące. Jedną z nich była zbrojownia, której zawartość - bogowie tylko wiedzą jakim cudem - wciąż była w świetnym stanie. Dziesiątki łuków, mieczy, toporów, włóczni oraz tarcz, a także zapas czarnych hełmów, kolczug i innych elementów pancerzy, a nawet trzy komplety czarnych jak noc, matowych zbroi płytowych. W drugiej sali natomiast odnaleziono stare archiwa. Maester oraz zarządcy przeglądając ich zawartość natrafili na sterty raportów oraz spisów sprzed stuleci, a także na - bardziej użyteczne - dokładne mapy terenów za Murem i plany zamków Nocnej Straży, które mogły okazać się przydatne w ich odbudowie. Poza tym archiwa mogły skrywać jeszcze inne, cenne informacje i zarządcy zapewne wkrótce zabiorą się za ich badanie.
Poza tym niezwykłym odkryciem na Mur dotarł kolejny - całkiem spory - transport rekrutów. Dzięki odnalezieniu zbrojowni z pewnością nie zabraknie dla nich dobrego rynsztunku, chociaż ten najlepszy zapewne przypadnie najstarszym stażem zwiadowcom oraz oficerom. Lord Stannis przyjął rzecz jasna wszystkie te informacje z typowym dla siebie ponurym grymasem, wydając jedynie ze spokojem stosowne rozkazy.

Jeden z strażników zawiadomił lorda Stannisa i po kilku minutach przyniósł odpowiedź, że Westford może się widzieć z lordem dowódcą. Wejście do samotni Lorda Dowódcy minęło Arthurowi w ciszy i spokoju. Nikogo po drodze nie spotkał. W końcu dotarł do drzwi, wszedł do pokoju i zastał Stannisa opisującego jakiś raport. Od razu odłożył to na bok na widok rekruta. Wypięcie przez niego piersi czy ściągnięcie brzucha nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. Baratheon wysłuchał tylko spokojnie, co ma do powiedzenia jego gość. Przyjął to z delikatną zdziwienia i irytacji. -
Możesz usiąść. - wskazał na krzesło po przeciwnej stronie biurka. Gdy Arthur już zajął - lub nie - wskazane miejsce, Stannis rozpoczął dłuższą odpowiedź. - Brat Deonte nic mi nie wspominał, że się rozdzieliliście. Czy mógłbyś opowiedzieć coś więcej? Ilu ich tam było i, jeżeli się orientujesz, kto? Kto zarządził taką decyzję? Skąd wiesz, że ich straciliśmy? Szczegóły rozstania? Co ze sobą mieli? Którędy mieli wracać? Rozumiesz, że bez takich szczegółów nie będę w stanie podjąć żadnych kroków. - stwierdził i, po dłuższej wypowiedzi, wziął łyk wody że szklanki stojącej na biurku. Czekał spokojnie na odpowiedź rekruta.

Lord Dowódca mógł wiele wytrzymać. Przez długi czas wysłuchiwał oskarżeń rzucanych w stronę zwiadowców. Obelg, krytyki. Arthur zachowywał się jak nie wiadomo kto, chociaż był ledwie rekrutem. Ale starał się to ukrywać, przemilczał i nawet powstrzymywał się od okazywania złości. Ostatnim zdaniem jednak Westford przegiął (kolokwialnie mówiąc) pałę. Stannis wstał i spojrzał na niego z góry, wyraźnie poirytowany. Jego spojrzenie zdawało się świdrować Arthura na wylot. Powoli wycedził przez zęby słowa:
- Możesz wyjść. - nic nie mówił więcej; czekał tylko, aż rekrut opuści jego samotnię. Nie miał zamiaru dłużej tego słuchać; a zresztą wiedział już wszystko, co musiał. Gdy został sam, przysiadł do sporządzania pisemnego raportu z wyprawy. Rozpoczął też selekcję czterech zwiadowców, którzy wybiorą się za Mur w poszukiwaniu zaginionych braci. Gdy wszystko było gotowe, kazał wezwać jeszcze do siebie maestera. Wydał mu pewne szczególne rozkazy, po czym przeszedł się przewietrzyć na dziedzińcu.

Co prawda Arthur został wpuszczony do Lorda Dowódcy, ale ten wydawał się być wyraźnie zirytowany. Wysłuchał spokojnie co Westford ma do powiedzenia, popijając jakiegoś mleka, po czym powoli wstał i spojrzał na niego swoim piorunującym wzrokiem. Wyrażał głęboką irytację i zdenerwowanie. Stannis cedził słowa pewnie, choć powoli, z lekką zaledwie nutą niechęci: - Uważasz nas za głupców? - spytał na początek. Zaczął też głośno zgrzytać zębami. - Przychodzisz do mnie z byle pomysłem, uważając, że jesteś mądrzejszy od innych? Większość z nas jest na Murze ponad trzydzieści lat, a Ty zaledwie kilka tygodni. A wiesz co w tej chwili najbardziej przeszkadza nam w obronie przed Dzikimi? Ty, przychodząc do mnie co godzinę i snując swoje wizje. Koniec! Nie pojedziesz na zwiad z Pierwszym Zwiadowcą. Ani ty, ani żaden z Twoich braci nie zjawicie się u mnie, jeżeli Was nie wezwę. A żebyś nabrał trochę pokory, przez następny tydzień będziesz czyścił wychodki! To wszystko, możesz odejść. - zakończył i usiadł, wracając do swoich raportów, których czytanie przerwał mu Arthur.