Komnata Clarice

Kolejny piękny i radosny dzień w Orlim Gnieździe, sialala... No, tyle że nie. Był to dzień jak zwykle paskudny, bowiem wszystko jeszcze spowijała poranna mgła, a też zapowiadało się na deszcz, co by wyjaśniało, czemu księżniczkę Findis od wczoraj bolała głowa. Był to też dzień ponury jak każdy inny, ponieważ wrogowie Doliny wciąż dychali. Ten pierdolony dziwkarz, Sebastion Grafton, któremu udało się jakimś cudem zbiec oraz oczywiście paskudna krew jej ojca, stryjek Jon, który powinien już dawno leżeć martwy w grobie. Ach, gdyby tylko królewna urodziła się w takim Reach, to miałaby piękny zamek, mnóstwo róż, dwór pełen wielbiących ją poddanych i... chyba porzygałaby się z tej słodyczy. Tfu, paskudne Reach i paskudne całe Westeros. Halleck doradzał jej odpocząć i tak też wczoraj zrobiła, tylko że jeden dzień nie zdziała nagle cudów.
Cuda mogła jednak zdziałać pewna osoba, a imię jej było Clarice. Tak, im szybciej to załatwią, tym będzie lepiej dla wszystkich. Przed pójściem spać księżniczka poprosiła tylko lady Elię oraz ser Ronnela, aby spróbowali zdobyć jakąś rzecz należącą do jej stryja. Mieszkał tu swego czasu, przebywał przecież, coś musiało po nim pozostać, chociażby jakaś szmata czy w co on się tam ubierał. Oczywiście mieli przy tym nie wzbudzać podejrzeń. Jeśli udało im się przynieść ową rzecz, to regentka około południa zamierzała odwiedzić pewną zielarkę.
-Jak idzie urządzanie się? - zagadała, by nie wypalić od razu: "Dawaj magię, wiedźmo!" -Pamiętasz, jak rozmawiałyśmy o moim wrogu? Jestem gotowa - rzekła jednak po chwili. W zasadzie aż tak zdesperowana nie była, bo zawsze mogła przyjść rano. A nie, jednak nie mogła. Bardziej niż zemsty na Jonie pragnęła jednak dziecka, toteż każdą noc i poranek zamierzała teraz spędzać z panem mężem.

Szybka była ta Clarice, potrzebowała bowiem zaledwie jednego dnia, aby zadomowić się w nowym miejscu. Findis zdążyła się natomiast zorientować, iż służbę niezmiernie ciekawi nowa mieszkanka Orlego Gniazda. Z tego właśnie powodu księżniczka zamierzała poprosić lady Elię, aby ta podsycała wśród dam dworu i służek informacje, jakoby Clarice rzeczywiście miałaby się znać wyśmienicie na odtrutkach, na czym regentce ponoć miało teraz zależeć. Przyjaciółka miała też mówić, że księżniczka Findis najzwyczajniej w świecie nie chciała zarzucać dodatkową pracą i tak zajętego w ostatnim czasie maestera, ale z pewnością w razie wątpliwości zwróci się do uczonego. W zasadzie to królewna planowała osobiście z nim o tym porozmawiać, jeśli obydwoje znajdą wolniejszą chwilę.
-Właśnie widzę - odparła z uznaniem. Na szczęście Clarice nie widziała przeszkód, by mogły zacząć od razu. Findis wzięła podsunięty przez wiedźmę nóż i przecięła sobie nim skórę po wewnętrznej stronie lewej dłoni. Ciepła krew popłynęła i jęła leniwie skapywać do drewnianej miseczki.
-Chyba? - dopytała, gdy Clarice się zawahała. -Powinna spotkać go śmierć, ale jeśli nie możesz tego uczynić, tedy niech stanie mu się coś tak okropnego, by nie mógł już dłużej nikomu przewodzić. Niech gnije od środka - powiedziała stanowczo, patrząc się chłodno na własną krew. W myślach słyszała tylko jedno: "Jon Arryn"...

Clarice mówiła i mówiła, a wiła się przy tym ze swymi słowami niczym piskorz. Królewna wolała z kolei, gdy mówiło się do niej prosto. Nie żeby nie rozumiała zawiłych sformułowań, ale okropnie nie szanowała kręcenia w mowie, za to bardzo lubiła, gdy ktoś zwracał się do niej bezpośrednio. Wiedźma jednak w końcu wyznała, o co chodzi, lecz na Findis nie zrobiło to żadnego wrażenia. Gdy dziewczę niepewnie wspomniało o owej ofierze, spojrzenie regentki nawet nie drgnęło. Czyli życie, tak? Im cenniejsze, tym lepiej... Siebie głupio byłoby poświęcać, a Halleck był jej jeszcze potrzebny. Horrmund? Nie, lepiej nie pozbywać się tak oddanego przyjaciela. Rowena? Miłość do młodszej siostry zawsze była słabością Findis, zatem i ta opcja również odpadała. Do matki lepiej się było nie zbliżać, podobnie śmierć któregoś z kuzynów spowodowałaby, iż niektórzy nabraliby pewnych podejrzeń. Została jeszcze mała Astrid... Dzieci dosyć często chorują i łatwo jest im umrzeć, ale czy Jon był warty życia własnej córki?
-Wiem, gdzie mniej więcej przebywa obecnie mój wróg - oświadczyła po dłuższej chwili ciszy, po czym podzieliła się z Clarice informacją, którą uzyskała od Roberta Royce'a. -Muszę się zastanowić, kogo warto poświęcić w tym celu. Jednak żebym nie marnowała krwi... czy mogłabyś teraz obłożyć go klątwą, a gdy już znajdę odpowiednią ofiarę, wtedy sprowadzić na niego śmierć? - zapytała. Nie chodziło w żadnym wypadku o moralność, lecz sprawę należało przemyśleć. Zniknięcie kogoś ważniejszego będzie bardzo podejrzane, lecz nawet zniknięcie zwykłej służki mogło ciągnąć za sobą pewne konsekwencje. -Wiem, co chcę, by mu się stało. Niech język mu zgnije, niech mu odpadnie, niech zamilknie - wyraziła swe życzenie. Ostatecznie język był częścią ciała tak samo jak nogi, zatem również i on mógł ulegać takim procesom. Na koniec, jeśli była taka konieczność, Findis podała jeszcze miano swego wroga, a brzmiało ono Jon Arryn.

Śmierć stryja byłaby co prawda najlepszym rozwiązaniem, ale z nią księżniczka chciała się jeszcze wstrzymać. Być może sam gnijący język da co nieco do myślenia lordom wspierającym ser Jona, a może nawet samego mężczyznę skłoni do myślenia, iż nie powinien podburzać możnych przeciwko córce brata.
Regentka uśmiechnęła się szeroko, gdy Clarice tak wesoło zareagowała na wybór tej konkretnej części ciała.
-Dobrze powiedziane, Clarice. Dokładnie o to mi chodzi - rzekła, uśmiechając się trochę niepokojąco. Teraz pozostało jeno czekać, czy klątwa wiedźmy rzeczywiście zadziała. Findis specjalnie nie ufała magicznym sztuczkom i tak naprawdę to się nimi w ogóle nie interesowała, ale podchodziła do nich teraz tak, jak do wielu innych rzeczy ostatnio - bardzo instrumentalnie. Póki coś mogło przynieść jej korzyści, póty można było akceptować istnienie tego.
Na koniec dziewczyna podziękowała Clarice za jej pracę, po czym opuściła komnatę "zielarki". Dziwne. Odczuwała coś na kształt niepokoju, choć to chyba nie ona powinna obawiać się nocy. Mimowolnie pomyślała o Siedmiu, lecz nie prosiła ich o jakiekolwiek wybaczenie. Wszystko bowiem, co teraz czyniła, miało posłużyć w przyszłości większemu dobru, choć część ludzi jeszcze nie była w stanie tego pojąć.