Gwiazdowe Wzgórze

Gwiazdowe Wzgórze tej nocy nie uświadczyło spokojnego światła gwiazd i księżyca. Natomiast wszyscy ci, którzy zasypiali zmęczeni późnym wieczorem, zostali wyrwani w środku snu brutalnymi krzykami. Co się działo? Ciężko było na początku to orzec, bowiem wszędzie panował chaos. I dym, tak, wszędzie był też obecny ten przeklęty dym, który przy każdym oddechu wdzierał się do płuc. Pierwszy przebudził się niejaki Mat, miejscowy pijaczyna, który zanim spostrzegł płonący dach jednej z chat, ogień zdążył przenieść się już na sąsiednie budynki. Gdy mężczyzna natomiast zbudził strażników, którzy akurat posnęli, paliła się już część palisady.
Starszy wioski, mężczyzna w średnim wieku z pokaźnym wąsem, nie próżnował. Dość przytomnie koordynował grupą chłopów, którzy z wielkim zapałem donosili kolejne wiadra wody. Wkrótce i baby zaczęły także pomagać, a nawet kilkoro starszych dzieci włączyło się do pomocy. Kiedy zatem Jareth dotarł w rodzinne strony, sytuacja z pozoru wyglądała na opanowaną. Jego wierny druh, Lew, biegł z nim aż do początku zabudowań, jednak gdy tylko poczuł duszący dym i palące ciepło, zaskomlał i cofnął się wystraszony. Jeszcze chwila, a ucieknie pewnikiem z podkulonym ogonem. Jarteh natomiast mógł dostrzec znajomą twarz przed bardzo dobrze znaną mu chatą. Twarz ta była powykręcana z przerażenia, a osoba, do której należała, zanosiła się rozdzierającym płaczem.
-Moje dziatki, moje wszystkie dziatki - krzyczała kobieta, w której Jareth mógł rozpoznać matkę. Chłopak stanął przed wyborem - opanować zwierzaka czy biec zobaczyć, co stało się z jego rodziną?

Lew na chwilę przystanął przy swym panu i spojrzał mu się głęboko w oczy. Wydawało się, jakby nawet rozumiał Jaretha, jednak czy aby na pewno? Ostatecznie wilk był dzikim zwierzęciem, a sam chłopak nie opanował jeszcze go w takim stopniu, aby ten zawsze się go słuchał. Teraz jeszcze był popłoch i panika, toteż Lew pobiegł sobie... no właśnie, gdzieś sobie pobiegł. Jareth zapewne myślał, iż pobiegł szukać kogoś znajomego, lecz zwierzak w istocie uciekł czym prędzej do lasu, by tam przeczekać najgorsze.
-A kim do diabła jest Wallace? - zabrzmiał gdzieś obok głos jakiegoś pijaczka zbudzonego niedawno ze snu.
-No przecież każdy wie, kim jest Wallace... - odparł jego kompan. Mężczyzna podumał przez chwilę, podrapał się po brodzie i odchrząknął.
-Ej, burwa, bo ja nie wiem - takie stwierdzenie mógł usłyszeć Jareth, któremu jednak śpieszno było chyba teraz do rodziny.
Matka Jaretha ledwo go chyba poznała, ale nawet jeśli tak, to raczej nie była w stanie mu wytłumaczyć, skąd ten pożar się w ogóle wziął. Była równie zaskoczona co on sam.
-Twój ojciec... on wszedł po nie... - zdołała tylko tyle wydukać w przypływie płaczu. Jeżeli Jareth dość uważnie się rozejrzał, to gdzieś obok leżało przewrócone wiadro, które najwidoczniej ktoś upuścił. Chłopak nie zdążył jednak zabrać się nawet do roboty, a ujrzał sylwetkę swego ojca wychodzącego z płonącego domostwa. Na rękach miał kruche ciało dziewczynki, która chyba najwidoczniej jeszcze żyła. Po chwili na miejsce przybiegli też strażnicy, w tym wspomniany wcześniej Wallace, którzy zaczęli koordynować gaszenie płomieni. Nigdzie jednak nie było Lwa...

Pat i Mat, wioskowi idioci, nawet nie zwrócili na Jaretha większej uwagi. Można było podejrzewać, że nawet i pożaru nie potraktowali poważnie, mimo iż duszącego dymu nie dało długo się ignorować. W każdym razie matka Jaretha również zdawała się go nie dostrzegać i nie reagować na jego próby uspokajania. Po prostu bezwiednie opadła w jego ramiona i trwała tak, do czasu aż chłopak nie popędził na pomoc ojcu.
-Synu, nie, dla nich już za późno - krzyknął do młodzieńca starszy mąż, który wciąż trzymał na rękach swą córkę. I w istocie sytuacja nie wyglądała najlepiej; ogień rozbuchał się na dobre, w zasadzie to ciężko było nawet wejść do środka. Czy mimo wszystko Jareth dalej chciał próbować? Dla wielu ludzi byłoby jasnym, że wkroczenie w takie płomienie równa się niemalże pewnej śmierci. Mimo wszystko może była jeszcze nadzieja?
Z kolei strażnik Wallace owszem, przebiegał akurat obok Jaretha, jednak miał na ręku niemowlę, które najwidoczniej właśnie ocalił z pożaru.
-Jareth? Czekaj no, muszę je odstawić do matuli. Zara no wracam - odparł szybko i zniknął. No i tak... nasz dzielny bohater został praktycznie sam i musiał podjąć decyzję. Czekać na przyjaciela, czy jednak samemu się narażać? Nagle jedna z drewnianych belek przewaliła się na ziemię, odsłaniając tym samym nowe wejście do domostwa. Teraz albo nigdy. Tylko w zasadzie to czemu Hugon i Pate nie odpowiadali?

Może i Wallace był przyjacielem Jaretha, ale samo to jeszcze nie oznaczało, że porzuci swoją robotę ot tak i ruszy na złamanie karku, by pomóc chłopakowi. Nie, nie, nie... Dużo szybciej załatwi to swoim sposobem, dlatego też nawet nie czekał, by wysłuchać, co Jareth w jego kierunku krzyczał. Był strażnikiem, miał swoje obowiązki, a Gwiazdowe Wzgórze nie składało się jeno z samej rodziny przyjaciela. Trudno, takie było życie, brutalne i często dające kopniaka w najmniej odpowiednim momencie. Jednak mimo wszelkich przeciwności Jareth postanowił wejść do płonącej chaty. Czy była to mądra decyzja? Niektórzy zapewne stwierdziliby, że nie, ale chłopakiem targały wówczas emocje.
Niestety zasłanianie ust na nic mu się nie zdało, bowiem dym i żar wdzierały się okrutnie do płuc z każdą próbą zaczerpnięcia oddechu. Oczy tak paliły chłopaka, iż nawet nie był w stanie dotrzeć do głównego pokoju. Czuł, że robi mu się niedobrze, a świat zaczyna powoli wirować. W zasadzie to był jeszcze na tyle świadomym, by wiedzieć, iż długo nie da rady. Niby miał szczęście, bo języki płomieni w zasadzie go nawet nie liznęły, ale w pożarze podobno najgorszy jest właśnie dym, który dusi i dławi.
-Jareth, wyłaź stamtąd! - dobiegło go wołanie Wallace'a. Po chwili też poczuł mocny uścisk na ramieniu, by zaraz zostać pociągniętym w tył. Ktoś go ratował, ktoś go wyciągał. Wallace? Nie... Ta ręka przypominała bardziej rękę ojca. Opuszczając płonący budynek, Jareth kątem oka mógł dojrzeć bezwładne ciała swoich braci wtulonych w siebie. Ich nogami zajmował się już ogień, lecz oni nie krzyczeli.
Za to ojciec krzyczał. Bo choć dym aż tak mu nie zawrócił w głowie jak synowi, a nawet udało mu się wyciągnąć najstarsze dziecko z pożaru, to płomienie dosięgły jego lewej ręki. Na szczęście Wallace tym razem bardzo szybko zareagował, zrzucając na wierzgającego staruszka swój płaszcz w celu zduszenia ognia. Podziałało, a ojciec był przytomny, choć nadal jęczał. Normalnie zaraz zajęłaby się nim jego żona, gdyby nie to, że właśnie próbowała ocucić swą córę. Jareth mógł natomiast zobaczyć, że przypalona ręka ojca nie wygląda wcale tak źle. Gdyby tak nawet zastosować prawidłowy sposób leczenia, to by skończyło się zapewne jeno na słabo widocznej bliźnie.

Zajęty łkaniem i rozpaczaniem Jareth nawet nie zauważył, kiedy pozostałe chłopy zajęły się płonącymi chatami. W końcu przy pomocy Wallace'a udało się też ocalić szkielet domowiska jego rodziny, choć trochę to musiało im zająć. W tym czasie matce udało się ocucić swą jedyną dziewczynkę, która teraz jeno kaszlała, wpatrując się w pogorzelisko. Matka tymczasem musiała zająć się ręką ojca, który teraz już nie okazywał najmniejszych oznak bólu. Miast wicia się i zawodzenia położył zdrową rękę na ramieniu jedynego już syna i rzekł:
-Sza, życia im nie zwrócisz, chłopcze - odezwał się pełnym rezygnacji głosem. -Czy byś poszedł czy nie, ogień i tak by strawił wszystko - powiedział, co wiedział, po czym zajął się pocieszaniem płaczącej żony. Ona nawet specjalnie nie winiła Jaretha, zwyczajnie nie była w stanie teraz z kimkolwiek rozmawiać, poza tym było jeszcze sporo rannych, którymi musiała się zająć.
Po jakimś czasie do naszego bohatera podszedł też Wallace, który klepnął sobie obok starego druha.
-To nie byli bandyci - pokiwał przecząco głową. -Jareth, jak matulę kocham, nic nie zostało skradzione, a poza pożarem nikt nie ucierpiał. Nikogo też podejrzanego nie widzieliśmy tej nocy, a psy nawet nie zaszczekały. Czyli co? Duchy mi teraz chałupy palą, czy kie licho? - zapytał, choć odpowiedzi raczej nie oczekiwał. Był zmęczony i zrezygnowany, a jeszcze panu trzeba było o tym wszystkim donieść i być może poprosić o pomoc w odbudowie... O tylu rzeczach trzeba było pomyśleć, a tak mało rąk było do pracy. Mężczyzna w końcu splunął obok siebie i zaczął się smętnie wpatrywać w szkielet chaty stojący przed nim.

Duchy czy nie, należało to jak najszybciej wyjaśnić i Wallace to wiedział. Nie chciał jednak w tym momencie dodatkowo kłopotać swego przyjaciela, który i tak był już załamany. Wybąkał tylko parę słów na temat, jak mu to przykro z powodu jego straty i ruszył zająć się swoimi sprawami. Rodzice natomiast nie winili za nic chłopaka i kazali mu siebie nie przepraszać, matka wspomniała tylko coś o tym, by zaopiekował się siostrą i ojcem, gdyż ona miała jeszcze trochę roboty jako wioskowa znachorka. Kiedy jednak Jareth znalazł już bezpieczne schronienie dla pozostałości swej rodziny i upewnił się, iż wszyscy śpią, mógł wyruszyć na poszukiwanie Lwa. Trochę zajęło mu to czasu, bowiem wystraszony zwierzak długo nie reagował na nawoływania swojego właściciela, jednak w końcu chłopak mógł usłyszeć szmer w krzakach obok, z których po chwili wyłonił się jego wilk. Teraz wspólnie mogli czekać na nadejście poranka.

Następnego ranka Wallace nie miał dobrych wiadomości dla Jaretha. Nie za bardzo mógł z nim wyruszyć w drogę, gdyż w wiosce potrzebni byli teraz silni i sprawni mężowie, którzy pomogą ogarnąć cały ten burdel. Co prawda Jareth mógł jeszcze przekonywać swego druha, gdyż samemu to tak trochę średnio widziało mu się maszerować, ale nie wiadomo było, czy Wallace ulegnie. Później chłopaka czekał kolejny zawód, ponieważ jedyny hełm, jaki jego ojciec posiadał, został gdzieś w pogorzelisku, słowem - zaginął. Matka jednakże przygotowała mu solidny posiłek i skromne zapasy na drogę.
-Auuu! - zawył radośnie Lew, praktycznie od razu podając swemu panu potężną łapę. Cóż, przynajmniej on nie zamierzał go opuszczać, a zatem Jareth mógł jednak liczyć na jakieś towarzystwo.

Czworonożny przyjaciel Jaretha usłuchał go i grzecznie potruchtał w stronę bramy, gdzie miał go oczekiwać. Dużo gorzej miała się jednak sprawa z Wallacem, bo choć wielce on kochał swego starego druha, to jednak wioski porzucić nie mógł i jakoś średnio mu się widziało pchać w tym momencie do rycerza, kiedy jego ręce potrzebne były tu na miejscu.
-Jareth, posłuchaj mnie - westchnął ciężko strażnik. -Naprawdę serce moje każe mi iść z tobą, przyjacielu, ale rozum nakazuje zostać. Dobrze wiesz, że w rzyci mam teraz awanse, kiedy należy myśleć o sprawach wioski. Nie jest nas dużo, a każda para rąk do pracy się nada. Ty jednak idź, bo ktoś to uczynić musi - polecił chłopakowi. Zaraz jednak stanął obok nich rosły chłop wyglądający niczym dąb, jednak z twarzą jakąś taką przygłupią.
-O, Tom z tobą pójdzie - rzekł Wallace, na co wieśniak skinął potulnie głową i głośno charknął. No cóż, lepiej żeby to Jareth gadał przed rycerzem, ale młodzik nawet nie miał czasu się nad tym głębiej zastanowić, bowiem poczuł ciągnięcie za koszulę.
-Ja też z tobą wyruszę - rzekła Janice, która zaszła swego brata niemalże niepostrzeżenie. Matka już najwidoczniej jej nie potrzebowała, a dziewczynka też chciała się na coś przydać. Zatem z wielkim trudem, ale Jarethowi chyba udało się skombinować drużynę: chłopak, jego siostra, przygłup i wilk. Idealnie! Teraz tylko pozostawało im dostać się do szlachetnego pana, a to w najlepszym wypadku oznaczało jakiś dzień drogi.

Wallace oczywiście zgodził się na rozmowę po powrocie Jaretha, przecież nadal byli przyjaciółmi. To że akurat teraz był bardzo zajęty nie wynikało z niechęci do chłopaka, tylko z tego, że jakieś tam swoje obowiązki miał i najpierw należało je wykonać. Na odchodne klepnął tylko młodego w plecy i życzył mu powodzenia. Coś tam mruknął jeszcze o tym, żeby Starucha bezpiecznie doprowadziła go do celu i zniknął.
Tom z kolei był osobą dużo mniej rozmowną. Popatrzył się tylko z góry na Jaretha, gdy ten zadał swoje pytanie.
-Mogę podnieść dorosłego konia ponad głowę i mogę wstrzymać swój oddech przez dziesięć minut - zaczął swą opowieść. -Raz, żeby tylko wygrać zakład, zjadłem kilogram trucizny z borsuka i przebiegłem nago dwa kilometry. Nie czuję bólu i widzę wszystko w odległości czterech kilometrów bez żadnego ustrojstwa. Żaden człowiek nie jest w stanie mnie zabić. Pewna znachorka i dwóch septonów spisali i zatwierdzili dokument, który potwierdza, że nie mam duszy - odpowiedział śmiertelnie poważnie. Jak sądził, po tym wywodzie powinna nastać chwila ciszy, którą ostatecznie sam Tom raczył przerwać paranoicznym wybuchem śmiechu. Klepnął Jaretha w plecy, aż ten się lekko zachwiał, i wyjął ze swej torby dorodną rzepę, by po chwili wgryźć się w nią mocno.
Janice, widząc dziwne zachowanie Toma i będąc chyba w jakiś sposób przekonaną przez swego brata, odpuściła. Zrezygnowana wręczyła bratu prowiant i wróciła pomagać matce. No, to teraz mogli wyruszać! Dzięki opiece Siedmiu nic miało ich nie niepokoić podczas tej podróży. Końcowym celem oczywiście była wieża rycerska, gdzie mieli nadzieję porozmawiać z ser Larkinem.