Sept

Mhm, na przykład taki Leman z Russ, przywódca Wilków Zimy z wielką chęcią zobaczyłby głowę ich ojca nabitą na pikę. Księżniczka westchnęła mocno. Rowena nawet nie wyobrażała sobie, czego jej zazdrościła i za czym tak bardzo tęskniła. Gdyby Findis nie kochała tak bardzo swojej siostry, to bez wahania by się z nią zamieniła.
-Nie było czego zazdrościć, Row. Ojciec nigdy nie chciał mi dać tego, czego pragnęłam - skomentowała krótko. Mogłaby jej niby o wszystkim opowiedzieć, ale po co? Jeszcze by jej nie uwierzyła i straciłaby tylko kolejną bliską jej osobę.
-Nigdy nie chciej być mną. Nie bądź taka jak ja. Widzisz, jak skończyłam? Myślisz, że jestem szczęśliwa? - powiedziała do niej, mając oczywiście na myśli swoją ucieczkę. Bo to, że Rowena powinna być posłuszna królowi i odpowiedzialna, to chyba było jasne?
No i się zaczęło... Na początku Findis próbowała łagodnie uspokoić siostrę, jednak ta wkrótce zaczęła się zachowywać tak, jakby coś ją opętało. Księżniczka musiała podjąć zdecydowane kroki, nim ktoś się nimi zbytnio zainteresuje. Naraz złapała mocno swą siostrę za ramię i zmusiła do ponownego zajęcia miejsca w ławie. Jedną ręką objęła ją, przytrzymując jednocześnie przy sobie, a drugą zasłoniła jej usta.
-Siadaj. I cicho bądź, bo jeszcze ktoś usłyszy - wysyczała jej do ucha. Po chwili jednak pojęła, że chyba nieco za mocno potraktowała Rowenę. -Wybacz, ale musiałam cię opanować. Jeśli chcesz w ogóle się czegokolwiek ode mnie dowiedzieć, to nie możesz tak panikować. I... lepiej chodźmy do ciebie - zadecydowała, próbując wyprowadzić swą siostrę ze świątyni. Zaraz jeszcze przyjdzie tutaj ponownie Leo Redfort i zastanie ich w nieco dziwnej sytuacji.

Cóż za wspaniały dzień! Ostatnio Findis Arryn była tak zadowolona w momencie, gdy dokonała zemsty na Sebastionie Graftonie, a choć tym razem los jej wroga jeszcze nie był przesądzony, to księżniczka i tak odczuwała wielką satysfakcję. Doszły do niej bowiem wieści, iż jej szacowny stryj, ser Jon Arryn, zapadł podobno na jakąś straszną chorobę, która dopadła go bardzo nagle. Wedle doniesień mężczyzna ponoć nie wychodził ze swego namiotu. Miał też nic nie mówić, ale za to potwornie wrzeszczeć, gdy medyk próbował mu pomóc. Czyż to nie wspaniałe?
Oczywiście regentka nie mogła otwarcie pokazywać takiego zadowolenia, bo choć sprzeczała się obecnie ze swym krewniakiem, to przecież pragnęła przede wszystkim doprowadzić do zgody między nimi. Targana jednak pewnymi wątpliwościami, aby zasięgnąć przede wszystkin pomocy i natchnienia Siedmiu, a następnie rady od starego przyjaciela. Kiedy zatem skończyła już swe modlitwy, poprosiła septona Elysa o chwilę rozmowy. Przede wszystkim chciała się go doradzić, czy problemy z mową jej stryja nie wydają mu się być niejako znakiem od Siedmiu, którzy za pomocą strasznej dolegliwości postanowili pozbawić ser Jona mowy, aby więcej nie szkodził swej bratanicy i tym samym nie doprowadzał do podziałów w królestwie. Na koniec jednak księżniczka i tak chciała poprosić kapłana, aby ten modlił się o szybki powrót stryjka do zdrowia, gdyż nie zależało jej na cierpieniu własnego rodu.

Ach tak? Nie pierwszy raz ktoś myślał inaczej niż Findis, ale to nic. Zwykle bowiem ten ktoś szybko dochodził do wniosku, iż tak naprawdę księżniczka ma rację i mówi z sensem. Regentka jakoś potrafiła tak dobierać słowa, że pod ich wpływem ludzie byli w stanie zmieniać swoje myślenie na dany temat. Tak też i tym razem postanowiła ona uczynić.
-Przyjacielu - zaczęła łagodnie. -Czyż mój stryj nie miał wystarczająco czasu, aby zaprzestać buntować przeciwko mnie lordów Doliny? Czyż od początku nie dążyłam do pokojowych rozwiązań, a ten działał wręcz przeciwnie? Myślę, że ser Jon miał już całe mnóstwo szans, aby się opamiętać i nie tworzyć konfliktów w obrębie własnej rodziny i co gorsza - w obrębie królestwa. Może i lekko przesadzam, jednak zastanawiającym jest fakt, iż choroba przyszła nagle i niespodziewanie, a ponadto uniemożliwiła mu mowę. Nie jestem maesterem, ale nie słyszałam o takiej chorobie, która prowadziłaby do tak szybkiego zaniku mowy - wytłumaczyła swój punkt widzenia, który wydawał się jej mieć dużo sensu. Mówiła cicho, dostosowując się do panujących wokół warunków.
-To wciąż mój stryj, rodzony brat mego pana ojca - odparła, gdy septon zaczął ją chwalić. Ona i dobre serce? Litość? Jakie to było urocze. -Zawsze będę się modlić do Siedmiu, aby mieli go w swej opiece - dodała. W zasadzie co jej szkodziło modlić się do bogów, skoro i tak krzywdy zlecała komuś innemu? Niech zatem dwie wielkie siły zetrą się ze sobą i pokażą, która z nich jest potężniejsza.