Port Myr

Tommen razem z Tymonem i strażnikami dotarł do swojego okrętu w porcie. Złoty Ząb przywiązany był do pomostu grubymi linami i połączony z nim schodami z drewna, które można było w każdej chwili schować z powrotem na statek. Lefford wszedł zwinnie na pokład i krzyknął na żołnierzy:
- Zbrojni!!! - Jego głos rozległ się na całym pokładzie. Ludzie Braxów odwracali głowy i wstawali od swoich zajęć. Jedni pili wino, inni grali w karty i kości, a jeszcze inni urządzali sobie sparingi na gołe pięści. Wszystko po to, żeby zabić czas, który na okręcie podczas ochrony czyjegoś majątku mógł lecieć wyjątkowo powoli. Cóż, teraz będą mieli zajęcie. Przynajmniej część i przynajmniej na kilka dni.
Zbrojni zrywali się i podchodzili do Tommena.
- Wy, zostańcie na pokładzie - powiedział do ludzi, którzy akurat mieli wartę. - Reszta za mną pod pokład - Powiedział i ruszył do ładowni.
Na dole znalazło się razem z nim jakieś trzydzieści osób. Oprócz zbrojnych byli tu też zwykli marynarze, którzy pracowali dla Tommena od lat.
- Ludzie! Mam dla was robotę. Nie ruszymy się z tego portu jeszcze przez jakiś czas, ale za to będziecie ten czas zabijać rozpuszczając po mieście plotki. Macie chodzić po karczmach i rynkach. Po zamtuzach i warsztatach rzemieślniczych. Rozpowiadajcie, że w karczmie "Czerwona Tarcza" jest ktoś, kto ma na sprzedaż korony królów z Westeros. Chcę żeby wszyscy bogaci kupcy w mieście się o tym dowiedzieli. Ruszycie jutro z rana. Dostaniecie też po dwadzieścia srebrników premii, żebyście mieli co wydawać w tych gospodach i zamtuzach. - Załoga i zbrojni zareagowali radością. Tommen powtórzył potem jeszcze raz co dokładnie mają zrobić a potem skierował się do swojej kajuty. Czekają go pracowite dni.

Tommen wjeżdżał właśnie ze swoim orszakiem do Hornvale. Okręt zostawił w Lannisporcie i sprzedał go pośpiesznie, a całą jego zawartość i zbrojnych zabrał ze sobą. Na wozie z zaopatrzeniem znajdowała się ogromna skrzynia pełna złota, a w osobistym tobołku Tommena kryła się korona królów skały. Myrcella będzie zadowolona pomyślał.
Wjechali na główny dziedziniec, gdzie Tommen zeskoczył z konia zwinnym ruchem i kazał natychmiast zanieść złoto do wielkiej sali. Krzyknął również, żeby powiadomić Lady Brax, że Tommen Lefford wrócił i domaga się audiencji.
Wielka skrzynia została przetransportowana do wielkiej sali przez ośmiu zbrojnych, którzy ledwo co dotrwali do końca. Złoto było potwornie ciężkie i na ich twarzach było to doskonale widać. Myrcella już czekała siedząc na tronie. Tommen ukłonił się przed nią pełnym pałacowym ukłonem i podszedł do skrzyli. Otworzył jej wieko szarpnięciem. Przed Lady Brax zaświeciła się gigantyczna ilość złotych monet, i choć Myrcella nie dawała tego po sobie poznać (jak zawsze), to Tommen wiedział, że jej zaimponował.
Po audiencji udali się do samotni, gdzie Tommen zamierzał sprezentować Myrcelli koronę. Wszedł do komnaty. Powitał go zimny wzrok jasnowłosej Braxówny. Wstała na jego widok. Lefford wyciągnął worek, w którym chował koronę i pokazał ją Myr. Opowiedział historię jak ją zdobył, ze szczegółami. Myrcella otworzyła usta ze zdziwienia i chwyciła koronę w dłonie. Po krótkiej chwili odłożyła ją i podeszła bliżej Lefforda patrząc mu w oczy.
- Jestem twoja - powiedziała i zaczęła go całować.
Tommen nie czekał i czym prędzej złapał ją za tyłek. Aach! Jaki to był wspaniały tyłeczek! Całowali się namiętnie powoli zmierzając w stronę stołu. Gdy Myr oparła się o jego blat, Lefford zerwał z niej całą górną część ubrania i rzucił je gdzieś za siebie. Zobaczył jej piersi i przez chwilę nie mógł od nich oderwać wzroku. Na wszystkich bogów! Co to były za piersi! Dotknął ich rękami. Takie miękkie i gładkie... Zaczął je całować. Powoli przechodził coraz wyżej, przez szyję aż do ust swojej kobiety. Całowali się jeszcze przez chwilę. Myrcella zdjęła jego kubrak i rozpinała mu koszulę. Wkrótce potem byli już całkowicie nadzy.
Tommen dotykał jej ciała. Jeździł dłońmi po jej udach, pośladkach, talii i piersiach. Delektował się każdą sekundą.
W końcu chwycił ją w biodrach i posadził na stole. Sam też wszedł na stół i położył ją na blacie. Był na górze i całował jej piersi. W końcu nie wytrzymał i wszedł w nią swoim sztywnym przyrodzeniem.
- Ooo tak - jęknęła zachęcająco.
Tommen przyspieszył i wchodził w nią głęboko. Całował jej usta i szyję. Myrcella lekko pojękiwała i obejmowała go mocno. Na tyle mocno, że jej paznokcie wbijały mu się w plecy. Drapała go tak jak kocica co jemu strasznie się podobało.
Aż w końcu...
Ciemność.
Otworzył oczy. Podniósł się gwałtownie. Był w swojej kajucie, na swoim łóżku. Oddychał szybko, jakby przed chwilą przebiegł całe miasto. Serce waliło mu jak młotem.
- Ja cię... - powiedział do siebie. - Ja cię..... - Zdał sobie sprawę, że to był tylko sen. Zaraz potem pomyślał, że takie sny to mógłby mieć każdej nocy. O tak.
Wstał z łóżka i założył koszulę. Wyszedł z kajuty i zawołał Tymona. Kazał mu lecieć do Czerwonej Tarczy i wypatrywać klientów. Miał nadzieje, że w końcu jakiś się znajdzie.

Tommen wkroczył na pokład swojego statku w rękach trzymając skrzynkę z koroną skały. Jego satysfakcji nie było końca. Czuł, że wreszcie cała jego kupiecka praca ostatnich lat przyniosła plony. I to jeszcze jakie! Był bogaty, miał ożenić się z najlepszą kobietą na świecie a w rękach trzymał coś co im obojgu mogło przynieść kiedyś jeszcze większe bogactwo. Nigdy wcześniej nie był tak z siebie zadowolony.
Gdy tylko zobaczył pierwszego lepszego zbrojnego na swoim statku, podszedł do niego i rzucił mu mieszek z dwudziestoma złotymi smokami.
- Weź paru chłopaków i idźcie kupić wino. Za wszystko co tam jest. Ale jakieś dobre a nie byle szczyny! Dzisiaj świętujemy kurwa mać!!!
Wszyscy obecni na pokładzie zareagowali krzykiem radości. Ochotnicy na wyprawę po wino znaleźli się niemal od razu.
Gdy delegacja po alkohol wyruszyła, Tommen poszedł do swojej kajuty, gdzie usiadł na łóżku i otworzył skrzynkę. Korona Skały błyszczała w świetle świec. Podniósł ją i obejrzał dokładnie badając każdy detal. W końcu nie mógł się powstrzymać i założył ją na głowę.
Wstał i zaczął mówić do siebie:
- Jam jest Lancel Lannister! Naczelny świętojebliwy septoruchacz Westeros! - Rozłożył szeroko ręce i wyobraził sobie jak stoi przed nim wielki tłum ludzi. - Padaj na kolana plebsie! - I cały wyimaginowany tłum padł na kolana. Zaczął się śmiać sam z siebie. Po chwili schował koronę z powrotem do skrzynki i zakluczył ją. Wychodząc z kajuty drzwi również zakluczył. Nie można było pozwolić sobie na nieostrożność.
Gdy ludzie wrócili targając beczki wina i drewniane kufle, Tommen wydał rozkaz żeby natychmiast zacząć wszystko rozlewać.
- Jutro rano płyniemy do Lys a potem wracamy do Lannisportu. Niedługo wszyscy wrócicie do domu! - Krzyknął do załogi i nalał sobie kufel wina. Wypił połowę i odłożył.
Zbrojni i marynarze pili i bawili się jeszcze długo. Następnego ranka, gdy wszyscy zbudzili się i zaczęli zmagać się z kacem, Tommen wydał rozkaz wypłynięcia.