Dziedziniec

Podczas gdy część sił Zachodu wróciła na wybrzeża zawiadomione o atakach Żelaznych Ludzi, pozostała jej część wymaszerowała ze Złotego Zęba pod dowództwem tamtejszego władcy. Lord Lefford znany był jako człowiek inteligentny i oczytany, w tym również w opracowaniach militarnych, ale równocześnie człowiekiem bardzo ostrożnym. W normalnych warunkach wojennych byłaby to zdecydowanie wada... Natomiast w obecnej sytuacji, gdy miał przygotować grunt pod powrót głównych sił Zachodu zdawał się to być kandydat idealny.
Armia ruszyła z powolnym tempem dwunastu mil dziennie, zachowując szczególną ostrożność przed atakami, a na rozłożenie obozu przeznaczając dodatkowe godziny. Okazało się to nie raz zbawienne, bowiem zasadzki i uderzenia przygotowywane przez Żelaznych Ludzi okazywały się być w znacznej mierze nieskuteczne. Próby przedwczesnej konfiskaty jedzenia z pobliskich wiosek również nie był skuteczny - lord Arthur pomyślał i o tym i w orszaku wziął zapasy zdolne wyżywić armię przez przynajmniej dwa tygodnie od wkroczenia do Dorzecza. Podobnież było z konnym atakiem na rozłożone oblężenie wokół zamku Terricków, które okazało się być klęską.
Armia, jak zostało powiedziane, dotarła do zamku Terricków i rozłożyła wokół obóz. Po trzech dniach, odpartym ataku i krótkich negocjacjach lord Lefford i Terrick doszli do porozumienia. Drugi z nich wraz z garnizonem i służbą opuścił zamek bezpiecznie wypuszczony przez pana Złotego Zęba, który mógł umocnić swoje pozycje w oczekiwaniu na wiadomość od króla.