Sept

Zerkał na ten cały teatrzyk. Białe oczy zerkały na leżącą krzyżem kobietę, która nie zdawała sobie chyba sprawę z jego obecności. Cóż, to na pewno będzie ciekawe do ujrzenia co też zacznie się dziać dalej. Może nagle siądzie na kolanach i zacznie robić pokłony do posągów tak, jak to robią prostaczkowie do swojego pana. Cóż za hipokryzja ze strony wyznawców Siedmiu, że tak łatwo jest zginać im ciało do pokłonów przed tymi, którzy rzadko odpowiadają na modły. Bo skoro by odpowiedzieli to przecież by teraz tutaj nie była. Nie wypuszczała spomiędzy nóg kolejnego pokolenia Żelaznych Królów, a może jakiemuś Royce'owi czy Redfortowi. Bardzo możliwe, że tak by było. Nie negował tego jak świat dyktował losy innych ludzi. Żelaźni przynajmniej mogli tyle, że wiedzieli kiedy mogą sami siebie nagrodzić. Czy to nie było lepsze niż ciągłe zakazy? Słuchanie "to jest złe, tamtego nie można, dzisiaj nic nie jesz, jutro coś nie zjesz". A wszystko z powodu jednej książki, którą prostaczki znają na pamięć, bo klecha z podobnej świątyni co parę mszy im dyktuje ją. I wszyscy ją przestrzegają. Zerkają na ich portrety, które stworzył ktoś. Ludzka ręka. Nie żadna boska czy nawet półboska. Zwykły człowiek. Może nawet prostaczek. Westchnął. Dopiero dzięki temu księżniczka mogła się zorientować o jego obecności w sepcie. Jak ten bezczelnie opierał się o ślad ludzkiej dłoni. Przewrócił oczami, ale poczekał na to co powie. I powiedziała.
Prośbę spełnił, nie było to nic wielkiego. Poprosiła, nie rozkazywała. Zresztą... Nie miała prawa tego robić. Nikt nie rozkazywał mu oprócz jego ojca. A poza Fairmarket sam sobie był panem wśród prostaczków. Tego zresztą potrzebowali - pana. Hierarchii, bo inaczej byliby jak biegnąca po ścięciu głowy kura. Wyprostował się, zaschnięta krew jeszcze znajdowała się na jego ubiorze. Kiedy wróci, rozkaże służbie przyszykować mu balię. Zaprosi żonę, może obie. Zajmie się dziećmi. Przejdzie dalej z życiem. Jutro też był dzień.
– Królewska krew nie klęka przed dziełem pachołków, pani. To pachołki klękają przed nimi. Ale jak widać... – Przejechał wzrokiem od góry do dołu po jej sylwetce. – ...Niektórym to nie przeszkadza. – Już dawno została wyceniona. Pamiętał jednak ją rok temu. Wtedy była inna. Nie wiedział jednak czy zmieniła się według niego na lepsze. Za "bardzo" wpływała na jego ojca. A to było według niego pewien sygnał do tego by mieć się na baczności. A sam sept? Był dla niego po prostu budynkiem. Mogliby go zburzyć, nie przeszkadzałoby mu to. Z drugiej strony lepiej trzymać nizinę społeczną ukontentowaną.
Zbliżył się do niej bliżej, trzymając ręce wzdłuż ciała, pozbawione manieryzmów. Zaraz jednak wystawił rękę, przechylając odrobinę głowę na bok. – Pani. – Czekał.

To nawet było zabawne, że księżniczka nie skupiała na młodszym Hoare na tyle dużo czasu, aby spostrzec po tak długim czasie, że był człowiekiem tylu słów ile potrzebował powiedzieć. Bardzo ładnie szło to w parze z częstym brakiem uśmiechu. Najczęściej wszystko działo się w jego oczach. Niektórzy uważali jego genetyczny defekt za dość interesujący, inni nie potrafili na długi czas znieść tego, że czaiła się w nich jakaś upiorność. A Hoare przyzwyczaił się do tego jakim człowiekiem był. A zaskakiwać też potrafił. O czym przekonała się zresztą, gdy pomógł jej wstać. Zaraz jednak powiedziała też coś o żebraku i królu. Hoare zamrugał, zaczynając przyglądać się statuom. Głównie Wojownikowi.
– Gdyby tak było, równie dobrze żebrak mógłby usiąść na tronie króla. Gdyby usiadł na tronie twojego ojca, pani, uznałabyś go za tak samo wartego tego tronu jak i twojego ojca? Przecież według twoich słów są równi.– Oczywiście nie zamierzał jej przeszkadzać w modlitwach, ale skoro sama Arrynowa stwierdziła, że koniec przemawiania myślami do powietrza, Hoare postanowił zaoferować się rozmowie. Wtedy ponownie spojrzał na kolejną statuę. Statuę Matki. Przyjrzał się jej bardziej. I wtedy dopiero znowu się odezwał.
– Przejeżdżałem wraz z kompanami i myślałem, że znajdę tutaj swojego brata. Myliłem się. Myślałem, że będzie ci towarzyszył pani. – Po czym opuścił dłoń, splatając ją z jej bliźniaczą za swoimi plecami. Echo kroków rozniosło się po sepcie, gdy Harras zrobił parę kroków. Nie spoglądał na nią. Jednak słyszał głośno i wyraźnie co do niego mówiła. Nie widziała tego, ale uśmiechnął się na pytanie o zabijaniu. – Dzisiaj, księżniczko, dokonałem wymiany ze światem. Kontrola w stadzie w zamian za dobre jedzenie na stole mego ojca. Okazałem miłosierdzie. Lubisz sarnie mięso, pani? – Jakby musiał każdego dnia zabijać innego Burzanina. Na Utopionego, za kogo ona go uważała? Chyba nie za kompletnego barbarzyńcę? Nie oszukiwał siebie, był barbarzyńcą. Ale mówił o sobie "cywilizowany barbarzyńca", taki sam jak jego ojciec i brat. I reszta Hoare'ów, która wymknęła się z Orkmontu dzięki pomocy jego ojca.
Obrócił się na pięcie, aby znowu podejść bliżej do księżnej. – Co widzisz, kiedy każdego dnia spoglądasz na te statuy. Poniżasz swoje ciało, klęcząc przed nimi dzień w dzień i prosząc ich o pomoc. Odpowiadają ci? Szepczą słowa do uszu? Może czujesz jak nagle zimny wiatr Nieznajomego zaczyna smagać twoją twarz, albo Matka otula Cię, gdy opiekujesz się moim bratankiem? – Oczekiwał szczerej odpowiedzi, sam zresztą podobnie był zainteresowany. Czy to była już choroba cywilizacyjna. czy nie. Religia.

Harras Hoare zawsze miał w czymś cel. Czasem był to po prostu błahy powód, aby spotkać się z kimś tak po prostu. A może nadal na wątrobie ciążyło mu to, że ta lepiej dogadywała się z jego ojcem niż on sam. Może faktycznie był barbarzyńcą za którego inni go uważali? Być może, być może. W swojej własnej głowie jednak Harras uważał siebie za bardziej sprytnego niż barbarzyńskiego i rozgrywał partię tak jak działał ten świat - brutalnie i nieprzewidywalnie. W tym drugim przypadku sam chciał tak myśleć, jednak wiedział, że sprawa z Hayford to była też sytuacja niezależna od niego. On po prostu wykorzystał okazję do zdobycia większego rozgłosu... i czegoś dla siebie.
Kiwnął głową na jej głowa. Zaraz jednak przeszła do kwestii Hallecka, jego kości, która ciągle tkwiła mu w gardle, kiedy wspominano o nim. Z latami to zelżało, ale czasem ciągle miał w gardle gula na samo wspomnienie, że Halleck urodził się zaledwie rok wcześniej, a już miał więcej uwagi od ojca. Teraz jego żona dostawała więcej uwagi, a Harras? Harras był tylko narzędziem "zrób-to-i-tamto", co jednak po wielu latach sprawiło, że się przyzwyczaił. No bo kto by się nie przyzwyczaił prawda.
Zaśmiał się lekko, co było niespodziewane i często niesłyszalne dla uszu innych ludzi. A może tylko niektórzy faktycznie mogli usłyszeć od niego śmiech, który nie był przeznaczony dla strachu jego wrogów podczas bitew. – Wiem, pani. Halleck jest bardzo oddany naszej religii za co go niezmiernie cenię. To co dzięki mojemu ojcu zdobyliśmy to także zasługa Utopionego, który pozwalał falom uderzać w nasze żagle, gdy zaczynaliśmy przybijać do brzegów Dorzecza. I oblał morską wodą oczy waszych lordów, by teraz byśmy mogli rządzić naszymi terenami. – Hoare bardzo celnie używał słowa "wasze" i "nasze". Tak jakby mówił księżniczce Findis, że to co było dawniej innych, teraz należało do nich. I że nie istnieli "nasi lordowie", a "wasi". Jakby traktował ich trochę niższego sortu. Byli pod nimi. A to co należało do nich - należało do niego, jego ojca, brata i przyszłych Hoare'ów. W tym lasy. Czyli to, co lubił Harras.
Kiedy zapytała go o miłosierdzie, Hoare odpowiedział niewidzialnym policzkiem w jej stronę. – Mówimy o miłosierdziu i tym czy Żelaźni go mają. A ja się zapytam czy ty go miałaś, kiedy podsuwałaś do uszu Twardorękiego wskazówki jak ukarać Blackwooda? – Zrobił krótką pauzę z intonacją sugerującą, że teraz to jej kolej do pomyślenia. – Twoja odpowiedź... lub jej brak to także twoja odpowiedź na to pytanie, pani. Ale jeśli jest błędna, jestem zdolny do skorygowania. – Zrobił parę kroków w przód.
To właśnie wtedy jego oczy zostały oślepione blaskiem dochodzącym od statuy Dziewicy. To właśnie też wtedy udało mu się krótkim rzutem wzroku zauważyć satysfakcję wymalowaną na twarzy dziewczyny, która myślała, że wygrała całą ich teologiczną rozmowę. Nie. To był tylko zwykły przypadek, który akurat wydarzył się w chwili, gdy rozmawiali. Tak samo można było powiedzieć, że nagły upadek Valyrii to też był przypadek. A dla Hoare'a wszystko miało jakieś logiczne wytłumaczenie. Z którym nie dzielił się z nią. Niech ma swoją chwilę.
Hoare zrobił parę kroków na bok, aby blask przestał na niego już opadać, w końcu to robiło gorzej na jego wzrok. Zaraz powrócił do spoglądania i zaczął odpowiadać.
– Utopiony jest często zajęty. Tak samo jak zresztą ja, więc dzielimy ze sobą bardzo dużo cech. Może sam jestem jego awatarem? Chociaż... Nie, to zły wybór. Nie nadaję się na awatar jakiegokolwiek bóstwa. – Odpowiedział można powiedzieć humorystycznie, gdy jego głos obniżył się trochę.
Gdy mówiła o snach i cierpieniu, Harras przypomniał sobie, że od długich lat o niczym nie śnił. Albo może już nie pamiętał, że miał jakiekolwiek sny. Cierpieć? Cierpiał każdego dnia za każdy dzień zwłoki i braku angażu Harwyna w ujrzenie swojego drugiego syna. Tego, który urodził się tylko ROK później niż jego dziedzic. Jednak ogar nie pozwolił na swojej twarzy tego pokazać. – Mówisz? Może powinienem spróbować sprawić sobie cierpienie... Dowiedzieć się czy może Utopiony to polubi... Tak właśnie zdobywacie łaskę Siedmiu? Karmiąc ich swoim cierpieniem? – Czytał Siedmioramienną Gwiazdę, bo zawsze lubił wiedzieć o religii drugiej strony. Co może zaboleć, a co nie. Ponownie skrzyżował dłonie na lędźwiach.

Harras Hoare spokojnie wysłuchiwał tego wszystkiego. Nie widziała po jego twarzy żadnej zmiany, żadnego nowego uśmiechu. Ba, można było nawet uznać, że ubrał taką samą minę jaką przywdziewał zazwyczaj - czyli jej brak. Popatrzył po wszystkich posągach, szczególnie na postaci Dziewicy, która to uprzednio postanowiła zrobić swoją "manifestację", przed niedowiarkiem jakim był według księżniczki. Mimo to... Przeszedł się parę kroków po sepcie, zerkając raz jeszcze w statuę Wojownika.
Słuchaj uważnie tego co mówiła do niego Arrynowa, szczególnie ostatnie ze zdań, które sprawiło, że Harrasowy wzrok jednak zmienił się. Nie był taki... spokojny, obojętny na to wszystko co mówił. Nie. Zatliły się w jego oczach iskierki rozgniewania. Jeśli dziewczyna sądziła, że faktycznie go tym jakoś poruszy... To tak, udało się jej to.
Zapadła cisza. Gdzie stali tylko on, jej strażnicy, zapewne już powracający z rzeźni do septu Loren, gdzieś za drzwiami Heike. Cisza była na tyle nietypowa, że Hoare nic długo nie mówił. Dopóty nie skierował się szybkim krokiem do dziewczyny. Po chwili w całym sepcie słyszalne było jedynie echo. Dopiero zaraz sama mogła poczuć na jednym ze swoich policzków piekący ból. Czarnowłosy strzepnął ręką, zaraz ponownie złapał się za bliźniaczą. Obserwował strażników jednym okiem. Przecież nie rozkwasił jej na jabłko, ani nawet nie wyjął miecza. Dodatkowo nie robił kolejnych ruchów mających sprawić ból księżniczce. Ot... Przywrócenie pokory i uświadomienie z kim rozmawiała. Nie z jakimś podrzędnym chłopkiem, a księciem. I niech to też na uwadze mieli strażnicy. Dla zachowania dystansu cofnął się już od niej.
– Może i jestem poganinem i barbarzyńcą. Ale przynajmniej staram się zachować przy kimś, kogo uważam za przyjaciela rodu. – Zakończył. Poczekał na reakcję.

I nagle cały gniew z jego oczu uleciał. Jakby wszystkie płomyki uleciały z jego bieli i nagle stał się ponownie tym samym mężczyzną, który dopiero co wchodził do środka. Tak, te słowa powtarzały się tak jak za poprzednim razem, ale tak właśnie było. Wbrew pozorom Hoare potrafił bardzo dobrze się kontrolować. Teraz jedynie pokazał to, żeby uważała jak powinna dobierać słowa. Szczególnie jeśli chciała, aby podobne czyny nie miały miejsca. To nie było tak, że wyczekiwał tego momentu. Tylko wychowywany na tyle twardymi metodami z Żelaznych Wysp Hoare zdawał sobie sprawę, że pewnych rzeczy nie powinno się robić. I stanowczo pokazać granicę.
Kiedy tylko zobaczył podchodzących bliżej strażników, wyciągnął lekko rękę, ale nawet jej nie unosił. Wskazał tylko, że już spokojnie i nie zamierza robić żadnych innych, prowokujących do wykonania rozkazu jego ojca czynów. Dobrze znał ich, tak samo oni znali jego. Czasem udawało się im pić wspólnie ale. Ale teraz byli gwardzistami księżniczki. Więc rozumiał ich pracę na tyle, że nie zamierzał im jej komplikować. Wtedy dopiero ruszył przed siebie ponownie, chociaż widział też wzrok strażników. Dopiero wtedy uniósł podbródek księżniczki, obejrzał zaczerwienie na twarzy i lekko zaczerwienione oczy. Cóż, jej następne słowa sprawiły, że kiwnął głową. – Zasłużyłaś sobie. Dobrze, że to rozumiesz, pani. Przyznam też, że udało Ci się sprowokować. Ale nie o to mi chodziło. Chciałem tylko pokazać, że gdybym to nie był ja, a ktoś zupełnie z innymi zamiarami to mógłby posunąć się do bardziej koszmarnych rzeczy. Może zaatakowałby gwardzistów, zostałby zabity... Albo i nie. – I co wtedy? No właśnie to było coś o czym powinna pomyśleć sama księżniczka, bo on sam puścił jej podbródek. Wyjął zza brygantyny chustkę, która była połowicznie czysta. Ale to zawsze lepsze niż nic. – Proszę, wytrzyj się, księżniczko. Jedyne co mnie bardziej denerwuje od braku pohamowania języka to to, że ktoś płacze bez widocznego powodu. Przecież nie zrabowałem Orlego Gniazda, bo nie umiałbym, ani nie zaatakowałem twoich ziem. – Odpowiedział Harras, którego jednak zabolało sumienie, że ktoś, kto trzymał przez dziewięć miesięcy dzieciaka jego brata teraz był w takim stanie. Mieli jeszcze czas na rozmowy, ale teraz... Usiadł wygodnie na ławie, spojrzał jej jeszcze raz w oczy, jeśli w ogóle usiadła.
– Jeśli nie będziesz mi dawała czystego powodu, który sama rozumiesz - nie stanie Ci się krzywda, pani. Nie z mojej ręki, ani ręki każdego kto postara się położyć ją na moim bratanku. Oddzielę każdy kawałek ich skóry od kości, gdy jeszcze będą żyli. A potem wrzucę na pal, by inni widzieli co czeka za tknięcie kogoś pod protekcją Hoare'ów. – Powiedział. – Zresztą też nie jestem zwykłym wieśniakiem, byś używała wcześniej wspomnianych słów. Rozumiemy się, pani? – Zostawiając pytanie, skrzyżował ze sobą palce przyglądając się jej. Kiwnął jednak głową na to, że zgadza się na jej warunki.

– Nie chodzi tylko o ród, pani. Tu chodzi też o pewne zasady, których przekraczać zwyczajny wieśniak czy ktoś z obcego rodu nie może. Pani należy do mojego rodu. To, ze uderzyłem  oznacza tyle co to, że przekroczyła pani pewną granicę zachowania. Jeśli z tego urazy nie wyciągasz pani to zachowujesz się i tak lepiej niż nie wiem... trzy czwarte tych, których w życiu spotkałem. – A jednak już spotkał tylu ludzi, że jakiś osąd mógł dać. Z tego wszystkiego i tak wychodziły wszelakie możliwe animozje. A sam Harras? Miał powoli też dosyć tego jaki stosunek mieli ludzie z zielonych krain na temat jego ludzi. Dobra, był barbarzyńcą. Ale dawał to, czego sami od niego chcieli. Skoro nie potrafili normalnie podchodzić do sprawy i nawet gęby otworzyć na negocjację to zdobywał zamki, tak jak mu kazano.
– Dobrze wiemy, nie jesteśmy głupi, że tego nie zapomnisz pani. Jeśli pewne sprawy potrafiłaś mojemu ojcu mówić to i tego pani nie zapomnisz. Jedyne czego proszę to szczerość, jednak kontrolowaną. Wskazówka - lepiej już mnie zapytać o to jak poszło polowanie lub o rodzinę, a wtedy może i nie będę taki... jak teraz. – I kto tu jednak uchodził za barbarzyńcę? Przypierdolić potrafił mieczem na odlew, spoliczkować przy zniewadze też. Ale jeśli ktoś myślał, że jego okrucieństwo jest bezcelowe to chyba się pozamieniał łbem z dupą. We wszystkim miał jakiś cel. Temu zaraz wstał i przeszedł w kierunku posągu wojownika. – Nie będę się sprzeczał, ani kłócił. Nie zrozumiem twojej religii, pani. Za dużo w niej rzeczy związanych z hipokryzją. Ale nie będę też krytykował, bo każda religia jest... zdolna do interpretacji własnej. A co do polowania... Jesteś pani pewna? Mój brat będzie o tym wiedział? Nie chcę, żeby myślał, że ktoś porwał... – W sumie u niego to prawie jak porwanie.[/color][/b]

– Dobrze, księżnicznko Findis. Nauczę cię wszystkiego o tym jak możesz się bronić przed mi podobnymi, ale będziemy potrzebowali czasu, spokoju... I mnóstwo miodu pitnego. A jeśli to tyle, to chciałbym już sobie pójść i... – Tutaj doszło do czegoś niespotykanego, kiedy Harrasowi i Findis przerwało nadejście dwóch strażników. Jeden z nich miał sprawę do niej... Drugi do niego. Huh, czyli ojciec wysyłał go na kolejną wojaczkę? A może coś innego? No tak, tylko do tego był mu potrzebny jego ogar. W każdym razie, słysząc o tym co miało nastąpić, Harras jedynie kiwnął głową. – Nie każ mojemu ojcu czekać, księżniczko. Sama widzisz, sprawy nas obojgu gonią. – A on sam zresztą nie wiedział co się stanie. W końcu pojawił się Loren. Wsiadł na konia, ruszyli.