Lordowskie komnaty

Lord Yronwood nie miał nic więcej do powiedzenia.

O tym kto dokładnie wywieziony został ze Słonecznej Włóczni jeszcze w Yronwood nie było wiadomo. Santagarowie i Daltowie, którzy poinformowali siły na granicy o upadku stolicy wiedzieli, że księżna odsyłała część domowników, jednak nie wiedzieli dokładnie ilu i dokładnie gdzie. Mieli pewność jedynie co do sióstr Lucifera, które gościły w Spottswood po drodze do Godsgrace, gdzie udały się drogą wodną, za pośrednictwem rzeki. Niedługo pewnie książę dowie się od Merii czy inni członkowie rodziny również zostali odesłani.

Tego się lord Yronwood nie spodziewał. W dodatku nie spodziewał się tego co się zdarzyło podwójnie. Najpierw ich gość, który okazał się lordem Edwynem Tarthem z Ziem Burzy, postanowił darować sobie groźby, oferty kapitulacji czy inne oczekiwane propozycje, a oferował mu walkę o odzyskanie starożytnej korony Yronwoodów. Powstanie przeciwko Martellom! Jakby tego było mało lordowski syn i dziedzic wizję tę poparł, a powoływał się na ostatnie przewinienia ich seniorów przeciwko Dorne.
Wojna rozpoczęta przez Słoneczną Włócznię ciągnęła się już długo. O wiele dłużej niż zakładali. Zdawało mu się również, że księżna nie jest w stanie utrzymać kontroli nad swoimi krewniakami. Wedle jej rozkazów mieli przeczekać Reach i Ziemie Burzy stosując swoje tradycyjne strategie po uderzeniu jakie wyprowadzili. Zamiast tego obserwowali strumień agresywnych i nieprzemyślanych zachowań, który jedynie rozsierdzał wroga i uderzał w jego dumę, pobudzając do dalszej walki mimo strat. W dodatku Martellowie byli w stanie targnąć się na własnych chorążych, co niedawno pokazał mu jego "gość".
- Wydaje mi się... - rzekł w końcu, patrząc to na Tartha, to na Alhiona - że rzeczywiście będzie to lepsza droga. Yronwoodowie wciąż noszą tytuł Królewskiej Krwi, ponieważ tym właśnie jesteśmy - kontynuował, z każdym słowem coraz bardziej pewnie. - Martellów wyniosła Nymeria i jej uciekinierzy, którzy dali im zastrzyk sił. Teraz jednak sytuacja się odwraca, a Słoneczna Włócznia pokazała swoją niezdolność do rządzenia nie tylko Dorne, a własnym dworem.
Lord napił się wina. Inni obecni w komnacie również mogli się nim uraczyć, rzecz jasna.
- Mamy pewne atuty, ale mamy również pewne problemy - przemówił. - Zamek obsadzony jest przez silny garnizon moich ludzi, jednak pod nim obozują Synowie Rhoyne i chorągwie lorda Wyla. Mój sąsiad z północy niestety nie jest wielkim lojalistą, ale mnie darzy miłością pewnie i mniejszą niż Martellów. Kiedyś, kiedy byliśmy młodzi, spieraliśmy się o faworytę i wciąż ma mi to za złe... Nienawidzi również szczerze ludzi z Ziem Burzy. Najemnicy są jeszcze gorsi, ponieważ przewodzi im bękarci brat księżnej - oznajmił. - Obawiam się, że mogą nie przystać na dołączenie do mnie po dobroci...
Strażnik Kamiennej Drogi zastukał palcami o blat stołu.
- Moja propozycja jest następująca - zaczął, wstając i wyciągając mapę ze stojącego nieopodal kredensu. - Tutaj - wskazał miejsce mniej więcej pomiędzy Yronwood a Wyl - jest miejsce, w którym wasz król będzie mógł ukryć część wojsk w tej dolince, a resztę wojsk rozciągnąć tutaj. Wyprowadzę nasze siły wydać wam bitwę, a powiem Wylowi i Sandowi, iż zwiadowcy donieśli o wysuniętym i odsłoniętym kontyngencie, który możemy zaatakować. Dobrze by było, gdyby część waszej armii rzeczywiście poszła przodem, nawet nieznacznie, aby to uwiarygodnić. Kiedy dotrzemy na miejsce dojrzymy jedynie siły rozciągnięte naprzeciw nas, a nie te skryte. Wyl otrzyma prawe skrzydło, najemnicy lewe, a my weźmiemy centrum. Kiedy wojska ruszą ku sobie nasze centrum przejdzie na waszą stronę i rozerwie formację od środka, a wasze ukryte siły będą mogły uderzyć na ludzi Sanda z boku - zaproponował. - W ten sposób będziemy mogli pozbyć się ich obu i zawrzeć... pokój, pomiędzy Dorne a Burzą. Oczywiście jeżeli jesteś w stanie dotrzeć do swego króla z informacjami na czas, lordzie Tarth.

Ach... Tak, jeszcze było Reach.
- Skontaktuję się z lordem Chesterem - odpowiedział Yronwood. - Jego młodociany król jeszcze niedawno chciał negocjacji pokojowych. Jeżeli nie może mieć ich z Martellami, to może zechce zaniechać walk z nami - zauważył. - Gdybyś był w stanie spisać dodatkowy list z potwierdzeniem naszych ustaleń, lordzie Tarth, z pewnością pomogłoby to w przekonaniu Chestera o naszych dobrych zamiarach.
Burza i Reach były przecież sojusznikami. Jeżeli Strażnik Kamiennej Drogi zawrze pokój z Jeleniem, to jedynym stosownym ruchem ze strony Zielonej Ręki było również podjąć się rozmów pokojowych.
- Ach, to... - Yronwood machnął ręką, kiedy usłyszał pytanie Edwyna o gotowość na jego nadejście. - Twój król jest blisko, a my słyszeliśmy coś o "wielkich siłach ze wschodu". Ogromna flota, jakieś zniewagi, obietnica pewnej zguby, takie rzeczy... Warto było być gotowym i podwójnie czujnym, nic ponad to.
Na propozycję o ogłoszeniu Edwyna najemnikiem skinął głową. Miało to sens.
- Mapę możecie wziąć, lordzie Tarth, moi ludzie znają teren.

List do króla Arreca został spisany. Lord Yronwood wyraził w nim nadzieję na możliwość kooperacji oraz zawarcie pokoju pomiędzy Królewską Krwią a Durrandonami, odwołał się przy tym do wspólnego, andalskiego dziedzictwa Burzowców i Dornijczyków z Gór Czerwonych, w odróżnieniu do Martellów i im podobnych, którzy wiele przejęli od Rhoynarów Nymerii.
- Tak, kufer będzie dobrym rekwizytem - zgodził się gospodarz i przywołał jednego ze swoich zaufanych rycerzy. Nakazał mu wziąć kufer pokaźny i napełnić go srebrem oraz miedziakami, aby był odpowiednio ciężki i pobrzękujący. - Do zobaczenia wkrótce, lordzie Tarth.

- Pakt z Burzą powinien bardzo nam pomóc w relacji z Reach, zwłaszcza, kiedy zostanie przypieczętowany rozbiciem sił bękarta Martellów - oznajmił Yronwood. - Wydaje mi się, że będę miał dla lorda Chestera również inny, wartościowy prezent, ale na razie nie mówmy o tym. Nie jest to jeszcze rzecz pewna - powiedział tajemniczo. - Wojska wyruszą za trzy dni, muszą się odpowiednio przygotować i należy skonfrontować informacje "wykupione od najemników" z raportami zwiadowców. Nie chcemy przecież, aby wyglądało to podejrzanie.
Strażnik Kamiennej Drogi upił łyk wina.
- Ty wyruszysz na zachód, do lorda Chestera - zadecydował. - Wyruszysz na zachód pod pretekstem dołączenia do podjazdów przeciwko Reach i przekażesz mu list od lorda Tartha oraz naszą decyzję - oznajmił synowi, który za długo już unikał opuszczenia domu. - Dostaniesz do ochrony najlepszych rycerzy oraz chorągiew pokoju. Poślę przodem, jeszcze dzisiaj, kruka, który uprzedzi o twoim przybyciu. Po wybrykach Martellów ludzie z Reach mogą nie czuć już szacunku do chorągwi pokoju niesionej przez Dornijczyka.
To było właściwie wszystko, jeżeli Alhion nie chciał dodać nic więcej, to mógł opuścić ojcowskie komnaty. Za trzy dniu ruszał ku siłom Reach.

- Nasi ludzie już otrzymali rozkaz pełnego wycofania się do Yronwood, może nie do wszystkich zdążył po prostu dotrzeć podczas twojej rozmowy z lordem Chesterem - zapewnił syna Strażnik Kamiennej Drogi. - Co do Manwoodych i Fowlerów, cóż... Myślałem o zaproszeniu ich i przedyskutowaniu możliwości ich dołączenia do nas, jednak może to być niezwykle ciężkie. Reach okupuje ich domeny, najpewniej jedynie gwarancja ich odstąpienia byłaby zdolna przekonać ich do złożenia nam hołdu - ocenił Yronwood. - Nie mamy jednak na razie zapewnienia ze strony Reach co do ich ostatecznych zamiarów poza tym, że chcą "pokoju". Mogę w końcu zechcieć zaprzestać walczyć, ale nie oddawać tego na czym położyli ręce. Chociaż muszą być świadomi, że nawet jeżeli lordowie Dorne rezydujący wciąż w swoich twierdzach zgodzą się na pokój, to ci ich pozbawieni będą walczyć do ostatniej kropli krwi.
Ojciec młodego Alhiona uderzył palcami w blat biurka, myśląc intensywnie nad tym co należałoby zrobić. Wiedział, że sięgnięcie po koronę nie będzie proste, a teraz musiał zmierzyć się z trudnościami jakich się spodziewał.
- Co sądzisz? Spróbować wezwać ich już teraz czy może najpierw rozmówić się poważniej z Chesterem? A może wyślemy od razu kruka do Wysogrodu, w końcu stamtąd ostatecznie pochodzą jego rozkazy?
Królewska Krew ciekaw był co sądzi jego syn, który przecież kiedyś przejmie po nim koronę. Musiał się uczyć. W kwestii prezentu zaś... Alhion zauważyć mógł, że na biurku jego ojca stoi duża, ceramiczna waza, której nie było tam wcześniej. Lord uśmiechnął się chytrze, co syn widział u niego podczas okazjonalnych napadów małego "szaleństwa", i uniósł pokrywę. Ze środka wyjął głowę.
- Pamiętasz księcia Lucifera? - zapytał cicho syna.
Młody Yronwood rzeczywiście kojarzyć mógł, że książę przybył do nich ciężko ranny po zakończonych walką negocjacjach pod Kingsgrave i dochodził do siebie w ich zamku. Właściwie Martell był tu gdzieś nawet wtedy, kiedy lord przyjmował "najemnika" Edwyna. Królewska Krew zirytowany panującym rodem postanowił jednak wtedy nie zapraszać księcia na rozmowę, ani nie zawiadamiać go o niej. Jedyne co Martell mógł więc usłyszeć to oficjalna wersja o przekupionych chytrze przez gospodarza najemnikach. Gdyby lord postąpił wtedy inaczej, to zapewne losy rodu Yronwoodów potoczyłyby się odmiennie. Zabawne jak dużo może zmienić jedna mała decyzja. Zupełnie jakby jeden niepozorny rzut kością był w stanie przesądzić o losach całej wojny...
- Książę był naszym gościem, więc opuścił nasz zamek bezpiecznie o wybranej przez siebie porze - rzekł lord. - Niestety... Najwyraźniej zaginął po drodze do Bożej Łaski i nikt nie ma pojęcia co się z nim stało - oznajmił, udając smutek. - Nikomu o tym nie mów. Trafi to do lorda Chestra jako upominek tylko dla jego satysfakcji i może dla satysfakcji jego króla, oficjalnie nie mamy z tym nic wspólnego.

- Masz rację, lepiej zwrócić się od razu do źródła - zgodził się Strażnik Kamiennej Drogi. - W końcu Chester w tej kwestii byłby niczym więcej jak pośrednikiem - zauważył. - Wstrzymamy się jednak jeszcze z pisaniem do innych lordów Dorne. Niech powrócą do nas wieści z bitwy na północy i może wyklaruje się również sytuacja z zamkami na Przełęczy Księcia.
Kiedy Alhion niechętnie spojrzał na głowę i wyraził swoje wątpliwości względem prezentu dla lorda Chestera, ojciec spojrzał na niego surowo.
- Słowa to wiatr, a żaden inny dowód nie byłby nawet w połowie tak wiarygodny - powiedział król. - W dodatku lord Chester miał, zdaje się, osobiste porachunki z księciem. To w końcu Lucifer przewodził poselstwu, które toczyło z nim bój pod chorągwią pokoju.
Na sam koniec ojciec uniósł głowę Martella przodem do syna. Martwe oczy księcia skierowane były prosto w stronę młodego Yronwooda.
- Spójrz na nią, chłopcze - nakazał stanowczo pan zamku. - To tylko głowa - stwierdził, jakby mówił o czymś niezwykle nieistotnym. - Przywyknij do takich widoków. Jesteśmy w środku wojny, a ta w końcu dotarła do naszych granic, zanim pokój zapanuje i stłumimy wszelkie sprzeciwy wobec naszej władzy z pewnością przelane zostanie jeszcze wiele krwi - oznajmił. - Ty natomiast wystarczająco długo grzałeś już tyłek na zamku, chowając się w jego bezpiecznych murach i unikając brudzenia sobie rąk. Czas przywyknąć do widoki krwi i śmierci. Kiedyś ty zostaniesz królem, nie będziesz mógł wówczas odwrócić wzroku, ani też okazać słabości.

- Nie bądź głupi - skarcił Alhiona ojciec. - Do niedawna wojna daleka była od przegranej. Nasze stare, sprawdzone metody działały. Reach działało potulnie i leniwie, tracąc w każdym starciu i każdej pułapce więcej ludzi niż my - stwierdził. - Kwestią czasu był ich odwrót, kiedy zmęczeni i znudzeni brakiem jakichkolwiek zysków w złocie czy swojej rycerskiej chwale zawróciliby do domu. Nawet jeżeli Wysogród mógłby utrzymać tych wszystkich żołnierzy, to sądzisz, że oni sami chcieliby tu gnić do usranej śmierci? W końcu zaczęłoby dochodzić do dezercji i buntów, kiedy plebs pragnąłby wrócić do domu, do rodzin - wskazał na sytuację w jakiej Dorne znajdowało się jeszcze nie tak dawno temu. - Niestety ktoś musiał wykazać inicjatywę... Tylko kurewsko głupią - prychnął. Nie wiedział dokładnie czy to księżna zleciła te uczynki, czy też może nie umiała zapanować nad rozwydrzonymi krewniakami, ale żadna z odpowiedzi nie stawiała jej tutaj w dobrym świetle. - Reachowcom krew zawrzała w żyłach i po roku postanowili powołać nowe siły i je na nas rzucić, w dodatku kopem w dupę zbudzili Jelenia. Może i nasze metody wciąż by zadziałały i ostatecznie odnieślibyśmy zwycięstwo poprzez wymęczenie wroga, ale jakim kosztem? Pola, wioski, miasteczka wokół Yronwood spalone, puste kufry, głód, śmierć i bieda. I w imię czego, lojalności do Martellów? Jeden z nich podniósł rękę na naszych ludzi, a inny znieważył kilka rodów Dorne! Phhh...
Yronwood odłożył głowę do naczynia i ponownie zakrył wieko. Wkrótce miała zostać wysłana do lorda Chestera, aby nie zdążyła się zbytnio popsuć. Wciąż była dość świeża i Strażnik Kamiennej Drogi nakazał ją w miarę możliwości zakonserwować, ale lepiej było nie przedłużać.
- Nie unosimy naszej korony z tchórzostwa, ponieważ wojna była stracona - rzekł, patrząc surowo na syna. - Po prostu nasi "władcy" udowodnili nam, że nie są godni, abyśmy cierpieli w ich imieniu. Nie byli godni, aby uginały się przed nimi kolana Królewskiej Krwi.
Ojciec Alhiona usiadł za biurkiem i sięgnął po pióro oraz atrament.
- Na chwilę obecną czekamy na wieści z pola bitwy oraz przybycie Chestera - powiedział. - Nadszedł więc czas na zajęcie się ostatnim, małym detalem. Synowie Rhoyne pozostawili w naszej przystani swoje okręty i rozlokowaną część swoich sił do ich strzeżenia oraz ewentualnej obsługi. Dzisiaj w nocy poprowadzisz nasz garnizon i uderzysz na nich. Macie rozbić ich i przejąć wszystkie okręty.
Jak widać okazja do ścięcia czyjejś głowy nadeszła bardzo szybko.