Lordowskie Komnaty

Tego dnia Waymar niejako obiecał Findis wspólne spędzenie nocy, chociaż w zasadzie małżonkowie każdą noc spędzali wspólnie, zatem była dla nich to rutynowa praktyka. Jej Miłość pragnęła kolejnego dziecka, a jej panu mężowi najwyraźniej to nie wadziło. W końcu jednak po wyczerpujących staraniach należało przejść do krainy snu i... snów!
Królowa była obeznana ze swymi snami i umiała rozpoznać już ich naturę. Podczas tego czuła się błogo, jakby rzeczywiście wreszcie wypoczywała. Ujrzenie rodowych symboli było dodatkowo uspokajające. Znajomy sokół i półksiężyc były ostoją każdego z Arrynów, z kolei w snach i wizjach zwykle mogły reprezentować któregoś z członków rodu. Jednakże najpiękniejszym widokiem było wydostające się z jaja małe pisklę. Prawdziwy cud narodzin, zwiastun nowych nadziei i spełnienie marzeń.
Findis przebudziła się, nim jeszcze pierwsze promienie słońca zdążyły wpaść do komnaty. Przez chwilę była zdezorientowana, ale owo uczucie szybko przeszło w podekscytowanie. Odruchowo dotknęła płaskiego jeszcze brzucha, wiedząc już, co oznaczał ów sen. Bez zwłoki zatem przystąpiła do budzenia swego małżonka.
-Obudź się, Waymar - rzekła, potrząsając jego ramieniem. Czynności nie zaprzestała, dopóki lord Royce nie otworzył oczu. -Miałam sen. Spodziewam się dziecka - oświadczyła z nieskrywaną radością i pełnym uśmiechem na ustach. Waymar wiedział już, jakie to sny miewała jego żona, sam zresztą doświadczał podobnych.

Waymar tej nocy nie miał snów wartych zapamiętania, a przynajmniej nie takich, jakie czasem mu się przytrafiały. Prawdę powiedziawszy spał jak zabity po wczorajszych igraszkach, które porządnie wymęczyły ich przed zaśnięciem. Jego odpoczynek miał zostać jednak brutalnie przerwany przez Findis, która przywróciła go do świadomości potrząsaniem. -Hmm? - wymruczał, nie zdając sobie z początku sprawy z tego kim jest i gdzie się znajduje. Wkrótce jednak skupił wzrok na żonie i wsłuchał się w to, co starała się mu pokazać. A musiało to być coś ważnego, jako, że taki uśmiech nie był u niej codziennością. I rzeczywiście, ważne były wiadomości, którymi go obdarowywała, gdyż wyglądało na to, że ich wczorajsze starania nie poszły na marne. A znał już jej sny na tyle, że nawet nie próbował ich kwestionować. -To... wspaniale! - odrzekł, odwzajemniając jej uśmiech, po czym pocałował ją prosto w usta, a dłoń oparł na jej brzuchu, który miał zaokrąglić się w ciągu nadchodzących miesięcy. Wsunął ją przy tym pod szatę dziewczyny i czuł pod palcami gładkość jej skóry. -No, mocno na to zapracowaliśmy. Masz już pomysł na imię? - zapytał z zaciekawieniem.

Zaspanie męża w niczym nie wadziło Findis, gdyż ona i tak zamierzała ogłosić to, czego właśnie się dowiedziała. Waymar miał po prostu słuchać, no ale do tego jednak musiał być przytomny, zatem królowa odczekała chwilę, aby zrozumiał, w jakim świecie na powrót się znajduje. Kiedy już zaś odzyskał świadomość, zareagował w taki sposób, jaki był pożądany przez jego żonę. Ona z kolei odwzajemniła pocałunek, po czym położyła swą drobną dłoń na jego dłoni.
Imię? Na Siedmiu! Nie no, Findis nie miała jakiejś gotowej listy imion dla swoich przyszłych dzieci, wcale tak nie było, nie…
-W zasadzie to tak, mam, ale zapewne ci się to nie spodoba… - zaczęła, myśląc, jak najlepiej uzasadnić wybór takiego, a innego imienia. –Andalowie potrzebują jasnego znaku, że jestem ich królową z woli Siedmiu. Jakież imię byłoby zatem lepsze niż imię wielkiego andalskiego bohatera? – próbowała sprytnie obejść temat, choć Waymar mógł już się domyślać, o co Findis chodziło. Nadanie synowi imienia Artys miałoby przede wszystkim symboliczne znaczenie – podkreślałoby, że córka kontynuuje dzieło ojca. Poza tym ich ostatnie dziecko dostało imię Pierwszych Ludzi, zatem to była jej kolej na wybór. –Ale możesz wybrać imię dla dziewczynki… - dodała na koniec, gdyż jeszcze nic ciekawego nie przyszło jej do głowy.

-Być może to dlatego, że mówię je szczerze? W przeciwieństwie do pochlebców wszelkiej maści, nie mam interesu w mówieniu ci pięknych słówek. - zapewnił. Taka też była prawda. Miał oczy i mówił po prostu to, co widział, a puste słowa z pewnością przekreśliłyby go w oczach żony. Słusznie zresztą.

-No cóż, nawet królowa musi dotrzymywać złożonych obietnic. - roześmiał się, lekko chwytając ją za rękę i prowadząc za sobą. -Niestety, nie mogę Ci tego obiecać. Zresztą, w przyszłości pewno wielu lordów będzie wręczać Ci prezenty przy każdej możliwej okazji, więc chcąc nie chcąc musisz przywyknąć. - dodał.

Gdy dotarli do swej komnaty, poprosił ją by zamknęła oczy, by nie zobaczyła wszystkiego od razu. Najpierw powiódł ją ku łożu, na którym położono nowe siodło. Pozwolił jej otworzyć oczy i rzekł. -Skoro wybierzemy się na polowanie, to pomyślałem, że przydałoby ci się dodatkowe siodło, równie praktycznie co zdobne. - wskazał dłonią na przedmiot, pozwalając żonie dokładnie go obejrzeć. Gdy już to uczyniła, mogła dostrzec, że Waymar stoi przy stoliku, na którym znajdowały się bele tkanin. -Uważam też, że szyjesz wyjątkowo dobrze, a prawdziwy talent wymaga najlepszych materiałów. Te są dla ciebie. - rzekł. Gdy już dokładnie wszystko obejrzała, powiedział z błyskiem w oku. -Oczywiście, jeśli wolisz, bym cię nie zaskakiwał, to mogę kazać przykładowo przekazać je Rowenie. Mogłaby oddać wszystko prostaczkom, czy coś... - z trudem powstrzymywał uśmiech na samą myśl o prostaczkach w tak drogich materiałach.

Czyli wszyscy inni mówili nieprawdę? Och, jaka szkoda... Gdyby tylko Findis się jeszcze tym przejmowała...
-Czy aby na pewno? - zdziwiła się, jednakże nie było to prawdziwe zdziwienie, a jedynie forma żartu. Chociaż z drugiej strony każdy mężczyzna miał interes w komplementowaniu kobiety. Waymar nie mógł tak po prostu wziąć siłą królowej, zatem mógł obrać nieco bardziej cywilizowaną taktykę. Tylko czy nie przewidziałby tego, że Findis go od razu przejrzy?
Jej Miłość wcale nie musiała się do niczego przyzwyczajać. Takie grzeczności zawsze będą dla niej czymś obcym i dziwnym, ale tego mężowi już nie powiedziała. Pozwoliła mu się za to poprowadzić do lordowskich komnat, gdzie miała na nią czekać jeszcze jedna niespodzianka. Tam też musiała zamknąć oczy, co uczyniła, ale nie obyło się bez przeciągłego westchnięcia. Mimo wszystko, gdy ujrzała pierwszy z dodatkowych podarków, uśmiechnęła się.
-Rozpieszczasz mnie - rzekła do mężczyzny, dotykając w międzyczasie misternie zdobionego siodła. Nie zdążyła się nim nawet dobrze nacieszyć, gdy oto była obdarowywana kolejnymi prezentami. W milczeniu podeszła do bel tkanin, które pragnęła wpierw ocenić okiem specjalisty. -Dobrane kolorystycznie, wysokiej jakości... Masz jakąś prośbę do mnie? - zaśmiała się. -O nie, nie, nie... Rowena zapewne oddałaby im całe bele, a to wielce niepraktyczne. Zresztą takie drogie materiały kiepsko sprawdzą się w pracy w polu. Będę musiała je zachować - powiedziała z udawaną powagą. -Zatem, lordzie Royce... przyznajcie się. Czego chcecie od Jej Wysokości? - zapytała, podchodząc do męża bliżej i wbijając w niego przenikliwe spojrzenie bladoniebieskich oczu.

-O tak, rozgryzłaś mnie, tak naprawdę czaję się na więcej twojego żelaza. - odparował żartem na jej pozorowane zdziwienie. Lubił komplementy jako takie, zwłaszcza, gdy jak w przypadku Findis odzwierciedlały rzeczywistość. Ją samą zresztą radowały zarówno piękne słówka jak i bardziej brutalne i zdecydowane podejście.

Przewrócił tylko oczami, słysząc jej westchnięcie, ale zgadywał, że już wkrótce Findis powstrzyma się od narzekania. Uśmiechnął się na widok jej radości. -Ktoś powinien. - odparł tylko i przyglądał się jak żona ocenia materiał. Wyglądało na to, że wybrał całkiem nieźle. -hmm, właściwie... możesz uszyć coś, co będziesz ubierać tylko dla mnie. - odparł na żartobliwą propozycję. -Tak też sądziłem, chyba tym razem prostaczkowie będą musieli obejść się smakiem.- przytaknął jej z podobną powagą. Hardo odwzajemnił jej przenikliwy wzrok, gdy zbliżyła się do niego. -Wasza Miłość jest kobietą na wskroś kreatywną. Z pewnością wymyśli coś co zaskoczy i usatysfakcjonuje jej najwierniejszego z wasali. - odparł śmiało.