Retrospekcja - Młodzi gniewni [zakończona]

Nestor przebywał w Lys już dosyć długo. Zaczął przyzwyczajać się do tutejszej codzienności, będąc zupełnie otwartym na nowe doświadczenia. No, prawie. Jako porządny rycerz z Westeros nie mógł przekraczać pewnych granic.
Nie wspominając o używkach, które nie do końca dobrowolnie zaczął spożywać. Poniekąd.
Interesy młodzieńca zawiodły go do dzielnicy portowej. Nie było to nic wyjątkowego tym razem. Po tylu stoczonych pojedynkach, jego miecz zwyczajnie podupadł. A że Nestorowi ostatnio poszczęściło się podczas zabawy w hazard, w grze, o której zasadach nie miał bladego pojęcia, pomyślał, że sprawi sobie nowy. Zyskał nawet zakaz wstępu do burdelu, w którym oferowano tego rodzaju rozrywki.
Młodemu Morrigenowi pozostało jedynie odebrać swoje zamówienie u kowala, ponieważ był tu kilka dni temu. Podobno, mimo kiepskiej lokacji miejsca pracy, starzec był jednym z najlepszych w swoim fachu.
Mijając stragan z owocami, poczuł jak burczy mu w brzuchu. Przystanął, aby przyjrzeć się towarom. Początkowo planował zakupić jakiegoś ciekawie wyglądającego cytrusa, jednak zdecydował się na zwykłe jabłko. Podczas swoich podroży próbował najróżniejszego jedzenia, więc wybrał coś, co smakowało najbardziej swojsko.
Zaraz po zakupie nagryzł owoc. Szybko zorientował się, że nawet tak zwyczajne jabłko smakuje tu jakoś inaczej. Ale było dobre, nie narzekał.
Ruszył dalej w drogę, rozmyślając o następnym celu podróży. Wtem poszła do niego jakaś staruszka. Miała brudne ubrania i skołtunione włosy. Mamrotała coś pod nosem. Nestor chciał ją zignorować, no i sprawnie obejść. Niestety, kobieta zakrzyknęła nagle, że jabłko jest zatrute i wytrąciła je z ręki młodzieńca.
Ogryzek wyleciał w powietrze wyżej, niż można by się spodziewać. Wylądował prosto na twarzy jakiegoś młodego przechodnia. Zielonooki wiedział, że będą z tego problemy. Po ubraniach mężczyzny łatwo było stwierdzić, że to nie żaden prostaczek.

Nestor cofnął się o parę kroków, zauważywszy zbliżających się do niego mężczyzn. Jakimś cudem wcześniej nie zwrócił na nich uwagi. Zresztą, wszystko działo się dosyć szybko. Teraz rozsądek podpowiadał zielonookiemu, aby jak najszybciej ulotnić się z tego miejsca. Były na to spore szanse, ponieważ wokół nich znajdowało się całkiem sporo przechodniów.
Kiedy powoli rozpoczął swój odwrót, usłyszał słowa dornijczyka, który właśnie ocknął się z szoku. Groził mu dosyć poważnie. Każdy rozsądny człowiek zinterpretowałby to jako dodatkowy powód do ucieczki. Niestety, Nestora to tylko nakręcało. Tym bardziej, że odezwał się do niego, używając wspólnego.
- Zabrudzisz sobie te ładne ubranka - rzekł, odwracając się z powrotem w stronę prowokatora.
Przyjrzał mu się teraz uważniej. Sam potrafił określić pochodzenie nieznajomego. Każdy szanowany się burzowiec rozpozna zepsutego dornijczyka. Nienawiść musiała płynąć we krwi przedstawicieli obu krain.
Co nie zmienia faktu, że młodzieniec, podróżując po Westeros, najlepiej bawił się w Dorne. Luźne usposobienie, wolność i do tego piękni mężczyźni. Rozmówca również miał nie najgorszą mordę, ale nie wystarczająco, by przekonać młodego Morrigena do potraktowania tej sprawy ulgowo.
- A, przepraszam. Od brudnej roboty masz swych sługusów, jak widzę - skomentował, próbując urazić dumę dornijczyka.
W międzyczasie uważnie obserwował jego kompanów. Liczył, że nie spróbują wykonać żadnych gwałtownych ruchów. Dorne było znane ze swych podstępnych sztuczek. Poza tym, Nestor nie czuł się na tyle sprowokowany, aby od razu przechodzić do rękoczynów. Niestety.

Jeszcze tego ranka Nestor pouczał ser Dominica, że nie powinien za nim tyle łazić. Młodzieniec miał dosyć przebywania w towarzystwie tych samych ludzi. Byli już praktycznie rodziną, znali się na wylot i razem oblewali przydrożne drzewa, dlatego tym bardziej irytowali się nawzajem. Nic dziwnego, że nietowarzyski Morrgien zapragnął chwili odetchnienia. Nikt nie przypuszczałby, że okaże się to tak wielkim błędem. Gdyby uległ prośbie przyjaciela, to miałby go za sobą, a nie ścianę.
Sądząc po zachowaniu przechodniów zielonooki wiedział, że żaden śmiałek nie ruszy mu na pomoc. Czy przejął się? Nie za bardzo. Miał to po prostu na uwadze.
Nestor kiwnął głową na żal o pobrudzone ubranie, jak gdyby w odpowiedzi na podziękowanie. Och, delikatny musiał być to panicz, że tak martwił się o własny wygląd.
- Moja ślina już wylądowała na twej twarzy, za późno - poinformował o strasznej wieści. - Nie wiem, czy ktokolwiek cię teraz odratuje - rzekł, posyłając mu zadowolony uśmieszek.
Podawanie swojego prawdziwego pochodzenia nie było zwyczajem Morrigena. Zazwyczaj korzystał jedynie z imienia. Tylko podczas picia dało się z niego wyciągnąć takie informacje. Jednak przed nim stał dornijczyk! Nic bardziej takiego nie uraduje, jak to, że stoi przed nim burzowiec z krwi i kości. A jak wiadomo, to poprawianie humorów nieznajomym, było zwyczajem młodzieńca.
- Nestor Morrigen - odpowiedział od razu, a w jego głosie dało się wyczuć dumę. - Pewno znasz. Po twym sposobie mówienia, da się wyczuć, że wiedzę o Westeros masz w małym palcu - niby posłał mu komplement, jednocześnie sugerując, że na pewno jest próżnym paniczem. - To, że jesteś dornijczykiem już zgadłem. Teraz ciekawi mnie jakim.
Posłał też uśmiech towarzyszom nieznajomego i dokładnie przyjrzał się ich reakcji. Zapewne byli niezmiernie podekscytowani z możliwości integracji.

Przewrócił oczami na pierwsze słowa nieznajomego. Już długi czas udawało mu się uniknąć różnorakich spotkań z tego typu paniątkami. Gbury, liczące się jedynie z własnym wyglądem, do tego nietykalni - takimi właśnie gardził najbardziej.
- Macham nimi w dużo bardziej praktyczny sposób - skomentował.
Morrigen miał kontynuować rozmowę, jednak usłyszał groźbę skierowaną nie tylko do niego, a do całych Ziem Burzy. Zdążył jedynie zacisnąć pięści, ponieważ chwilę później poczuł uderzenie włóczni. Z tego wszystkiego nawet nie zdążył zareagować.
Mocny ból brzucha jedynie rozjuszył młodego Morrigena. Z chęcią rzuciłby się na dornijczyka, gdyby jego ludzie nie blokowali mu drogi. Zacisnął zęby, przeklinając tchórzostwo swego nowego wroga.
- W takim razie dziękuję za wyjątkowe zainteresowanie. Czyżbym spodobał się tobie, panie?
No i ponownie dostał włócznią w brzuch. To uderzenie tym razem sprawiło, że upadł na kolana. Poirytowany zacisnął pieść, przy okazji zgarniając mały kamień z ziemi.
W tym momencie książę zaczął się oddalać od Nestor. Prawdopodobnie stracił zainteresowanie bezbronnym burzowcem. Niestety, rycerz nie zamierzał być jedynym poszkodowanym w tej sytuacji. Wstał prędko, aby dornijczyk nie uciekł mu za daleko. Przymknął oko, precyzyjnie wycelował i rzucił mocno kamykiem w głowę księcia.
Kiedy twardy przedmiot wylądował na głowie wroga, kąciki ust Nestora uniosły się. Młodzieniec zatryumfował. Takie uderzenie na pewno zostawi co najmniej siniaka. Poczekał jeszcze chwilę na to, aby ujrzeć minę dornijczyka i ruszył do ucieczki, zwinnie przebijając się przez grupę przechodniów.
Trudno nie było, dopóki nie natknął się na mężczyznę z taczką wypełnioną kapustą. Głównie dlatego, że szybko rzucił mu monetę, zgarnął warzywo i wystrzelił je w stronę podążającego za nim pościgu. Im bardziej niedorzecznie to przebiegało, tym gorzej wyglądał książę w oczach swych kompanów i przechodniów. Nie ma czym się zajmować, tylko rozkazywać swoim ludziom walczyć z kapustą. Oj, gdyby tylko dojrzał to ktoś, z kim dornijczyk robił interesy.
Niestety, to miało pozostać jedynie nieziszczonym marzeniem. Pocieszeniem pozostali za to przypadkowi przechodnie, którzy na pewno wykorzystają to zdarzenie jako temat plotek.

Cóż za niespodzianka, w typie księcia nie jest każde możliwe stworzenie, które się rusza! Właściwie, to Nestor z lekka żałował. W końcu jego los mógłby być łagodniejszy, gdyby dornijczyk bardziej wolał chłopców. Tym bardziej, że cechował się nieprzeciętną urodą. Nic tylko brać.
Podczas swej mało rekreacyjnej przebieżki, do głowy Nestora wpadł pewien pomysł. Gdyby tylko odszukać jego kuzyna i pewnego razu zagościć w ich rodzinnym domu... Prawdopodobnie to paniątko przywitałoby go z otwartymi ramionami, gdyby przesiadywał w łożu jednego z członków jego rodziny. Ta wyprawa byłaby wciąż niebezpieczna, ale nad wyraz kusząca.
I tak biegnąc sobie, Nestor zauważył, że dornijczycy skrócili niebezpiecznie dzielący ich dystans. Już miał pociągnąć wózek, by zatarasować im drogą, lecz ich włócznie okazały się być szybsze. Spowodowały dosyć niefortunny upadek Nestor. Jak nic rozbił sobie swój głupi ryj. Z czoła poleciała mu krew, a dodatkowo zdarł trochę skóry z nosa.
Czasu na rozpaczanie nie było. Nie myśląc zbyt długo nad następnym posunięciem, wyciągnął z ziemi wbitą włócznię. Zdążył jedynie wstać na jedno kolano, więc szybko zamachnął się i podciął nogi najszybszemu dornijczykowi. Ten upadł na drugiego, a najwolniejszy musiał ich ominąć. Dało to wystarczająco dużo czasu na to, aby wstać i uciekać dalej.
Nestor prędko skręcił w ulicę w prawo, wiedząc że czeka na nich tam wiele rozwidleń i pomniejszych przejść. Było to idealne miejsce, aby zgubić pościg. Jednak zdecydował się jeszcze im pomachać na pożegnanie przed tym. W końcu dobrze się razem bawili.
Dla Morrigena był to bardzo udany dzień, pełen adrenaliny. Jednak dobrze by było, żeby już nie spotkał na swej drodze księcia z Dorne. Przynajmniej nigdzie w Lys.