Dolina Thennów

Dziesiąty dzień Dziesiątego Księżyca roku Dziesiątego po Zagładzie, popołudnie

Dzień - jak wiele innych - wódz Thennów rozpoczął od porządnego posiłku, zaś po nim jeszcze porządniejszego treningu z kilkoma swoimi wojakami. Niby nic wielkiego, jednak Skagir był zdania, iż formę zawsze trzeba utrzymywać na zadowalającym poziomie. Następnie przeszedł do czynności, którą powtarzał od kilku tygodni. Od jakiegoś czasu bowiem zmysłami przenosił się daleko, daleko na południe. Oczami i uszami Cienia od dawna obserwował poczynania przybyszów z odległego południa, którzy rozłożyli się obozem w zrujnowanym forcie pierścieniowym Pierwszych Ludzi. I wyglądało na to, że zamierzali zadomowić się na dłużej.
Obserwował ich od dłuższego czasu. Widział też kilka pojedynków wodza południowców. Naturalnie ich odmienność i nowo przyniesiona religia budziły ciekawość Skagira. Pytanie czy to było właśnie to, czego szukał..? Ci cali południowi Bogowie byli bardzo krwiożerczy z tego co zrozumiał. Zresztą sam był Bogiem, prawda..?
Powrócił zmysłami do swojego ciała i przez chwilę rozmyślał. Rozmyślał nad ewentualnymi konsekwencjami decyzji, którą zamierzał podjąć. Obecna w domostwie rodzina nie przerywała mu, choć popołudniowy posiłek był już gotów. W końcu podjął decyzję, którą przedstawił przy stole.
- Eivorze. - zwrócił się do najstarszego syna. - Po zjedzeniu pobiegniesz do Skarla, by przygotował pięć dziesiątek wojowników do drogi jeszcze dzisiejszego wieczora, jeżeli się uda. Do tego dziesiątkę czempionów, koniki z jukami i jednego mamuta z jukami. Niech przygotują nam zapasy na drogę. Zajdź też do chaty Mor Wug Dera i powiedz mu, by szykował się do drogi. Niech przygotuje swojego mamuta i oporządzi go w juki, które pociągnie. Joramunie. - zwrócił się do skalda, który siedział przy palenisku i brzdąkał na swej lutni. - Ruszysz z nami. - otarł usta wierzchem dłoni, po czym wstał i podszedł do miejsca, gdzie o stojak stał oparty jego dwuręczny miecz. Chwycił oręż, wyciągnął go z pochwy i obejrzał stal w blasku ogniskowych płomieni. Jego potężna sylwetka sięgająca ponad dwóch metrów rzucała na ścianę domostwa cień, niczym prawdziwego giganta. - Czas złożyć wizytę na Pięści.

Zgodnie z zamierzeniami zawitał w końcu do ostatniej osady swoich współplemieńców, która leżała u wylotu doliny. Tam z kolei dowiedział się, iż w najbliższej okolicy znajdują się dwie wioski obcych wodzów. Nie mogło być lepiej. Następnego dnia postanowił ruszyć dalej. Do wieczora zaś rozesłał po okolicy połowę z zabranych strzelców, oraz myśliwych, by na coś zapolowali...

Piętnasty dzień Dziesiątego Księżyca roku Dziesiątego po Zagładzie, popołudnie

Zgodnie z planami wyprawa Skagira opuściła ostatnią wioskę Thennów o świcie i już następnego dnia popołudniu dotarli do osady Ludzi Rzeki. Ponieważ było już dość późno, grupę oświetlały liczne pochodnie, w tym dwie zatknięte na rydwanie wodza. Sam Skagir odziany był w swój pancerz z brązu, zaś na jego plecach obleczonych niedźwiedzim futrem spoczywał wielki dwuręczny miecz w pochwie. Czuprynę Magnara zakrywała wyprawiona głowa niedźwiedzia, zaś na jego ramieniu siedział czarny kruk.
Tak więc strażnicy osady, do której się zbliżali nie mogli ich nie zauważyć. I raczej wątpił, by próbowali ich atakować. Miał podobną liczbę wojowników przy sobie... No i giganta. Spokojnie więc zatrzymał swój rydwan na skraju osady i głośno gwizdnął, schodząc z niego. Następnie skierował swe kroki w stronę centrum zabudowań. Po kilku chwilach z zaśnieżonych zarośli wypadł duży, szaro-biały wilkor i dołączył do Skagira, truchtając u jego boku. Sam wódz za obstawę miał także kilku czempionów no i rzecz jasna Mor Wug Dera. Pozostali wojownicy mieli oporządzić przywieziony sprzęt i rozłożyć obóz.
- Drynorze Kamienna Głowo wyjdź mi na spotkanie! - zakrzyknął, przeczesując w ruchu sierść Widma. Drugą dłoń zacisnął w pięść i poruszał nią, by rozgrzać mięśnie.
Drynor, tutejszy wódz znany z mocnej głowy do picia - a przynajmniej tyle mu o owym mężczyźnie opowiedziano.
- Jam Skagir, Magnar Thennów! - zakrzyknął ile sił w płucach i zatrzymał się na skraju jakiegoś większego placu, czy po prostu pustego terenu pomiędzy zabudowaniami. Wokół zaczęli także zbierać się zaciekawieni mieszkańcy osady, zaś uwadze Thenna nie umknął fakt, iż wielu tutejszych mężczyzn pojawiało się z bronią. Uśmiechnął się rozglądając po gęstniejącym tłumie. Oczekując wodza Ludzi Rzeki wolną ręką drapał Widmo za uchem, który przysiadł obok niego, zaś drugą ręką wyciągnął mały smakołyk z kieszonki i podstawił pod dziób Cienia nadal siedzącego mu na ramieniu.
W końcu, gdy już pojawił się wzywany mężczyzna, otaksował go wzrokiem od stóp do głów.
- Może już słyszałeś Drynorze o nowym wodzu z południa, który zagnieździł się w Pięści i rośnie w siłę. Jadę tam, by spotkać tych jego nowych Bogów i poznać ich przedstawiciela. A wy ruszycie ze mną. Ugnij się i uznaj moją wyższość nad swoim klanem, a zachowasz życie i zyskasz moją przyjaźń. Stawiaj się, a zdechniesz z mojej ręki. Wybierz mądrze, a dalej będziesz przewodził swoim klanem, jednak słuchać będziesz mnie. - zrobił krótką przerwę, by dobrze rozbrzmiały jego słowa, po czym dodał na koniec. - Co odpowiesz..?

Chwilę trawił słowa mężczyzny, spoglądając na jego dom. Samemu Skagirowi nieco obce były terminy skrytego ataku, czy wbicia sztyletu w plecy - rodem z repertuaru umiejętności zabójców. Uściślając, wiedział co oznaczają i z grubsza jak to się robi, lecz sam nigdy nie zamierzał takowych stosować. Nie pasowało to do kultury Wolnych Ludzi, w której prym wiedli ludzie odważni, śmiali i bezpośredni. Wiedział jednak jak się zabezpieczać na takie wypadki.
- Dobrze, porozmawiajmy. Tylko my dwaj. W twoim domostwie. - wolno cedził słowa. - Najpierw jednak odsuniesz swoich wojów na podobną odległość, co moi. Dookoła domostwa moi i twoi czempioni stworzą okrąg, stojąc na przemian. - jeśli się nie zgodził, to trudno. Mógł walczyć ze Skagirem, albo odeprzeć go wraz z oddziałem.
Jeśli natomiast się zgodził, Thenn szepnął kilka słów Joramunowi i kazał zabrać Mor Wug Dera, oraz Eivora do rozkładanego obozu. Następnie ruszył za Drynorem, na ramieniu dalej mając Cienia, a przy boku Widmo.
- Nie musisz się ich obawiać, nie przyniesie mi żadnej sławy zabicie cię w domostwie, gdzie nikt nie widzi. - odpowiedział szczerze, jeśli wódz zwrócił uwagę na jego zwierzęcych towarzyszy. Nie pozostało mu nic innego jak wejść do budynku i dojść do porozumienia pokojową ścieżką... O ile będzie to możliwe...

- Nie wiem kogo tam trzymasz, o moim przybyciu zapewne wiedziałeś już, nim tu się pojawiłem. Wystarczający czas, by przygotować pułapkę. - wódz osady powinien uznać jego słowa za komplement, gdyż według nich postrzegał go jako osobę przebiegłą i inteligentną. A jeżeli nie, to cóż, był głupi. Na dalsze słowa o zmianie miejsca rozmów, Skagir jedynie wzruszył ramionami. Facet wyraźnie nie potrafił się zdecydować na coś konkretnego, więc tym bardziej Thenn nie wiedział, jakim cudem jeszcze rządzi wśród swojego plemienia.
Widząc, jak Drynor oddaje swoją broń, Magnar postąpił podobnie. Oddał wielki miecz, toporek, sztylet ze stali, oraz hełm. Sztylet z brązu schowany w bucie postanowił zachować, tak na wszelki wypadek.
- Waruj. - rzucił do wilkora, po czym niespiesznie ruszył ku centralnemu punktowi. On także nie bawił się w zdejmowanie swojego pancerza, gdyż zajmowało to sporo czasu.

Widząc niezadowolenie wśród współplemieńców Drynora, domyślił się, że na słowach nie skończą tego spotkania. Odwrócił głowę w stronę oczekujących kawałek dalej jego wojowników i kiwnął głową, by gotowali się do walki. Kiedy zaś uzbrojony ponownie wódz wystąpił przed swoich ludzi, Skagir także miał już na plecach swój wielki miecz. Pokręcił głową wzdychając na słowa mężczyzny.
- Zmuszę więc was do tego, albo wszyscy zginiecie. - odparł wkładając na głowę hełm, po czym sięgnął po miecz, wydobywając go z pochwy. - Swoją krwawą chwałę rozpocznę tutaj. - dodał kręcąc wielkie młynki przed sobą dla rozgrzewki.
- Jeśli zaatakują wszyscy, cofamy się trochę, by dołączyła do nas reszta. Wieczorem zabawimy się w ich domach, pijąc miód z ich czaszek. A potem ruszymy dalej. - dodał ciszej, zwracając się już tylko do swoich ludzi. Choć zagroził, że wszystkich zabije, to tak na prawdę nie miał tego w planach. Zginą z pewnością wszyscy wojownicy, którzy podniosą broń przeciw nim, oraz wszyscy, którzy nie zechcą do nich dołączyć. Dzieci poniżej dziesięciu wiosen życia i młode dziewki oszczędzi. Tak przynajmniej planował...