Przedpola zamku

Rejs nie był długi i skomplikowany, a także nic złego na nich nie czekał, a przynajmniej na morzu, bo lord Longthorpe nie wypłynął im na przeciw. Jeszcze poprzedniego wieczora mógł ujrzeć jak kruki z zamku Torrenta wyfrunęły, aby powiadomić innych lordów-siostrzan, o tym co się stało i aby przekonać ich do nowej sprawy. Ruszając ku brzegom już z oddali było widać, że wioski nadbrzeżne są puste, nie ma w nich żywego ducha, a mieszkańcy tych ziem pewnie i to schowali się za murami miejscowej twierdzy.
Wreszcie i przybyli na Długą Siostrę, zaraz po zbliżeniu się do brzegów, ludzie powsiadali na mniejsze szalupy i nimi dopłynęli na ziemie lorda Longthorpe. Zabezpieczyli teren lądowania, tak aby jak jaki miał atak pójść z wyspy to mogli się dosyć dobrze bronić... Ale taki nie nadchodził, więc ludzie na spokojnie zeszli na brzeg i rozpoczęli jak i poprzednim razem budowanie małego obozu, a zaraz potem dwójka konnych z białym sztandarem pojechała w kierunku zamczyska, aby zawiadomić tutejszego pana o tym, że Leman z Russ pragnie z nim porozmawiać i zaoferować propozycje. Po kilkunastu minutach owi posłańcy wrócili do nowego obozu z wieściami iż lord Longthorpe przyjął zaproszenie i wkrótce się zjawi. Tak jak i na poprzedniej wyspie, za niedługo z zamku wyruszyła siódemka jeźdźców, jeżeli dowódca Wilków Zimy nie podjął wobec nich jakiś wrogich zamiarów to wjechali oni spokojnie do obozu.
Szybko przeszli oni do rozmowy między sobą o potencjalnym sojuszu przeciwko Arrynowi, oczywiście w tym momencie nowy sojusznik Lemana - Torrent wspomógł jego starania i tak to po kilku dłuższych chwilach lord Longthrope postanowił wesprzeć działania tego nowego przymierza, a nawet z chęcią chciał się zmierzyć z Lemanem, aby sprawdzić czy na prawdę jest takim wojownikiem o jakim mówią listy od innych lordów.

Longthorpe przybył, napił się, najadł i dołączył do chwalebnej misji zajebania Alestera Arryna. Dobry dzień. Podobnie jak wcześniej z Torrentem zorganizowano małą biesiadę, aby pośród alkoholu, jadła oraz zapasów wojownicy z Sióstr mogli zbratać się bardziej ze swoimi nowymi sojusznikami. Oczywiście zachowano wciąż pewną ostrożność przez wzgląd na świeżość sojuszu. Jeśli sam Longthorpe chciał się spróbować z Lemanem, to oczywiście mogli to zrobić, jeszcze jak! Wilk mógł stanąć do normalnej potyczki, zapewne do paru trafień lub zapasów, ale zaproponował gospodarzowi także Ścieżkę Wilka. Była to metoda treningu i rozstrzygania niektórych sporów w ich kompanii. Dwaj wojownicy walczyli na gołe klaty poruszając się po serii belek oraz bali ustawionych nad ziemią. Walka wymagała siły, zwinności, podzielności uwagi i wypracowanych do perfekcji umiejętności. W razie upadku jednego z wojowników drugi dawał mu czas na wstanie, acz póki ten nie znalazł się ponownie na torze dwójka wybranych przez jego oponenta ludzi mogła rzucać w niego kamieniami. Na potrzeby walki bardziej dla zabawy niż na poważnie kamienie mogły zostać zastąpione przez cebule, albo jakąś rzepę.
Następnego dnia wraz z dwoma lordami chciał ruszyć na ostatnią z Sióstr, gdzie czekała ich rozmowa z pozostałymi wyspiarzami. Siły Longthorpe'a w tym czasie mogły ruszyć na wschód by połączyć się już z ludźmi Torrenta. Wilki oraz reszta Siostrzań - miejmy nadzieję - dołączą do nich po zakończeniu negocjacji z Sunderlandem i Borrelem.

Skoro więc Leman wyraził zgodę to się po potykają, a co szkodziło to Longthorpowi przynajmniej będzie wiedział z kim ma do czynienia. Lord tutejszych ziem zdecydował się na zwykły pojedynek póki co, chociaż obiecywał, że kiedyś może spróbuje tej Ścieżki Wilka. Tymczasem jednak obaj przyszykowali się do starcia, oczywiście wcześniej pchnął ludzi do zamku, aby powiadomić ich o aktualnej sytuacji, jednak nie było co mocniej się ubierać, bo obaj byli odziani już w pancerze, a dobycie broni to dosłownie chwila. Longthorpe wybrał do walki miecz i tarczę, więc aby nie zmieniać tego, Leman także użył takiego uzbrojenia. Doszło więc do starcia.
Na początku Siostrzanin nie mógł trafić przywódcy Wilków Zimy, ale za to ten mu kilka razy przywalił. Po kilku chwilach kiedy wreszcie, chyba oponent Lemana się na tyle dobrze rozgrzał przeszedł do kontrofensywy i sam Leman musiał stwierdzić, że teraz ta walka okazywał się równiejsza bo parę razy boleśnie uderzył bękarta, aczkolwiek i ten nie pozostawał dłużny i gdy tylko widział możliwość wyjścia z kontr cięciem to to robił, wykorzystywał luki w obronie, czy możliwości odsłonięcie jakie pozostawały po niektórych atakach Longthorpe. Jednak w pewnym momencie dowódca Wilków Zimy stwierdził, że koniec zabawy i przejął całkowicie inicjatywę, a jak w pewnym momencie pierdutnął miecze to lord zachwiał się i zdezorientowany upadł na ziemie, to był koniec walki... Minęło kilka chwil, ale ten nie wstawał... Aż w pewnym momencie stęknął i zaczął się podnosić odganiając zbrojnych, którzy chcieli mu pomóc wstać.
- O szkurwa - jęknął. - Dawno nie dostałem takiego wpierdolu, to była po-kurwa-ezja - odezwał się powoli stając na nogi. Ten klepnął tylko Lemana i swoim chwiejnym krokiem doszedł do jakiejś ławeczki, czy czegoś co mógł się oprzeć i chwilę odpoczywał.
Pan tej wyspy zgodził się z dowódcą Wilków Zimy i powiedział, że prześle sił na wschód. Następnego dnia Leman wraz z ludźmi wypłynął na ostatnią z Trzech Sióstr, czy tam miał zaznać kolejną zgodę i wciągnięcie kolejnych lordów Doliny w jego plany? Tego nie wiedział, z tego co go wcześniej powiadomił lord Torrent to szykowały się dwie najtrudniejsze negocjacje. Tak czy siak okręty wyruszyły i zdawało się, że dotrą na miejsce bez przeszkód.

Spoiler: