Mury

W krótkim czasie Elyana dotarła na wewnętrzne mury swego potężnego zamku, którego większość skrywała się pod poziomem gruntu. Jak na ironię losu było już wtedy po wszystkim. Lady Reyne załapała się jedynie na ostatnich ludzi wbiegających przez uchylone wrota bramy, gdzie kilkunastu zbrojnych z garnizonu pomagało im się ogarnąć. Ser Edwyn Moore szybko odnalazł dziedziczkę swego seniora, która pełniła obowiązki lorda w imieniu swego zniszczonego chorobą ojca. W raporcie jaki jej złożył zeznał, że wcześniej podczas zachodu słońca na skraju przedpól zauważono kilku uzbrojonych ludzi, więc posłał zwiad celem sprawdzenia kim są. Zwiadowcy starli się z tymi, jak wtedy sądził, bandytami i kilku ludzi zginęło, a bandyci uciekli, więc posłał czterdziestu konnych pod wodzą rycerza, by ich wyłapali i się z nimi rozprawili. Dwie godziny później konni wrócili, ale okazali się być najeźdźcami przebranymi w uzbrojenie ludzi z Castamere. Na terenach bezpośrednio przed bramą Castamere szybko rozprawili się z wartownikami i zaczęli rzeź nieuzbrojonych ludzi wybiegających z namiotów, którzy na dodatek byli zmęczeni całodziennymi ćwiczeniami. Szybko też z mroku zaczęły się wyłaniać kolejne wrogie oddziały, a róg wartownika na wieży zasygnalizował całemu zamkowi, że zostali zaatakowani. Potem sprawy potoczyły się już szybko i nawet nie trzecia część ludzi obozujących na przedpolach zdołała zbiec z rzezi w obręb wewnętrznego muru.
I tak to czas mijał na nerwowym oczekiwaniu przez około godzinę, kiedy to pod murami zadział się ruch i Elyana usłyszała krzyki mężczyzn. I nie były to krzyki jakie zwykle się słyszy podczas bitki, a jakby rozmowa prowadzona krzykiem, żeby się słyszeć z odległości. Reyne nie rozumiała słów, ale i temu zaradził ser Edwyn Moore.
- Pani, piątka mężczyzn na koniach z całkiem białym sztandarem nadjechała w pobliże murów. Ich dowódca chce z tobą porozmawiać poza zasięgiem strzelców i przed zewnętrznym murem. To spotkanie miałoby się odbyć za pół godziny i ich dowódca mógłby cofnąć swoich ludzi, jeśli obawiasz się ataku na siebie. Co powinienem im odpowiedzieć? - pospieszył z opisem sytuacji dowódca zbrojnych Castamere.

Strzały poleciały i mocno zraniły mężczyznę, można by rzec, ze śmiertelnie, ale tego nie wiedzieli bo niedługo potem zniknął im z oczu. Strażnicy pełniący wartę na murach, z dalekiej odległości mogli jednak zobaczyć, że w obozie wroga trwa jakichś harmider. W końcu po kilku godzinach nic się nie wydarzyło, nie było żadnego ataku, nikt nie korzystał z wyimaginowanych tajemnych przejść czy czegoś podobnego. Żołnierze Żelaznych zniknęli.



Ciała z błoni zamku zaczęły powoli znikać, a ludność zabrała się do odbudowy zniszczeń. W końcu po kilku dniach od zniknięcia księcia Hallecka, przybyła armia spod Złotego Zębu, która ruszyła na pomoc zagrożonym wybrzeżom. Jej dowódca udał się od razu do zamku, wysłuchać raportu od lorda bądź kasztelana zamku. Tymczasem żołnierze powoli rozpoczęli rozkładać się na przedpolach zamku, gdzie mieli mieć niewielki postój.