Przedpola Kamiennego Septu

Po ponad dwóch tygodniach podróży z Raventree Hall wszyscy zebrali się pod Kamiennym Septem. Lord Roderick ze swoimi ludźmi, ser Rufus towarzysząc lordowi Piperowi, a także Vance, Lychester, Vypren. I sam Dagmer "Kielon" , milczący wysłannik ser Harwyna i faktyczny dowódca wyprawy.
To on, gdy zebrali się wszyscy, posłał po nich i zaprosił do swojego namiotu na naradę wojenną i by zdecydować, co powinni dalej począć. Lord Blackwood wybrał się tam w towarzystwie symbolicznej obstawy - ser Rufusa i jeszcze dwóch swoich tarcz.  Przy wejściu do namiotu minęli straż złożoną z kilku Żelaznych Ludzi, kolejnych kilkunastu zaś czekało w środku. Tam zaś czekał na nich rozłożony stół wraz z mapami tej okolicy. W namiocie zjawili się jako pierwsi...
- Tak, tak... Rzecz jasna mieliśmy tu planować dalsze części wyprawy, ale tak naprawdę wezwałem Cię tu dla innej kwestii. Drodzy Panowie, nie możemy iść na wojnę, mając zdrajcę pośród nas. - Groźne drżenie przeszło przez lorda Blackwooda. - Pojmać zdrajcę... - padł rozkaz, a kilku otaczających ich Żelaznych postąpiło krok naprzód. Sam Dagmer również dobył broni, spoglądając groźnie na Blackwooda. - Wysłałeś wrogom wiadomości o naszych planach i rozkazem króla Harwyna masz zostać pojmany i przywleczony do Fairmarket w niewoli.

Więc to tak? Nie zamierzali współpracować, co? Ha... Po to byli tutaj ci wszyscy przygotowani żołnierze - pełnili nie tylko rolę motywatora mającego zachęcić do współpracy ale także sił interwencyjnych, gdyby jednak bezkrwawe pojmanie nie było możliwe.

No i nie było. Pozostali trzej obrońcy Blackwooda także dobyli broni oburącz - również nie byli przygotowani na taki rozwój sytuacji. Sam lord zaś, mając na sobie jedynie kurtę co się ją pod zbroję wkłada i kaleką jednonogim będąc, cofnął się za swych ludzi.
Żelaznych było w namiocie już, nie licząc dowódcy, dziesięciu. Ósemka otaczała lorda i jego ludzi, zaś Dagmer i pozostała dwójka zebrali się w wejściu, zapewne gotowi wspomóc swoich tam, gdzie zachodziłaby taka potrzeba - dowódca też hełm na łeb zarzucić, skoro pewnie przyjdzie mu walczyć. Pozostali żołdacy, których widzieli przy namiocie zapewne upewniali się, że jeśli osaczeni stworzą sobie nowe wyjście, to wcale niełatwo będzie im z niego skorzystać.

Bez zbędnego przeciągania... Trzech rzuciło się na Rufusa, próbując przebić się do Blackwooda. Kolejnych pięciu zaś - na pozostałych obrońców lorda. Namiot był spory a ludzie Dagmera mieli tą przewagę, że już otoczyli wroga, kiedy wszedł w ich pułapkę.
Rufus wszedł w walkę z napastnikami. Ostro się ścięli - trzech na jednego. Mimo liczby adwersarzy a pomimo braku kompletnego opancerzenia Lew z Zachodu szybko zdobył sobie przewagę. Rąbał, ciął i kroił! Mylił przeciwników, zbierał ich ataki i im uchodził z pola. Dźgał w półmieczu i płynnie przechodził do pełnych uderzeń. Osłaniał się przed wrogami skutecznymi manewrami. Stosował cały wachlarz wszelkich możliwych sztuczek szermierczych od których oponentom oczy wyłaziły na wierzch, hej! Krótko mówiąc: wojacy Dagmera nie lada mieli zgryzotę. Szybko jeden z nich uległ a dwóch ledwie zipało.
Inaczej sytuacja miała się z pozostałymi obrońcami lorda. Ci ulegali przewadze liczebnej oponentów i cofali się pod naporem doświadczonych weteranów Żelaznego Króla. Lord Blackwood tymczasem, nieprzygotowany do walki i kaleki, po prostu sięgnął po puginał i czekał okazji razem z równie nieuzbrojonym giermkiem ser Rufusa - Leo Crakehallem.

Dagmer, widząc jak srogo tnie na plasterki jego wojaków Rufus, po imieniu zakrzyknął do tych, co mieli namiotu pilnować. Dwóch wywołał i dwóch przybyło. Trzech znów na Rufusa posłał a sam jednego przy sobie ostawił, czekając okazji pewno, by po lorda się przebić. Rufus tymczasem bez dalszego przeciągania skasował pozostałych.
Kolejnych trzech rzuciło się ku rycerzowi z Zachodu, zaraz migiem za kompanów wskakując. Ponownie bój był nierówny i ponownie jeden z oponentów padł martwy na ziemię. Jednak dwóch wciąż stało, zaś i krew z Rufusa też wyciekała. Toporami i mieczami pocięli go po rękach i nogach. Jeden niegłęboki sztych mu w bok wrazili, tam gdzie napierśnik miejsce na ruchomość ręki ostawia. I jeszcze jednym czoło mu naznaczył oponent.
Inne walki też się toczyły. Obrońcy Blackwooda za wygraną dać nie chcieli. Pierwszy z nich bił się z trzema oponentami niby wilk. Raniony był po wielokroć, odgryzał się, ale w końcu zepchnięty do biernej defensywy uległ. Cios toporem rozłupał mu czaszkę, oczy poszły w słup a trup padł na ziemię. Drugi z obrońców podjął nierówną walkę, lecz ciągle a uparcie stał i odpierał natarcie trzech wojów. Ser Robin podobnie - bronił się przed kolejnymi atakami przeciwników, odpłacając im pięknym za nadobne - sił mu jednak coraz bardziej brakowało.

Kiedy kolejni padali pod ciosami Rufusa. Dagmer więc wściekły już po imieniu kolejnego zawołał. Kazał im zaraz na Rufusa ruszać, sam zaś na drugiego obrońcę pognał, by szybciej chyba sprawę ukończyć i więcej ludzi zebrać na tego cholernego Lwa.
Kiedy powalił kolejnego i ranił jeszcze innego, obskoczyli go tak, że czterech miał przeciwko sobie. Na szczęście jeden ledwo się trzymał i prędko został odesłany w objęcia śmierci. Dalszy bój już w trupy nie obfitował - Rufus ranił mocno kolejnych dwóch strażników, ale i oni z niego krwi tak utoczyli, że ledwo się na nogach trzymał.
Ostatnia z Tarcz padła bez interwencji Dagmera. Strażnicy rzucili się ku Rodrickowi, który musiał ulec w końcu ich przewadze. Ostatni z obrońców był zbyt zajęty swoim bojem i swymi ranami, by rzucić się na pomoc jednonogiemu lordowi.

Dagmer odgonił swym zabronił się już wtrącać i w walce pozostali tylko ci, którzy ją toczyli. Poza nim samym... Pewnie chciał osobiście ubić Lwa. Musiał się nieco zawieść, myśląc zapewne iż ten sam już gotów ducha oddać... Bowiem Rufus nie dość, że ubił zamaszystym cięciem jednego ze strażników to jeszcze poważnie ranił ich dowódcę. Ten zaś w szale, jako wojownik zaprawiony, ruszył by zrewanżować się. Ostały jeden strażnik cios jeszcze zadał, nim padł na ziemię, krwią plując z ust.
Toczył się pojedynek pomiędzy Dagmerem i Rufusem. O dziwo wyrównany, choć Lew krwią swą ociekał. Wymieniali ciosy zaciekłe. Człek Zachodu ranił po raz kolejny oponenta bardzo poważnie. Zdawało się, iż nawet pomimo ran powali Żelaznego. Lecz jednak nie... Nie tak los chciał. Oponent sparował raz jego cios i miecz mu w łeb przylał srogo, że rycerz padł.

Przemogli go ilością. Acz... siedmiu powalił na śmierć. Dowódcę poważnie ranił. Co mu jednak z tego będzie? Wszak oto padł... zabójca smoków, pogromca piratów, wielki rycerz i bohater. Jego ran nie zdołał uleczyć najlepszy z dostępnych medyków i tylko dzięki opatrzności Siedmiu w jego rany nie wdało się zakażenie. Koniec końców musiał czuć się źle, bardzo źle... Gorszy los czekał ser Robina, który co prawda życia nie stracił, ale prawą nogę owszem, tak jak i szansę na dalszy żywot rycerza. Pojmano lorda Rodericka i młodego Leo Crakehalla, a ser Dagmer odebrał należny sobie łup - w ten oto sposób Żelazny Człowiek wszedł w posiadanie miecza z valyriańskiej stali, Czerwonego Deszczu. Tak jak i sa

A jakiż los czekał oddział Rodericka? Został zaskoczony i dosłownie zmasakrowany przez połączone siły Żelaznych Ludzi i ich pomocników. Prawie wszyscy wpadli w niewolę lub zginęli, ich namioty spalono, ich kobiety wyrżnięto... Rzeź godna najgorszych demonów, została zapamiętana przez wiele lat jako "pogrom na Kruczych Polach", jak przezwano od tej pory wzgórze, na którym rozbito obóz sił sojuszniczych.

Ser Rodericka odesłano pod strażą do Fairmarket, a najbardziej rannych pozostawiono pod pieczą garnizonu Kamiennego Septu - taki los czekał zarówno Rufusa, jak i ser Robina. Młodego Leo odesłano zaś wraz z Blackwoodem.

Spoiler:

 

Jak mawia stare powiedzenie: "jeśli coś spierdolić się może, to niechybnie się spierdoli". Tym razem rzecz zdarzyła się w czasie przeprawy.
Wpierw jednak kronikarski obowiązek obowiązuje do opowiedzenia o tym, jak krucjata pod Kamienny Sept dotarła. Pierwszy epizod tej opowieści rozegrał się w dzikich głuszach Dorzeczańskich lasów. Trwał wtedy powolny przemarsz kolumny ser Gregora na północ.
- Dojda, dojda i niedojda. Zara się zmęczę - stwierdził filozoficznie Leszek.
- Spokojna Twoja głowa poharatana kolego. Ser Gwiazdka ma plan. Jest rycerzem i w ogóle.
- Ta - mruknął Ogór. Jak zauważyli jego przyjaciele, od tygodnia był albo przygnębiony, albo poddenerwowany. Dziwnie do tego. - Ja to tylko nie łapię tego, czemu pięć ramion wycinamy na gwiazdach?
- A ileż byś chciał? Osiem? - zarechotał Jęczmień. - Przeta wiadomo, że bab na wojnę się nie bierze. Toż Matka i Dziewica tylko by się martwiły.
- A Starucha? Czemu nie cztery?
- Ona już se ponawidziała w żyćku. To i wojnę przeżyje.
- No. A poza tym ma lampion, to nam w nocy będzie widno. Ale nie dosłownie. W sensie mefe... meka... meta...
- Metaamfetamina.
- Metaamfitamicznym - poprawił Jęczmień. Chciał jeszcze coś powiedzieć, zaczął już nawet dobierać słowo, głośno poruszając ustami, gdy nagle zamarł. - Ejta, co chota?
Dźwięk tętna kopyt rozbrzmiał w powietrzu. Nadjeżdżała kawaleria.
Trach! Bach! Ciach!*
Kawaleria pod herbami Vanców i ich chorążych wbiła się w kolumnę ludzi Gregora. Ich żołnierze napotkali jednak zaskakujący opór pełnych wiary fanatyków (w tym dzielnych Jęczmienia, Ogóra i Leszka). Drobne straty zostały okraszone licznie pojmanymi jeńcami i paroma koniami - najważniejsi chyba jednak zdawali się pojmani rycerze.

Bilans:

Wreszcie więc, już wcale nie niepokojeni i w ogóle dotarli pod Kamienny Sept i ostatni bród, który ich od niego dzielił. Rozłożyli więc obóz oczekując dnia i wysyłając zwiady, bo przeprawa w nocy nie wchodziła w grę - nie tylko byłoby to niebezpieczne, ale i sami ludzie potrzebowali odpoczynku.


Nadszedł więc dzień przeprawy. Ta zdawała się nie iść dobrze od początku. Najpierw bowiem ranni ociągali się, bo i dla nich przejść przez rwącą rzekę z nurtem nie było łatwym zadaniem. Kuśtykając, starając się nie upaść, szło to rzeczywiście topornie i zajęło spokojnie nadmiarową godzinę.
Bród jednak, jak wiadomo, jest miejscem idealnym do przeprowadzenia ataku na maszerującą armię - szczególnie zaś w tak korzystnej pozycji, o parę mil od głównej siedziby wroga. Pierwsze przybyły wieści z południowego wschodu o tej samej armii, o której mówili wcześniej - około dwa tysiące żołnierzy Dorzeczańskich wspieranych przez pokaźną grupkę Żelaznych maszerowało w stronę brodu aby stoczyć tak wyczekiwaną ostatnią batalię. Do celu dzieliło ich jeszcze z pięć mil, czyli niecałe dwie godziny drogi, a ich pochód widać było nawet już na horyzoncie.
Chwilę później jednak uwagę musiało odwrócić zamieszanie na drugim brzegu rzeki. Na drugiej stronie znajdowało się już zdecydowana większość piechoty, w tym puszczeni przodem ranni, gdy znowu z lasów wychynęły potworne konie, atakując niczego nie spodziewających się ludzi Wiary. Tym razem szarża może nie weszła jak w masło, ale całkiem przetrzebiła oddziały przedstawicieli krucjaty. A gdy wydawało się, że odjeżdżają... Z lasu wynurzyła się druga armia - a może wynurzyła się już jakiś czas wcześniej korzystając z zamieszania, a teraz pozostawało tylko przeprowadzić uderzenie.
Pierwsze uderzenie było mocne i pozwoliło zabić wielu ludzi krucjaty. Potem walki toczyły się bardziej wyrównane jeszcze jakiś czas i przedłużały. Dopiero po godzinie Żelaznym Ludziom, którzy trzeba przyznać również umierali, udało się zepchnąć uczestników krucjaty nad granice rozpaczy i utraty wiary. Wykorzystali przewagę zarówno wyszkolenia, jak i pozycji - szybkie uderzenie na znajdujących się w sporej grupie po drugiej stronie rzeki kuszników uniemożliwiło im szybkie wykorzystanie kusz i walczenie z lepszej pozycji. W walce wręcz nie prezentowali się już tak sprawnie.
Gdy pierwsze dezercje zaczęły się przeradzać w paniczną ucieczkę Żelaźni mogli odtrąbić sukces i tryumfalnie spoglądać z drugiej strony rzeki na Gregora. Nieliczni ocaleli zaczęli przedzierać się przez bród w kierunku prawego brzegu, z powrotem do trzymanych wozów, a strzelcy Żelaznych Ludzi zaczęli bawić się, wybijając uciekinierów ze swoich łuków.


* - Najbardziej okrutne sceny zostały ocenzurowane, aby nie razić widza niepotrzebną przemocą. Za utrudnienia przepraszamy.

Armia wroga w większości była pozbawiona koni, a na pewno nie mieli ich tyle, by sami zatrzymać galopujących Synów Wojownika. Spokojnie więc czasu wystarczyło by dojechać nad rzekę, podpalić skorpiony i zabrać ostatki uciekających ludzi ze sobą. Mocno obciążone konie nie mogły rozwinąć pełnej prędkości, ale wciąż było to wystarczająco, by nie dogoniły ich siły Żelaznych. Ostatki sił świętej wojny były więc ocalałe.
Cóż było dalej? Dotarli w góry na Zachodzie, przez które przejście znaleźli - szczęśliwie mieli bowiem ze sobą rycerzy podległych Braxom, którzy dobre te tereny znali. Zaprowadzili ich więc bezpiecznie do Hornvale, gdzie jednak lord zdecydował o zakończeniu tej wyprawy - nie miał ochoty na dalsze wspieranie projektu, który jak widać zakończył się prawie całkowitą klęską. Podobną decyzję podjęli dowódczy Czerwonych Płaszczy, którzy postanowili wrócić do Lannisportu sami, o ile Gregor tam się nie uda. Natomiast dowódcy Synów Wojownika z Lannisportu posłali posłańca do swojej siedziby, by dowiedzieć się co dalej. Tylko lord Caswell chciał zostać w wyprawie na pewno, choć żądał wyjaśnień klęski od ser Gregora i obmyślenia nowego, genialnego planu.
Do Hornvale w każdy razie dotarli 5 dnia kolejnego miesiąca przy kończących się zapasach. Jedną noc lord Brax gotów był ich przenocować i wyżywić, ale co potem... to już zależało od ser Gregora i dobrej lub złej woli Braxa. A ten zaś niespecjalnie ukrywał, że dalsze jedzenie i nocowanie jest w stanie zapewnić, ale - jak na jednego z pragmatycznych lordów Zachodu przystało - za równoważną opłatą. Tyleż dobrze, że nie chciał na tym zarobić.


Akapit jednak należy się temu, co stało się pod samym Kamiennym Septem. Tak więc Żelaźni nieszczególnie się przejmowali pokonanymi i zaleczenia ich ran, a kto się za bardzo rzucał, to zabrali i nabili na pale jako ostrzeżenie dla potomnych. W swoim dziwnym humorze niektórym wyrysowali ich ukochane siedmioramienne gwiazdy na czole - dokładnie takie jak na tych ciałach, które wcześniej zostawił ser Gregor. Paru z nich również uciekło, w porę odbiegając albo rzucając się w rzeczny nurt i cudem przeżywając długi spław. Resztę jednak wzięli w jasyr, bo szkoda marnować dobrych ludzi, którzy mogliby pracować w kopalniach na Żelaznych Wyspach. A Kamienny Sept po raz drugi zobaczył masakrę w ciągu ledwie paru dni. Jeśli komuś jeszcze majaczył się bunt, to teraz w ich sercach zapanował tylko strach. Tak wielki, że nawet specjalni agenci Tom i Jerry zorientowali się, że nie powinni wzniecać rebelii zgodnie z rozkazem.