Rezydencja Czarownicy Soroki

Przy wejściu do rezydencji - dwóch okutych żelazem odrzwiach - czekała już na niego para gwardzistów o hebanowej skórze. Nadzy powyżej pasa prezentowali swoje umięśnione ciało i ręce, sprawiając wrażenie, jakby podniesienie Maelyxa z ziemi i oderwanie mu głowy byłoby dla nich równie proste co wypróżnienie się. Nie odezwali się ani słowem, jeden z nich machnął tylko ręką i zaprosił do środka. Wciąż podśmiewający się człowiek-hiena poprowadził dalej Gaemidona, Willasa Hilla, Śledźmę, psa Leszka i dwóch jeszcze jego strażników do środka, robiąc za przewodnika.
Przeszli długim korytarzem dochodząc do czegoś w rodzaju schodów i zeszli na dół, w podziemie, a następnie przeszli w kolejny korytarz. Pogrążona w ciemności droga oświetlona była tylko wątłym ogniem świec, rozstawionych co kilkanaście metrów. Schodząc po schodach Śledźma kopnęła przypadkiem coś całkiem twardego, co zaczęło staczać się po schodach, a czemu towarzyszyło głos uderzania o kolejne stopnie, rozchodzący się z donośnym echem i zdający się nie kończyć, jakby i schody nie miały końca. Maelyx nie widział żadnego z bocznych korytarzy, które z pewnością musiał mijać - czuł je wszak wszystkimi swoimi zmysłami. Na górze były to przede wszystkim podmuchy powietrza; pod ziemią częściej miał okazję słyszeć przerażający śmiech. Towarzyszący im człowiek-hiena odpowiadał na niego zresztą, samemu unosząc łeb do góry i wydając przeraźliwy, długi śmiech. Nie brakowało jednak także innych dźwięków - przeraźliwie głośnego kapania wody, krakania ptaków i dziwnego syczenia. I przede wszystkim - przeraźliwe krzyki. A droga ciągnęła się i ciągnęła...
- Czy to prymitywne coś może w końcu się zamknąć?! - mimowolnie ryknął Willas w stronę hieny, żywo przy tym gestykulując, i chwilę później zatkał uszy rękoma. Hiena odpowiedziała mu tylko kolejnym śmiechem.
Maelyx, wsparty eliksirami, znosił wszystko bardzo dobrze i przemarsz mrocznymi korytarzami nie czynił na nim żadnego wrażenia. W odróżnieniu od Celii, która choć nie reagowała tak nerwowo jak inni, to nie mogła się skupić i czuła, jak dygoczą jej ręce. Mogła być pewna, że jeśli tylko będzie miała okazję, to zrobi coś głupiego.
Najgorzej jednak zniósł to jeden z idących z nimi strażników. Dygotał i dyszał tak głośno, że nie sposób było tego nie zauważyć. Parę razy uspokajał go drugi - który obok Gaemidona znosił to całkiem dobrze - w końcu jednak pękł, wyciągnął broń i wręcz rzucił się na hienę. Chybił, o mało nie raniąc innych towarzyszy podróży, a zaraz obezwładnił go drugi ze strażników, złapał za ręce, przywarł do ziemi i spojrzał wymownie na Maelyxa, nie wiedząc co zrobić z oszalałym towarzyszem.
- Panie?
W końcu tak czy inaczej doszli jednak na miejsce. Dobrze oświetlona licznymi pochodniami komnata migała im już z znacznej odległości, światełko na końcu tunelu. Człowiek-hiena zaśmiał się na koniec najbardziej donośnie i wyciągnął rękę w geście, że są na miejscu, przeskoczył z nogi na nogę, zaśmiał i odbiegł tanecznym krokiem. Kolejne okute odrzwia oznaczone były licznymi, czerwonymi symbolami, a chroniła go czwórka ponurych strażników, z wyglądu i ubioru identycznych do tych na górze. Każdy z nich dzierżył po jednej, długiej halabardzie. Próbujących wejść do środka zagrodzili nimi drogę, a jeden z nich syknął:
- Tssyyylko jeeeedeeen.  

Uderzenie berłem szczególnie nie zrobiło wrażenia na strażniku. Ocuciło go może na ułamek sekundy, nim podziemne korytarze wypełnił kolejny nerwowy śmiech. W końcu więc obaj gwardziści zawrócili, by opuścić posiadłość czarownicy, zostawiając Maelyxa i jego towarzyszy praktycznie samych.
W końcu jednak Gaemidon mógł dostąpić zaszczytu spotkania czarownicy Soroki w jej własnym domostwie. Ledwo oświetlona sala była wielka i szeroka na przynajmniej kilkadziesiąt metrów. Ściany naturalnie, bo jak w całej posiadłości, ozdabiało kilka starych świeczników. Tak po lewej, jak i po prawej pod ścianą były rzędy zabitych, drewnianych beczek, jednych z większych i wysokich przynajmniej na dwa metry. Ściana naprzeciw wyjścia skryta była w mroku, zupełnie nieoświetlona, bowiem światła na ścianach urywały się zupełnie nagle. Na środku zaś znajdował się kamienny stół, długości około dwóch metrów i szerokości jednego. Na nim właśnie siedziała gospodyni tego domu... Zupełnie naga.
- Jesssteś - szepnęła. Valyrianin usłyszał ją jednak dobrze - w pokoju panowała prawie zupełna cisza. Prawie, bo poza nim słyszał jeszcze ciche skrobanie, jakby pocieranie dłoni o dłoń, dochodzące z wspomnianych beczek. - Czekałam niecierpliwie. - Oblizała wargi i płynnie, bez wydania najcichszego odgłosu, zsunęła się ze stołu, stając na dwóch nogach. Maelyx mógł obserwować każdy detal jej ciała, a rzec trzeba, że miała się czym pochwalić. Figurę miała smukłą, a piersi bujne, choć nie nazbyt, by nie przytłaczały swą wielkością. Jej brzuch ozdabiały idealnie wyrzeźbione mięśnie, podobnież jak jej atletycznie zbudowane ramiona i uda. Pięknie zbudowane plecy przecinała wąskie wgłębienie. Twarz zaś miała równie piękną co niecodzienną - rubinowe, świecące oczy; długie, krucze włosy, opadające ramion i licznie pokrywające je błękitne tatuaże, które w nikłym świetle same zdawały się świecić. A były to połykający własny ogon wąż, skręcony w kółko i opatulający jej lewe oko, a także dwa pająki, po jednym na każdy policzek.
Podeszła doń z szelmowskim uśmiechem.
- Chciałabym zobaczyć też Twoją twarz, hmm? Pokażesz mi ją, prawda? - spytała niewinnym głosem.

---

Celia z trudem podniosła na ręce Leszka z trudem, a nim go zdążyła choćby przytulić, to nieumyślnie wypuściła z rąk. Leszek był rosłym psem, a wątłość siły Śledźmy i nerwy widocznie robiły swoje... Szczęśliwie pies nie potłukł się specjalnie, bo wstał szybko i od razu polizał swoją panią po kostkach.
Hiena natomiast... Spojrzała się na kuzynkę lorda Riverrum, swoim spojrzeniem dając do zrozumienia, że zrozumiała słowa Celii. Nie odpowiedziała jednak, a zachichotała raz jeszcze, po czym odeszła, znikając w odmętach korytarzy prawie w tym samym momencie, w którym Maelyx wszedł do komnaty czarownicy.
Cisza i oczekiwanie nie trwało długo, choć zostawionym tylko na łaskę ponurych, milczących strażników zdawała się dłużyć w nieskończoność. Co jakiś czas z korytarzy dobiegały przeraźliwe krzyki, a także głuche stukania. A w powietrzu, jak zdali sobie sprawę Celia i Willas dopiero po czasie, unosił się dziwny do określenia smród, najbardziej chyba podobny do zgniłych wiśni.
Z mroku wysunął w końcu łysawy starzec, a jego powolny pochód również zdawał się trwać chwilę. Oblekły w długą, złotą szatę, która przy każdym jego kroku stukała o ziemię. Doczłapał do czekającej dwójki, zatrzymując się o jakieś pięć metrów odeń, i wykrzywił usta w najmilszym uśmiechu, jaki mógł sprawić swoją pokrytą licznymi bliznami, bezzębną i w połowie sparaliżowaną twarzą.
- Nazywają nas Złotą Mrówką - powiedział w bękarcim valyriańskim i ukłonił się delikatnie, krzywiąc przy tym z bólu. - Pani nie spodziewała się, że przybędzie obstawa. Możemy wskazać Wam drogę do jakiegoś jadła albo kąpieli?
 

Wiedźma dała poprowadzić swoją rękę do maski Maelyxa i zdjęła maskę, odrzucając na podłogę. Jej dłoń pozostała na policzku Maelyxa, w przyjemny sposób ją muskając, a Soroka spoglądała mu prosto w oczy wzrokiem pełnym pożądania.
- Piękny - szepnęła.
Powoli nachyliła się i złożyła na jego ustach długi pocałunek.
- Nie twarz jest najważniejsza - powiedziała, odwróciwszy się po tym skromnym akcie namiętności i skierowała w kierunku jednej ze ścian. - Ją można zmienić, prawda? - Zachichotała. - Ważne jest to co niezmienne.
Podeszła do pierwszej od drzwi beczki i rozchyliła jego wieko. Ciche wcześniej pocierania, które dotąd słyszane było tylko w tle, teraz zdawało się przybrać na sile. Kobieta gestem przywołała Gaemidona do siebie i pokazała gnieżdżące się w środku setki obślizgłych robali. Jeden przy drugim, większość z nich z wyglądu przypominała dżdżownice, wiele z nich wyposażonych było jednak w dodatkowe nóżki, skrzydła lub odwłoki. Ponadto wszystkie skąpane były w przezroczystym śluzie, wypełniającym ją aż po brzeg. Czarownica włożyła weń dłoń, chwyciła pewnie jednego z owadów i wyciągnęła ociekającą dłoń w kierunku Valyrianina.
- Częstuj się - powiedziała. - Po to tu wszak przyszedłeś, prawda? Poznać te tajemnice...

---

Gdy tylko Celia zbliżyła twarz do Leszka, ten polizał jej maskę, po czym odgryzł kawałek wysuszonej ryby, odsłaniając światu mały fragment jej policzka.
Tymczasem łysawy zarządca kiwnął głową i otworzył usta. Zamarł na chwilę, gdy z wnętrza komnaty Soroki doszedł dźwięk głuchego uderzenia, po chwili jednak rzekł:
- Chodźcie za nami.
Przeszli do jednego z wcześniej mijanych, ciemnych korytarzy, a jedynym światłem była im świeca, którą Złota Mrówka wziął ze ściany i teraz niósł przed sobą. Szli w ciszy - z tego fragmentu lochu nie wydobywał się żaden dźwięk, a jedynie tylko wcześniej czuty odór stawał się coraz bardziej intensywny.
W końcu zaś dotarli. Weszli przez skromne drzwi, w których czekała na nich dobrze oświetlona sala gościnna. Dziwne zapachy ustąpiły dymowi z bardzo licznych świec i rozłożonemu jedzeniu. Po prawej od wejścia zastawiony był stół pełen wszelkich różności - pieczona dziczyzna, kosze owoców, mrożone sorbety, wina, pieczywo. Przynajmniej tak to wyglądało...
Po lewej zaś znajdowały się cztery balie z wodą, wciąż gorącą, bo parującą. Na każdej balii przewieszono także po szmacie do wytarcia.
- Czy czegoś możemy jeszcze przynieść?

Czarownica podała robaka Maelyxowi, sama zaś sięgnęła po drugiego. Przyglądała się mu bacznie, poczekała jednak aż jej towarzysz zje swojego i wyciągnęła go w jego kierunku.
- Jeszcze jednego? Jedz do woli.
Skrzydełek owad nie miał, a główkę małą. Na tyłu jego odwłoku znajdowało się jednakowoż malutkie żądełko, które Gaemidon sprawnie ukręcił i pożarł. Drugi z kolei, o ile Valyrian i na niego miał ochotę, miał cztery pary odnóży, które z wolna majtały się w przestrzeni.
Oba były w smaku podobne do orzechów. Najpierw trzeba było rzecz jasna przebić się przez trochę twardsze pancerzyki, pod nimi znajdowały się duże ilości mięsa, bowiem każdy z nich był wielkości ludzkiej dłoni. Mięso trochę wilgotne od śluzu, ostatecznie jednak było to do przełknięcia.
Po degustacji kobieta uśmiechnęła się do Maelyxa, zachichotała, i wskazała kamienny stół na środku.
- Kładź się tam, kładź! - chichotała coraz bardziej nerwowo, wysokim głosikiem, podekscytowana. - Opowiem Ci coś, opowiem. Chcesz wiedzieć jak powstał twój przewodnik, prawda?
Gaemidon powoli zaczął czuć, że coś jest nie tak. Zaczęło się od delikatnego drętwienia końcówek palców u stóp. Z czasem jednak rozchodziło się, obejmowało kolejne kończyny, nie mógł się ruszyć. Zakręciło mu się w głowie, świat powoli zaczął czernieć przed oczami... Słowa z otoczenia dobiegały jak przez mgłę, a on zdawał się być coraz bardziej senny i zmęczony. Z monotonnego wykładu Soroki, który to zaczęła wtenczas prawić i opowiadać, i opowiadać, nie wyłapał więcej niźli tylko parę często powtarzających się słów - "robale", "krew", "kochanie"...
To było ostatnie co zapamiętał.

---

Celia i Willas mogli korzystać z udanej gościny czarownicy. Śledźma z kawałkiem przeżutej przez Leszka maski rychło dostała także igłę i nici. Woda była delikatnie za gorąca, ale przy odrobinie siły woli dało się zignorować jej lekko parzący charakter. Idealna do kąpieli, jakby dopiero co przygotowana. Parująca woda oblekła jej nagie, poza twarzą, ciało. Mogli odprężać się w tej sali relaksu...
Wtem coś poruszyło się w innej z balii, w jednej z tych nieużywanych. Płaska jak piersi Findis tafla wody nagle zafalowała, kawałek brązowego futra wynurzył się z wody, a w końcu wraz z nim cały, ociekający wodą człowiek-hiena. Spojrzał na Celię, zarechotał i oparł się wygodnie o brzeg balii.
Siedział z nimi i z rozkoszy komnaty rozkoszy mogli korzystać jeszcze przynajmniej dwie-trzy godziny, a w czasie których Złota Mrówka udostępnił im dosłownie wszystko, czego tylko sobie życzyli, byleby tylko nie opuszczali tej wspaniałej komnaty. Potem zaś oznajmił, że są wolni i gdy tylko się zbiorą, to odprowadzi ich do wyjścia. Czekał już tam na nich orszak Maelyxa, on sam, tajemnicza, zamaskowana kobieta i dwóch odprawionych wcześniej gwardzistów. Wszyscy jednak zdawali się być inni niż wcześniej - sztywni, cisi, milczący. Tylko kobieta zdawała się dobrze bawić w towarzystwie Gaemidona i wykorzystywała go jak tylko mogła - całowała, przytulała i generalnie dobierała się do niego. W taki sposób ostatecznie wrócili do posiadłości syna Valyrii.  

Człowiek-hiena z początku zdawał się być zdziwiony zachowaniem Celii, ale gdy tylko zaczęła go pieścić po futrze na łbie... o tak, dziewczyna z Dorzecza wiedziała jak dogodzić psom, a hiena bardzo się od nich przecież nie różniła. Zarechotał już ciszej, nie w świat, a do Celii bez pośrednio. A potem zaczął mruczeć.
Spędzili we trójkę (jeszcze z Leszkiem) wspaniałe kilka godzin wspólnej kąpieli i popijania wyciąg z traszek. Furasek wyskoczył z balii, podał Celii ręcznik, a nawet potrzymał przed nią drzwi. Pożegnania jednak nie były potrzebne - człowiek-hiena okazał się dołączyć do ich orszaku.
W końcu więc Tully wyszła i dołączyła do Gaemidona. Nie miała możliwości podejść zbyt blisko, bowiem gwardziści (dokładnie ci dwaj, którzy wcześniej im towarzyszyli) zagrodzili jej drogę z równie beznamiętnym spojrzeniem. Zorientowała się również, że i nie wszyscy członkowie świty pozostali tacy sami. Wśród wcześniej widzianych gwardzistów było też kilku z rezydencji czarownicy Soroki, a tragarze zostali zastąpieni przez dwóch ludzi-hieny - w tym jej ukochanego Furaska, z którym mogła jeszcze pogawędzić i który przy przystankach z chęcią pokazywał jej swoje umiejętności taneczne. Możliwości rozmowy z panem jednak nie doświadczyła, odpowiedziała jej tylko czarownica, wychylając ledwie głowę z swojej lektyki.
- O tak - potwierdziła. - O swojego pana jednak się nie martw, nic mu nie będzie. Zasmakował tylko odrobiny miłości.
Zachichotała i ponownie zniknęła za zasłoną.
Po powrocie do rezydencji Gaemidona jej pan był równie niedostępny co dotąd. Przez następne trzy dni nie zaprosił jej na kolejne warzenie eliksirów. Zaszło tam jednak jeszcze kilka innych zmian... Aż nazbyt nachalnym gościem okazała się Soroka, która zdawała się spędzać tam całe dnie, o ile to nie Maelyx się do niej nie wybierał. Wielu ludzi straciło również pracę kosztem jej własnych ludzi - Śledźma mogła naliczyć przynajmniej trzech ludzi-hien poza Furaskiem, wszyscy jednak równie rozbawieni jak on. Pół tuzina ponurych gwardzistów z rezydencji. I dwóch zarządców, równie szpetnych co Złota Mrówka, choć jego jednego akurat zabrakło.

Człowiek-hiena wysłuchał Gerolda uważnie, czasami coś się podśmiechując pod nosem, ale ostatecznie wyglądał na bardzo zainteresowanego. Powiedział, że porozmawia ze swoją Panią i tak też zrobił, wrócił po kwadransie i przekazał jej słowa.
- Moja Pani jest baaardzo zajęta, najbliższa okazja kiedy będzie mogła się z Tobą spotkać, będzie za cztery dni. Nie wcześniej, a jak się spóźnisz to Twoja okazja cóż.. hehe przepadnie, podobnie jak Ty jeśli okaże się, że zmarnowałeś jej czas. - powiedział pokazując swoje zęby. - A teraz zmykaj. heeehhe. - zarżał na sam koniec i jeśli Byku nie chciał mu nic zrobić, zniknął w rezydencji.. trzeba było trochę zaczekać.

A więc Gerold jednak odważył stawić się na spotkanie z potężną Soroką. Dwóch mężczyzn przed wejściem do jej rezydencji spojrzeli na Byka i jak poprzednio, jeden z nich udał się do środka. Po chwili czekania, bandzior już z oddali i zza zamkniętych drzwi, mógł usłyszeć wstręny rechot hieny. Wkrótce też wyslizgnął się on z drzwi z jęzorem zwisającym z boku jego pyska.
- Hehe chodźmy. – polecił i machnął ręką za sobą. Gerold wszedł do bardzo ciemnego miejsca, które prowadziło dalej w mrok i w końcu dotarli do schodów. Na dół schodzili bardzo długo, mijając po drodze odnogi różnych korytarzy, aż w końcu dotarli na sam dół. Przed wrotami do sali stali jeszcze bardziej potężni strażnicy i jasno dali do zrozumienia, że wejść do środka może tylko sam zainteresowany. Jeśli nie robił z tym problemów to został wpuszczony, jednak przez wzgląd na jego gabaryty towarzyszył mu jeden człowiek sprzed drzwi.
- Oh jesteś w końcu. – powiedziała uwodzicielsko i zaczęła wychodzić z cienia. - Ponoć mógłbyś mnie jakoś zainteresować. – przyznała, niecierpliwie czekając na to co Gerold ma jej do zaoferowania. Dopiero teraz Byk mógł ją zobaczyć w całej krasie; Soroka była piękną kobietą o smukłej sylwetce i bujnych piersiach. Na niemal każdym skrawku ciała ozdabiały ją piękne mięśnie. Jej twarz była równie cudowna; rubinowe oczy i pełne krwisto czerwone usta. Natomiast na głowie miała równie wspaniałe kruczoczarne włosy. To co było w niej najbardziej niecodzienne to jej liczne błękitne tatuaże.

Soroka spojrzała się podejrzliwie na Gerolda, gdy ten zaczął mówić coś o brodawkach, ale nie poświęcała temu dalej uwagi, skoro nawet Byk porzucił ten temat. Wkrótce gość przeszedł do opisywania swojego życiorysu, w międzyczasie Soroka wzięła go za rękę i podprowadziła do beczek, które po otworzeniu ukazały masę robactwa.
- Masz poczęstuj się. - powiedziała swoim słodkim głosem i sama chwyciła za jednego obślizgłego robaka, którego ze smakiem zjadła.
W końcu też Gerold skończył opowiadać i czarownica byłaby się nie zgodziła na jego propozycję, gdyby ten nie wspomniał, że jest eksperymentem, który nie doszedł do końca. Chyba właśnie to spowodowało, że Soroka postanowiła się zgodzić.
- Dobrze, przyjdź za dwa dni - muszę się do tego nieco przygotować. - powiedziała i jeśli Gerold nie chciał od niej niczego więcej, wycofała się w cień.