Sala Tronowa

Stevron zajmował się właśnie raportami dotyczącymi rekrutacji najemników, gdy otwarły się drzwi i wszedł król Bracken wraz se swą świtą. Uśmiechnął się ciepło i wstał.- Królu Brackenie! Niezmiernie mi miło, że przyjąłeś moje zaproszenie i tak szybko przybyłeś do mej siedziby. Mam nadzieję, że podróż była przyjemna oraz odbyła się bez nieprzyjemnych niespodzianek. Ten Blackwood to ch*j nieprawdaż? Okazuje kompletny brak godności i rozumu. Jestem niezmiernie ciekaw skąd ma pieniądze na utrzymywanie takiej armii oraz przekupywaniu wszystkich, żeby udawali jego znajomych. Ale to nieważne odświeżcie się po podróży a zaraz po tym zapraszam cię do mej samotni, abyśmy mogli przedyskutować cel twojej wizyty. -

Nie czekając, dał się wyprowadzić strażnikom, z miną osoby nieustraszonej i pewnej swojej niewinności. W żadnym stopniu nie okazał zawahania, a w trakcie drogi do ciemnej sali tronowej Freyów, przemyślał całkowicie swą wersję wydarzeń i utrwalił ją sobie w głowie pod każdym względem, żeby wykazywała się wiarygodna. Liczył także, że kasztelan weźmie pod uwagę to, że był bratem króla, więc wciąż był bardzo ważną personą, dużo bardziej niż sam kasztelan.
Widząc mężczyznę, stał w spokoju, czekając aż strażnicy skończą wersję, którą znali, lecz nie mogli brać za pewnik. Nie było dowodów, że to, co wydaje się najprawdopodobniejsze faktycznie takie jest. Gdy jednak kasztelan się odezwał, zmarszczył czoło nie mogąc się powstrzymać. Dowody? Gdzie tu były dowody, które były jeszcze trudne do podważenia? Odchrząknął jednak po chwili i stanął jeszcze bardziej wyprostowany, przewyższając znacząco strażników, którzy go przyprowadzili.
- Drogi kasztelanie, strasznie mi przykro, że nadarzyło się tak wielkie nieporozumienie. - Tu przerwał na chwile, po czym zaczął mówić – W obecnej sytuacji brakowało jednej chwili, a ofiarą byłbym tu ja, nie zaś maester, który skończył zasłużenie, jak każdy zdrajca. Bo taka właśnie jest prawda. Był to zamach na moją osobę, nie do końca sprawny i udany, lecz pozostaje wciąż faktem. Maester przybył do mej komnaty przedyskutować wieści, które doszły do nas z Raventree Hall, gdzie mój dzielny brat walczy o lepszą przyszłość. Miał jednak zupełnie inne zdanie niż ja, wkrótce kiedy już to chciałem go wyprosić z mej samotni, zechciał zaatakować mnie jak tchórz, w momencie kiedy byłem odwrócony. To chyba łaska Ojca u Góry sprawiła, że usłyszałem jak maester wyciąga mój miecz ze stojaka, ponieważ jeszcze chwila i byłbym martwy, z własnym mieczem w swoim ciele. Byłem równie zaskoczony, co każdy w tamtej sytuacji, lecz wiem, że Siedmiu było ze mną, pokierowali me ciało, tak że zdołałem uniknąć ciosu starca i rozbroiwszy go, w gniewie i niepokoju, że maester pod pazuchą ma schowane inne narzędzie zbrodni zechciałem go ogłuszyć, lecz jak to już wiadomo z słów strażników, zaczął krzyczeć, ewidentnie chcąc przenieść winę na moją stronę. Niestety po uderzeniu płaską stroną miecza, czaszka starca nie wytrzymała i pękła, zsyłając śmierć na zdrajcę. Mam nadzieje, że smaży się w Siódmym Piekle za zdradę ludzi, którym obiecywał lojalność i pomoc. Kasztelanie, klnę się na Siedmiu i jestem pewien, że twój umysł jest otwarty na prawdę, którą mówię. Jestem w środku zrozpaczony czynem maestera, który za młodu pomagał mi w edukacji i memu bratu, a skończywszy jak najgorsze pomioty tego świata. Tak więc, nie jestem winny. – Skończył mówić, biorąc głębokie oddechy, przyglądając się kasztelanowi i czekając na jego odpowiedź.

Czekał w napięciu na odpowiedź, patrząc w oczy kasztelana. Nie okazywał żadnych słabości, nie było po nim widać, by cokolwiek ukrywał. Bo tego nie robił. Forrest był jednak świadom, że cały ten incydent sam w sobie był bardzo... niewiarygodny w samym sobie. Kto przecież spodziewałby się, że maester, służący od lat, nagle wybuchnie gniewem tak strasznym by spróbować zabić królewskiego brata, który nie zgadzał się z jego zdaniem? No i wiadomo było, że trucizny ze sobą nie mógł mieć, nie przyszedł do samotni Forresta od razu z zamiarem mordu.
Gdy doczekałem się odpowiedzi, kiwnąłem lekko głową i rzekł tylko:
- Na nieszczęście, nikt prócz mnie i nieżyjącego maestera nie było w środku, wiem jednak, że prawda jest po mojej stronie. Liczę, że Ojciec na Górze otworzy oczy memu bratu na prawdę i uwierzy w nią. Wiem bowiem, że bogowie są po mojej stronie. Dziękuje za wyrozumiałość, panie. Do komnat potrafię sam dojść, jednak przydacie się, panowie, byście wzięli z moich komnat ciało zdradliwego starca. - Mówiąc to, rzucił ostatnie spojrzenie głęboko w oczy kasztelana i poszedł z dwoma strażnikami do jego samotni.