Sept nad Okiem Boga

01/03/10 PZ, południe

Właściwie to był lekko zaskoczony liczną obecnością ludzi w budynku i jego okolicach, ale z drugiej strony miejsce mogło dawać nie tylko duchową, ale i fizyczną otuchę, a samego Baldera zapamiętał jako człowieka roztropnego i pomocnego. Nie przysłuchiwał się dłużej rozmowom przed wejściem, kryjąc się szybko przed upałem wewnątrz, a tym samym oszczędzając sobie reszty tej paplaniny. Na szczęście rozmowy ograniczały się do obejścia przybytku, w środku zaś można było pogrążyć się w zadumie. Jako że jego przyjaciela nie było w pomieszczeniu, zamierzał przed znalezieniem go uklęknąć, zapalić świeczkę i zmówić krótką modlitwę przy każdym z posągów, poczynając od wizerunku Ojca. Upadł na kolana i przemówił w myślach - Dobry Ojcze, który ostatnio tak często do mnie przemawiasz, pozwól mi jako twemu pokornemu słudze zwrócić się dziś do ciebie. Pragnę wypełniać twoją wolę i proszę, być udzielił mi łaski swojej sprawiedliwości, by wojna, która ma nadejść była dziełem słusznym. Spraw, bym nigdy nie stracił mej pewności i działał na twą chwałę - podniósł się i zwrócił w stronę Kowala. Jeszcze przed nadejściem wizji bardzo cenił sobie ten aspekt Siedmiu, który błogosławił uczciwej pracy i pomnażał jej efekty - Kowalu, patronie pracujących; Gorm, twój wierny sługa, klęka dziś przed tobą. Ty wiesz, że całe życie starałem się wykonywać swoje obowiązki sumiennie. Teraz stoję przed największym wyzwaniem mego życia, któremu nie mogę podołać bez twego wsparcia. Błogosław memu dziełu, natchnij me słowa, pozwól mi dotrzeć do tych, którzy uczciwą pracą na co dzień składają ci hołd - następnie skierował się ku wizerunkowi Wojownika, by i do niego zwrócić swoje myśli - Błogosław, o Najdzielniejszy, tym, którzy wkrótce ruszą do walki z twoim imieniem na ustach. Broń nas przed nieprzyjaciółmi i pozwól nam przepędzić barbarzyńców z naszych ziem - Lelek był nieświadomy, iż gniew na myśl o Żelaznych zmarszczył mu czoło. Mężczyzna jednak uspokoił się wraz z końcem modlitwy i przejściem pod posąg Staruchy - Czcigodna, niech twa latarnia rozświetli mój umysł i pozwoli mi podejmować roztropne decyzje. Rozpędź mrok, który zapadł na tą krainą i rozjaśnij myśli tym, którzy do naszej sprawy nie będą przekonani. - skłonił głowę z szacunkiem, a potem udał się do przedstawienia Dziewicy. Rzucił tylko okiem na dwie osoby przed posągiem, po czym sam pogrążył się w zadumie – O Najczystsza, uchroń nasze serca, abyśmy nie stali się jak nasi prześladowcy. Składam do ciebie prośbę, byś chroniła niewinnych, gdyż im najmocniej zagrożą wrogowie naszej wiary. – samotna łza zakręciła się w jego oku i spłynęła po policzku, gdy przywołał w głowie obraz własnej, utraconej rodziny. Kolejną świeczkę zapalił przed okiem Matki, której wzrok jak zawsze napełniał jego serce spokojem - I ty, Łaskawa Pani wysłuchaj moich modlitw. Wspieraj i broń rodziny tych, którzy wkrótce staną do walki. I miej miłosierdzie dla naszych nieprzyjaciół, którego oni nigdy dla nas nie mieli - miał ochotę dodać, iż on sam takiej litości dla wrogów mieć nie będzie, ale uznał, iż ma to zbyt świętokradczy wydźwięk. Na ostatku stanął przed Nieznajomym, który był zaskakująco dobrze oświetlony płomieniem świec. Czy panowanie Żelaznych zbierało aż tak obfite żniwo? Ostatecznie wojna nie była aż tak dawno, by wspomnienie tych wydarzeń zdążyło zatrzeć się w pamięci. Nie zamierzał jednak nagabywać znajdującej się w pobliżu kobiety, aby zaspokoić swą ciekawość. W myślach przemówił do Nieznajomego - I ty, o Tajemniczy, wysłuchaj moich próśb. Gdy nadejdzie właściwa godzina, daj swoim wyznawcom śmierć godną, spokojną i łagodną. Proszę cię jednak, byś oddalił ten czas tak długo, jak to możliwe, bym umierał w poczuciu spełnionego obowiązku - zakończył swe modły i jeszcze chwilę trwał z zamkniętymi oczami, pogrążony w zadumie. Wyrwał się z niej wraz z nadejściem przyjaciela, którego powitał szczerym uśmiechem, tak nieczęsto goszczącym ostatnio na jego ustach. Odwzajemnił uścisk i odparł na tyle cicho, by nie przeszkadzać innym w modłach - Być może Cię zadziwię, przyjacielu, ale szczera duchowa potrzeba. I konieczność naradzenia się z człowiekiem mądrzejszym ode mnie. A jako, że to pierwsze mam już za sobą, chętnie przejdę w miejsce bardziej ustronne - wyjaśnił swą motywację, skwapliwie przystając na propozycję Baldera. Przed podróżą pościł i medytował kilka dni, przez co teraz czuł w brzuchu nieprzyjemne ssanie. Nie zamierzał nadmiernie się obżerać, ale Siedmiu nie przyda się niedożywiony, ani tym bardziej zagłodzony na śmierć. Gdy już znaleźli się na miejscu, a Lelek miał okazję skorzystać z gościnności Baldera, rozpoczął temat, który przywiódł go w to miejsce - Powiedz mi, mój stary druhu, czy uznałbyś mnie za szaleńca, gdybym powiedział ci, że Siedmiu do mnie przemówiło? - choć mogło to brzmieć absurdalnie, dało się jednak zauważyć, iż mężczyzna jest w pełni poważny.