Dziedziniec Casterly Rock

Tommen zabawił jeszcze Crakehall parę dni, nim ruszył do Casterly Rock, były to głównie dni spędzone na rozmowach z zarządcą i planowaniu rozmieszczenia w odpowiedniej odległości strażnic. Większe wieże odpadały, były zbyt kosztowne, a i mogły powodować jakieś niesnaski na ziemiach lordów. Co do tańszej opcji, Tommen jej jeszcze nie odrzucał, ale być może znajdzie odpowiedniego inżyniera albo budowniczego, który będzie potrafił zaprojektować coś co nie pochłonie bajońskich sum, a przy tym będzie spełniać swoje założenia. Do pokrycia było 200 mil traktu, czyli od 10 do 20 wież na całym odcinku, tak by konny mógł w mniej niż godzinę dotrzeć do najbliższych wież, praktyczniejsze byłby sygnał ogniowy, który z odległości tych paru mil mógłby być spokojnie widoczny. Był to śmiały pomysł, który mógłby poprawić na pewno bezpieczeństwo na ziemiach lordów oraz na samym trakcie, a im bardziej bezpieczna droga, tym więcej osób chcę nią podróżować. Przynajmniej tak uważał Tommen.
Do Casterly Rock oddział czerwonych płaszczy wraz z Tommenem dotarł piętnaście dni od wyjazdu z Crakehall, Tommen postanowił nie spieszyć się z powrotem, więc utrzymywali stałe powolne tempo. Dopiero Gdy byli niedaleko Casterly Rock przyspieszyli tempa, wysyłając wcześniej posłańca, z wiadomością, że za niedługo będą w zamku. Tommen wjeżdżając na most łączący ląd z Casterly Rock, pierwszy raz poczuł pewną ulgę, od dawna był poza domem, a teraz powrócił cały i zdrowy. Choć nie udało mu się odwiedzić wszystkich lordów, jak pragnął nauczył się sporo o życiu i przyszłych obowiązkach.

08/09 10PZ

Oddział dwudziestu dwóch ludzi został wpuszczony przez bramę, jak tylko strażnicy zostali powiadomieni, że dowodzi nim kapitan Synów Wojownika z Kamiennego Septu, ser Gregor Storm. Wjechał on na koniu lśniąc zbroją. Jego tęczowy płaszcz jednak nie powiewał, gdyż na tym samym koniu jechał przytulony do jego pleców Lelek, który niestety do tej pory nie opanował umiejętności jazdy konnej. Za nimi wjechał dumnie oddział dwudziestu wielkich jak dąb i posępnych Synów Wojownika dzierżących pyszne tęczowe proporce. Wszyscy przybysze byli dosyć zmęczeni podróżą, która nie należała do krajoznawczych. Jechali szybko i z niewielką ilością odpoczynków.
Rycerze otrzymali skromne, niewielkie pokoje gościnne w odległej części twierdzy, wszak nie należeli do znamienitych gości, których wypadałoby przyjąć z przepychem. Gregor wymył się w miednicy zimnej wody, założył świeżą, śnieżnobiałą koszulę, na którą założył czysty kaftan, potem lśniącą zbroję. Okrył się zapasowym tęczowym płaszczem wyjętym z torby. Dzięki temu nie ubrudził go pył drogi i nie będzie wstyd pokazać się w nim przed królem.
Musieli sporo wyczekać nim król Skały znalazł dla nich czas na audiencję, lecz cierpliwość to cnota świętych. Gregor starał się przeznaczyć ten czas na modlitwę, lecz bogowie od dawna milczeli i nie dawali mu odczuć swojej obecności.

Ciężko było Lelkowi uwierzyć, jak bardzo zmieniło się jego życie w przeciągu ostatnich kilku księżyców. Pamiętał jakby to było wczoraj swą przemowę w Kowalach i twarze swych pierwszych zwolenników, a teraz... stawał się częścią czegoś większego. Na początek dołączenie do obozu ser Storma, gdzie okazało się, jak wielu jest tych, którzy ucierpieli na skutek tyranii Żelaznych, a wkrótce potem zapoznanie się z samym wodzem i przekonanie go o prawdziwości swych wizji. Z przywódcy rebelianckiego oddziału stał się jednym z zauszników przywódcy i czasem miał wrażenie, że nowa rola może łatwo go  przerosnąć. Ale mimo to nie poddawał się, ani przez chwilę nie wątpiąc w słuszność ich misji. Codziennie kierował swe słowa do współwyznawców, dzieląc się z nimi swymi wizjami, wzmacniając ich ducha i przekonując, iż bliski jej dzień, w którym zerwą kajdany i połamią bat trzymany przez Żelaznych. Ale dziś czekała go misja najpoważniejsza z dotychczasowych. Najpierw jednak musiał przetrwać tę szaloną podróż, co nie było zadaniem łatwym, jako że Lelek nigdy nie tylko nie jeździł konno, ale nawet nie siedział na wierzchowcu. Gregor użyczył mu miejsca na swoim, ale w żaden sposób nie zmniejszyło to lęku, który odczuwał mężczyzna. Momentami pędzili tak szybko, że Lelek zaciskał mocno zęby ze strachu i miał ochotę poprosić rycerza o jego hełm, gdyby zdarzyło mu się wypaść z siodła. - Siedmiu, zmiłujcie się nad sługą niegodnym i pozwólcie mi żyć - zestresowany wznosił swe modły, kierując oczy ku niebu, by tylko nie patrzeć na ziemię mknącą w zastraszającym tempie. No ale ostatecznie dotarli i to nawet, wbrew obawom Lelka, w jednym kawałku, choć nogi początkowo trzęsły mu się jak u epileptyka. Skała okazała się większa niż cokolwiek, co w życiu widział. Robiła na nim tak potężne wrażenie, że początkowo aż otworzył usta ze zdumienia, choć na szczęście szybko się  tym zorientował. Jak bardzo potężny jest władca rządzący takim miejscem? I oni mieli znaleźć śmiałość do rozmowy z osobą tak wyjątkową i ważną? Cóż, tak chciało Siedmiu więc i tak być musiało. Pokój, który otrzymał zrobił na nim dobre wrażenie, zwłaszcza, że porównywać go mógł jedynie z wnętrzem własnej chaty. Ten, który mu przydzielono, w jego oczach był godny przynajmniej lordowskich gości, więc tego jak wygląda królewska sypialnia już w ogóle rozumem pojąć nie mógł. Doprowadził się do porządku po podróży i wdział na siebie zapasowy komplet prostych i czystych ubrań, żeby mógł stanąć przed władcą nieprzesiąknięty odorem potu. Jak co dnia, zwrócił się do Siedmiu prosząc ich o wsparcie i dalsze błogosławieństwa i dziękując za dotychczasowe łaski. Wyciszyło go to i uspokoiło, przez co podczas audiencji mógł przemawiać już bez stresu i nerwów.

— Nie, Jeyne! Mówiłam, że nie mogę pozwolić sobie na taki dekolt. Czy ja ci wyglądam na pierwszą lepszą portową ulicznicę? — fuknęła obrażona Lauryn, trochę zirytowana nietrafionymi propozycjami przyjaciółki. — Tej też nie założę... Przecież mówiłam, że dawno przestała mi się podobać! Tę? Nie, była modna cztery księżyce temu. Jeyne, zrób coś! — pisnęła jeszcze, teraz kompletnie się załamując, bo nic nie szło po jej myśli.
Osunęła się na stertę ubrań i zaniosła płaczem, w dłoniach mnąc materiał jednej z odrzuconych kreacji.
— Nie mam w co się ubrać. Dlaczego musiałam urodzić się biedaczką? — zawodziła zrozpaczona Lauryn, jakby nie zauważając ogromnych ilości sukni, których nie zdążyła nawet założyć, a które prezentowały się dumnie na licznych manekinach. Nic dziwnego, że zebrane wokół służki, w tym ukochana Jeyne, wymieniły porozumiewawcze, trochę zirytowane spojrzenia.
Czy mogły jednak ją winić? Dzisiaj czekał ją jeden z najważniejszych dni tego roku – musiała wyglądać nienagannie. Poprawka – ona musiała wyglądać najlepiej!
A tymczasem? Tymczasem wszystko było nie tak. Do wyjazdu zostało zaledwie kilka godzin, a ona nie zdążyła nawet wybrać kreacji powitalnej! Pomyśleć, że wszystko to przez obecność przeklętej septy Lemore, która – chociaż doskonale wiedziała o zbliżającym się nieubłaganie terminie wyjazdu – zmuszała Lauryn do wielogodzinnych modlitw w nudnych septach.
Rozpacz, tragedia, masakra... Lauryn czuła się gorzej niż w dziesiątym dniu imienia, gdy dowiedziała się, że istnieje coś takiego jak starość i nie zawsze będzie blondwłosą ślicznotką! Tak właśnie czuła się w tej chwili – całkiem bezradnie.
— Pomyślmy... — westchnęła w końcu, podnosząc nieznacznie główkę i przyglądając się wszystkim zebranym pustaczkom. — W tym księżycu króluje róż, musimy więc postawić na... — tutaj przerwała, zawieszając wzrok na jednym ze schowanych w rogu manekinów. — Jestem genialna!
— Co myślisz o tej? — zapytała przyjaciółki, wskazując przy tym podbródkiem na suknię w delikatnym różowym kolorze. — Mogę się mylić, ale mam wrażenie, że nigdy wcześniej jej nie założyłam. — dodała.
Jeyne – przed chwilą przerażona – nagle wydała z siebie okrzyk zachwytu. I rzeczywiście – Lauryn jak zwykle miała racje! Tę konkretną różową suknię miała założyć na bal, a skoro drogi pan ojciec postanowił go odwołać, to... to miała już w czym się pokazać pierwszego, najważniejszego dnia. Wspaniale!


Na dziedzińcu nie miała więc czego się wstydzić!
Nienachalnie różowa, dość bogato zdobiona suknia odsłaniała czubek nowiutkich pantofelków w dopasowanym jasnym kolorze. Lśniące i zadbane włosy pozostawiła rozpuszczone, pozwalając im na swobodne spływanie falami po osłoniętych ramionach. Idealną buźkę przykryła niewielką ilością makijażu, jedynie maskującą ewentualne defekty, których nie zauważał nikt prócz samej Lauryn.
Wyśmienicie! Wprost wyśmienicie! Wszystko znowu układało się idealnie. Była piękna i uśmiechnięta – taka jaką powinna prezentować się przyszła małżonka Tommena. Wszystko z nią współpracowało! Nawet świeże powietrze, teraz nieśmiało muskające odsłonięte części ciała dziewczęcia, pomogło zapomnieć o zmęczeniu spowodowanym długą podróżą, pobudzając Lauryn do życia i zachęcając do rozmowy. Czy mogło być lepiej?
— Przepiękna pogoda, czyż nie? — zarzuciła przed wyjściem z powozu, zagadując tym samym Jeyne i septę Lemore, które – jak nieskromnie przyznała sobie w myślach Lauryn – wyglądały dużo gorzej. Przynajmniej tak miała się sprawa z Lemore, bo słodziutka Jeyne zawsze była ładniutka, nawet jeśli Lady Serrett wciąż gniewała się na nią za niepoprawne wybory w sprawie sukni.
W każdym razie – pojawili się na dziedzińcu!

W końcu w domu pomyślał sobie Tommen, widząc przed sobą Casterly Rock, jeszcze parę mil i będzie na miejscu. Choć nie czuł w Silverhill tęsknoty, teraz widząc w oddali zarys twierdzy, był szczęśliwy. Targający tymi uczuciami Lannister pospieszył konia, odskakując trochę reszcie grupy.
Gdy jechał tak oddalony, myślał o podróży, która była spokojna. Większość czasu spędzał albo na koniu, a w czasie popasu pomagał swoim kolegą w obowiązkach. Można było nazwać tą sześciodniową podróż za udaną i miłą. Nawet obecność lady oraz septy nie zepsuły humoru młodzieńcowi, choć ta pierwsza nie przeszkadzała mu wcale, o tyle patrząca na niego speta go denerwowała. Tego nie rób, tego nie wolno mówiła ciągle do lady i ciągłe gadanie o siedmiu. O tyle dobrze, że nie próbowała pouczać jego samego, a przynajmniej nie wprost.
Wjeżdżając na dziedziniec za rycerzami w towarzystwie giermków, Tommen uśmiechnął się szeroko – No i co sądzicie? – Zapytał się, wiedząc, że nie każdy z nich miał okazję, nawet z oddala zobaczyć twierdze Lanisterów. – Mówiłem wam, trzymajcie się mnie, a nie pożałujecie. – Zaśmiał się i przyspieszył wierzchowca, by dogonić rycerzy. Jeszcze jedna brama i będzie w domu. Ciekawe czy przywita go matka, tęsknił za nią najbardziej.

Tommen nie spodziewał się takiego przyjęcia, po zobaczeniu matki wraz z rodzeństwem, Lannisterowie zrobiło się miło na sercu. Gdy szedł z konia i zobaczył, że najmłodsza siostra biegnie w jego stronę, odpowiedział na jej uścisk i wziął ją na ramiona. – Też miło Cię widzieć siostrzyczko, strasznie urosłaś – Zaśmiał się, odstawiając ją koło matki i przytulając samą rodzicielkę. – I ja się nie mogłem doczekać, aby was zobaczyć mamo.- Przytulił się mocno do matki, gdy uścisków było wystarczająco, podszedł do reszty rodzeństwa, by się z nimi przywitać czy to przez przytulenie, czy uścisk dłoni.- Mamo, jeśli mówimy o wieczerzy, czy mogą przyjść rycerze, którzy nas eskortowali z giermkami, którzy są moimi kolegami ? – Zapytał się królowej w miarę dyskretnie, nie chcą by wszyscy, słyszeli jego zapytania. W tej kwestii kto został zaproszony na wieczerze, nie miał wiele do powiedzenia. Czekając, na odpowiedz kobiety, chłopak głaskał blond włosom głowę swojej małej siostry, która to nie odstępowała Tommena na krok.

Podziękujemy potem Matce na Górze, że zechciała nas doprowadzić bezpiecznie aż tutaj...
Bogowie! Zaczynała żałować, że nie wprowadziła swojego planu w życie i nie wyrzuciła septy Lemore na jednym z licznych szlaków, gdzie szczezłaby z zimna i głodu! Jeśli wydawało jej się, że w Casterly Rock nie będą korzystać z uroków dworskiego życia, a modlić się godzinami w sepcie, to naprawdę grubo się myliła!

Na szczęście nie miała czasu, żeby się gniewać. Wkrótce całą uwagę poświęciła rodzinie królewskiej – roześmianym blondwłosym lwiątkom i Lwicy, którą Lauryn znajdowała jako... bardzo ładną. Szczęśliwie jednak nie widziała w niej konkurencji – w końcu była sporo starsza, a poza tym miała męża i dzieci, nie mogła więc w żaden sposób zagrozić jej pozycji. No i wydawała się całkiem sympatyczna, taka przyłóż do rany. Na razie wszystko zapowiadało się naprawdę dobrze! Przywitała się już z rodziną królewską, teraz miała porozmawiać z samą Królową. Była Lady Brax chyba czytała jej w myślach, bo rzeczywiście myślała teraz jedynie o kąpieli i łóżku.
— Wasza Wysokość. — dygnęła Lauryn, zanim postanowiła zabrać głos. — Słyszałam o tobie wiele dobrego. Cieszę się, że nareszcie będę mogła poznać was nieco bliżej. — dodała jeszcze, zaraz przechodząc do konkretów. — Och, tak, przydałaby mi się chwila odpoczynku. Podróże bywają niezwykle męczące, czyż nie? — uśmiechnęła się promiennie. — Zachód jest piękny, ale nawet widoki nie rekompensują bólu ciała po godzinach spędzonych w powozie. — zaśmiała się jeszcze perliście. — Żywię nadzieję, że nie prezentuję się zbyt odpychająco. — dodała, kończąc tym swoją wypowiedź.
Nie odrywała od królowej wzroku, świdrując ją spojrzeniem o kolorze morza i oczekując reakcji – może polecenia dla służby, krótkiej wypowiedzi, czegokolwiek.

Widać, że Królowa Zachodu była bezlitosną i niezależną kobietą – na pewno wartą uwagi! Nie dość, że zachowała się wobec syna jak rasowa Lauryn, to jeszcze była ładna! Może mogły zostać przyjaciółkami? Musiała rozważyć wszelkie za i przeciw.
Lauryn – wcześniej zniesmaczona, teraz pełna podziwu, bo dawno nie poznała tak silnej i niezaleznej kobiety – obdarzyła królową kolejnym uśmiechem.
– Och, doprawdy? Prawdopodobnie nie odwiedzili jeszcze Casterly Rock, co za tym idzie – nie widzieli Waszej Miłości. – zarzuciła wesoło Lauryn, trochę jej słodząc, ale kto nie lubił komplementów?
Na wzmiankę o perfumach zareagowała z pewnym zdziwieniem: nie spodziewała się przecież, że królowa pozwoli komuś pachnieć tak samo jak ona. Gdzieś w głowie Lauryn zapaliła się jednak lampka, że może powinna najpierw przetestować je na Jeyne? Żelazny Żelaznemu Żelaznym, a Królowa Zachodu przyszłej Królowej Zachodu Żelazną – tak brzmiało te słynne powiedzenie, czyż nie?
– Och, dziękuję. – odparła, udając trochę zaskoczoną, trochę zawstydzoną, ale ostatecznie – po zamienieniu jeszcze kilku miłych słów – ruszyła za służbą do swej komnaty.



z/t, napiszę sobie posta w komnacie