Kryjówka Rudobrodego

Edwyn budził się co jakiś czas, czując jedynie ból w nodze, wilgoć na czymś twardym pod jego policzkiem i głos, miły głos, który go uspokajał i usypiał. Gdy w końcu ocknął się na dobre, mógł zobaczyć czyjąś wychudzoną sylwetkę z jednej strony celi. Tarth poruszył się, lecz był ograniczony przez łańcuchy oraz ból w kostce.
Edwyn rozejrzał się po miejscu, w którym się znajdował, żeby spróbować coś dojrzeć, czy zorientować się gdzie jest. Poza wychodzonym mężczyzną zobaczył jeszcze dwóch innych pod ścianą. Nieco otępiałym głosem, zapytał.
- Gdzie jestem? - po czym od razu ten sam miły głos mu odpowiedział.
- Jesteś w rezydencji lorda Edwarda Tercha. - wiele to nie wyjaśniło, lecz w głowie lorda wszystkie fakty zaczęły się łączyć.
- To ten barbarzyńca, co mnie zaatakował. - powiedział do siebie, po czym od razu zapytał o tożsamość swojego rozmówcy.
- Nazywam się Morgan i jestem medykiem dobrego lorda Edwarda. Musisz teraz odpoczywać i zbierać siły, by móc zapracować na swoje utrzymanie. - jego słowa, wprawiły Edwyna w dużą złość, której nie omieszkał uwidocznić.
- Zapracować?! Czy on wie, kim ja jestem!? - rzucił retorycznym pytaniem, ale i tutaj otrzymał odpowiedź — dowódcą ze statku. To uzmysłowiło młodemu lordowi, że tak naprawdę nie znają jego tożsamości, a to mogło być w pewnym stopniu przydatne.
- Zgadza się, jestem rycerzem na służbie Lorda Tartha. - skłamał. - Zamiast pracować na swoje utrzymanie, mogę się wykupić. - oznajmił. - Dobry człowieku, Ty mnie wyleczyłeś? Dziękuję. A teraz, jeśli łaska, powiadom swego przywódcę o mojej chęci powrotu do domu. - polecił, chciał już obudzić się z tego koszmaru, wrócić na wyspę i zorganizować rajd na stopnie, żeby pokazać, kto tutaj znajduje się na szczycie łańcucha pokarmowego.
Lord usłyszał, jak mężczyzna zaszurał niespokojnie nogami.
-Nie mówiłbym rzeczy, które mogą na mnie sprowadzić kłopoty chłopcze. - lekko zniżył głos, który zaczął mu się łamać. Ewdyn był niemal pewny, że ze strachu - Lord Edward bywa bardzo okrutny i niepotrzebne mu twoje złoto. Kazano mi się tobą zająć, więc robiłem, co mogłem. - odpowiedział. Dopiero te wieści, nieco otrzeźwiły Tartha. - Jak to nie chce złota? - rzucił sam do siebie. Jak się później okazało, Edwyn miał odrobić straty, jakie zadał Edwardowi podczas bitwy. Po dłuższej wymianie zdań mężczyzna podszedł bliżej do Edwyna, był chudym, na oko 60 letnim mężczyzną o siwej, rzadkiej brodzie, który ma na piersi... łańcuch, będący imitacją łańcuchów z Cytadeli.
- Jeżeli cię to pocieszy chłopcze, przed 4 dniami wraz z tobą lord Edward przywiózł jeszcze ze trzydziestu innych mężczyzn, niektórzy byli tak jak wy ranni, inni od tamtej pory pracują w posiadłości. - odparł starzec nieco zatroskanym głosem.
-Odkupienia przez was strat, jakie poniósł. Lord Edward zawsze daje możliwość poddania się, bez utraty życia. - dodał, żeby chwile później podniósł się głos z drugiej części celi.
-Odpracowania. - poprawił go jeden z mężczyzn pod ścianą. Zapowiadało się na to, że jedyną szansą na wydostanie się z tego miejsca, miała być ucieczka lub bunt, te drugie jednak bardziej było w typie Tartha, zwłaszcza że chciał odpłacić Edwardowi za szkody, których doznał.
- Ilu ma ludzi? - zażądał odpowiedzi, jednak mężczyźni nie byli skorzy na to odpowiedzieć, uznając, że mogą przypłacić to utratą, któregoś z narządu. Edwyn machnął na niego ręką.
- Jeśli nadal chcesz tak żyć, droga wolna, a w zasadzie to nie. - odparł z pogardą w stronę starca, po czym zwrócił się do pozostałej dwójki. - Jak się zowiecie, jam Sir Edwin, rycerz Szafirowej Wyspy. - nie dostał na to jednak żadnej odpowiedzi, ale jego wcześniejszy rozmówca podszedł do niego i dopiero wtedy Edwyn miał pewność, że miał to być maesterski łańcuch, jego ton wobec tego mężczyzny nieco się poprawił.
- To prawda, nie chcę tak żyć, ale nie mam wyboru. - rzekł cicho, zrezygnowanym głosem, na co Tarth się obruszył i spróbował położyć mu rękę na ramieniu.
- Nie musicie tak żyć, niewolnictwo to plaga, jaka zapanowała nad Essos. W Westeros mojej krainie każdy człowiek jest wolny. - powiedział z dumą, - Jak Ci na imię, pochodzisz z Westeros? - zapytał, chcąc się upewnić w swojej teorii, na co natychmiast dostał odpowiedź.
- To także moja kraina... - rzekł niepewnie. - Jak mówiłem, jestem Morgan. - rozejrzał się nerwowo, szczególnie spojrzał w stronę drzwi, które jednak się nie otwierały.
- Byłem kiedyś maesterm w Cytadeli i kiedyś... Ze dwadzieścia lat temu albo i więcej płynąłem do Słonecznej Włóczni, by objąć tam stanowisko po zmarłym maesterze... Wybacz, nie pamiętam jego imienia. Wtedy zaatakowali nas łowcy niewolników i tak trafiłem do Tyrosh. Krwawobrody... To znaczy, lord Edward wykupił mnie jakieś pięć lat temu i od tego czasu służę jego ludziom jako medyk. - opowiedział swoją historię, która nieco zasmuciła Tartha, była to wszak prawdziwa ludzka tragedia.
- Rozumiem, czyli wiesz panie, co straciłeś i co możesz odzyskać. - oznajmił i od razu zmienił się ton Edwyna do mężczyzny, charakteryzujący się szacunkiem. - A Wy? - odezwał się do ludzi siedzących w kącie.
- Jestem Kajhko i pochodzę z Pentos. - odezwał się ten, który wcześniej mówił. -Trzy dni temu nieopatrznie złamałem kilof i tak tu wylądowałem. - rzucił sarkastycznie. Przyglądając się w jego kierunku, dostrzegł, iż nie ma on prawej dłoni. - A drugi cię nie zrozumie. Chyba jest z Wysp Letnich, bo tak czarny, że ledwo ja go widzę, choć siedzi obok. - oznajmił. Edwyn machinalnie zwrócił się do czarnoskórego w Wysokim Valyraińskim, lecz ten nie zareagował, zresztą w ogóle się nie poruszał, co nieco zaciekawiło chłopaka, ale na razie zrezygnował z próby robienia czegokolwiek.
- Mogę wam zaufać? I czy Wy ufacie mi? - zapytał, na co dostał dość oczywiste stwierdzenie.
- Zaufanie to drogi towar chłopcze. - powiedział maester i miał w tym wiele racji, Kajkho za to się zdenerwował na to pytanie.
- Skoro nie chcecie do końca życia siedzieć tutaj... gdzie my właściwie jesteśmy? To wyspa? Stopnie? W każdym razie, jeśli chcecie znowu być wolnymi, możecie być. Potrzebuję tylko waszego zaufania, a wy mojego. - powiedział twardo, jeśli miało się udać, potrzebował pomocy każdego, kogo mogli tylko zwerbować.
- Stopnie chłopcze, dokładnie wyspa niedaleko Tyrosh. Hmmm... Miło byłoby na starość znowu być wolnym... - widać już było, że podjął decyzję, dobrą decyzję. Pozostawał jeszcze tylko jednoręki kolega, na którego Edwyn wymownie spojrzał i przemówił.
- Daję Ci jeszcze jedną szansę, dołącz do mnie, a jeśli niech, to chociaż obiecaj, że nie zdradzisz nas. - powiedział groźnie, coraz bardziej nie podobał mu się ten mężczyzna.
- W porządku. - odpowiedział. - Ale pójdę pod warunkiem, że pomożesz mi znaleźć i zabrać stąd moją żonę. Albo chociaż obiecaj, że ją zabierzesz z tej przeklętej wyspy! - Edwyn nie mógł obiecać czegoś tak ważnego, ale mógł przynajmniej spróbować spełnić jego prośbę.
- Postaram się, zrobię co w mojej mocy, na mój honor rycerza. - przysiągł. Gdy ta kwestia była już ustalona, Edwin polecił sprawdzić co jest z czarnoskórym mężczyzną, było tak, jak się tego spodziewał, nie żył. Nie było więc dłużej żadnego powodu nim się zajmować.
- Dobra teraz omówmy parę kwestii. Po pierwsze, ilu ten Edward ma ludzi? A ilu jest tutaj w niewoli. No i oczywiście, jak długo zajmie mi kuracja, bardziej przydatny będę w pełni sił. - po czym maester zaczął się zastanawiać, ale już po chwili znał odpowiedź.
- Trzy pełne drakkary i dwudziestu strażników niewolników, co ważne, nigdy więcej niż jeden okręt nie cumuje w zatoce. Niewolników będzie wraz z dziećmi i kobietami, około setki. A noga była strzaskana w kostce, co najmniej miesiąc w usztywnieniu, o ile nie będziesz jej nadwyrężał i nie wda się poważne zakażenie. - powiedział, a w głowie Ed'a zaczęły już rysować plany, jak to wszystko załatwi.
- Mało nas. W porządku, coś wymyślę. Zróbmy tak, gdy stąd wyjdziesz maesterze, spróbuj się porozumieć z moimi ludźmi. Powiedz, że Sir Edwin żyje i ma plan, powiadom też zaufanych sobie ludzi, niech się gotują. Spróbuj zdobyć klucze do kajdan i nie wiem, pewnie jakiejś zbrojowni. Kajkho, Ty po wyjściu stąd, spróbuj przekonać do naszej sprawy tylu, ilu możesz. Nigdy o mnie nie wspominaj. - polecił, po czym ten drugi podniósł głos,
-JA?! Ja przez tydzień stąd jeszcze nie wyjdę. Nie wiesz tutaj, jak i za co karają. Powiem ci. Dostałem dwa tygodnie i uciętą dłoń za złamanie pierdolonego kilofa! - zdenerwował się, a Edwyn go doskonale rozumiał. Staruszek za to próbował go uspokoić, nerwowo spoglądając w stronę drzwi.
- Klucze nie będą nam potrzebne... - zaczął mówić, ale potem do celi wpadli strażnicy, krzyczący na maestera, że zbyt długo zajmuje się rannymi. Dokończył więc zdanie we Wspólnym. - Umiem otworzyć kajdany. - to załatwiało jeden problem. Strażnicy wrzucili też do celi jakieś ochłapy, nazywając je jedzeniem i odeszli. Edwyn nie był zbyt wygodnickim człowiekiem, więc, żeby nie opaść z sił, spróbował zjeść przyniesione mu jadło, które oczywiście nie smakowało jak te z lordowskich stołów, ale przynajmniej zapełniło brzuch. Pentoshijczyk natychmiast spróbował sięgnąć po porcję Letniaka, lecz tylko zaklął szpetnie, kiedy nie zdołał, Tarth spróbował mu jakoś pomóc, lecz chyba z marnym skutkiem.
- Tydzień? Dobrze, zaleczę rany, moi ludzie również. Takie plany nie spełniają się w jeden dzień, czasami trzeba wielu miesięcy. Ale my postaramy się zrobić to wszystko maksymalnie w dwa tygodnie, to już będzie zależeć od tego, jak sobie poradzisz po wyjściu stąd. - oznajmił półszeptem, nie chciał prowokować strażników do ponownego wtargnięcia do celi. Kajkho jednak się już nie odzywał, Edwyn rzucił jeszcze, że niedługo będzie trzeba pozbyć się tego truchła z celi, żeby im przypadkiem nie zaszkodził. Siedzieli w ciszy dobrą chwilę, aż jednoręki się w końcu odezwał.
- Podsłyszałem rozmowę dwóch tych drabów pewnego razu. Z moich obliczeń wynika, iż za 5 dni mają dobić bardzo intratny interes i zapewne swoim zwyczajem większość z nich uchleje się wieczorem, świętując. Przemyśl to. - po tym zamilkł już na dobre. Kilka minut później Ed usłyszał jego ciche pochrapywanie. Samego lorda w końcu też zaczęło brać zmęczenie, choć nawet nie wiedział, jaka jest pora dnia. Powoli jego oczy stawały się ciężkie i w końcu się zamknęły.

Po odebraniu zmarłemu piratowi jego odzienia i przebraniu się w nie Edwyn podszedł do nieufnej mu blondynki i przekonał ją do współpracy, w końcu chodziło też o jej życie. Wkrótce po wymianie informacji, Nemos, bo tak nazywał się przekupiony pirat, wskazał Edowi, gdzie ten może znaleźć kij, który pomoże mu w poruszaniu się, a także gdzie można znaleźć ludzi Tartha. Rzeczywiście, znalazł coś w obszernym magazynie. Po wyjściu z pokoju zauważył, że ma jeszcze trzy inne do zwiedzenia, jednak Nemos wciąż go popędzał. Tarth postanowił więc ruszyć na ratunek swoim ludziom, nie chciał pozwolić im dłużej cierpieć.
Niepostrzeżenie przedarli się obok ucztujących korsarzy i dotarli do ścieżki między skałami, która prowadziła w dół wyspy. W końcu dotarli do kamiennego budynku, w którym byli przetrzymywani niewolnicy. Pilnował ich rosły mężczyzna, który zachował ostrożność wobec przybyszy. Edwyn wystąpił na przód i odezwał się.
- Prowadzę więźniów i przyszedłem, żeby Cię zmienić na warcie.. - powiedział, ale wydało się, że jego malutki móżdżek nie mógł przetworzyć tych informacji, lecz wkrótce udało się go przekonać. Oddał klucze i wrzucił do środka Kajkho, jego żonę i blondynkę. Zapytał jeszcze o nogę Edwyna, ale ten się wykręcił, tłumacząc jej stan wypadkiem przy gwałcie kobiety, która przy okazji mocno wykrwawiła się w sali. W ten sposób chciał też usprawiedliwić krew zarżniętego tam pirata.
Gdy mężczyzna odszedł, Nemos uzmysłowił sobie i swemu towarzyszowi, że strażnik po dotarciu na ucztę zorientuje się, że nie było takiego rozkazu. Przekupny pirat jednak szybko rozwiązał ten problem, nie mówiąc Tarthowi w jaki sposób, po prostu poszedł za nim.
W międzyczasie Edwyn przez drzwi porozumiał się ze swoim ludźmi.
- To Ty Lordzie Edwynie?! rozległo się pytanie, jednak Edwyn oznajmił, że nim nie jest, mimo to fama, która się rozniosła, zdradziła jego pozycję, którą musiał wytłumaczyć Kajkho. Mimo wszystko, w głębi serca był niesamowicie uradowany tym, że w końcu do nich dotarł.
- Ej chłopaki, Lord Edwyn żyje! ktoś w środku zawołał, co sprawiło w celi małe poruszenie, z oczu lorda zaś uroniła się jedna malutka łza, która natychmiast wsiąkła w jego rękaw.
Jakiś czas później, Nemos i dwaj zbrojni udali się kozią ścieżką, do innych budynków, ponieważ w tej celi nie było wszystkich ludzi z Tarth, a Edwyn nigdy nie pozwoliłby zostawić swoich ludzi, co jeszcze nie raz udowodnił. Sam próbował po nich iść, jednak ból w nodze nie pozwolił mu przejść tą drogą.
Po próbie przedostania się rozkazał zbiórkę, na której zaczął rozdawać rozkazy. Był to błąd, gdyż wkrótce pojawił się pirat, który zdążył zadąć w róg, zanim więźniowie go zabili. Jak wcześniej, Ed kazał zabrać jego ubrania i broń, które dostał jeden ze zbrojnych.
Następnie udał się wraz z Erykiem, będącym zbrojnym zamku, do portu, chcąc oczyścić go z wroga i przygotować się do ucieczki. Po drodze spotkał pirata, który zareagował na krótki dźwięk rogu. Mimo prób przekonania go wywiązała się walka. Zadał on wiele obrażeń Edwynowi i Erykowi, ale ostatecznie zginął. Wkrótce na ścieżce pojawili się ludzie Edwyna, Nemos i uciekający niewolnicy, duża część z nich była uzbrojona, ale druga część to były bezbronne kobiety i dzieci.
- Rudobrody nadchodzi! - powiedział przerażony korsarz. Trzeba było uciekać czym prędzej.
W pewnym momencie czterech najciężej rannych wojowników zaproponowało swemu panu, że będą ochraniać odwrót. Edwyn nie mógł się na to zgodzić, nigdy by nie zostawił swoich ludzi, żeby on sam mógł uciec. Nie był może zbytecznie honorowym mężczyzną, ale jego ludzie byli mu bliscy i jego własna moralność na to nie pozwalała.
W porcie na szczęście nie było już żadnych przeciwników, za to, na pomoście leżały skrzynie. Myśląc, że mogą to być zapasy, Tarth rozkazał wnieść ich tyle ile mogli, zanim przybył wróg. Udało się załadować dwanaście, gdy pierwsi piraci wyłonili się zza półek skalnych.
Wszyscy schowali się na pokładach galery i drakkaru, ale nie wszyscy potrafili na nich pływać, więc ludzie Edwarda bez problemu ich dogonili, zanim okręty odbiły od brzegu. Po krótkiej potyczce na burcie statku udało się odeprzeć pijanych piratów i uciec. Przez głowę lorda przebiegła myśl, by wystrzelić z katapulty do Rudobrodego, który pojawił się na pomoście, ale mogłoby to uszkodzić maszty.
- Jeszcze mi za to wszystko zapłaci. Na Eatermont! zagroził, po czym wydał rozkazy o celu ich żeglugi. Zanim dotarł do o wiele odleglejszego domu, chciał się na początku przegrupować w jakimś przyjaznym mu miejscu.

Citrhia, w przeciwieństwie do zapewne większości znanych jej twarzy, niespecjalnie ryła się do przodu. Wystarczyło jej, że zapewne kilka oso na statku kojarzyło Roześmianego Rycerza z serii pojedynków na dziedzińcu siedziby Tarthów. Dodatkowy rozgłos z powodu rwania się do walki nie był jej na chwilę obecną jakoś szczególnie smaczny. A przynajmniej do momentu, w którym nie poczuła przypływu adrenaliny, wywołanej widokiem pierwszych statków nieprzyjaciela. Wówczas to przemieściła się bardziej do przodu, do burty, chcąc mieć lepszy widoki.
— Mało ich w sumie - stwierdziła sama do siebie, chociaż nie do końca cicho. Nie to też, żeby w ogóle wiedziała ile takie statki są w stanie pomieścić chłopa w sobie. Po prostu z dotychczas dopływających do niej informacji, wnioskowała że będą mierzyli się z naprawdę nie byle pierwszym lepszym pirackim lordem. — Pewnikiem reszta kryje się. Jeżeli nie po prostu przed nami, to na wszelki wypadek.
Niektórzy zapewne uważali takie rozważania z samą sobą za nie do końca normalne. Citrhia w zasadzie się do takich ludzi zaliczała, toteż nakazała sama sobie siedzieć cicho i po prostu wyjęła swój wielki miecz z pochwy, opierając go na opancerzonym ramieniu. Obejrzała się kątem oka na Luka, który naturalnie, jak na giermka przystało, stale jej towarzyszył. Dobrze,że już w Reach ogarnęli dla niego pancerz.
— Cokolwiek by się nie działo, masz trzymać się moich pleców. Postaram się pilnować, żeby nic ci się czasem nie stało, ale będziesz musiał mi w tym co najmniej nie przeszkadzać. Także słuchaj się jak matki.
Po tych krótkich instrukcjach zamaskowana kobieta rozejrzała się po zbrojnych, szukając znajomych twarzy, do których naturalnie zbliżyła się. Zawsze to w końcu ze znajomymi bić się raźniej. Szczególnie, że już mieli jako takie wspólne doświadczenia.

Szum morskich fal i kołysanie pokładu... Nigdy nie kochał ich, jak na prawdziwego wyspiarza przystało. Niemniej morze miało w sobie coś urokliwego, nawet dla niego. W czasie ich rejsu często zatem stał i przyglądał się falom. Jeśli akurat nie okładał się na pięści z marynarzami, jasna sprawa.

Pierwszy rzut oka na kryjówkę wystarczył mu, by obudziły się podejrzenia, które wyrażał jeszcze na Tarth. Jeśli Krwawobrody miał faktycznie trochę rozumu to już się zawinął - tak jak mówił w rozmowie z Asgarem. Jednakowoż nadal były tu jakieś łodzie. Drakkar i łódki... Łódki mogły służyć im do łowienia ryb - w końcu muszą coś jeść a świeża rybka nie jest zła.
- Może się zmył. Może przeniósł łupy. A może tylko wypłynął na rabunek... - Rzucił, wzruszając ramionami. - Albo wabi nas w pułapkę. Zna to miejsce. Więc może chowa statki i liczy, że weźmie nas w dupę, kiedy wszyscy zechcemy zejść na ląd. - Odparł, uśmiechając się. - Ten drakkar nam nie ucieknie. To pewnie. Więc równie dobrze możesz tam tych posłów posłać. Może wrócą z głowami na karkach... - Zaśmiał się. Nie chciałby tam płynąć, bo jeśli to faktycznie byli piraci i faktycznie się czaili, mogli chcieć zabić posłów dla prowokacji.
- Tak czy siak... Moja kusza. I młot. - Rzucił, aby te rzeczy mu podano. Najpierw kuszę, jasna sprawa. Tarczę miał już na plecach a broń boczną przy pasie.

Wcale mu się nie podobało, że piraci zachowali taki spokój. To znaczy dobrze, że Krwawobrody był na miejscu, ale jego zachowanie (znane jeśli srebrnowłosy postanowił je opisać) było dziwne... Może to jednak Rickard był w takich sprawach kompletnie niedoświadczony. Tak czy siak, to nie on tutaj dowodził.

- Oby tylko nie zwiał. - Rzucił, gdy wydano rozkaz by odpływali. Cóż, jak na jego skromny rozum to kiedy się zmyli a jeśli Rudobrody nabrał podejrzeń na widok floty, to pod osłoną nocy mógłby się przecież im wymknąć. Spakować łup, baby, koleżków i nara. Jeśli nie drakkarem czy łódką to przecież chyba mógłby zwiać w głąb wyspy, nie? Rickard skrzywił się na myśl o tym. - Winniśmy atakować od razu. - Rzucił do Durwalda,cicho, aby nie było, że burzy żołnierzy czy tam kwestionuje rozkazy. Co to to nie... Braciszek decydował kiedy i kogo będą bić. On bił.
Szykując się do walki, nadal obstawał przy kuszy. Przynajmniej nim zetrą się w boju, mógłby sobie postrzelać. O ile będzie do czego. Kiedy jednak oni znaleźliby się pod ciężkim ostrzałem, to łapał za tarczę i osłaniał głównie głowę, ażeby coś pechowo nie wpadło mu do oka przez wizurę. Do walki zaś miał i obuchy i miecz, także zależnie od sytuacji jaką napotkają, mógł decydować, czego użyć. Ach tak, nie chciał też iść na pewną śmierć... Zdecydowanie wolał by to kmioty sprawdzały teren.

Normalnie na myśl o bitce czułby ekscytację, jednak tego poranka miał nieciekawe względem sprawy odczucia. Pojawili się tam już przecie z dwoma wojennymi okrętami pełnymi ludzi, wysłali nawet srebrnowłosego, żeby zbadał teren i został on otruty. Okręty wojenne, tak by obstawiał, były dla szczwanego pirata dostatecznym powodem by żywił on pewne podejrzenia co do swego bezpieczeństwa i, ani chybi, trucizna podana ich kompanowi była tych podejrzeń objawem. Jeśli im fart sprzyjał, to może Rudobrody wziął ich przyjaciela za kapitana tych dwóch okrętów - wtedy by się srodze pomylił. Jeśli jednak nie, to nie mieli szans zaskoczyć przeciwnika.

Przy desancie był zdziwiony nieco. Ktoś z wybrzeża uciekał a ten drakkar nadal tam był, czyli chyba im ofiara nie nawiała. No, o ile wgłąb wyspy nie dali dyla. Bo jeżeli dali, to na żadne obławy czasu raczej nie mieli, zważywszy na to, gdzie się znajdują.
Cholera... Może choć szybkim szturmem by się udało. Co prawda nie mieli tutaj inżynierów, coby swoje inżynierskie czary-mary porobili, jakieś osłony sklecili czy inaczej pomogli, ale tak na jego rozum, to mogliby użyć łodzi jako osłon, tak jak te żółwie skorupy używają. I mieli jakieś liny, to może pętelki by porobić i gdzieś by się udało zaczepić, może o jakiś budynek, potem wspiąć. O ile tu dało się gdzieś w ogóle wspiąć. Tak czy siak... Na pewno podzielił się z sugestiami z bratem. I po cichu mu zaznaczył, że przecież mają trochę ludzi... Dolą prostaczków jest ginąć za możnych, no nie? Brzydko powiedziane, ale rzec trudno, czy Rickard to w ogóle umiał takie słowo jak eufemizm. No, ale to nie ważne, jak powiedział. Wiadomo było o co chodzi, nie? Musieli coś zrobić, żeby z twarzą wyjść. Wszak teraz to co... Zwycięstwo odtrąbić i uciekać? Gówno zrobili. Toż to jakby kupiec możny wyprawę urządził, dwa dywany i beczkę wina kupił, i udane przedsięwzięcie handlowe ogłosił. Hańba i srom tak jedną łódkę zdobyć i kilka skrzynek gówna.

No, ale jakby co to raczej się pod rozkazy brata stosował. Nie jemu władać siłą Tarhów. Jeno to jakby mieli tutaj dłużej posiadywać, radziłby na wycieczki uważać. Oni okolicy nie znali, piraci zaś i owszem, cholibka, znali wyśmienicie. Musieli znać.