Dziedziniec

Po jednej z regularnych wizyt w Fairmarket, Edmund wrócił do swojego domowego zamku w Kamiennym Żywopłocie, od razu oddając konia do stajni i odprawiając na odpoczynek dwóch z czterech swoich gwardzistów, coby wypoczęli przed nocną wartą. Co nie powinno być problemem, bo w podróży nie spieszył się za bardzo, prawie co dzień zatrzymując się odpocząć i jadąc ledwie parę godzin dziennie. Nigdy nie lubił pośpiechu, a zresztą i nie miał ku temu szczególnego powodu. Wolał zatrzymać się, przejść, porozglądać się i porozmyślać, dać odpocząć tyłkowi i koniowi. Czas podróży także wykorzystał na rozmyślania na temat nowych inwestycji. Coraz bardziej przekonywał się do wizji wejścia w przemysł zbrojeniowy... Oczywiście trzeba będzie się dokładnie zapoznać z całym tematem, ale na pewno nie byłaby to tak zła opcja, jak mogłoby się wydawać, szczególnie jeśli porozumiał się z jakimś Żelaznym w sprawie ściągania żelaza z ich wysp...
Dokładną organizacją można było zająć się później, ale warto było przedyskutować to już z lordem. Dlatego też, gdy tylko wziął ciepłą kąpiel, przebrał się po podróży i zjadł skromny posiłek, od razu ruszył na poszukiwania swojego bratanka. I nie pomylił się za bardzo, odnajdując go szybko na dziedzińcu, ćwiczącego walkę; głupi wysiłek.
- Bratanku - rzucił, uśmiechnął się i wyciągnął rękę do bratanka. Spodziewał się, że po treningu będzie spocony i śmierdział, dlatego starał się zachować bezpieczną odległość około metra. - W czasie podróży myślałem nad interesami i wpadłem na pewien pomysł, chciałby go przedyskutować. Możemy się spotkać u Ciebie za, powiedzmy, dwa kwadranse? - Złapał jakiegoś służącego i rozkazał przygotować wino i przekąski i zanieść je do samotni lorda Brackena.  

Amos wydawał się naprawdę zainteresowany organizacją uczty. Może to nawet dobrze o nim świadczyło? Jeszcze będą z niego ludzie... Stary Bracken mógł więc się odprężyć i skupić na swoich planach, żeby potem jak najlepiej wypaść przed szacownymi gośćmi, przedstawiając im propozycję. Na przybycie gości Edmund ubrał się najlepiej jak mógł, wykąpał i wyperfumował. Uczesał nawet swoje siwe wąsy! Chciał się jak najlepiej prezentować przed dostojnymi gośćmi.
Koło południa przybyli więc ludzie od Tullych, razem z ich lordem i jego piękną żoną. Edmund stał obok lorda, chowając się trochę z tyłu. Dopiero gdy lord Amos przedstawił się, jego stryj wyszedł kilka kroków naprzód do Axela, ukłonił się i ucałował dłoń Mariyi.
- Edmund Bracken, stryj lorda Amosa i kupiec. Panie, pani... Miło, że przyjechaliście - dodał po bratanku. - Kiedy będziesz miał siłę, lordzie Axelu, zapraszam Cię do swojej samotni. Chciałbym przedłożyć Ci pewną propozycję, jeśli pozwolisz - powiedział i po wymianie wszelkich uprzejmości udał się do swojej, sprzątniętej przed ucztą, samotni; posyłając równocześnie jednego ze służących po odrobinę wina do garkuchni.

Edmund uniósł brew. Czy ten Axel miał budyń w głowie zamiast mózgu? A może specjalnie chciał sprowokować młodego Amosa? A na to stary Bracken nie mógł pozwolić, postanowił więc szybko przejąć inicjatywę, zanim jego bratankowi przyszłoby coś głupiego do głowy.
- Panie, prawo gościnności nie każe witać gościa chlebem i solą już w bramie, a pozwala - sprostował, obrócił się i gestem ręki starał się przykuć uwagę dwóch służących. - Alon! Matt! Przynieście kosz pieczywa i parę dzbanów jakiegoś napitku! - zawołał, po czym ponownie zwrócił się do lorda Axela. - Jeśli jednak taka Wasza wola, zaraz podamy posiłek - tak zwyczaj każe. Zapewniam jednak, że gdyby groziło Wam niebezpieczeństwo, nie zapraszalibyśmy Was na ucztę na własny zamek i nie witalibyśmy Was serdecznie na dziedzińcu, wskazując stosowne komnaty do przebrania się i wypoczynku, a raczej z mieczem na kolanach, jak każe zwyczaj. - Westchnął. W istocie, gość zazwyczaj po trudach podróży wolał się czym prędzej odświeżyć i przebrać, a ceremoniał odprawić przed wspólnym posiłkiem. Przynajmniej sam nigdy nie chciał, ile lat już jeździł; i nikt też nie reagował w tak dziwny sposób, jak Tully. Niedziwne, że Dorzecze znalazło się pod butem Żelaznych, skoro zamiast lordów mieli głąbów, takich jak Axel, Roderick czy Vance z Wayfarer's Rest.
- Mimo tego Wasz język, Panie, nie przystoi szlachetnie urodzonemu, a na pewno nie wobec gospodarza - dodał pouczającym tonem, tyn samym, którym zazwyczaj zwracał się do swoich dzieci, gdy coś przeskrobały. - Mojemu bratankowi należą się przeprosiny, lordzie Axelu. - Spojrzał na niego błagalnie. - Skończ tą farsę i nie ośmieszaj się dłużej lordzie Axelu, zanim komuś stanie się krzywda - pomyślał równocześnie. Po co Axel do nich przyjechał, skoro chciał obrażać gospodarza albo tak bał się o swoje życie? Westchnął. Pewnych ludzi chyba nigdy nie zrozumie...

Edmund spojrzał z wyrzutem na Axela. W konkursie na największego chama Dorzecza właśnie przebił pozostałą dwójkę. Dobrze przynajmniej, że w tym nieszczęsnym spotkaniu jego bratanek Amos wytrzymał próbę nerwów i pokazał klasę. Stary Bracken mógł odetchnąć z ulgą. Mimo tego nie uśmiechał się, patrzył na Axela zupełnie chłodno.
- Masz rację lordzie. Zaprosiłem Cię, żebyśmy razem podnieśli je z ruiny, a nie po to, żebyś bezpodstawnie oskarżał nas o łamanie obyczajów i porównywał do bandytów. Jeżeli taki jest cel Twojej wizyty, to chyba zaszła pomyłka, mój lordzie. - Edmund pokręcił głową. Zawiódł się na Tullym, z którym miał nadzieję, że jednak ubije dobry interes. Jego wuj - Elston - wyglądał na całkiem poczciwego człowieka. A w tych warunkach... - Mam nadzieję, że więcej się to nie powtórzy i przyjęcie pozostanie jednak udanym - stwierdził.
Najgorszy był brak skruchy. Każdy mógł podjąć błędy, Edmund też kiedyś popełnił kilka. Ale brak zrozumienia błędu i fakt, że Axel brnął w to coraz głębiej i głębiej... To właśnie było najgorsze.
Na szczęście zaraz przyszła służba, niosąc ze sobą kosze z pieczywem i trochę wina. Wreszcie można było odprawić stary ceremoniał i skończyć tą farsę. Edmund odetchnął głośno z ulgą i skinął głową w stronę przybyszy, pozwalając, by Amos poczęstował gości jedzeniem. Po wszystkim mogli wreszcie rozejść się do komnat i przygotować do uczty.

W międzyczasie Edmund chciał przyjąć kilku gości w swojej samotni. Wątpił, by lord Axel zamierzał się tam zjawić, liczył więc przede wszystkim na spotkanie z lordami Harrowayem, Vancem i Mootonem.

Drugiego dnia dziewiątego księżyca (czy też nawet dnia poprzedniego w nocy) doszła go wieść o ataku na Miasteczko Lorda Harrowaya*. Zbudził się tego dnia nad ranem i dość prędko wezwany przez maestera otrzymał stosowny list.
Czarne skrzydła, czarne słowa... - przeklął w myślach, a przez twarz przemknął mu grymas wściekłości.
- Pieprzeni bandyci - powtórzył zaś po chwili.
Był pewien, że powinien działać prędko, a Amosa nie było na zamku. Natychmiast wezwał paru strażników i kazał im zebrać zbrojnych na zamku. Wezwał też dwóch służących na zamku rycerzy z bojowym zadaniem - mieli wziąć najświeższe konie i pojechać czym prędzej na wschód, w kierunku Miasteczka Lorda Harrowaya, i zawiadomić tamtejszych rycerzy, by zaczęli uzbierać się i szykować do wyprawy, opowiadając równocześnie o całym zajściu. Po drodze mieli też poszukać wszelkich rycerzy wędrownych, gotowych dołączyć do ich wyprawy. Sam zaś też kazał rozesłać ludzi po okolicy i zebrać wszystkich wędrownych rycerzy i najbliższych rycerzy włościanych, gotowych dołączyć do krótkiej misji pod sztandarem Brackenów. W obrębie kilku godzin od zamku.
Wyruszyć zaś mieli nazajutrz z rana i po drodze zebrać wszystkich zawiadomionych rycerzy. Z zamku wziąć chciał trzy dziesiątki zbrojnych - razem ze zebranymi rycerzami powinna to być odpowiednia grupa, żeby poradzić sobie z szajką bandytów. Do tego oczywiście swoich czterech strażników oraz zapasy na najbliższe dni. Wszyscy mieli być dobrze uzbrojeni już w drodze, gotowi do bitki i zasadzki nawet po drodze (szczególnie na ziemiach lorda Harrowaya). A jechać chcieli tempem szybkim**, od rana do zmierzchu i pędząc konie jak mogli, w nocy zaś wystawiając spore straże wokół obozu (śpiąc na trzy warty). A żeby nie mieć dodatkowego balastu, to nie wzięli nikogo poza wojownikami (i Edmundem).