Dziedziniec

11/08/336 AC

Nie było łatwo przekonać samego siebie do powrotu w strony prawdziwego domostwa. Lata spędzone za granicami Westeros, z dala od rodów, które najchętniej zarżnęłyby się wzajemnie i to nie z żadnej rozkoszy, czy przyjemności, a sadystycznej rządzy krwii, bólu i władzy, którą zyskałyby wraz z ziemiami. Mały Qorgyle nie pojmował zawczasu czym różnią się te wszystkie przeplatanki, bowiem też nie interesował się koneksjami i innymi dość istotnymi zagadnieniami. Zbliżając się do rosnącego w oczach zamku, nie potrafił odrzucić wrażenia powrotu do najbardziej przyjaznych jego osobie stron. Miał wrażenie, jakby cząstka, za którą tak mocno uciekał powolutku wracała ze zdwojoną siłą albo był to zwyczajny pociąg do alkoholu, za który łapał w praktycznie każdym możliwym momencie. Widząc Aarsa dumnie prężącego się na rumaku przed jego karocą nie potrafił obejść wrażenia, że nie będzie tak mile widziany jak mu się z początku wydawało. Brak odpowiedzi na jego krucze wiadomości oraz znajomość lady zamku wprawiały go w lekki stres, którego nieśmiał pokazać przed strażnikiem bramy.
Pokazując jedyne poświadczenie o swoim pochodzeniu jakie posiadał, zdołał przedostać się przez bramę Sandstone. Idąc za dwójką strażników, którzy de facto byli zwyczajną obstawą nie Elgarsa, a właścicielki zamku, nie czuł się spokojny, ani trochę. Jedyną jego tarczą obronną był Aars, który dzierżąc swoją broń szedł pewnym krokiem, jakby był to jeden z tych nieistotnych dni, kiedy burdele staną dla nich otworem, a oni w zapomnieniu zatracą się pomiędzy kobiecymi lędźwiami.
- Czy lady Qorgyle jest dziś w dobrym nastroju? - spytał jakby nigdy nic, w rzeczywistości martwiąc się o swój kręgosłup, który miał nadzieję nie będzie stracony tego dnia…bo któż też znika bez słowa, wracając po kilkudziesięciu latach już nie jako wychowanek własnego rodu, a pnący się w górę biznesmen, któremu w głowie nie tylko były dziewki, a również własna produkcja! To ci dopiero postęp! Głównym jego zmartwieniem na ten moment była reakcja matki, która jako jedyna zawsze wierzyła w jego przyszłość i dobre zamiary, jakoby kiedykolwiek mógł się zmienić w bardziej dzielnego, honorowego i co istotniejsze-walecznego człeka.