Port Gulltown

Po zejściu na ląd, Shiera udała się w miejsca, gdzie najlepiej jest usłyszeć plotki o innych kupcach; na targ. Choć na pierwszy rzut oka, wszyscy zachwalali tylko swoje towary, to jeśli tylko podeszła jakiegoś kramu bliżej i zamieniła parę słów z handlarzem, to dowiedziała się, że w mieście jest bogaty kupiec skupujący i sprzedający wełnę, ponoć był całkiem zdolnym kupcem, ale miał zbyt dobre serce, żeby bez ustanku móc żerować na innych. Niestety, ale po spędzeniu dłuższej chwili, nie dowiedziała się niczego o żadnym sprzedawcy marmuru.
Wnuczka Magistra udała się w miejsce wskazane przez rynkowego handlarza i już po kwadransie stanęła przed dużym domem handlowym o bogatych zdobieniach i dostojnym wyglądzie. Po przekroczeniu jego progu nawet zadzwonił dzwonek.
Sprzedawca za ladą od razu się odwrócił i omiótł przybyszy wzrokiem, a gdy poznał cel ich przybycia, poprowadził ich drzwiami na zaplecze, oddając pieczę nad tym piętrem jednemu z subiektów. Prowadził ich tak minutę, aż dotarli pod drzwi biura. Zapukał i gdy dostał pozwolenie na wejście, otworzył przed gośćmi drzwi.
Po drugiej stronie biurka siedział zaczytany w raportach młodzieniec o całkiem przystojnej twarzy, a wystrój jego gabinetu, jak i sam dom towarowy, który do niego należał, sugerował, że był naprawdę bogaty. Po chwili negocjacji — choć nie uległ urokowi dziewczyny — to przegrał negocjację z Shierą i z miłym uśmiechem podał jej weksel na czterysta pięćdziesiąt smoków do spłaty.
Natomiast po dotarciu do człowieka odpowiedzialnego za eksport marmuru, Shiera już nie uświadczyła takich luksusów. Została zaprowadzona do mniej eleganckiego gabinetu i usadowiona na trzeszczącym krześle. Choć nie było tam aż tak bardzo źle, to jednak było to o klasę, a może dwie niżej niż u handlarza wełną. I tym razem dziewczyna z Lys postanowiła spróbować mocy swojego uroku i choć z początku nie dawała rady go usidlić, a nawet miała już rezygnować, wtem sobie zdała sprawę, że zasiała jakieś ziarenko rozwiązłości u kupca, które momentalnie urosło do większych rozmiarów. Choć z podań ludzi na rynku, nie mogła znaleźć nikogo do handlu marmurem, to jednak jej samej udało się kogoś takiego znaleźć, bo po niedługiej wymianie zdań dostała weksel na trzysta osiemdziesiąt złotych smoków.