Komnaty gościnne II

24 kwietnia 336AC

Wojna była tuż tuż. Ale czy to musiało oznaczać, że musiał na ten czas zrezygnować ze swojego ulubionego zajęcia jakim była gra na harfie? Vardis wędrował korytarzami Złotego Zęba, trącając co jakiś czas struny swojej drewnianej harfy o srebrnych strunach i mając nadzieję, że coś zainspiruje go do skomponowania kolejnej pieśni dla jego ukochanej Lyarry, by mógł ją jej zaśpiewać w czasie ich następnego spotkania. Nogi jednak zaprowadził go pod komnatę przydzieloną jego bratanicy, co przypomniało Vardisowi, że miał porozmawiać o kilku sprawach z Myrcellą. Wygładził wolną dłonią tunikę ze swoim osobistym herbem, srebrnym jednorożcem na czarnym tle, po czym zapukał. Kiedy usłyszał pozwolenie na wejście otworzył drzwi.
- Myrcello. - przywitał się w progu z ulubioną bratanicą, poprawiając przy okazji kosmyk, który opadł mu na twarz. Vardis bez słowa zasiadł na najbliższym fotelu, odkładając harfę na bok, po czym założył nogę na nogę i splótł dłonie na wysokości ust. Spojrzał znad splecionych dłoni na bratanicę. - Musimy poważnie porozmawiać, moja droga. -

Vardis wszedł do wnętrza komnaty, zastając tam swoją bratanicę pijącą wino. Oblizał usta koniuszkiem języka, czując suchość w gardle. Nie, później się napijesz, starcze, pomyślał. Usiadł w fotelu i podrapał się po bliznach na policzku, po czym postanowił odpowiedzieć na pytanie bratanicy:
- Nie, Myrcello, nie przynoszę złych wieści. Poza tym, że idziemy na wojnę, ale praktycznie każdy na Zachodzie już o tym wie. Przyszedłem porozmawiać o czymś innym. Sprawach rodzinnych, właściwie. Myślałaś już o tym, kogo weźmiesz za męża, by przedłużyć linię? Wiesz, że to ważne. Byłem mniej więcej w twoim wieku, a już miałem już żonę i córkę. Twój ojciec był niewiele starszy, a miał syna. Mam nadzieję, że ktoś wyjaśnił ci, skąd się biorą dzieci i nie muszę sam tego robić. - jego policzki lekko się zaróżowiły po tym co powiedział. Wiedział, że traktuje dzieci swojego brata jakby dalej były berbeciami w pieluchach, ale to było silniejsze od niego. Dlaczego czas musiał tak szybko mijać? By uratować nieco swoją i tak poniżoną godność klepnął dłońmi w podłokietniki, by odwrócić uwagę bratanicy od jego słów. - No, więc, myślałaś już o tym? - czekając na odpowiedź wstał z fotela i podszedł do stołu, by nalać sobie wina. Musiał to przepić.

Vardis wypił jednym haustem kielich wina i pokiwał z uznaniem głową, słuchając słów Myrcelli. Miała rację, jak praktycznie zawsze. Flement umiał przynajmniej spłodzić mądre córki. Słysząc wspomnienie o jego jedynym męskim potomku Vardis pochylił się do przodu, skupiając się jeszcze bardziej na słowach bratanicy. Jego samego nie interesowała władza, ale zapewnienie synowi ewentualnego odziedziczenia ziem, dochodów i wpływów Braxów było kuszące.
- Rozumiem, Myrcello. Hmmm... co powiesz byśmy na razie zaręczyli twoją siostrę i mojego syna? Zaś co do mariażu z Tyrellem... naprawdę myślisz, że to dobry pomysł? Róże może są potężnym królewskim rodem, a my jednymi z najważniejszych chorążych Lannisterów, ale Tyrellowie mają sąsiadów, którzy tylko czekają na okazję, by zabrać im ziemie. Może jednak zaręczysz siostrę z kimś z Zachodu? Crakehall? Banefort? Lydden? Ktokolwiek? - powiedział, podchodząc do fotelu na którym wcześniej siedział i biorąc stojącą obok harfę. Podszedł z instrumentem do okna i usiadł na parapecie, zaczynając wygrywać na harfie melodię.

Odetchnął w duchu, kiedy Myrcella zgodziła się na zaręczyny. Słuchał dalej bratanicy, aż w końcu przerwał nagle granie, a jedna ze strun jego harfy pękła, kiedy usłyszał o kolejnej armii Zachodu maszerującej na królestwo Równin. To się porobiło, pomyślał. Zeskoczył zwinnie z parapetu i krążył przez chwilę po komnacie, zastawiając się, po czym wypił kolejny kielich wina i powiedział:
- No cóż, skoro tak się sprawy mają, to wygląda na to, że ślub z Tyrellami wygląda na bardzo, bardzo opłacalny. Tak czy siak, dalej uważam, że przydałoby się jednak jeszcze trochę wzmocnić naszą pozycję wśród innych rodów Zachodu. Może moje córki się do tego nadadzą? Obie są już w odpowiednim wieku do zamążpójścia. Ale lepiej porozmawiajmy już o tym kiedy indziej, najlepiej po wojnie. A teraz pozwól, Myrcello, że Cię opuszczę. Nie będę Ci już przeszkadzał. Poza tym muszę naprawić harfę. - uśmiechnął się lekko i, jeśli bratanica go nie zatrzymywała, opuścił komnatę.