Złoty Trakt

23 kwietnia 336, tuż po zakończeniu bitwy

- Które, jak widać przydało się. Straciłem wielu ludzi, zbyt wielu. - zasępił się wyraźnie. Straty, które poniósł przerosły go. Odniósł zwycięstwo, ale gorzkie zwycięstwo. - Tak, tam rozłożymy obóz. Jeszcze wystarczająco daleko od miasta, ale na tyle blisko, aby widzieć, gdyby ktoś na nas wychodził. - odpowiedział, wciąż się rozglądając. Spoglądał akurat w miejsce, gdzie jeden z jego pieszych właśnie dobijał ciężko rannego żołdaka Smoków.
Ponownie westchnął i wrócił wzrok na rozmówcę.
- Zapasy jeszcze mamy na wozach, a szlaku nikt nie zablokował jak dotąd. Jednak z drugiej strony... Wszystko się przyda, każdy zapas. Jeżeli więc Twoi ludzie mogą pomóc, skorzystamy z każdej jej formy. Najlepiej, gdyby szukali ludzi, którzy pomogą przy rannych. - odpowiedział na ofertę pomocy. - Nie mogę jednak zbyt długo czekać. Muszę wkrótce ruszać pod miasto. Na okrętach czeka trochę ponad dwa tysiące moich ludzi, blokując port. I Wasze statki wspomagające blokadę. Będzie ciężko.

Aemon skinął głową. Po rozmowie polecił pozostałym przy sobie rycerzom przekazać towarzyszom by część z nich rozjechała się w grupach po okolicznych wsiach i skupiła żywność od chłopów oraz szukała znachorów czy zielarek, którzy mogliby pomóc w leczeniu ludzi Baratheona. Reszta natomiast wraz z księciem ruszyła na wschód by rozbić obozowisko, a przynajmniej znaleźć najlepsze miejsce nim przyjadą wozy i zaplanować wszystko. W końcu obóz musiał być dobrze zorganizowany, jak zawsze.
- Może po prostu kapitulują - rzucił do Baratheona przed odjazdem w celu przygotowania wszystkiego.
Wkrótce obóz był gotowy - przynajmniej ten Blackfyre'ów - ustawiony równo i porządnie tak jak książę lubił. Warty zostały rozstawione, a z pustych wozów ustawiono prowizoryczny "mur" od wschodu i południa - na północy ściana ich obozu stykała się z Jeleniami - by zapewnić ochronę przed ewentualnym atakiem i lepsze pozycje wartownikom. Rozesłano również kilka grupek zwiadowców. Część swoich ludzi Aemon posłał do obozu Baratheonów, aby pomogła im w organizacji. W końcu byli zmęczeni, a wielu było rannych, a trzeba było również pilnować wielu pojmanych jeńców. Powoli zaczynali wracać również konni posłani na poszukiwania uzdrowicieli oraz żywności. Z lepszym lub gorszym skutkiem.
W gotowym obozie zaś Ae przebywał w namiocie z Alayne, którą musiał zobaczyć jak szybko tylko mógł. Po pierwsze pokazać, że nic mu nie jest. Po drugie zobaczyć czy przejazd obok pola bitwy pełnego ciał oraz dogasającego dzikiego ognia nie wywarł zbyt dużego szoku na złotowłosą. Kiedy małżeństwo zdążyło spędzić ze sobą już kilkanaście minut, a na stole znalazło się coś do jedzenia oraz dwa dzbanki wina, Blacfyre zaprosił do namiotu Lyonela.
- Kochana, pozwól, że przedstawię ci księcia Lyonela Baratheona, dziedzica Ziem Burzy i dowódcę tej armii - zwrócił się do Alay, gdy Jeleń pojawił się w ich skromnych progach, po czym odwrócił się go gości by przedstawić żonę. - Alayne Lannister, moja żona.
Na Baratheona czekał już puchar napełniony winem, a Smok wskazał mu miejsce przy stole naprzeciw siebie i Lwicy. Ciekaw był jakie plany Jelenie mają na dalsza wojnę.

Alayne w życiu nie widziała trupa. Najbardziej krwawa scena jaką zaobserwowała w życiu, to zarzynanie kurczaka w kuchni, a i to wspominała jako bardzo nieprzyjemne chwile. Postanowiła jednak wziąć się w garść. Wojna to wojna, a ona nie mogła uciekać od tego jak przestraszona panienka... nawet jeśli nią była. W sumie ciała to jedno, a widok rannych i umierających drugie. To chyba zmroziło ją jeszcze bardziej i nawet widok biegających po polu walki medyków niewiele ją pocieszała. A tym bardziej scenka dobicia kompana zbyt poszkodowanego na ratunek.
Obóz szybko przygotowano, namiot dla niej rozstawiono jako jeden z pierwszych, a ona nerwowo krążyła z jednego jego końca na drugi czekając, aż wróci Aemon. Bo musiał wrócić. Nie dopuszczała do siebie nawet myśli, że mogło być inaczej. On zwyczajnie nie miał prawa jej tak po prostu zginąć na jakimś polu bitwy, nie wyrażała na to zgody. Gdy tylko wszedł od razu podbiegła i przytuliła go mocno. Nie, żeby się martwiła, po prostu sprawdzała, czy na pewno nic mu nie jest... bo to by było bardzo kłopotliwe na dalszą podróż. Starała się robić dobrą minę do złej gry, ale i tak widać było, że ostatnie widoki nieco ją ruszyły. Nie była pewna, czy do czegoś takiego dało się kiedykolwiek przywyknąć, ona chyba by nie potrafiła.
Gdy zjawił się Jeleń zdołała już w miarę dojść do siebie i obdarzyła go uśmiechem.
-Miło mi cię poznać, Panie - skłoniła lekko głową.

Nie odpowiedział Aemonowi, po prostu nie chciał o tym teraz myśleć. Było wiele innych spraw.
Wkrótce stanął także obóz Baratheonów, choć nie tak równo jak ten drugi. Po bitwie Lyonel nie wymagał tego od swoich ludzi. Nie znaczy to, że stał bez ładu i składu, co to, to nie. Porządek jako taki zachowano, oddzielono miejsce dla rannych i miejsce dla namiotów dla zdrowych. Rozstawiono dookoła strzelców w charakterze wartowników, reszta pomagała jak mogła. Baratheon sam pomagał w rozłożeniu swojego namiotu, bowiem nie mieli zbyt wiele rąk do pracy.
Ba, pomagał też czas jakiś sprowadzać rannych z pola. Potem udał się prosto do namiotu Blackfyre'a na osobiste zaproszenie. Towarzyszył mu jego Tarcza, ser Ronald.
Kiedy Aemon przeszedł do przedstawiania jego osoby, skłonił się przed złotowłosą i ucałował jej dłoń, jeżeli ta ją podała.
- Pani plotki krążące o Twej urodzie zaprawdę niosą samą prawdę. - uśmiechnął się ciepło i nerwowym ruchem wyprostował na sobie wymiętą, brudną tunikę. - Proszę o wybaczenie mego odzienia. - w rzeczy samej, od czasu bitwy nie przebrał się, nawet niezbyt wymył. Wciąż miał na sobie brud, zaschniętą krew i częściowo podarte odzienie. Nie to, że nie miał ze sobą nic na zmianę. - Nie czas był przebierać się i mydlić, kiedy ludzi tylu w polu rannych leży. - z wdzięcznością i wyraźną ulgą przyjął możliwość zajęcia miejsca i zwilżenia gardła. Wiele godzin bitwy i niewyobrażalny stres dosłownie wypompowały go z sił. Dopiero teraz zaczynał czuć zmęczenie. Napełniony winem puchar opróżnił jednym haustem.

Na emocjonalną reakcję żony zareagował z początku krótka chwilą zaskoczenia, acz szybko odwzajemnił jej uścisk i pocałował. Jego ludzie powinni przekazać wcześniej przecież, że jest cały. No i... Nie spodziewał się po Alayne okazywania takiej troski, przynajmniej nie po tak krótkim czasie. Najwyraźniej musiał przemyśleć jeszcze raz to jak postrzegał dziewczynę, którą przyszło mu poślubić. Powitanie było jednak bardzo... miłe. Kiedy Alay odstąpiła o krok, książę przyjrzał się jej czy nie ubrudziła się krwią lub brudem ściskając go w niezbyt czystej zbroi, a do czasu przybycia Lyo próbował ulżyć jej doświadczonej widokiem pobojowiska główce.

Po przedstawieniu zasiedli do stołu i - jak można było się domyślić - szybko okazało się jak Baratheon musi być zmęczony po walce. Możliwość spoczęcia wyjątkowo przypadła mu do gustu, a kielich wina zniknął błyskawicznie. Aemon dolał karmazynowego trunku do pucharu Lyonela, napełniając go ponownie po brzegi, po czym podsunął w jego stronę tacę z przygotowanym na szybko jedzeniem. Znalazło się tu trochę owoców, chleb, jakieś sery i masło. Wkrótce miały być też pieczone kozy, które zakupili w jednej z wsi, ale na to jeszcze trzeba poczekać.

Och, martwiła się, tak po prostu. Może była opanowana i spokojna, ale nie była bez serca. Wbrew pozorom martwiła się o wielu ludzi, a i zdarzało jej się udzielać charytatywnie. A po niedawno widzianych obrazach była tym bardziej przewrażliwiona. No i, bądź co bądź, teraz był jej mężem, to też do czegoś zobowiązuje. Nawet do tego, że nie troszczyła się o ewentualne ubrudzenie sukienki.
Baratheon okazała się... zmęczony. Głównie zmęczony. Co się zresztą dziwić. Mimo wszystko wykrzesał z siebie nieco kurtuazji i komplementów, to dobrze o nim świadczyło. Na jego wyjaśnienia jedynie pokiwała głową. Za takie podejście do sprawy zdecydowanie miał u niej plusa. Gdyby poszedł myć się i stroić, kiedy na polu walki umierali jego ludzie, to uznałaby go za raczej mało empatycznego dowódcę.

Kiedy tylko Aemon napełnił mu kielich, pociągnął dużego łyka, po czym zabrał się za jedzenie... czegokolwiek. Był nieludzko głodny. Opanował się jednak - z nadludzkim chyba wysiłkiem - i począł jeść powoli, w niewielkich porcjach.