Przedpola Duskendale II

Tam gdzie pracował, jego uszy wypełniały głównie pojękiwania rannych. Choć drugiego dnia dało się słyszeć i przyciszone rozmowy między poturbowanymi - tymi, którzy oberwali najlżej. Jedni dumali, czy ich kompani również ocaleli, inni wymieniali się opowieściami z pola bitwy a jeszcze inni... Cóż, na różne tematy rozprawiali, skoro wiele więcej do roboty nie mieli. Bardziej ponura atmosfera panowała pośród pojmanych Andalów. Ci którzy jako tako doszli do siebie, z obawą spoglądali na strzegących ich strażników i po cichu zastanawiali się, jaki los ich czeka.

Wygrali bitwę, ale wojna wciąż się toczyła. Wiele spraw było na głowach monarchów. Ci zaś przebywali w namiocie Mudda, nad owymi sprawami radząc. Starzec został jednak przyjęty a jego słów wysłuchano. Obaj władcy i towarzyszący im lordowie przyznali, że kurhan i kamień runiczny to zaiste wspaniałe koncepcje. Poległymi trzeba było się zająć z odpowiednimi honorami. Do domu zaś nie sposób było ich odprawić. Tę możliwość miała tylko trójka lordów, którzy utracili członków swych familii. O ile rzecz jasna chcieli, by ci spoczęli w rodowych kryptach. To już jednak ich decyzje. Tymczasem pozostawało uradzić, co czynić z trupami Andalów.
- Rzeknij mi... - zaczął Rowan, albowiem o tych sprawach Mudd zdawał się słuchać z małą uwagą. - Znasz chyba nieco ich kulturę, prawda? - spojrzał na starca pytająco, ale nie czekał. Najwyraźniej uznał, że zna odpowiedź. - Jak by poczytanym zostało, gdybyśmy zwrócili im ich poległych? Być może warto by było po tym zwycięstwie oraz sukcesie wojsk króla Tristana na Przylądku rozpocząć negocjacje. Zwrócenie zaś, przynajmniej tych ważniejszych, zmarłych byłoby chyba dobrym wstępem do tychże, prawda? Akt dobrej woli... - monarcha złożył ręce i znów patrzył z zapytaniem wymalowanym na licu, tym razem jednak nie kontynuował. Najwyraźniej oczekiwał odpowiedzi.