Wielka Sala

Pancerz ibbeńskiej roboty zrobił wielkie wrażenie na domownikach Raventree Hall. Nie tylko wykonany był ze stali, za pomocą sztuki Pierwszym Ludziom nieznanej, ale również wykonano go z wielkim kunsztem i przemyśleniem tego komu miał służyć. Lord Blackwood był niezwykle zadowolony i nie szczędził pochwał pod adresem rzemieślników z Kamiennego Sioła.

- Dobrze wiedzieć przed czasem - powiedział Blackwood, kiedy Thogg wspomniał o uczcie jaką wyda w przyszłości. - Mam teraz czas zaopatrzyć się w zapas dobrych trunków, aby nie przybyć z pustymi rękoma - zaśmiał się. - Cieszę się, że praca sprawnie wam idzie i dobrze wam się powodzi.
Nieco lord spochmurniał, kiedy Thogg zapytał o sytuację na jego własnych ziemiach.
- Ech... Powodzi się nam raczej - rzekł. - Prostaczkowie nie narzekają, plony są dobre, ryb w strumieniach dostatek. Jak widać zresztą - gospodarz skinął w stronę potężnego, pieczonego szczupaka, którego służba właśnie ustawiła na stole. - Ostatnio mieliśmy mały, niefortunny zatarg z Brackenami, ale już się rozeszło po kościach.
Możliwe, że w innych okolicznościach lord Bennfier użyłby nieco ostrzejszych słów, ale w momencie wspomnienia o sprawie z sąsiadem spoczął na nim surowy i wyraźnie niepocieszony wzrok Minisy Mudd, jego małżonki i królewskiej córki. Jak również siostry Moryi Mudd, która była małżonką przyszłego lorda Kamiennego Żywopłotu.
- Tak więc - całkiem jest dobrze. Jeszcze lepiej stało się zaś przed dwoma tygodniami, albowiem spodziewam się kolejnego potomka! - Blackwood ożywił się i życzliwie spojrzał na żonę, która również się uśmiechnęła. - Czuję, że to będzie syn.
- Mówisz to samo za każdym razem - westchnęła księżniczka Minisa.
- I ostatnio miałem rację!
- A jednak naszym pierwszym dzieckiem jest córka.
Najstarszym dzieckiem Blackwooda rzeczywiście była córka. Dziewczynka miała sześć dni imienia i zasiadała z nimi przy stole w tej właśnie chwili. Drugim dzieckiem i dziedzicem lorda był syn mający cztery dni imienia, również obecny i korzystający z chwili nieuwagi matki, aby trochę pobawić się jedzeniem.

- Tak, lepiej nie zagłębiać się w to zbyt głęboko - podsumowała temat odwiecznego sporu Kruka i Konia księżniczka, uśmiechając się uprzejmie, acz jednoznacznie dając do zrozumienia, że starczy już tego tematu.

- W ostatnich latach rzeczywiście nie możemy narzekać na nieprzychylność bogów - przyznał lord Blackwood. W końcu żadna plaga czy katastrofa nie spadła ni na Dorzecze, ni na ich ziemie. W dodatku właśnie pobłogosławili ich trzecim dzieckiem. - Hmm? Jakiż ku temu powód?
Gospodarz zainteresował się komentarzem Thogga dotyczącym niemożliwości połączenia rodów przybyszów i lokalnych więzami krwi. Bennifer nie snuł żadnych planów idących w takim kierunku, jednak podobne słowa rzucone, zdawałoby się znikąd, wzbudziły jego ciekawość.
Córka Blackwooda pokręciła tymczasem przecząco głową, chociaż trudno było też znaleźć czas na tłumaczenie jej czegoś bez niegrzecznego przerywania rozmowy z lordem. Chyba że nie przeszkadzało Thoggowi, że i gospodarz z małżonką posłuchają co jej prezentuje.
- Mniej więcej - rzekł Blackwood, ponieważ rzeka w żadnym razie nie wyznaczała twardo granicy ich ziem. Chociażby Cycki, sporne wzgórza między ich domami, leżały na północnym brzegu Czerwonych Wideł. Obecnie były w rękach Raventree Hall, ale Brackenowie mieli pewne posiadłości na ich brzegu i vice versa. - Dorzecze polega na swoich rzekach, w wielu miejscach można znaleźć przystanie, gdzie cumują rybackie łodzie i barki.
Żadna z nich nie była oczywiście czymś wielkim co nazwać można by było rzecznym portem, choćby i małym, za wyjątkiem Fairmarket i Harrowton. To były jednak pełnoprawne miasteczka położone nad najważniejszymi z rzek. Thogg tymczasem przemyśleć mógł bardziej swój plan wysyłania ryb na Ib - wyspę, której mieszkańcy słynęli ze swoich żeglarskich zdolności. Może nie mieli rzek tak wielkich jak te dorzeczańskie, ale rzeki warte oznaczenia na mapie istniały. Jedna z nich spływała do morza przy samym Porcie Ibben. Poza tym z gór spływał niejeden rwący potok. Chociaż połów ryb słodkowodnych nie był szczególnie rozwinięty, to na stołach nie brakowało tych, które były darem morza. Ibbeńscy rybacy wyprawiali się daleko od brzegów, aby powracać z sieciami pełnymi dorszy, śledzi, siei oraz węgorzy. Swoją drogą na Ib żeglowało się księżyc. Czy ryba po księżycu wciąż byłaby dobra?
- Trzeba by pewnie pomówić z wieloma rybakami - mruknął Blackwood.