Wybrzeża Wyspy Łez

Jedna z galer i łabędzi okręt Skagira zrównały się ze sobą, a załogi - głównie pierwszej, bardziej doświadczonej jednostki - dołożyły starań, aby okręty zatrzymać, złączyć i położyć trap pomiędzy nimi. Podczas trwania tych czynności Dzicy rzucić mogli okiem na załogę z Gogossos. Na pokładzie galery znajdowało się około sześciu dziesiątek zbrojnych. Kilkunastu z nich odzianych było w kolcze koszulki z brązu i kapaliny, w dłoniach dzierżyli okrągłe, połyskujące tarcze i długie włócznie. Pozostali, skromniejsi wojownicy, uzbrojeni byli w tarcze drewniane i krótsze włócznie lub łuki, a ich opancerzenie było lżejsze. Ludzie nie byli jednak wszystkim co stanowiło załogę galery. Na pokładzie wyróżniały się również dwa porośnięte futrem, pokraczne stworzenia przywodzące na myśl krzyżówkę pomiędzy mężczyzną a wilkiem. Były wyższe niż ludzie, również lekko opancerzone, a w łapach ściskały połyskujące w blasku słońca zakrzywione miecze, jakich Skagir nigdy wcześniej nie widział. Na pokładzie rozstawiony został również pawilon z czarnego jedwabiu wyszywany w złote glify.
- Możliwe, że przyjdzie nam spotkać jednego z wielkich czarowników rządzących Gogossos - Czarownik szepnął do Skagira, wskazując głową w stronę pawilonu. - Powinniśmy zachować szczególną ostrożność.
Kiedy okręty w końcu połączono i możliwe było przejście z jednego na drugi, czterech zbrojnych stanęło przy trapie od strony galery. Wtedy też uchyliła się jedna z pół pawilonu, a z jego środka wyszły kolejne dwie pokraczne istoty. Te przypominały jednak bardziej psa niż wilka, a co kilka kroków dostawały napadów przeraźliwego śmiechu. Pomiędzy nimi kroczyła odziana w długi, czarny płaszcz kobieta. Ta grupa - zbrojni, chichoczący psoludzie i niewiasta - przeszła na łabędzi okręt. Patrząc na czarownicę z bliska Skagir nie mógł odmówić piękna jej obliczu. Blada, delikatna skóra, szlachetne rysy, błyszczące, rubinowe oczy, długie, kurcze włosy oraz dwa błękitne tatuaże, które połyskiwały odbijając światło słońca. Lewe oko kobiety oplatał wąż połykający własny ogon, natomiast jej policzki zdobiły dwa pająki.
- Czcigodna Soroka, Oktarchini Gogossos! - zakrzyknął jeden ze zbrojnych, a psowate stwory zawtórowały mu kolejną salwą śmiechu.
Po twarzach niektórych Thennów widać było, że dzikie chichoty stworów sprawiały, że czuli się co najmniej niekomfortowo.
- Mmm... - czarownica zlustrowała Skagira wzrokiem, wydając z siebie zalotny (?) pomruk. - Duży z ciebie chłopiec, nieprawdaż? - zapytała, uśmiechając się tajemniczo. - Duży chłopiec z niemałą flotą. Przedstaw się i powiedz co cię sprowadza do wspaniałego Gogossos. Kto wie, może nawet pozwolimy ci postawić w nim stópkę czy dwie?

Mutanci Skagira do pięt nie dorastali zwierzoludziom. Byli wciąż jedynie ludźmi. Zniekształconymi i brzydkimi, których ciało pokrywały miejscami nieregularne kępki sierści, jedno oko mieli dziwne, tutaj jakiś zniekształcony ząb czy krzywy bark. Psowate i wilcze stwory były jednak zupełne inne. W ich pokracznych, krępych formach kryła się zwierzęca siła, ich łby były w pełni zwierzęce, a ciała porastało zdrowe futro. Jakkolwiek Skagir chciałby się swoimi odmieńcami chwalić, to nie stali nawet blisko tego, co tutaj zobaczył. Czarownik obiecywał mu podobne stwory, ale nie narodził się jeszcze, kiedy Wybraniec ruszał na południe.
- Vaertigern? - Soroka przyłożyła palec do warg i wydęła usteczka, jakby zastanawiając się czy kiedyś słyszała to miano. - Ach... Syn Orthanysów - zdawała się sobie przypomnieć. - To była smutna rzecz, jego wygnanie zostało cofnięte krótko po tym jak opuścił nasze porty. Jego ojciec chyba nawet posłał za nim ludzi, aczkolwiek nigdy go nie odnaleźli. Cóż... - wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się. - Czasami los tak po prostu chce. Do naszego portu wita wielu cudownych podróżnych, tak więc wasz Sebastion musiał mi umknąć, ponieważ nic o nim nie wiem. Może nie był tak specjalny jak myślicie. Bogów i kultów również mamy setki, ale jestem pewna, że znajdziecie swoich przyjaciół jeżeli trochę poszukacie.
Skagir mógł wierzyć w swoją potęgę, aczkolwiek Czarownik wydawał się lekko spięty w pobliżu kobiety. Ona natomiast w żaden sposób nie wydawała się poruszona ani rozmiarami Wybrańca, ani też jego flotą. Koniec końców były to jedynie drakkary.
- Tak, wasi ludzie rozłożą obóz nieopodal miasta - zgodziła się i wskazała otwartą dłonią na jedną z galer, która przebywała z brzegu szyku. - Tamten okręt wskaże wam drogę do dobrego miejsca - poinformowała. - Do portu wpuścimy dwa wasze łabędzie okręty, abyście mogli załatwić swoje interesy. Zazwyczaj pobieramy opłatę, kiedy pojawi się tak okazała flota, aczkolwiek oktarchowie stwierdzili, że tym razem możemy zapomnieć o podobnych drobiazgach - Soroka położyła dłoń na piersi, w miejscu, w którym powinno być serce i uśmiechnęła się. - Drobny podarek z naszej strony.
Jeden z psowatych wojowników roześmiał się histerycznie i gwałtownie zarzucił głową w górę. Jeden z Thennów wzdrygnął się i odruchowo ułożył dłoń na rękojeści broni.
- Hmm... To wszystko co chciałam powiedzieć - oznajmiła czarownica uśmiechając się tajemniczo. - Korzystajcie z wszelkich uroków naszego barwnego miasta - powiedziała. - Mam nadzieję, że się wam spodoba.
Po tych miłych słowach czarownica odwróciła się płynnie na pięcie i ruszyła w stronę swojego okrętu. Jeden z jej psowatych odchodząc odwrócił się jeszcze ku Dzikim i zaśmiał wesoło, odsłaniając przy tym żółte zęby.

Jeżeli prezent od Skagira zaskoczył czarownicę, to ta nie dała tego po sobie poznać. Uśmiechnęła się jedynie szeroko i z zalotną gracją postanowiła przyjąć podarek. Wybraniec nie mógł wiedzieć, że jakiś czas temu pewien Letniak i jego ruda siksa zaleźli jej za skórę, więc możliwość uczynienia z tak ważnego dla Wysp Letniach symbolu swojej osobistej łodzi rozkoszy była jej szczególnie miła.

Okręty mogły ruszyć ku swoim celom - dwa łabędzie i większa część floty do portu wielkiego Gogossos. Flota Skagira prowadzona przez jedną galerę wyruszyła tymczasem do jednej z niedalekich miastu zatok, gdzie Dzicy mogli wylądować na piaszczystej plaży.

Kiedy zaś Skagir postawił nogę w porcie okazało się, że nie musiał długo szukać członków kultu. Sebastion wykonał swoją misję, a przybycie floty Dzikich nie umknęło uwadze mieszkańców miasta, którzy wzrokiem odprowadzali przecież swoje wypływające galery. Na brzegu Wybrańca oczekiwało trzech mężczyzn w czarnych szatach i srebrzystych maskach. Powitali oni wszystkich, nie wiedząc z początku kto jest przywódcą przybyszów, aczkolwiek skupiając się na Skagirze, którego o dowodzenie podejrzewali. Zaprosili oni ich do rezydencji swojego pana - Qavo Pandarysa. Oczekiwał on rzekomo przybycia Skagira od wizyty lorda Graftona i gotów był podjąć go po królewsku.