Pola Dorzecza

Jak świat światem stoi - no dobrze, to może trochę naciągane, ale mimo wszystko... bardzo długo -, tak Bracken nie będzie trawił Blackwooda i na odwrót. Oczywiście, czasem zdarzały się chwile, mniej lub bardziej pozornej, zgody między rodami, ale mimo wszystko wróżda między tymi rodami była potężna niczym klątwa zrodzona z najczarniejszej magii. Kto wie, może nawet i tym właśnie była. Póki co panował względny pokój. Małżeństwa córek króla z lordem Blackwoodem oraz dziedzicem Brackena a także silna pozycja władcy działały uspokajająco. Do czasu...  

Na granicy trochę się możniejsi panowie popsztykali. Drobne sprawy małej szlachty. Normalnie rzecz by się rozeszła pewnie po kościach, ale wśród ludzi zaprzysiężonych Blackwoodom była wyjątkowo mściwa i obdarzona darem przekonywania kreatura, która skłoniła sąsiadów, by jednak wywrzeć zemstę. Udali się do lorda i nakreślili swoje krzywdy, domagając się prawa do pomsty. Lorda, może nie głupiec ale i nie najbystrzejsza woda w strumieniu, dał się przekonać. Zwołano jezdnych i przygotowano zajazd, który dnia pierwszego jedenastego księżyca przekroczył Czerwone Widły. Podzielone siły Blackwooda opadły - w większości - z zaskoczenia na położone u wybrzeży rzeki sadyby poddanych Brackena. Tylko jednego możnego włości oparły się owemu zaskoczeniu i dały odpór najeźdźcy, który musiał wycofać się z niewielkimi stratami własnymi.
Kolejnym krokiem było połącznie i reorganizacja sił. Z części osad uszło trochę ludzi żywcem, więc był plan, aby ich ścignąć i pognębić jeszcze dalej położone tereny. Niestety dla napastnika, wieści wśród poddanych Brackena szybko się rozeszły i mieszkańcy najbliższych osad umykali przed wrogiem skutecznie. Przygotowany został też oddział, który miał dać odpór siłom wroga.

Siły Brackena uszykowały zasadzkę. Niestety dość nieudolnie. Wróg wykrył ich i zdołał sformować szyk. Dwa zgrupowania jazdy uderzyły na siebie w szarży a następnie toczyły naprawdę zażarty bój. Z początku starcie było niezwykle wyrównane. Szybko jednak szala zwycięstwa przechyliła się na stronę sił Ogiera, by niedługo potem zryw nieprzyjaciela dał odpór natarciu z podobnie zaskakująco skutecznym efektem. Było krwawo a pod koniec obu stronom najwyraźniej zabrakło sił, by przełamać impas. Ludzie to jednak byli tylko ludzie i dowódcy obu oddziałów wycofali swe siły, aby paktować.
Bracken - no, jego ludzie - miał po boju delikatną przewagę w liczbach. Poza tym byli na swojej ziemi, więc dość szybko mogliby zorganizować posiłki i utrudnić odwrót poddanym Blackwooda, którym ranni ciążyliby niczym balast. Układ był zatem dla napastnika niekorzystny. Gospodarze zgarnęli zrabowane dobra i wzięli w niewolę rannych nieprzyjaciół, którymi zgodzili się zająć i pozwolić, by lord ich wykupił. Poza tym zwycięzca żądał także rekompensaty za uczynione krzywdy. Blackwood, ażeby monarchy całą sprawą zbytnio nie irytować, porażkę przełknął i zgodził się na wszystkie warunki.

WIELCY wodzowie Andalów - Król Hugor Eleonida oraz Angron, zwany Ogarem Wojownika - dowiedzieli się o zbierających się u granic ich nowego królestwa chorągwiach Królestwa Wzgórz i Rzek. Temu potencjalnemu wrogowi towarzyszył ponoć obecny i nieuchwytny przeciwnik - król Elmo Brune z Dyre Den.
Hugor, odpowiedzialny za nowe państwo i przegrupowujący swoje siły, miał związane ręce jeszcze na pewien czas i jedyne co mógł zrobić to umocnić swoją pozycję i szykować się na nadchodzący atak. Wyprawił również posłów do swoich sojuszników. Angron był jednak bardziej elastyczny, a jego siły i tak szykowały się do niedługiego wymarszu. Postanowił więc ubiec Dorzeczan i wyprowadzić pierwsze uderzenie. Z tego co wiedział Muddowie zbierali swoje siły bliżej Zatoki Krabów i ujścia Tridentu, postanowił więc na razie ominąć ich i uderzyć w odsłonięte cele, maszerując na południe od Oka Boga, prosto na Goodbrook.

Ogar Wojownika szybkim marszem i natarciem w niespodziewanym kierunku zdołał zaskoczyć patrole Goodbrooków, odnosząc szybkie sukcesy na pograniczu ich ziem i zabezpieczając dla siebie brody na rzece spływającej z Oka Boga do Czarnego Nurtu. Kolejne walki z Pierwszymi Ludźmi nie były trudniejsze. Początkowe sukcesy pozwoliły zdezorganizować chorążych Goodbrooka, a ich zredukowane wymarszem na wojnę liczby z pewnością nie pomagały. W końcu, pozostawiając za sobą stosy pomordowanych i ruiny dziesiątek osad, Angron dotarł do umocnionej siedziby Goodbrooków.