Wielka Sala

Dziesiątki drakkarów pojawiły się pod siedzibą Bar Emmonów. Na ich pokładach tłoczyły się setki andalskich wojowników. Chorągwie jakie nieśli nosiły na sobie czarnego ogara w obroży kolczastej na tle płowym - żołnierze Angrona, Ogara Wojownika.

Nie minęło wiele czasu, a sławny awanturnik, w otoczeniu swoich najbliższych czempionów, wkroczył do wielkiej sali króla Togariona, który oczekiwał go na swoim tronie. Trzeba było przyznać, że wielki wojownik z Andalos wyglądał nie mniej przerażająco niż mówiły o nim opowieści. Wielki, mierzący prawie siedem stóp, szeroki w barach, zakuty w stal kolos. Sam jego widok wystarczał, aby wrogowie zaczynali rozważać czy na pewno nie woleliby się wycofać. Co sprowadzało go do Bar Emmonów? Chciał uzupełnić zapasy i spieniężyć łupy ze Szczypcowej Wyspy, którą dopiero co pozostawił za sobą w ruinie. Były to jednak cele do osiągnięcia "przy okazji". Głównym powodem wizyty było złożenie propozycji królowi Togarionowi. Angron wiedział, że władca Haka wcześniej próbował osiąść w pobliżu Czarnego Nurtu, ale przegnany został przez Darklynów. Tak się składało, że to właśnie ziemie Duskendale były jego następnym celem. Oferował więc Togarionowi - jako bratniemu, andalskiemu zdobywcy - możliwość dołączenia do siebie i zemszczenia się za dawną porażkę. Samego Duskendale raczej nie zdobędą, przynajmniej nie teraz, ale spalić ziemie wokół niego i zająć może jeden czy dwa z mniejszych zamków, aby pogrążyć Darklynów? Rozbić ich w pył, jeżeli wyjdą im naprzeciw w pole? Ha! Czemu nie?
- Obawiam się - zaczął Togarion po chwili namysłu - że muszę odmówić tej kuszącej propozycji - powiedział. - Ostatnio grupa Andalów została rozbita w Królewskim Lesie i przyjąłem ich niedobitki do siebie, nie wiem czy nikt nie spróbuje ich ścigać i wywierać zemsty, musimy więc być gotowi do walki - wyjaśnił. - Do tego sytuację mogliby wykorzystać Królowie Burzy, którzy niewątpliwie czają się na Hak.
Ogar Wojownika zmarszczył gniewnie brwi.
- Tfu... - splunął na ziemię. - Tchórz!
Cóż... Zapowiadało się na to, że panowie nie rozejdą się w przyjaźni...

Angron odwrócił się momentalnie w stronę Beriona, usta jego wykrzywiły się w gniewnym grymasie, kiedy rudzielec zwrócił mu uwagę. Zaciśnięte pięści sugerować mogły, iż powstrzymywał się właśnie przed wysłaniem ich na spotkanie szczęki młodszego Bar Emmona.
- Szczeniak równie tchórzliwy co stary kundel - skwitował Ogar Wojownika. - Nie mamy o czym rozmawiać - oznajmił twardo i odwrócił się, aby opuścić salę. Jego ludzie podążyli za nim, na ich twarzach dostrzec można było pogardę lub szydercze uśmiechy. - A... Bar Emmon - Angron zatrzymał się jeszcze na moment w drzwiach i spojrzał przez ramię na króla. - Nie wchodź mi w drogę.

Kiedy wielki wojownik zniknął, każdy z obecnych na miejscu dworzan i strażników odetchnął z widoczną ulgą. Kto wie czy byliby w stanie okiełznać tak osławionego w boju męża, gdyby dojść miało do rękoczynów. Nie mówiąc już o tym, że zaraz pod bokiem mieli jego ludzi, którzy z pewnością nie spojrzeliby przychylnie na zabicie lub pojmanie ich przywódcy.
- Ech... - westchnął król, nie wyglądał jakby bardzo przejął się tą sytuacją. - To co mówisz brzmi ciekawie, synu - zwrócił się do Beriona. - Przygotuj dokładny plan o jakich lordów Zatoki Krabów dokładnie ci chodzi, zarządca czy zbrojmistrz mogą ci pomóc - rzekł. - Kiedy wszystko będzie doprecyzowane odwiedź mnie i przedstaw to w krótkich, konkretnych punktach. Tyle na dzisiaj.
Jak król zarządził, tak się stało. Togarion niemrawo powstał ze swego tronu i udał się w stronę swoich komnat. Czas był na popołudniową drzemkę.

Król ojciec uznał pomysł Beriona za ciekawy? No, kasztelan mógł jedynie westchnąć ciężko. To oznaczać w końcu mogło, że na jednym spotkaniu się pewnie nie skończy.
- Pamiętam - przytaknął Owen. - Rzekłem, że większa i bliższa może być nawet urodzajna, a mała to zadupie z dymiącą górą, co ciekawie w moim mniemaniu nie brzmi - przypomniał swoje poprzednie opinie na temat wysp. - Handlu na Wąskie Morze nam to nie otworzy, bo nic go nam nie blokuje. Wypływasz z Sharp Point, książę, i od razu jesteś na jego wodach - stwierdził, a przecież widać to było zarówno na mapie przed nimi, jak i z zamkowego okna. - Za to rzeczywiście dają one możliwość narzucenia kontroli na podróże pomiędzy Wąskim Morzem a Zatoką Czarnego Nurtu, gdzie jedynym większym osiedlem jest Duskendale.
Oczywiście wiadomo było, że w celu dokonania podboju należy mieć wojowników. Obierając za cel wyspę należało mieć również statki. Tutaj, rzecz jasna, pomóc mógł zbrojmistrz.
- Na zamku służy pięciu rycerzy oraz trzy dziesiątki zbrojnych - zaczął, acz o tym Berion z pewnością wiedział. - Z włości wokół zamku powołać możemy do trzech setek prostaczków. Waszemu ojcu zaprzysiężonych jest również dziesięciu rycerzy dzierżących własne włości, razem powinni nam dać dwie, może dwie i pół setki kolejnych ludzi. Oczywiście gdybyśmy chcieli wycisnąć z nich wszystko - powiedział. - Są też lokalni chorąży - Massey i Sunglass. Każdy z nich ma jakichś możnych pod sobą. Pewnie byliby w stanie dać nam po pięć setek każdy. Uważałbym jednak na nich. Zgięli kolana i przyjęli Siedmiu, ale to wciąż Pierwsi Ludzie. W dodatku sami nie tam dawno władali tym kurwidołkiem - ostrzegł. - Jeżeli o statki się rozchodzi, to mamy dziesięć drakkarów. Massey i Sunglass mają po pięć. Z tego co wiem, to Darklyn ma dwadzieścia drakkarów w Duskendale. Idziemy więc jeden do jednego, o ile wszystkie siły okażą lojalność...
- Warto napomknąć, że nie ma uzbrojenia, aby wszystkich prostaczków wyposażyć  - dodał Owen. - Starczy nam w zbrojowniach rynsztunku dla setki pieszych, pięciu dziesiątek strzelców i tylu samo konnych. Rycerze część swoich oczywiście uzbroją z własnych zasobów, a część ludzi jakiś oręż również posiada. Powołując pięć setek naszych nie dostaniemy jednak każdego człowieka w pełni zdatnego do walki.
Ostatnią kwestią była zaś Zatoka Krabów. Zbrojmistrz się takimi rzeczami nie interesował, słusznie więc było pytać o to zarządcę. Wciąż nie do końca jego broszka, ale z pewnością mógł mieć z tym większą styczność. Północ Zatoki Krabów była podzielona pomiędzy dwa wielkie królestwa - Arrynów z Księżycowych Wrót, bratnich i szanowanych Andalów, oraz Muddów z Riverstones, potężnych królów Pierwszych Ludzi. Ze strony tych pierwszych nad wodami pomieszkiwał lord Waxley z Wickenden, ze strony tych drugich był to Cox z Solanek. Południowe brzegi zatoki należały tymczasem do małego królestwa Mootonów z Maidenpool - na zachodzie - oraz panów Szczypcowego Przylądka - na wschodzie. Tutaj sami Pierwsi Ludzie. Maidenpool było największym nad zatoką miasteczkiem, więc pewnie było tam trochę handlu i pieniądza. Przynajmniej względem reszty okolicznych ziem. Przylądek tymczasem był dziką krainą pełną mokradeł, wzgórz i gęstych lasów. Podczas gdy inne ziemie nad Zatoką Krabów miały jasno określonych władców i hierarchię - Mudd, Arryn i Mooton - tak Przylądek był kwintesencją chaosu. Najważniejsi byli tam chyba jacyś Brune'owie, ale wielu mniejszych możnych żyjących po dolinkach i polanach zachowywało się bardzo niezależnie. Uchodzili za trochę dzikich nawet w oczach swoich sąsiadów, a dotychczasowe ataki Andalów na to miejsce zawsze kończyły się klęską ze względu na niedostępność terenu. Jeżeli o córki idzie, to Owen nie miał pojęcia o tych znad zatoki. Mooton miał chyba samych braci, czy coś z dalszych gałęzi było trudno powiedzieć. O tych ze Szczypcowego Przylądka tym bardziej nie wiedział. Wiedział za to o ich chorążych - Massey dziewczyny dla Beriona by nie wygrzebał, ale Sunglass miałby taką córkę, co wiekiem pasowała. Zawsze można było się też rozejrzeć w Andalos, ściągnąć wraz z dziewką trochę świeżej krwi.