Wielka Sala

Arenna zawitała w Wielkiej Sali dzierżąc naczynie wypełnione najlepszym winem, znalezionym i dostępnym na zamku. Wewnątrz znajdował się również jej mąż, z którym postanowiła wymienić kilka zdań. Ponownie, gdyż rozmawiali niecałe trzydzieści minut temu, po otrzymaniu zatrważających wiadomości. Król Zachodu nie żyje. Arenne zapewne wybuchłaby śmiechem, lecz to nie te lata i nie ten stan umysłu. Myślała i działała jedynie trzeźwo.
– I pomyśleć, że planowaliśmy wynająć trucicieli. Absurd, ten dureń sam się wykończył. Mam nadzieję, że wynajęci bardowie i śpiewacy odpowiednio ozdobią jego imię po śmierci. – Wyobraziła sobie tytuły pieśni, jakie mogą być tworzone przez muzyków, mieszających skonanego króla z błotem. Wprawiało to kobietę w jeszcze lepsze samopoczucie. W końcu poczuła się dobrze. Pełna entuzjazmu i zadowolenia. Wypełniona wygraną.
– Niemniej, pozostaje wierzyć, że jego syn będzie godnie reprezentował królestwo. Choć prędzej, czy później stracą tę władzę. – Ściszyła nieco ton głosu, choć była pewna, że nikt ich nie słyszy. Znajdowali się na ostatnim odcinku pomieszczenia, a mocarne, dobrze wygłuszające drzwi pozostawały zamknięte.
– A zatem, trzeba poprosić maestera, by wysłał kruki do Casterly Rock. Należałoby wyrazić współczucie, a także zapewnić, że przybędziemy na pogrzeb, jeśli taki się odbędzie. Wizyta w stolicy, znakomicie. – Uśmiechnęła się, upijając kolejny łyk wina.
– Muszę się zatem przygotować. – Dodała, wymieniła jeszcze kilka mniej istotnych zdań, po czym pożegnała z mężem i zniknęła. Ruszyła spełniać dalej swe cele i założenia.