Wielka Sala

Osoba króla, zasiadająca na jednym z dwóch tronów na podwyższeniu, drastycznie różniła się od tej, jaką miał okazję widzieć podczas wizyty w Riverstones. Miał oto przed sobą szczupłego, dość mizernej postury młodzieńca odzianego w luźne szaty z przednich materiałów. Młodzieniec ów wielce był nieurodziwy. Miał pociągłą, chudą twarz, ostro zakończony nos i rzedniejące już przy skroniach włosy. Jego bracia, choć równie mizernej postury, prezentowali się za to bardzo elegancko, doprawdy jeden z nich wyglądał tak, jak powinien prawdziwy książę z marzeń każdej damy. Niemniej to mizerota na tronie nosiła koronę oraz złoty, złożony z tarcz herbowych spinanych łańcuchami, wisior takich rozmiarów, że aż opierał mu się na barkach.

Starzec zbliżał się a jeden z królewskich braci uważnie go obserwował, by po chwili coś na ucho szepnąć drugiemu z braci. Obaj cicho się roześmiali. Król nie zwracał na to uwagi, ponurym i ospałym spojrzeniem wpatrując się w Mogwyna oraz jego towarzystwo. Kiedy ten zaś zbliżył się dość, dwaj strażnicy zbliżyli się do tronu, uważnie obserwując zwierzęcego towarzysza mędrca. I nie chodziło tutaj o kruka.
- Wieści oraz radę, posłańcze z wyspy? - Zapytał król, bardzo cichutko cedząc słowa. - Ciekawe. Mówże zatem, czego tyczy się posłanie i jaka związana z tym jest rada. - Dodał równie cicho, przyzwalający gest otwierającej się dłoni kierując ku Mogwynowi.

Patrząc na osobę młodego króla Derricka, można było odnieść wrażenie, że jest przygłupi. Wielu ludzi brzydotę z miejsca wiązało z negatywnymi cechami a i otępiałe, znużone jakby spojrzenie wcale nie pomagało. Jednakże gdzieś tam w oczach Jego Miłości uważny obserwator mógł dostrzec czujność, z jaką przyglądał się starcowi, gdy ten mówił. Był też cierpliwym i uważnym słuchaczem, nie wtrącając nic od siebie, póki Mogwyn nie skończył mówić. Kiedy ten zaś już przedstawił mu wieści, wyprostował się w siedzisku.
- Ibbeńczycy odwiedzili i port w mym mieście. Takoż i doszły mnie wieści z Solanek, jakoby tam podjąć się chcieli prób kolonizacji okolic gór. - Rzekł po swojemu, cichutko. Słowa króla chyba dziwić nie miały co, prawda? Kudłaci przybysze nie kryli się ze swoimi zamiarami a oba porty leżały dość blisko siebie, by plotki wędrowały. No, Solanki nie były może portem a raczej "portem", ale mimo wszystko stateczki kursowały.
- Względem zaś króla Tristan oraz wieści tyczących się jego nowego przymierza pozwolę sobie spróbować odgadnąć waszą poradę... - Rzekł, spoglądając na starca. - Zgadywałbym zatem, że waszą poradą jest, abym również do sojuszu rzeczonego dołączył. Chcecie mi, tak mniemam, poradzić, bym rozmawiał z królem Tristanem i wszedł z nim w sojusz, aby bronić wspólnych wartości przed Andalskimi zakusami? Wszakże to mi się opłaci. Ja jestem mały, on duży. I to ja jestem u wybrzeży. - Z wolna rozłożył ręce. - Zgadłem? Sugerujecie sojusz naszych królestw? Macie może zamiar to samo sugerować Buckwellow i Goodbrookom, czy może już to uczyniliście? Pytam przez ciekawość. - Dodał. I cóż... Chyba był względnie blisko, jeśli starzec nie zmienił planów.

Młody król słuchał starca, ponownie nie wtrącając się, póki ten nie skończył. Podobnie czynili jego dwaj bracia. I cóż… Należało oddać Mogwynowi, że przedstawia całkiem realny i możliwy obrót wydarzeń. Niemniej, rozmawiał on z monarchą, który to zdawał sobie sprawę, że tenże scenariusz nie jednym możliwym scenariuszem. Przede wszystkim, jeśli starzec był tutaj z własnej woli, aby szczerze doradzić, to mówił za siebie i podle własnych przekonań. Oczywiście miał niechybnie na swoje poparcie wiedzę historyczną oraz rozum, czego odmówić nie szło. Czy jednak miał świadomość dokładnej politycznej sytuacji w Dorzeczu choćby? Czy wiedział, jakie nastroje panują wśród lordów i jakie ambicje własne ci możni przedstawiają? Bo przecież królestwo Tristana to wielu lordów, a choć król dzierży władzę nad nimi, to nie jest ona absolutna a zdecydowanie zależna od poparcia. Och, niewątpliwie „namaszczenie” na obrońcę wiary, ale tylko w Dorzeczu, to istotny czynnik w sprawie poparcia. Niemniej, różnie może być. Różne rzeczy w polityce królestw mogą się wydarzyć a rozsądny człowiek będzie w stanie je wykorzystać.
- Doceniam wasze z własnej woli udzielne porady, mości Mogwynie. – Odparł wreszcie król, uprzednio wysłuchawszy też jednego z braci, który szepnął mu coś na ucho. – Rozważę to, co dziś usłyszałem i poradzę się mych doradców oraz rodziny. Takie decyzje, jak zapewne rozumiecie, nie mogą być podejmowane pochopnie. Kiedy zaś już zdecyduję, co czynić i jeśli taka będzie ma decyzja, poślę odpowiednią personę z należnym jej pocztem do króla Tristana, by składała propozycje w mym imieniu. Oczywiście o ile nie uczynię tego sam. – Dodał. Kwestia doboru posłańca nie była taka łatwa, musiał to być ktoś biegły w polityce oraz o potwierdzonej względem rodu lojalności, aby zadbał o interesy. Mogwyn chyba zrobił, ile mógł, niewątpliwie wpływając na osobę młodego króla i dając mu do myślenia, ale jako neutralny i niezależny raczej odpadał jako reprezentant. Działał czymś motywowany, jak każda myśląca istota na tym świecie, więc pierwej reprezentowałby interesy własnych motywacji.
Względem udania się zaś na uroczyste namaszczenie, to Tristan póki co nie był królem Motoona i nie wystosował też zaproszenia. Trochę marnie by wypadł, chcąc oglądać swego potencjalnego rywala, jak ten odbiera kolejne zaszczyty. Niemniej, rozważał - ale ostatecznie przekonany nie był - wysłanie jednego z braci, by towarzyszył Mogwynowi i przekazał "gratulacje" czy tam wyrazy szacunku. Bardziej to powściągliwe.
- Tymczasem… Wdzięczny jestem za Twą mądrość. Orzeknij, jak mogę się odwdzięczyć za ten dar. – Powiedział władca, z ciekawością spoglądając na starca.

Młodociany król stronił raczej od ludzi, niemniej nie należało go pochopnie lekceważyć. Jeśli był do roli przygotowany i miał choć trochę rozumu, zapewne chciał wiedzieć, co się wokoło niego i na sąsiednich dworach dzieje. Mógł w tymże celu "studiować" docierające na zamek plotki z traktu oraz możnych dworów, albo też i opłacać uszy, które by dla niego słuchały. Czy tak rzeczywiście było? Może, ostatnim na pewno by się nie chwalił, bo i to jedna z tych rzeczy podobna do robienia kupy - praktyka niby popularna, ale nie gada się o tym.

- Upraszam wybaczenia. - Rzekł w odpowiedzi brat króla, również się uśmiechając. To było z jego strony tyle a jedynie skinąłby głową w podzięce, gdyby starzec raczył mu rzeczonego wybaczenia udzielić. Król natomiast tutaj nic nie dodawał, wyraźnie "incydentem" nieporuszony. Mogli przejść dalej.
- Mą decyzję muszę dobrze przemyśleć. Jako, iż póki co na na mych ziemiach nie zjawiło się nawet pół Andala, to sądzę, że mam chwilę do namysłu oraz ewentualnych negocjacji. - Powiedział, spoglądając na Mogwyna. - Wiem, że dla was najlepszą opcją jest ta, którą przedstawiliście. Dla waszej wyższej sprawy zapewne tak jest. Niemniej uszanujcie to, że mówimy o dziedzictwie mych przodków. Trudno wymagać, abym zrzekł się tytułu od tak. - Dodał, pstryknąwszy palcami.
- Hojny i skromny z was człowiek. Godne to pochwały. - Orzekł, gdy starzec odmówił zapłaty. - Skoro tak, może zechcecie podzielić się jeszcze odrobiną wiedzy. Otóż wzięcie żony z Muddów byłoby niechybnie atutem w negocjacjach. Musiałbym odprawić mą żonę, która jest córką lorda Hogga, mego chorążego. Człowiek to niezbyt bystry a przy tym gwałtowny, zaś ja wolałbym uniknąć problemów i żyć w zgodzie. Problemy kosztują, palą wioski, wymuszają zaciągi. Potem zaś zostaje po nich smród. - Powiedział, spoglądając pytająco na Mogwyna. Być może sam miał już jakieś koncepcje, ale jeśli ktoś za darmo daje ci rady, to wypada chociaż posłuchać. Co dwie głowy to nie jedna - powiedziało dwugłowe monstrum z menażerii dziwów.

- Źle dobrałem słowa. Na myśli miałem siły inwazyjne, które zmuszałyby mnie do bardziej pochopnego działania. - Odparł król. Obecność wyznawców Siedmiu faktycznie mogła być niezaprzeczalna, ot choćby dlatego, że Maidenpool było miastem portowym a samo królestwo nie było w stanie wojny z Doliną. Z Gulltown mogły przybywać a na ich pokładach nawet septoni. Cóż jednak na to poradzić? Zaczniesz ich zabijać, to znajdą powód do jakieś swojej świętej wojny. Można było tylko wypraszać, jeśli nazbyt agresywnie głosili swe kazania. Póki co...

To, że Hogg byłby na przegranej pozycji nie mogło być poddawane w wątpliwość. Czy w ogóle by się na to zdecydował?...
- Urażeni, choćby tylko w swoim mniemaniu, możni bywają mściwi. W otwarty atak wątpię, acz nie wykluczam go ostatecznie. Głupota i gwałtowność to niebezpieczne połączenie. W takim wypadku oczywiście Hogg nie miałby szans, niemniej mogłoby zapłonąć trochę siół i zginąć ludzi, co wcale nie jest mi potrzebne. - Orzekł młodzieniec. - Istnieje też szansa, że chowałby on urazę i, dajmy na to, stanął po stronie najeźdźcy przy kolejnej inwazji. Albo po prostu starał się uprzykrzać mi życie. - Dodał. To znowuż nie były obawy, które na pewno by się ziściły. Wątpliwym było, aby Hogg zwrócił się ku Siedmiu, ale lekkomyślny, porywczy i urażony człowiek mógłby to uczynić przy odpowiedniej sposobności.
- Wolę być z własnymi wasalami pogodzony. Dobre stosunki i silne związki wzmagają szanse na to, że pomogą mi w potrzebie. Pewności nigdy nie powinno się mieć, ale... - Rozłożył ręce. Jak to się mówi: "lepiej żeby cię kochali, niżli żeby się bali". Czy jakoś tak. - Względem zaś rozwiązań... Jeśli dojdziemy z królem Tristanem do porozumienia, to pozostanie mi wydać aktualną mą żonę za mego brata. Z pewnością ma nowa królowa przyjmie dwórkę z Hoggów a któryś, jeśli nie królewski, wielki dwór Dorzecza przyjmie chłopców na wychowanie. Tę waszą poradę wybieram za najbardziej do mnie trafiającą. Jeśli jednak lord Hogg miałby stać się agresywny, to cóż... Bywa, że inaczej niż pięścią się nie da. - Jego Miłość przemówił cicho, wyrażając warunki, na jakich najchętniej by działał.

- Zapewne tylko oficjalnie tytułowanym. - Odparł młody władca, rozkładając lekko ręce trzymane do tej pory na rzeźbionych poręczach tronu. Tylko głupi jednak kojarzyłby władzę realną i tytularną jako jedno. Bywa różnie. Strachliwych władców można było łatwo zastraszyć, głupimi czy pozbawionymi jasności myślenia można było manipulować a tych, którzy spustoszyli własne skarbce można było kupić. Jednakże Motoon już zaznaczył, że jeśli będzie trzeba pięścią, to będzie pięścią. Póki co po prostu liczył na to, że dogada się ze swoim chorążym i obaj pod koniec będą w miarę ukontentowani. Tak było wedle króla opinii lepiej, skoro miał czas i możliwości.

Więcej do powiedzenia nie było, więc starzec i jego kompania mogli opuścić zamek. Lord mógłby ich ugościć, ale jeśli woleli karczmę, to nikt im tego bronić nie próbował. Po prawdzie to, jeśli Mogwyn chciał dopomagać ludziom, to była rozsądna decyzja, bo na teren zamku większość jednak nie ma możliwości, by przychodzić sobie od tak o.