Wielka Sala

Nate został przyjęty przez Lorda bardzo serdecznie. Ugoszczono go w najlepszych komnatach, dano mu najlepsze jedzenie i najlepszy napitek. Lord nieco żałował, że Martell nie pozostał z nim w Wielkiej Sali trochę dłużej, żeby ot choćby porozmawiać, ale no cóż po podróży był widocznie zmęczony.

W nocy gdy się obudził, panowała głucha cisza na korytarzach. Przerywana czasami świstami wiatru. W trakcie przechadzki po korytarzach, Martell nie zobaczył nikogo na swojej drodze, raz tylko słyszał przytłumione śmiechy jakichś strażników. W końcu też dotarł do sali tronowej, na szczęście nikogo tam nie zastał, a i w trakcie defekacji nikt nie przyszedł. Można by rzec zbrodnia idealna, w postaci postawienia klocka na stolcu lorda. Wracając również miał szczęście i nikogo nie napotkał.

Rano natomiast, lord tak potężnie się wkurwił, że podobnie jak kasztelan Słonecznej Włóczni wziął i pozamykał ludzi w lochach, a niektórym odciął ręce lub oślepił, za ich nieuwagę.

Dorne ostatnio przechodziło ciężki okres. Popędliwość i rządza krwi - albo duma i wiara w możliwości rodaków - pewnych Martellów zrujnowała szanse na zbycie wroga standardową strategią, która to zakładała wymęczenie jego sił i zniechęcenie do działań wojennych. Kolos z żyznych krain, wkurwiony jak skrzyżowanie głodnego rosomaka ze zdradzoną kobietą podniósł się z siedziska i tym razem zaczął bitkę na poważnie. Dotkliwy cios spadł na serce krainy - Słoneczna Włócznia padła w krwawym szturmie w ręce wroga wpadła Księżna. Czy w tych ponurych czasach było miejsce na odrobinę radości? Być może...

Jakoś tak wyszło, że o klęsce w bitwie przy brzegu w końcu dowiedział się pewien łowca niewolników. Pomyślał sobie ten człek, że jest to sposobność, aby napaść bezbronne wybrzeże i zgarnąć trochę dornijskich niewolników na targi. Niestety, dla siebie, był w tym fachu nowy i kompletnie zielony, ale za to względem własnych zamysłów bardzo uparty. Opadł więc z ludźmi na wybrzeża przynależne Tolandom i... I nic, chłopi byli poinformowani o wrogiej flocie od dawna i podjęto odpowiednie środki bezpieczeństwa, w tym zbrojne patrole. No i właśnie...
Załoga była niezadowolona brakiem efektów a kapitan, by złagodzić nieco nastroje, urządził popijawę na brzegu. Wszyscy opuścili okręt i balowali na plaży. Potem posnęli. Okrutny los sprawił, że od jakiegoś czasu mieli ich na oku zbrojni ze Wzgórza Ducha. Kiedy towarzystwo posnęło, spadli na nich z gwałtownością atakującego węża i wyrżnęli w pień bez strat własnych. I tak oto na głupocie niefrasobliwych łowców Toland zdobył statek i trochę łupów.