Wielka Sala

Pełne dwa tygodnie podróży minęły zanim dotarli do Acorn Hall, będącego siedziskiem lorda Smallwooda, a jednocześnie będącego w pobliżu Oka Boga i obszaru polowań Bestii. Jak się ku przyjemności wszystkich okazało, wszyscy zostali wpuszczeni na zamek. Nie tylko rycerze, ale też hołota. Także wszyscy zgromadzić się mogli w pomieszczeniu przez uprzejmość tylko zwanym wielką salą, gdyż zamek sam do wielkich nie należał. Zapewne też zostali ugoszczeni przez ich gospodarza, a w przeciwnym wypadku ogarnęli sobie własne jedzenie, którym zapewne byłaby rozgotowana solona wołowina z bułkami.
- Lordzie Smallwoodzie - zwrócił się Reyne do pana Żołędziowego Dworu w trakcie uczty lub audiencji, co tam pierwsze miało nastąpić według widzimisię lorda. - Ja, ser Rufus Reyne, znany już w nie tak odległym Pierścieniu i okolicach jako zabójca smoków, przybyłem zgładzić Bestię znad Oka Boga. Po drodze przyłączyli się do mnie dzielni towarzysze, którzy swymi silnymi ramionami dopomogą usiec potwora. Jesteśmy jednak nieliczni i nieobznajomieni w terenie, a zatem zwracam się do waszej lordowskiej mości z prośbą o pomoc w postaci ludzi. Najlepiej takich znających się na tropieniu i obeznanych w okolicy. Choć niezwykle bohaterskim czynem z lorda strony niechybnie byłoby stawienie się na plac boju osobiście - rzekł doń.

Cithria z zadowoleniem przyjęła fakt, że tutejsi nie byli zbyt głośni w stosunku do jej osoby. Do jakże zszokowanych spojrzeń i temu podobnych spraw była już od dawna przyzwyczajona, ale jakieś wytykania palcami i głośne podważanie jej możliwości i praw nadal było w stanie potężnie ją zirytować. Szczęśliwie jednak wieści dotarły i tutaj, toteż wyznawcy Siedmiu najwyraźniej hamowali się do tego stopnia, by nie kwestionować decyzji ważniejszych od siebie osób. No i bardzo dobrze.
Na samym miejscu musiała sama przed sobą przyznać, że straszliwie niecierpliwie wyczekiwała zakończenia oficjalnych części spotkania i przejścia do nieco przyjemniejszych czynności, jak wypoczynek i jedzenie. Co tu dużo gadać, dwa tygodnie na szlaku, dodatkowo stale wypełnione ćwiczeniami szermierki z towarzyszami broni, potrafiły wymęczyć pewnie nawet największych obieżyświatów Westeros. A ona, krótko mówiąc, do takowych nie należała. W tym momencie pewnie nawet drewniana ława, na której byłaby w stanie się legnąć, byłaby dla niej niczym królewskie łoże.
— Bardzo to szlachetne z lorda strony, wspierać idących w bój - wtrąciła cicho za plecami Rufusa, jak to w zwyczaju miała nieco po niewczasie zdając sobie sprawę, że może lepiej byłoby gdyby siedziała cicho. Klasycznie nieco ją to zmieszało. — Ubijemy to coś, choćbyśmy sami mieli pomrzeć w trakcie.

Chociaż po rozmowie z królem Horrmund był gotowy do wypłynięcia na pełne morze, reszta jego wyprawy już niezbyt. Musiał ściągnąć z Harlaw parę dodatkowych łodzi jeśli miał polować na innych piratów, zrobić zapasy i prawdopodobnie dozbroić załogi. W trakcie planowania przypomniał sobie jednak o sir Rufusie i Cithrii, parze rycerzy których niedawno przyszło mu poznać i przygotowywanej przez nich wyprawie na tajemniczą Bestię. Harlaw wciąż powątpiewał w historie chłopów z Dorzecza i plotki, malujące obrazy smoków, bazyliszków czy innych mantykor. Mimo wszystko po pierwsze, szkoda mu było opuszczać Dorzecze od tak, właściwie bez żadnej przygody, po drugie - chciał przekonać się na własne oczy co tak naprawdę sprawia, że pół Dorzecza trzęsie portkami. Zabrał ze sobą swój ciężki pancerz, zapasy, dwuręczny miecz i topór, oraz zaprzysiężoną tarczę - Sigga, po czym w dwójkę koni udało im się dogonić Rufusa, Cithrię i resztę drużyny. Szybko przedstawił się jako Horrmund ze Scythe's Point. Liczył przy tym że dwójka rycerzy z którymi zdążył się poznać, zachowa jego tożsamość dla siebie o czym też wspomniał im przy jednym z postojów. Nie wiedział jak Harwyn zareagowałby na jego udział w wyprawie i wolał nie pytać go o zdanie ani pozwolenie. Nie tym razem. 
    Po drodze Horrmund zachowywał się zwyczajnie - trochę pił, dużo żartował, nie unikał żadnych zadań które wykonywać powinien. Jeśli ktoś pytał, tłumaczył że jest zwykłym, wędrownym rycerzem. Wolnymi chwilami podczas postojów trenował z Siggiem lub innymi członkami ekspedycji, jeśli chcieli. 
    Po przybyciu do Acorn Hall, Żelazny zachowywał się zwyczajnie, choć mówił mniej. Rozmowy z lordem zostawił Rufusowi i Cithrii, w końcu to oni tu byli rycerzami i kierowali wyprawą, on tu był tylko na doczepkę. W lekkim zniecierpliwieniu czekał na zakończenie rozmowy i możliwość porządnego odpoczynku. Dwa tygodnie jazdy konnej jeszcze bardziej utwardziły go w jego miłości do żeglugi.

- Zrozumiałe, wasza lordowska mość - odrzekł ser Rufus do Smallwooda. Wśród wszystkich ludzi zamieszkujących Westeros pełno było słabych, których chronić przysięgał stając się rycerzem. Widać władca Acorn Hall był jednym pośród nich. - Dziękuję też za wszelką okazaną pomoc. Na łowy wyruszymy skoro świt następnego dnia, ponieważ trzeba nam odpocząć po podróży - powiedział Reyne. Co prawda on sam mógłby ruszać już teraz, ale sporządzenie dokumentu wspomnianego przez Smallwooda mogło swoje potrwać, a i znalezienie łowczego. Dodatkowo ludzie towarzyszący mu faktycznie mogli potrzebować tej jednej nocy odpoczynku. Rzecz jasna pozostawiało to niewypowiedzianą prośbę o pozwolenie o nocowanie na zamku.
Później jego uwagę zwrócił Hormund. Zaskakującym prawdziwie wydarzeniem było jego dogonienie ich po dwóch dniach od wyruszenia z Fairmarket. Jeszcze dziwniejszym była jego prośba o zachowanie jego tożsamości dla siebie. Rzecz jasna Rufus przystał na prośbę, choć nie wiedział kompletnie czemu w ogóle żelazny o to prosił. W końcu wszystkim innym również przedstawił się jako Hormund tak jak wcześniej Rufusowi. Rycerz z Castamere dowiedział się przy tym jedynie, że żelazny człowiek pochodzi z Przylądka Kosy. Doprawdy ciekawa sprawa.