Lordowskie komnaty

Wraz ze zmianą stron przez ród Yronwoodów liczba wojsk pod ich rodowym zamkiem jedynie wzrosła. Zniknęli może Synowie Rhoyne i Wylowie, ale za to pojawiły się jeszcze liczniejsze wojska Ziem Burzy prowadzone przez króla Arreca Durrandona oraz armia Reach pod wodzą lorda Chada Chestera. Teraz, kiedy Wyl i najemnicy bękarta Martellów zostali wyeliminowani, dowódcy sprzymierzonych sił mogli zebrać się i uradzić jaki będzie ich następny ruch.
Wyl, Kingsgrave i Skyreach były w rękach najeźdźców z północy, a Yronwood ogłosiło niezależność. Słoneczne Włócznia tymczasem spłonęła, a wraz z nią w niewolę dostała się ponoć sama księżna. Poza pojmaniem Coryanne inne ciosy spadły też na ród Martellów - śmierć Lucifera, haniebna ucieczka Selvyna czy niepojęte przez nikogo fekalne przygody Nate'a. Podstawowym pytaniem było więc czy wojna wciąż jest w ogóle konieczna? Czy należy tracić ludzi na dalsze marsze i bitwy, jeżeli w ciągu tygodnia okaże się, że księżna skapitulowała w Wysogrodzie czy Starym Mieście?

- Rzeczywiście, nie ma co tracić czasu i rozpędu - stwierdził Durrandon, kiedy Edwyn zaproponował marsz na Tor i Wzgórze Ducha, a młody Yronwood potwierdził usunięcie sił morskich Synów Rhoyne. Najemnicy sprawili Burzowcom niemały problem nawet w warunkach dobrze przeprowadzonej zasadzki, więc usunięcie ich sił i pozbawienie mobilności jaką dawała flota były niemałym plusem. - Nasi żołnierze odpoczną dzień lub dwa, zobaczymy w jakim stanie są siły, po czym możemy wymaszerować.
- Nie - powiedział sucho lord Chester. - Pomiędzy Yronwood a Tor jest prawie trzysta mil, z czego znacząca część to pustynie. Do Wzgórza Ducha kolejne trzysta mil, również podobnych warunków - oznajmił. - Zapewnienie naszym siłom żywności i wody w tych warunkach będzie dużym problemem, o ile w ogóle będzie możliwe, zwłaszcza kiedy dornijscy lordowie zatrują źródła i studnie cofając się na wschód. Same zamki po upadku Słonecznej Włóczni oraz wizycie okrętów Ziem Burzy pod jednym z nich są już na pewno przygotowane na oblężenie - ocenił, a inni obecni panowie z Reach zaczęli kiwać głowami i pomrukiwać zgodnie. - Do tego w górach wciąż czai się Wyl, a także Fowler oraz Manwoody, którzy w przeciwieństwie do tego pierwszego nie stracili znaczących sił w żadnej zasadzce. Chorągwie Reach nie pomaszerują teraz dalej, odnosiliśmy zwycięstwa postępując ostrożnie i wykorzystując błędy oraz chaotyczne działanie Dornijczyków. Nie oddamy teraz naszych sił i przewagi tylko dlatego, że zbyt się rozpędziliśmy.
Król Arrec zdawał się być trochę urażony, jednak po ostatnich słowach Chestera zerknął na gospodarza. Król Yronwood znał swoich sąsiadów najlepiej, a do tego był jak na razie jedynym z dowódców trzech grup zebranych w zamku, który jeszcze się nie wypowiedział.
- Ziemie, przez które musiałaby maszerować armia rzeczywiście nie ułatwiłyby wędrówki, a lordowie Tor i Wzgórza Ducha bez wątpienia zdążyliby się odpowiednio przygotować - potwierdził słowa lorda z Tarcz. - Lord Chester ma rację, że lepiej będzie dobrze się przygotować przed dalszym marszem. Miałem też zamiar spróbować rozwiązać problem ze wspomnianymi lordami, którzy czają się w górach. W tej kwestii chciałem naradzić się z wami, lordzie Chester, ponieważ muszę dowiedzieć się więcej o planach królowej regentki.
- Mogę udzielić informacji w miarę swoich możliwości - przytaknął Chester.

Edwyn uśmiechnął się, prawdopodobnie rozbawiony tym, że zebrani "zapomnieli" odczytać jego niewypowiedziane intencje i zamiast tego skupili się na słowach "rzucić się na...", które bynajmniej nie przywodziły na myśl negocjacji czy racjonalnych i przemyślanych posunięć. Cóż... Humor, jak i gusta, jest sprawą indywidualną.
- Transport morski pozwoli nam uniknąć utknięcia na pustyni i trudnego marszu przez nią - przyznał król Arrec, który podobnie jak i wcześniej popierał swojego chorążego. - Zresztą do walki może nawet nie dojść, w końcu lordowie Dorne mogą uznać władzę Yronwoodów bez rozlewu krwi. Ich sprawa jest przegrana.
- Nie jest tak przegrana jak można sądzić, natomiast ranne zwierzę przyparte do muru często bywa groźniejsze niż okaz zdrowy i mający pole do manewru - wtrącił sucho Chester. Niektórzy zapewne mogliby zarzucić mu pewien brak szacunku wobec majestatu króla, jednak jego samego mało to obchodziło. Durrandon nie był jego panem, on wykonywał rozkazy królowej regentki w służbie króla Garlana. Na dodatek był starszy od Burzowców, a jego dorobek wojenny zdawał się mieć w sobie mniej niefortunnych decyzji. - Pertraktacje to dobry pomysł, mogą pozwolić nam uniknąć walk i doprowadzić do szybszego pokoju, jednak posyłanie z posłami armii jest tak samo nierozsądne, nieważne czy morzem czy lądem - ocenił. - Na okręty najemników zmieści się około tysiąca ludzi, ile pomieści flota Burzy? Drugie tyle? Trochę więcej? Nie sądzę żebyście zmieścili na statkach więcej niż dwa i pół tysiąca ludzi - rzekł, spoglądając ponuro na Alhiona, rwącego się żeby "nękać" Jordayne'ów na ich własnej ziemi. - Żeby sprowadzić pod Tor wsparcie lub zapasy będziecie potrzebować przynajmniej tygodnia, aby flota powróciła i znowu do was dotarła. Tydzień, gdzie wasza niezbyt duża siła będzie grzać się na słońcu pod przygotowanym zamkiem, którego lord niewiele będzie wam ustępował mocą. Kiedy skończycie się wyładowywać kruk niosący wieści o lądowaniu zapewne dotrze już do Bożej Łaski i wkrótce poza Jordayne'ami będziecie musieli liczyć się również ze wsparciem od Allyrionów - wyjaśnił pokazując na mapę. Nie trzeba było kalkulować długo żeby zauważyć, że konnica z Bożej Łaski mogła być pod Tor o wiele szybciej niż jakiekolwiek wsparcie z brzegów Burzy czy Yronwood. - W dodatku groźba siły nie działa na Dornijczyków zbyt skutecznie, powiedziałbym nawet, że często wręcz przeciwnie. Okute buty żołnierzy depczące pola pod Tor mają większe szanse rozsierdzić Jordayne'ów niż skłonić ich do ugody. Manwoody i Fowler kisną w górskich jaskiniach od ponad roku odrzucając możliwość poddania się, to powinno dawać do myślenia.
- Lord Chester ma rację, że zbyt wcześnie użyta siła gotowa jest jedynie umocnić lordów Dorne w ich woli walki przeciwko nam - stwierdził Strażnik Kamiennej Drogi. - Atak na lorda Wyla i jego ludzi był smutną koniecznością, ponieważ bez niego ryzykowalibyśmy puszczeniem wolno najemników bękarta Martellów, a ci byli niewątpliwie zbyt lojalni naszym wrogom. Z pozostałymi lordami miałem zamiar rozmówić się i próbować przemówić im do rozsądku zanim podjęte zostałyby jakiekolwiek działania siłowe. Daje to też czas na lepsze przygotowanie się wojsk do dalszych uderzeń - zebranie zapasów, zabezpieczenie szlaków.
- Nawet statki nie dadzą nam wiele, jeżeli nie będziemy w stanie ściągnąć zapasów pod Yronwood żeby je zapełnić. Do tego nie możemy liczyć na to, że zwrócimy wzrok na wschód, a reszta Dorne zapomni o naszym istnieniu. Armia Reach ruszyła pod Yronwood żeby wesprzeć Burzę w ewentualnym zdobyciu tego zamku, które szczęśliwie nie było konieczne. Ten ruch jednak odsłonił Skyreach i forty wokół niego przed lordami z południa Dorne - Ullerami i Qorgyle.
- W takim razie wracajcie na zachód i zajmijcie się nimi, my możemy ściągnąć zapasy pod Tor z naszego wybrzeża - Weeping Town i Kamiennego Hełmu - stwierdził Durrandon. - Siły Burzy ruszą w odwiedziny do Jordayne'ów - oznajmił i spojrzał na Yronwooda. - Waszym nowym statkom nic nie zagraża, więc nie sądzę żeby cokolwiek stało na przeszkodzie, abyście nam ich użyczyli - powiedział Jeleń, a gospodarz powoli potwierdził kiwając głową. - W takim razie lord Edwyn może ruszyć z delegacją Yrownood i wstępnymi siłami.
Chester zmrużył oczy, jednak nawet ze swoją armią, liczniejszą i lepiej uzbrojoną od połączonych sił obu stojących królów, nie był w stanie niczego im zabronić. Gospodarz, chociaż nie był entuzjastycznie nastawiony do pomysłu wysłania od razu armii, nie uważał go też za tyle zły żeby kłócić się z Jeleniem. Poza tym i tak nie mógł go w żaden sposób powstrzymać.
- W takim razie wyruszy z nim mój syn wraz z eskortą rycerzy i oddziałem zbrojnych. Ja muszę zostać żeby zająć się tymi lordami, którzy wciąż pozostają skryci w górach. Gdyby złożyli broń byłoby to dla nas wielkim udogodnieniem.

W takim razie wyglądało na to, że wszystko było jasne - Burza ruszy na wschód ku kolejnym dornijskim zamkom, a wojska Reach najpewniej cofną się zabezpieczyć okupowane przez siebie tereny i uderzyć dalej na południe oraz zachód po rozprawieniu się z pomocą Yronwooda z górskimi partyzantami. Kiedy wszyscy opuszczali już pomieszczenie Chester i Yronwood pozostali, ponieważ Strażnik Kamiennej Drogi wspominał wcześniej, że chciał z lordem o czymś pomówić.

- To ciekawa propozycja, jednak mamy chyba teraz ważniejsze rzeczy na głowie niż myślenie na szybko o takich tematach, czyż nie? - odpowiedział gospodarz, kiedy Edwyn powrócił jakiś czas później ze swoją propozycją. - Mówi się "wojna" i człowiek myśli sobie "Jedno słowo - jedna sprawa", ale przecież to wiele, wiele różnych problemów, którymi trzeba się zająć. Mój syn jest dziedzicem Yronwood, jego małżeństwo musi zostać dobrze przemyślane, a teraz nie ma raczej czasu na tak głębokie rozważania.
Można było podejrzewać, że Yronwood w ostatnich dniach nie myślał wiele o małżeństwie syna. W końcu wydarzenia przeszłych tygodni były niezwykle dynamiczne, a do tego wiele od nich zależało i niewątpliwie w całości zaprzątały gospodarzowi głowę. Jeżeli zaś miał jakiekolwiek wcześniejsze plany w związku z ożenkiem Alhiona, to zdradzenie Martellów musiało wywrócić je do góry nogami. Może rzeczywiście chciał odrobiny stabilności i szansy na dokładniejsze rozeznanie się w swoich nowych, królewskich możliwościach? A może po prostu próbował Edwyna spławić w łagodniejszy sposób niż mówiąc otwarcie "Nie". W obu przypadkach z pewnością poznanie dodatkowych szczegółów odnośnie "przymiotów" siostry Tartha oraz innych formalności mogłoby go zachęcić...

- Tak, tak... Masz rację, trzeba znaleźć kogoś z ziem Wyla, kto gotów będzie poprzysiąc nam wierność - powiedział król Yronwood. - Vaithowie są ciekawa możliwością, warto rozważyć nawiązanie kontaktu z nimi - stwierdził. - Tymczasem Ullerowie... Połowa z nich jest w połowie szalona, a druga połowa jest jeszcze gorsza - przywołał stare dornijskie powiedzenie. - W czasie Wojny Nymerii walczyli przeciwko nam u boku Martellów, a później jeden z nich został mężem tej rhoynarskiej kurwy. Więzy nie sięgają jednak tylko wstecz. Mąż księżnej jest z Ullerów, więc ich związki ze Słoneczną Włócznią są silne. Nie wiem więc czy warto, przynajmniej na tym etapie, wyciągać w ich stronę dłoń... Jeżeli ją odrzucą, to jedynie zmniejszy to przyszłe szanse i zaszkodzi relacjom.
Król spojrzał na syna, próbując uważnie ocenić jego stan.
- Wracaj do zdrowia, to najważniejsze, abyś mógł brać aktywny udział w wojnie - powiedział. - Poza tym musimy ci znaleźć żonę. Jesteś w odpowiednim wieku, a mocny sojusz jest teraz dla nas bardzo pożądany. Podobnie jak przedłużenie naszej linii.

- Co skłania cię do myślenia, że Ullerowie pragną korony? - zapytał syna, kiedy ten przywołał sytuację z lordem Jordaynem. - Czy może zechcesz zaproponować im coś zupełnie innego?
Oczywiście usunięcie władców Hellholt z równania z pewnością by im sprzyjało, jednak jak już król zauważył, byli oni historycznie oraz obecnie związani mocno ze Słoneczną Włócznią. Nie rozumiał dlaczego mieliby ją zdradzić bez naprawdę mocnych argumentów. Jak pokazały zaś przykłady lordów Tor i Wzgórza Ducha, te którymi dysponowali obecnie nie zawsze wystarczały.
- Hmm... Tak, coś mi o tym mówił, kiedy tu przesiadywał - powiedział władca. - Nie dałem mu odpowiedzi i zamierzałem odmówić, jednak w obecnej sytuacji może to być korzystne. Lord Burzy po naszej stronie mógłby działać na korzyść naszej sprawy na dworze króla Arreca - stwierdził, szukając w podobnym małżeństwie plusów. - Dobrze, jest na to moja zgoda. Napiszę dzisiaj do niego wiadomość i nakażę maesterowi wysłać ją jak najszybciej. Powinna czekać na lorda Edwyna w Wieczornym Dworze, kiedy dotrze do domu.

Słysząc prośbę o zakończenie spotkania Jego Miłość skinął głową.
- Zrób tak, synu - powiedział. - Wracaj do pełni sił, a ja w tym czasie zadbam o to, aby plany jakie poczyniliśmy wdrożone zostały w życie.
Wyglądało więc na to, że młody książę miał wkrótce zostać zaręczony, a w niedługim zapewne czasie poślubiony. W końcu po co zbyt długo zwlekać? Tymczasem wrogowie Yronwoodów wkrótce poznać mieli pełnię ich ambicji oraz determinacji...

(z/t)