Ulice Kamiennego Septu

Tom wyjechał, biorąc ze sobą jeszcze swojego znacznie niższego kolegę zwanego Jerrym. Lelek zaś mógł wrócić zaś wreszcie do poszukiwań swoich informatorów. Jednak dopiero następnego ranka, bo pora była zbyt późna, lepiej było więc się przespać i poczekać do rana.








Poszukiwania zaczął chyżo, co kur zapiał, ale poszukiwania trochę mu zajęły. Być może oślepił go blask i piękno tej mieściny? Rzeczywiście wyglądała jak z wizji, przynajmniej mniej więcej. Tam widział ją z trochę większej odległości, krótko i niedokładnie, ale kamienny sept na wzgórzu - kropla w kroplę. Tak więc stał tak oniemiały przez przynajmniej kwadrans, póki nie ocucili go jego kamraci.
Kupca znalazł popołudniem w tawernie "Ścięte Zboże". Imię jego było Adolf, a - jako wyjawił mu w prywatnej rozmowie - lubił bawić się farbami i malować obrazy. Marzył nawet o stażu w szkole malarstwa w Volatnis, o jakiej słyszało się plotki... Ale to była jeszcze odległa przyszłość.
Tymczasem jednak trzeba było skupić się na sprawach tutejszych. Kupiec póki co potwierdził plotki szemrane w mieście - większość ludzi bało się Żelaznych po ich ostatniej rzezi, co oczywiście nie znaczyło, że za nimi specjalnie przepadali. O jakimś dołączeniu do rebelii nie mogło być jednak póki co mowy. Potwierdził też wieści o garnizonie Żelaznych - było tam sześć setek demonicznych wojowników z Żelaznych Wysp. Mógł też opowiedzieć o zabudowaniach miasta. Były one duże - same miasto było otoczone kamiennym murem. Takoż jak sam Kamienny Sept, które zostało zbeszczeszczone i zamienione w koszary i arsenał Żelaznych Ludzi, z którego nadzorowali okolicę. Poza tym mury były wyposażone w wszystkie rzeczy potrzebne do obrony - gorący olej, jakieś balisty i inne tego typu rzeczy. Jeśli Lelek chciał znać więcej szczegółów, to Adolf był dobrze poinformowany.

- Spoko, miłego dnia - powiedziałby pewnie jeden z Żelaznych o imieniu Dave, w jednym z następnych wcieleń, w którym pracowałby jako miły policjant w nowoczesnym państwie, w którym dobro obywatela jest najważniejsze.
Niestety Lelek urodził się te kilkaset lat za wcześnie.
Dlatego Dave spojrzał na niego podejrzliwie, podobnie jak pozostali Żelaźni. Wyuczony od małego, by nie ufać ludziom z Zielonych Krain, a poza tym zachowanie wieśniaka mimo wszystko wzbudzało podejrzenia. Niby zdawało się, że kupili słowa Lelka, ale mimo wszystko coś tu śmierdziało.
- Ta, a gadałeś z nim jeszcze o rybach, co?
Z drugiej strony wyglądał on na niepozornego kupca. Co taki człek miał zrobić? Póki co nie miało sensu wsadzać go do więzienia, ale czujność mogli zachować.
- Dobra - przyznał, ponieważ pozostali Żelaźni zdawali się podzielać jego poglądy. - Ale mamy Cię na oku.

Wszyscy ludzie Lelka, uznając plan za w miarę dobry i zgadzając się, że trzeba uwolnić swoich towarzyszy, zabrali się za wykonywanie jego poleceń i przygotowań do akcji. Pozostała kwestia ślusarza. Tak, karczmarz znał jednego i był nawet gotów pomóc Gormowi za drobną opłatą... Symboliczne 5 srebrników na wieczorny wypad byłyby odpowiednie.
Jeśli Lelek był gotów opłatę uiścić, to i ślusarz się znalazł. Dostał adres, zresztą dość nieopodal karczmy. Przybytek raczej zadbany, choć skromny. Podobnie zresztą jak właściciel - mały, zadbany, ale widocznie był to człowiek "swój", a nie jeden z tych bogatych i zadufanych kupców. Zaprosił do środka, ugościł chlebem i miodem, ale gdy przyszło co do czego.
- To ryzykowna sprawa, zwykle nie robię takich rzeczy - powiedział wprost i bez ogródek. - Musiałbym... hmmm... Trzydzieści srebrników, za tyle może byłbym skłonny to zrobić. Ale musiałbym wziąć jeszcze swojego czeladnika, będę potrzebował jego pomocy. A on też pewnie będzie chciał coś zarobić. Trzydzieści pięć, myślę, że to uczciwa cena za ponoszone ryzyko. I taniej raczej nikt się tego nie podejmie. Ale oczywiście jeśli za dużo, to też nikomu się nie wygadam, o to możesz być spokojny.

Noc z 1 na 2 dzień dziesiątego Księżyca

Drużyna Lelka ruszyła na misję ratunkową. Gorm, ślusarz Hubert i jego czeladnik Gustav, a także Rob i równie sprawny w skradaniu Mikel. Noc była niestety bezchmurna i dobrze oświetlona przez księżyc w pełni, zadanie mogło więc okazać się jeszcze trudniejsze. Pierwszym problemem było rzecz jasna dotarcie na dziedziniec niezauważony, bo i po drodze chodziły czasem patrole Żelaznych Ludzi, często bez niepotrzebnych w taką noc pochodni. Przemknęli więc bocznymi ulicami, starając się nie dać nikomu podejrzeć. No i tak zbliżali się do dziedzińca, a zostało im pokonanie dwóch ostatnich przecznic. Patroli dotąd było niedużo - minęli jednego, może dwóch Żelaznych Ludzi, przypadkowo chodzących po mieście. I wtedy któryś z nich - Lelek albo Hubert - postawił zbyt głośny krok albo zbyt głośno dyszał... W sumie nie mogli być pewni co zrobili źle, ale z sąsiedniej uliczki, ze strony dziedzińca, dobiegł ich ciężki, męski głos:
- Kto... To? - Słowa cedził naprawdę powoli. - Zaraz... Zawołam... Resztę. Sio! Bo... Ehm... Zbiję!
Rob chyżo wyjrzał zza rogu i szeptem powiedział Lelkowi:
- Jeden Żelazny Człowiek na dziedzińcu, idzie w naszą stronę, pół minuty. Drugi też jeszcze tam się kręci.

Tej nocy Lelek i jego rebelianci mieli szczęście, bowiem trafili na wyjątkowo głupiego strażnika. Przez chwilę słyszeli odgłosy kroków, zdawały się być jednak coraz dalsze, aż w końcu ucichły. Rob ponownie podszedł i wyjrzał zza rogu i ponownie szeptem poinformował:
- Wrócił na dziedziniec.
Na razie więc się upiekło. Pozostawało pytanie... Jak zamierzają dostać się do klatek strzeżonych przez dwóch Żelaznych Ludzi?

Przez kolejny kwadrans, może trochę więcej, strażnicy siedzieli na dziedzińcu i ogólnie to nie robili zbyt wiele. Jeden z nich bawił się i budził siedzących w klatce więźniów, nie dając im zasnąć - pewnie kolejną z kolei noc. Drugi zaś po prostu siedział i dłubał w nosie, bo i tak o tej porze nic ciekawszego nie byłoby do roboty. Po pewnym czasie jednak ten pierwszy się znudził i sobie poszedł, został więc tylko ten drugi. Dokładnie ten sam, którego wcześniej przekonali miałczeniem... I to do niego samego podszedł Lelek.
- Dobra - stwierdził strażnik, bez specjalnego namysłu. - Prowadź. Po drodze zgarnę jeszcze Sigurdda i zrobimy tam porządek.