Faktoria Handlowa Gaemidona

Śledźma ruszyła w ślad za tymi dziwnymi ludźmi, których nie do końca rozumiała. Nie w sensie dosłownym, bo jednak bękarcim valyriańkim władała już całkiem nieźle, a w sensie takim bardziej duchowym. Jeżeli tylko mogła, to mimo kostura chciała jakoś pomóc tym biednym niewolnikom w ich marszu. Piesek Leszek jakoś tak spochmurniał, jakby współodczuwał ze swoją panią. Kiedy wreszcie dotarli na miejsce, Cili mogła przyjrzeć się szyldowi zawieszonemu nad wejściem.
-Zwisający łańcuch - zły znak - pomyślała mimowolnie. Jednakowoż sam szyld przedstawiał już nieco lepiej zapowiadającą się parującą kolbę i, jakżeby inaczej, maskę. Zamaskowany Pan najwidoczniej lubił się obnosić z tym, co było dla niego charakterystyczne. W końcu i on też ukazał się, no może nie w pełni, ale teraz wreszcie mogła mu się dokładniej przyjrzeć. Ze zdziwieniem obserwowała te pokraczne ruchy, które w niczym nie przypominały jej ludzkich. Generalnie cała ta jego postawa była taka raczej... demoniczna.

Kiedy jeden ze strażników ponownie do niej przemówił, Cili aż przeszył dreszcz. Że na dół? Do piwnicy? Ona i Zamaskowany Pan? No dobrze, niech tak będzie, chociaż wolałaby zabrać pieska Leszka ze sobą. Schyliła się do zwierzęcia.
-Leszku, poczekaj tu na mnie - poleciła pupilowi, przemawiając we wspólnym. Następnie wyprostowała się i zwróciła się do strażnika. -Bardzo dobrze, od razu zabiorę się zatem do pracy. Mogłabym tylko prosić o nieco wody dla psa? - poczekała chwilę na odpowiedź, po czym ruszyła za swym nowym pracodawcą w dół, gdzie mieli opatrywać niewolnicze kikuty. Zaiste przedziwna to musiała być scena. Panna ze śledziem na głowie, pokraczny stwór, piwnica oraz kaleki...

No proszę, mogli zaopiekować się Leszkiem. To było akurat bardzo miłe, o ile oczywiście nie chcieli go pożreć. Kto wie, co się robi w takim Gogossos? Być może ci ludzie jedzą nie tylko psy, ale nawet i koty? Albo siebie? Cili mogła sobie wyobrazić w zasadzie wszystkie te okropieństwa jednocześnie, bowiem aura tutejszego miejsca bardzo sprzyjała takiemu myśleniu.

Dziwne to dni nastały dla ludzi czy też nieludzi pracujących w faktorii Zamaskowanego Pana. Przede wszystkim - ich pan się zmienił. Był jakby nieswój, nieobecny, no i praktycznie cały swój czas poświęcał tej wiedźmie Sroce. To też była druga z dziwnych rzeczy dziejących się ostatnio pod kupiecko-czarnoksięskim dachem. Czarownica Sroka panoszyła się teraz tam okrutnie. Doszło nawet do tego, iż pozwalniała paru ludzi Zamaskowanego, aby natychmiast zastąpić ich swoimi. Jedynym pocieszeniem w takiej sytuacji był fakt, że Cili akurat oszczędziła i nie wyrzuciła jej na bruk razem z pieskiem Leszkiem. Chociaż... był jeszcze jeden promyczek słońca w tym całym szaleństwie. Człowiek-hiena od czasu pamiętnej kąpieli w rezydencji Sroki zdawał się być w bardzo przyjacielskich stosunkach ze Śledźmą. Zatem wolne chwile spędzali teraz we trójkę, Cili, Leszek oraz Furasek, który zabawiał wszystkich swoim tańcem oraz rechotem. A trzeba było przyznać, że od powrotu z magicznych podziemi dziewczę miało tego czasu bardzo dużo, bowiem Zamaskowany Pan w ogóle nie zwracał na nią uwagi. Przez kilka dni mogła ona jeszcze znieść taką bezczynność, ale w końcu zaczęło ją to poważnie irytować. No i dodatkowo zaczęła się chyba martwić o swego pracodawcę, wszakże mimo zapewnień Sroki wyglądało to wszystko niepokojąco. Cili wybrała się zatem tego dnia do komnat, gdzie mogła odnaleźć mężczyznę. Po cichu miała nadzieję, że tym razem nie będzie on miał żadnego towarzystwa poza swymi strażnikami... Gdy zatem stanęła przed odpowiednimi drzwiami, wyłożyła gwardzistom czy kim oni tam byli dokładnie swoją sprawę, mówiąc, iż pragnie pomówić z Zamaskowanym Panem w sprawie ich dalszej współpracy. No, zapytała i czekała...

Dwóch strażników pilnujących komnaty należało do tych, którzy zostali zatrudnieni dopiero po wydarzeniach z podziemi posiadłości czarownicy. Dwaj milczący strażnicy na prośbę Celii spojrzeli się po sobie, a następnie na Śledźmę, z wyrazem politowania. Koniec końców któryś jednak zajrzał do środka i syknął coś w niezrozumiałym języku, a odpowiedział mu równie sykliwy, damski głos. Mężczyzna następnie odwrócił się do Tully i oznajmił jej łamanym, harczącym głosem:
- Phan Maelhysz ne bhedzie ce potrzebowhał. Mhożesz odejjjszcz.
Dalsze prośby Celii o spotkanie się z panem nie mogły skończyć się lepiej. W końcu jeden ze strażników podszedł do niej, podniósł jedną ręką i poprowadził do wyjścia z rezydencji. Wyrzucił ją przed głównymi drzwiami, spojrzał nań raz jeszcze beznamiętnym wzrokiem i rzucił:
- Neee whhhracaj.

Maelyx obudził się z ogromnym bólem głowy. W swojej niewielkiej komnacie w faktorii. Czuł się otępiały, miał problemy z normalnym myśleniem, a w głowie miał zupełną pustkę. Nie pamiętał niczego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich sześciu dni. Ostatnie spotkanie z tą czarownicą, jedzenie robaków i... migawki wspomnień, mgliste, jakby to był sen. Miłość swoją i czarownicy, wyrzucenie większości swoich ludzi, w tym Celii i odejście Willasa, kąpiele w beczkach z robakami, jedzenie ich i picie tego śluzu, w którym pływały...
W komnacie na razie znajdował się sam. Na łóżku leżał jakby kwas, w sraczkowatym kolorze. W nim zaś pływały larwy; malutkie, bielutkie pierścienice. W ustach czuł wnętrzności własnego żołądka. A równocześnie był głody. W powietrzu czuł dziwny aromat zgniłych śliwek, a spod podłogi dobiegały przeraźliwe jęki hien. No i marzł. Było mu przeraźliwie zimno.

Maelyx bez problemu znalazł jakąś szatę, a także laskę, która leżała oparta o jego łóżko. Kłamstwem jednak byłoby powiedzieć, że bardzo to pomogło; co najwyżej Gaemidon pokrzepił się w duchu i nadzieją, że zaraz powinno być mu cieplej.
W samej komnacie - sypialnej, z podwójnym łożem z baldachimem, nie zobaczył nikogo więcej, mógł więc powoli wygramolić się z łoża i bardziej rozejrzeć. Nogi nie odmówiły mu posłuszeństwa, były nawet dość sprawne, mógł więc obejść i rozejrzeć się. Samą komnatę mógł kojarzyć, choć zdecydowanie inaczej urządzoną. Kiedyś nieużywana, umieszczona na parterze i służącą za pokój dla niektórych służących, teraz była raczej pięknie przyozdobiona - były w niej dwie, hebanowe szafy; mniejsza szafka z lusterkiem i kosmetykami, których na szybko nie był w stanie rozpoznać. Dwa obszerne okna, przez które słońce pięknie oświetlało sypialnię i przez które był dobry widok na ogród. Jakiś wieszak, półmisek robaków na półce, wschodni dywan, kilka haftowanych arrasów, beczka w rogu pokoju, dzban z czerwonym winem, kilka świeczników... Niczego z tego wcześniej nie kojarzył i zdawało się być jakąś ekstrawagancją Soroki.
Pod drzwiami zaś stały strażnicy. Ilu? Tego nie był pewien. Słyszał przez moment ich oddechy, a potem, mniej więcej jak zdążył się trochę poruszać, cichą rozmowę...