Maestera Siedziba

Po spotkaniu w burdelu Edmund zaprowadził Celię do komnat, w których leżał jego bratanek  Amos i niestety ten pieprzony Blackwood. Obecność tego drugiego uwierała Brackena, nawet jeśli nie miał on z całym spotkaniem nic wspólnego. Przynajmniej nie tak jak uwierałby Axel, ale głupotą prawie mógł mu dorównywać. Kiedyś nie rozumiał tych wieloletnich swar, z czasem jednak coraz łatwiej przychodziło mu ich podzielanie. W każdym razie Edmund pokazał Śledźmie gdzie leży Amos i, starając się jak najbardziej nie zwracać uwagi na Rodericka, oglądał dokładnie co robi dziewczyna.
- Witaj bratanku - przywitał go. - Jak się czujesz? Wszystko w porządku? Ehm... Przyprowadziłem znajomą zielarkę. Obejrzy dodatkowo Twoje rany - poinformował. Podszedł do Amosa, nachylił się i szepnął: - Postara się zrobić coś z Twoją nogą. Być może zajmie to chwilę i wróci za parę miesięcy, wtedy przyjmiesz ją dobrze i dasz wszystkiego, czego sobie zażyczy. Jest z dobrego rodu i jeśli Siedmiu da, to dzięki niej będziesz mógł kiedyś jeszcze chodzić, masz więc być dla niej miły, jasne? - Jego głos, ostry i surowy, miał nie pozastawiać złudzeń Amosowi, jak ma się zachowywać.

- Przykro mi - powiedział całkiem szczerze Edmund, nawet jeśli nie same cierpienia bratanka przyprawiały go o dreszcze, a jego mniejsza... użyteczność? W każdym razie położył mu rękę na ramieniu, jak ojciec, którego Amos od dziesięciu lat nie ma, i powtórzył: - Będzie dobrze. Zrobię wszystko co można, żebyś jakoś z tego wyszedł. Jak nie ta zielarka... - Specjalnie nie użył jej prawdziwego imienia, żeby nie budzić skojarzeń z zaginioną lady Tully. - To znajdziemy Ci najlepszą protezę w Dorzeczu. Albo i Starego Miasta pojedziemy i Ci coś znajdziemy. Ale trzeba w coś wierzyć. I mieć nadzieję. Wyjdziesz z tego.
Poklepał go jeszcze kilka razy po ramieniu i cofnął się, wracając do Celii. Teraz była kolej na nią.
- Pani... Proszę, możesz patrzeć. - Ściszył głos, żeby nie przerazić Amosa. - Wydaje mi się, że wciąż może być w szoku, więc staraj się być delikatna. Nie chcemy przecież chłopaka w kompleksy wepchnąć.
To powiedziawszy również klepnął ją przyjacielsko po ramieniu i stanął pod ścianą, przypatrując się całej operacji. Kątem oka zaś tylko zerkał na leżącego niedaleko lorda Rodericka i złorzeczył nań w głowie. - Chuj w dupę Blackwoodom - przemknęła mu mimowolnie myśl, jakiś pradawny instynkt. A najgorsze, że teraz będą rodziną... Będzie musiał się do tej nowej rzeczywistości jakoś przyzwyczaić.

Ruszyła zatem za Edmundem Brackenem na spotkanie ze wspomnianym już wcześniej bratankiem i jego kikutem. W głowie miała tysiąc myśli, które przebiegały naraz niczym tabun dzikich koni pędzących przez Dolinę. Ha, jakoś tak zabawnie wyszło to porównanie, bo Brackeny mają przecie w herbie konia, ha!
Kiedy jednak wkroczyła do komnat maestera, starała się skupić wyłącznie na swoim zadaniu. Odczekała chwilę, aż pan Edmund raczy uprzedzić swego krewniaka o jej przybyciu. Kątem oka zerkała też, czy aby nie będzie podglądał jej jaki to maester. Mimochodem zauważyła też, że obok młodego mężczyzny, do którego podszedł Bracken, leży też drugi mąż z równie uciętą kończyną, tyle że tą drugą. Cili pomyślała, że to musi być ten cały Blackwood. Z zamyślenia wyrwał ją jednak głos Edmunda.
-Proszę się nie martwić. Będę tak delikatna, że on nawet nic nie poczuje - zapewniła go równie cichym głosem. Następnie podeszła do łoża, na którym leżał Amos i usadowiła się obok niego.
-Lordzie Bracken - przywitała się krótko. -Mówią na mnie Cili lub Śledźma. Czy mogę zerknąć tylko na waszą lordowską nogę? - zagadnęła młodego mężczyznę, jednocześnie zaczynając już majstrować przy opatrunku. Oczywiście przed tym oczyściła i zdezynfekowała sobie ręce alkoholem, a następnie bardzo powoli i delikatnie jęła odwiązywać bandaże. Starała się przy tym odwracać uwagę Amosa od nieszczęsnej nogi rozmową. Za temat obrała sobie nadchodzący ślub lorda i jego odczucia z nim związane.
-Tak więc ja uważam, że młoda małżonka pozwoli jego lordowskiej mości zapomnień o tych wszystkich przykrościach... - kontynuowała, przyglądając się już odsłoniętej ranie. Była czysta. Niezapaskudzona. To rokowało dobrze, a nawet bardzo dobrze. Obejrzała kikut z różnych stron, mrucząc coś pod nosem, potem zaś powąchała go, po czym dała już spokój biednemu Amosowi i zaczęła zakładać nowy opatrunek, wmasowując uprzednio w nogę maści na ból.
-No, wygląda to lepiej niż myślałam. Zobaczymy, co da się zrobić - powiedziała radośnie, spoglądając jednocześnie ukradkiem w stronę Blackwooda. Nachyliwszy się do lorda Brackena szepnęła mu do ucha: -Temu tu też mam pomóc?