Komnaty lady Elyany Reyne

Musiała się przebrać, ta myśl w głównej mierze zaprzątała umysł lady. Prościej było myśleć o wyborze nowej sukni, a także biżuterii, którą do niej założy, niż o poskręcanych ciałach na korytarzu, które zostawiła za sobą. Czerwona? Może purpurowa? A może prosta, elegancka czerń wyszywana srebrem i złotem? Nim się obejrzała stała pod drzwiami swojej komnaty, nie zwracając nawet najmniejszej uwagi na dochodzące z niej dźwięki, które mogłyby ją zastanowić. Niczego jednak nie usłyszała zatopiona we własnych myślach i stanęła jak wryta, gdy pociągnęła do siebie drzwi, mając przed sobą widok jednej z jej służek, ubranej w jej suknie i jej biżuterię. Jej. Suknie. Jej. Biżuteria.
Gdy Elyane przetworzyła to co widziała, a ocenienie sytuacji z powodu zdziwienia zajęło jej nieco dużej niż zwykle, zagotowała się z gniewu i ruszyła w jej kierunku.
- Co ty tutaj robisz?! - Powiedziała do niej ostro, prawie krzycząc chcąc zwrócić na siebie jej uwagę, wytrącić ją z tego tańca i śpiewania, chciała by się do niej odwróciła ze zdziwieniem, strachem i zmieszaniem na twarzy, a wtedy... Lady już podnosiła swą śnieżnobiałą dłoń by trzasnąć służkę w twarz.

To co się po chwili wydarzyło... Elyane nie była sobie w stanie wyobrazić... przez myśl by jej nie przeszło. Czy to było jakieś nieszczęsne zrządzenie losu? Przypadek? Klątwa? Gniew bogów? Nie mogło być mowy o przypadku. Cztery osoby nie żyły. Cztery! Teraz nie żyła kolejna! Zabiła ją! Znaczy... Sama się zabiła. Mogła nie spadać na ten... Mimo wszystko Elyane nie czuła się dobrze. Może i była to zwykła pokojówka i był to wypadek, ale wciąż... Dziewczyna zakryła usta i nos rękami, czując smród dobywający się od pokojówki. I jeszcze to... Tego tylko brakowało. Kolejna suknia. Ta głupia myśl, myśl o sukni, sprawiła, że niemal zaczęła się histerycznie śmiać. Niemal. Mimo wszystko coś należało zrobić! Najpierw posprzątać komnaty, przebrać się i udać się na spotkanie z ... Z kim? Zarządcą? Septonem? Maesterem? Już sobie wyobrażała ich rady - zarządca zrzuci to na przypadek, septon na gniew bogów, a maester pewnie znajdzie logiczne wytłumaczenie... Może tak! Logiczne wytłumaczenie. Tego było jej trzeba. Elyane odwróciła się słysząc stukot butów na korytarzu, a wkrótce w drzwiach stanął zbrojny.
- Nie jest w porządku... - Ruszyła w kierunku drzwi podejmując decyzję, że suknie zmieni potem. Nie będzie spędzała więcej czasu z trupem i gównem w swej komnacie. - Sprowadź służbę, niech tu posprzątają. - Zatrzymała się na moment i spojrzała na strażnika, ewidentnie się wahając by o coś zapytać, zrezygnowała jednak.

Elyana zmęczona całym dniem zajmowania się obowiązkami lady, lub jak to raczej miała w zwyczaju unikania ich za wszelką cenę, położyła się w końcu do łoża by zażyć zasłużonego dla niej odpoczynku. Nic tego dnia nie zwiastowało tragedii jaka spaść miała tej nocy na zamek i postawić Elyanę pierwszy raz w życiu w sytuacji, w której w rzeczywistości na jej barkach spoczywała prawdziwa odpowiedzialność za poddanych jej ludzi, za zamek i za jej ród.
Niespodziewana pobudka w środku nocy złapała lady w trakcie miłego snu, także minęła chwila nim zdołała zrozumieć co się działo - septon wpadający w środku nocy do jej komnat? Służba wlewająca się za nim i tłocząca na korytarzu? Jakieś przytłumione dźwięki dobiegające z korytarza, jak gdyby nienaturalna krzątanina... Zaatakowani. ZAATAKOWANI!?
Elyana wyskoczyła z łoża jak gdyby nagle znalazło się tam stado dzikich węży i nie zwracając uwagi, że znajduje się w samej koszuli nocnej podbiegła do septona.
- Jak to zaatakowani?! Przez kogo!? - Złapała septona za ramiona i nim potrząsnęła żeby się opanował i zaczął mówić składniej, choć po chwili sama zaczęła się domyślać kto mógłby być na tyle szalony. Lady Marbrand, Lord Westerling albo Żelaźni. Dwoje pierwszych szybko skreśliła z listy uznając, że raczej nie ryzykowaliby prywatnych wojenek w czasie wojny, więc czyżby Żelaźni...? Na Elyanę padł nagle blady strach znając reputację tych dzikusów. Natychmiast puściła Septona i złapała jednego ze służących.
- Biegiem do maestra, niech śle kruki co Casterly Rock, że Castamere jest atakowane najpewniej przez Żelaznych. Niech wyśle kilka, ale nie wszystkie jednocześnie! Chociaż jedno ptaszystko musi dotrzeć do króla! Biegiem! BIEGIEM! - Pchnęła sługę w kierunku korytarza i natychmiast złapała drugiego. - Jeśli Edwyn jeszcze nie wstał to natychmiast go obudź! Jest dowódcą zbrojnych! Powiedz mu co się dzieje! - Elyana natychmiast zaczęła wydawać kolejne rozkazy do kolejnych sług, którzy wbiegli do komnaty za septonem lub stali na korytarzu. - Jeśli garnizon i rycerze nie są jeszcze na nogach, to budzić ich natychmiast! Budzić służbę! Gotować wodę, olej i smołę! Znosić kamienie na mury, barykadować bramę do zamku!

Elyana tymczasem szybko założyła na siebie co miała pod ręką. Zaatakowani! Jej dom! Jej zamek! Lady gotowała się jednocześnie i ze wściekłości i ze strachu. Jeszcze nie tak dawno temu obiecała sobie, że nie będzie Reynem, który zostanie zapamiętany jako ten na którego warcie Castamere upadnie. Nie spodziewała się jednak, że tak szybko będzie musiała dowieść swych słów. Na koniec ubierania się złapała swoje oporządzenie myśliwskie - sztylet, długi łuk i kołczan pełen strzał i wybiegła ze swoich komnat kierując się w kierunku dziedzińca i na mury.