Komnata Lucifera

Komnata księcia należała do wyjątkowo ozdobnych. A choć nie była duża, dzięki odpowiedniemu zagospodarowaniu przestrzeni sprawiała wrażenie przestrzennej. Składała się mianowicie z dwóch pomieszczeń. Jednego, który pełnił funkcję sypialną. Drugiego, przechodniego, z otwartą ścianą, gdzie książę spędzał większość czasu. Wnętrze zostało wyposażone w wiele mebli, w tym drewniane krzesła obite czerwonym materiałem, regały skrywające wiele ksiąg, ozdób, czy też bez liku arrasów. Nie brakło również zdobień na ścianach, pozłacanych płyt, zasłon wykonanych z dobrej jakości materiału, posążków i tym podobnych.
– Usiądźcie – rzekł chłodnym tonem ciemnowłosy. Zwrócił się do trójki winiarzy, których zaprosił na rozmowę, w ówcześnie zaznaczonym biznesowym temacie. Każdy z mężczyzn, o ile wysłuchano jego rozkazu poprawnie, odpowiadał za inną część produkcji wina. Pierwszy zajmował się fermentacją winogron, drugi destylacją i filtracją, trzeci natomiast zarządzał całokształtem procesów. Bądź, co bądź, książę wezwał tych, którzy na temat produkcji wina mieli wiele do powiedzenia.
Wyrobnicy zostali usadzeni przy niskim, okrągłym stoliczku o czterech nóżkach. Spoczywały na nim cienkie kielichy, po jednej stronie stała butelka dornijskiego wina, które zapewne sami wytworzyli, po drugiej zaś półmisek z winogronami, a także kilka smoczych papryk. Wpierw swych rozmówców Martell uraczył ciepłą, powitalną pogawędką o życiu codziennym, potem przeszedł do konkretów spotkania.
– Zlecę wam zadanie. Każdy, któremu się uda, otrzyma zapłatę. Zacznę od tego, że kocham dornijskie wino. Dobry smak alkoholu, do tego rodzimy. Jednakże ostatnio naszła mnie myśl, jak smakowałby mocniejszy trunek. – To było pierwsze z jego życzeń. Osiągnięcie wyżej procentowego alkoholu. Odniósł się potem do reszty.
– Jeżeli do zlecenia tego brakłoby wam sprzętu lub ludzi z wiedzą, dostaniecie ich. Albo surowca, którego trzeba będzie sprowadzić, choćby, sam nie wiem, zboża – odrzekł po chwilowym namyśle. Nadszedł wtem czas na zwieńczenie całego pomysłu, a zarazem ukazanie jego finałowej formy.
– Chciałbym także, by alkohol ten powstał z udziałem smoczych papryk oraz jadu żmii. – Jadu węża, nasion gorczycy oraz smoczych papryk używano na przykład do specjalnego sosu. To jeden z posiłków, który ostatnio książę spożywał pchnął go do podobnych przemyśleń. Stworzenie mocniejszego alkoholu, który nie byłby słodki, jak wino, lecz mocny i ostry. Z dodatkiem na przykład pływającego w butelce skorpiona.

Odbiór wyrobników przyprawił księcia o lekki uśmiech. Poczuł, że szczęście mu sprzyja, a wymyślony niedawno plan ma szanse się powieść.
– Jak wspomniałem, winiarze, o złoto nie musicie się martwić. Jednakże, nie szukajcie go u zamkowego zarządcy. Jeśliś potrzebujecie pieniędzy, zwróćcie się do mnie lub jednej z mych zaprzysiężonych tarcz, a z pewnością wiadomość mi przekażą. Zamierzam bowiem wiedzieć o wszystkim, ile nakład ten wynosić będzie. W razie potrzeby osobiście wydam zarządcy polecenie wypłacenia wam potrzebnych środków. – Zadowolony polał sobie i rozmówcom dornijskiego wina.
– Zdaje sobie sprawę, że fermentacja wina trwa do tygodnia czasu. Zatem dam wam dwa, a jeśliś potrzebować będziecie więcej, dostaniecie więcej. Wolę, by wyniki waszej pracy były solidne i jakościowe – odpowiedział.
– Dodatkowo, jeżeli się spiszecie, dostaniecie nową pracę. Nie wiem, kto wam teraz płaci, lecz ja zapłacę więcej. Opatentujcie sposób na wytworzenie tego trunku, mego trunku, a będziecie bogatsi niźli teraz jesteście. – Nie zamierzał dać im wiele więcej, lecz z pewnością obdarzyć odpowiednim wynagrodzeniem za pracę, jeżeli ta okaże się owocna.

Pięć złotych monet, o które prosili winiarze, by wykonać próbki, zostały wydane z kieszeni księcia. Nie miał zamiaru prosić zarządcy o tak niski datek. Dodatkowo mógł zatrzymać swój plan w sekrecie, nie szepcząc o nim dookoła. Plotka trafiłaby do nieodpowiednich uszu.

Winiarze nie uporali się z zadaniem w czasie, który wyznaczył im Martell. Jednakże zawczasu zgodził się wydłużyć termin, toteż nie rościł żadnych pretensji. Przyjął trunek, który przy nich rozpieczętował i polał wszystkim po równo. Wziął łyka dopiero po nich, by mieć pewność, że trucicielskie składniki nie przeważą w wywarze. Ostry smak papryki oraz dodatek jadu smakował wybornie. Książę odczuł niesamowitą satysfakcję, choć na twarzy wciąż pozostał poważny.
– To dobry trunek, nie mogę zaprzeczyć. Zostaniecie za niego wynagrodzeni. Lecz skoro twierdzicie, że stworzycie lepszy, zróbcie to. Niechaj posmakuję mocniejszego napoju niźli ten. Chyba nazwę go dornijską kochanką... – Przetarł usta, gdyż wargi lekko go piekły.
– Dzisiejszego wieczora zasiądę do stołu z księżną Dorne, która skosztuje waszego wyrobu. Jeśli jej zasmakuje opadnie na was duży szacunek. Solidnie wykonana robota, zaraz każę wypłacić wam złoto. Każdy dostanie po osiem złotych monet na głowę. Przynieście lepsze, a dostaniecie więcej. Możecie odejść. – Zapieczętował butelkę, by resztę zachować na wieczór. Następnie zadbał, by każdy z winiarzy otrzymał wspomniane wynagrodzenie.

Zadowolenia księcia nie dało się opisać prostymi słowami. Pozytywne emocje rozpierały go od wewnątrz, choć na zewnątrz nadal pozostawał niewzruszenie spokojny. Na ukończenie swych inwestycji postanowił zrobić objazd po fabrykach. W otoczeniu swych zaprzysiężonych tarcz, rzecz jasna. W każdym wspomnianym miejscu, w którym się zatrzymał, wspominał zaś o nazwach trunków, by ich nie przeoczyć. Półtora mocniejsze wino niż zwykłe, nazwał dornijską kochanką. Drugiemu natomiast, dwukrotnie mocniejszemu, gdy już zostało wytworzone, nadał własne imię. Miało być zatem rozprowadzane jako Lucifer.
Koniec końców w jego kieszeni wciąż pozostało wiele pieniędzy. Zamierzał zatem zaczekać, aż sprzedaż trunków przyniesie pierwsze zyski, by oddać księżnej to, co do niej należało. Z nabitym, nieszczęsnym procentem. Gdyby zaś zdarzyła się nadwyżka towarów, których nie dało się sprzedać, choć nic na to nie wskazywało, książę rozkazał magazynować. W przeciwnym wypadku nakazał nadprodukcję w ilości dwudziestu butelek. Albowiem planował rychłą podróż na wschodnie strony świata, toteż własnego wyrobu mógł użyć jako podarku, który jednocześnie pełnił funkcje promujące.

Od dłuższego czasu komnata Lucifera była komnatą Lucifera i Lynesse. Ze względu na swe znaczne rozmiary oraz umiejscowienie mebli, zmieściła kolejną osóbkę (choć ciężko byłoby nie zmieścić tak małej osóbki). Można by wręcz rzec, że nadal pozostawało wiele metrów kwadratowych wolnej przestrzeni, którą dałoby się lepiej zagospodarować. Z drugiej strony książę lubił rzucającą się w oczy dużą przestrzeń wokoło siebie, jeśli chodzi o komnaty z sypialniami.
Południa zazwyczaj spędzali wspólnie. Ciemnowłosy przywykł do swej lubej, która wydawałoby się kochała go mocniej... acz i on również zaczął darzyć ją wyjątkowym uczuciem. Dlatego też ostatnimi nocami wiele myślał, a jak nie myślał to pił i gadał z przyjaciółmi, co począć dalej i doszedł do krótkiej konkluzji, którą też pragnął omówić ze swą wybranką, lady Redwyne.
– Pobierzemy się nieopodal Volantis, przy brzegu rzeki Rhoyne, niedaleko ujścia. Z daleka od wojen i problemów Westeros. Chcę, by Matka Rhoyne była świadkiem obrzędu, a jeśli mocno pragniesz, możemy również przeprowadzić drugi, w twej wierze. Jednakże planuję hucznie to uczcić, wieloma osobami, najlepszymi potrawami i winem, na zielonej trawie nieopodal morskiego szumu, gdzie postawią nam drewniane, ładnie wykończone siedziska i stoły, byśmy przy ciepłym słońcu mogli cieszyć się naszą chwilą – odrzekł jakoby tak musiało być, postanowione i koniec, acz było wręcz przeciwnie. Chciał wiedzieć, czy Lynesse woli odbyć uroczystość w inny sposób.
– Myśl o tym sprawia, że pragnę – o dziwo – przeżyć ten dzień, jak najszybciej. – W znaczeniu, iż Lucifer nie może się doczekać tego dnia. Nie chodzi o pragnienie, by ten dzień szybko minął. – Dlatego, że jest dla mnie, przepraszam, dla nas wyjątkowy, sprawię, by zapamiętali go również inni. Dostarczę im wyjątkowych, niezapomnianych wrażeń – dodał, myśląc o największej orgii, jaka kiedykolwiek miała miejsce.

Fakt, że młoda skóra Lynesse przybrała ciemniejszego odcienia, a także ubiór oraz twardszy charakter, który do złudzenia imitował oblicze prawdziwej dornijki, jedynie podsycał miłosne uczucie księcia Dorne. A ponieważ spędzili wiele nocy w rozłące, pragnął wykorzystać każdą, oczywiście możliwą sekundę, by trzymać w objęciach swą lubą. Wydaje się jakoby dziewczę przywykło już do chłodnego oblicza Lucyny, który więcej ukazywał gestami niźli emocjami na twarzy.
Rozradowała go również, równie mocna radość przyszłej żony na wzmiankę o planowanej ceremonii. Obydwoje oczekiwali tego samego i nawet wzmianka o gniewie Siedmiu nieszczególnie poruszyła ciemnowłosego, który jedynie przytulił do swego torsu głowę lady Redwyne. Była od niego o wiele niższa.
– Możesz. – Wolał uniknąć słowa – musisz – gdyż skoro Lynesse nie pragnęła uczynić ceremonii w obrzędach Siedmiu, to musiała zaakceptować jego wiarę. Lucifer nie wyraziłby zgody na pozostawienie swej żony jako osoby niewierzącej.
– Czemuż się martwisz? – zapytał, widząc, jak tuląca się do niego niewiasta spochmurniała, jakoby zamyślona. Przytulił ją mocniej, składając pocałunek na czubku głowy.
– Sądzę, że nie – odpowiedział krótko, lecz zwięźle i racjonalnie... wszakże na zdrowy rozum każdy z Redwynów najchętniej nabiłby głowę Lucyny na pal.
– Wydziedziczył? Nie słyszałem o tym... ale, z tego względu, chciałabyś go ujrzeć na naszym ślubie? – zapytał zachęcająco.

Utulił przyszłą żonę mocno do siebie. A może to ona utuliła jego, zważając, że miała więcej siły w rękach mimo swej drobnej postury. Wtem oczęta księcia powędrowały za balkon, gdzieś na mury. Wysłuchał próśb swej ukochanej, po czym składając kolejny pocałunek na jej głowie, odpowiedział:
– Rozumiem, zatem jedynie dziadek i ojciec. A także ciotka, królowa Reach, o której wspomniałaś. – Odbiegł myślami, szacując, jak nikła jest szansa na sprowadzenie tak wielu osób z rodu Redwyne. Szczególnie po spaleniu ich sadów i porwaniu młodej niewiasty.
Rychło ponownie odczuł nacisk, jaki kładła na nim Lynesse. Gdyby chciała, mogłaby mu połamać żebra. Całkiem prawdopodobnie.
– Oczywiście. Nie musisz mnie prosić. Obiecuję, że zrobię, co w mojej mocy, by sprowadzić twoich krewnych na ślub – skwitował krótko – Mógłbym spalić i całe Reach bylebyś była szczęśliwa – pomyślał. Nie wypowiedział tychże słów na głos, gdyż myślał trzeźwo, a poza tym jego miłość wciąż rosła i nie był pewien, czy mógłby dla niej posunąć się aż do tak lekkomyślnych czynów.
– Choć może być z tym problem. Ich reakcji można się spodziewać. Dlatego myślę, że powinnaś napisać do nich list, do swego dziada, do swego ojca, jak i do królowej Olenny. Zaprosić ich na naszą ceremonię. Jeśli jednak, by odmówili... nie mogę złamać swego słowa – odrzekł na spokojnie, po czym pomyślał – Mimo, że nie jestem rycerzem, nie chcę łamać słowa danego ukochanej.
– Jeżeli by się nie zgodzili, jak daleko mogę się posunąć, by sprowadzić ich na ślub do Volantis? – zapytał, chcąc poznać jej reakcje.

– Wiem, kochana, wiem – odrzekł jeno, patrząc, jak mała osóbka obrusza się na jego oczach. Poklepał niewiastę delikatnie, kilka razy po głowie, po czym zapewniając, że zrobi wszystko, co w jego mocy, by rodzinę Redwyne sprowadzić na ślub, usłyszał podziękowania.
– Potraktuj listy jako zapowiedź, nie zaproszenie. Ślub odbędzie się po wojnie, myślę, że najwcześniej w kolejnym księżycu. Wpierw sprawdź, czy będą skłonni przybyć, a dokładne miejsce i czas podamy im kolejnym listem, gdy już wszystko będzie gotowe. Przygotowania ceremonii zostaw mi, zadbaj jedynie o siebie i suknię – przyjął na swe ramiona ciężar przygotowań. Tudzież odnalezienie dokładnego, dogodnego miejsca, sproszenie osoby odprawiającej ślub, ściągnięcie rozrywki, jadła oraz napitku. Zadaniem Lynesse natomiast było znalezienie dobrego krawca i sporządzenie sukni. Ewentualnie innych ozdób, co do których mogły jej doradzić choćby dwórki.
– Postaram się – dodał pośpiesznie, zapamiętując, że żadnemu Redwyne nie spadnie włos z głowy. Tyczyło się to jedynie osób bliskich, wykluczając choćby ziemie. Niemniej, nie planował czynić głupstw, gdyż nie należało to do jego natury. Ponadto miał nadzieję, że ściągnięcie dziada i ojca, a także innych krewnych będzie proste, choć brzmiało wielce problematycznie.

Piękny i jedwabiście ponętny (jak zawsze) książę Dorne przyjął do swych komnat grubego, przyjaznego, nadwornego kucharza. Przed jego toż obliczem spoczął zżółknięty, pradawny pergamin zawierający niesamowicie skomplikowany przepis. Ów receptura opisywała przyrządzenie pysznego, puszystego ciasta. Bez rodzynek! Sernika, którego mogły skosztować jeno królewskie podniebienia.
– Zrobisz to ciasto, bądź przypłacisz życiem. Na jego smak mają latać biustonosze – odrzekł książę poważnie, będąc srogo pewnym swych słów. Coby ciasto te wysłać do Volantis, jako obfita zapłata za żółwie. Pod oblicze Aemiona.

Lucifer mruknął beznamiętnie. Hmh. Cóż ten kucharzyna sobie wyobrażał, by po pierwsze krzyczeć na prawdziwego dornijczyka, księcia, poza tym obrażać jedyny prawdziwy sernik - bez rodzynek. Niemniej, rozkaz przyjął, toteż wykonał gest odganiania muchy i kuchcik wyszedł.
– Ehh... zetnij mu głowę, gdy już zrobi to ciasto – odrzekł książę poważnie, odparł ciemnowłosy do swej zaprzysiężonej tarczy i wrócił do swych obowiązków. Żart, nie miał żadnych. Poszedł zabawiać żonę i pić wino. Tak żyje prawdziwy człek, nie żaden podrabianiec reachowiec.

Kilka dni spędzonych w rodzinnym mieście było niezwykle intensywnych dla młodego księcia, a on sam miał urwanie głowy z nadmiarem spraw, które musiały zostać załatwione przed ponownym ruszeniem na wojnę. Kiedy wszystko się już jednak klarowało, a niemalże każdy element jego planu został wprowadzony w kluczowy etap, dzień przed wymarszem Selvyn zawitał w komnacie swojego siostrzeńca, Lucifera.