Deszczowy Las

Polowanie zaczęło się następnego ranka. Gospodarz uraczył myśliwych drobnym śniadaniem i w raźnych humorach ruszyli do lasu na łowy.
Z początku lord wyjawił gościom kilka faktów dotyczących samego Deszczowego Lasu. Wielką zwierzynę, szczególnie w pobliżu zamku, ciężko było tu znaleźć - przede wszystkim można było liczyć na złapanie mniejszych królików, norek lub jakiegoś ptactwa. Ostatnio jednak w okolicy krążył w okolicy wielki, biały zwierz o kształcie podobnym do konia - zapewne jakiś jeleń albo łoś... A tak przynajmniej mówili świadkowie.
Szybko każdy ruszył w swoją stronę, czasem tylko w niewielkich grupkach. Nie dysponowali psami, ani tym bardziej sokołami myśliwskimi, polowanie więc było w pewien sposób ciekawsze i wymagające większych umiejętności. Dziki, którego szukał Rhaegar, jako służący w samym polowaniu nie miał brać udziału - służył jednak swojemu Panu i latał za nim. Trzymając się więc lorda Herstona, mógł także zyskać okazję, by pogadać z nieszczęsnym Dzikim.
- Skąd pochodzę? Ze Skagos, tam spędziłem całe życie.
- Mó-mój drugi syn przy-przywiózł go. Od-odbił go od ło-łowców. Niewo-wo-wolników.
- To byli czarownicy! Jacyś Jego ludzie. Jestem pewien! - Powiedział zdecydowanym tonem, prawie krzycząc. Musiał odetchnąć kilka razy, nim zaczął opowiadać wszystko od początku: Wszystko zaczęło się, jak przypłynął On. Szklany Człowiek, tak go nazwaliśmy. Od zbroi, którą nosił. Z początku wyglądała na strasznie przezroczystą, jak szkło, a może po prostu tak ładnie połyskiwała? Z bliska wyglądała jednak, jakby promieniowała wszystkimi kolorami tęczy. Niesamowite! - Przez moment miał głupi, rozmarzony wyraz twarzy. - Miał właśnie siwe włosy i fioletowe oczy, jak Ty. Dlatego Cię za niego wziąłem z początku, ale ty chyba nie jesteś taki. Przyszedł i zaczął spełniać życzenia. Chciałeś ładny miecz do napierdalania? Bach. Kupę szmalu? Bach. Mój brat dzięki niemu związał się ze swoją żoną. No i ja poszedłem. Nigdy nie byłem za silny i za piękny, to powiedziałem, że chcę wyglądać tak, żeby ludzie mnie kochali. - Westchnął. - Spisaliśmy umowę, wszystko wyglądało fajnie... Ale okazało się, że każde życzenie kryło haczyk. Ten od złota został okradziony i zasztyletowany. Ten od miecza spadł z urwiska i przeżył, ale nie mógł już ruszyć rękoma. A żona mojego brata okazała się być zwykłą ździrą. - Zaśmiał się, trochę nerwowo. - Ze mną wszystko podpisał, zaśmiał mi się w twarz i powiedział tak: "W nocy pięknością, za dnia jednak szkaradą." No i widzisz, jestem gdzie jestem, kurwa jego mać.
Zatrzymał się nagle.
- Panie, mogę tu poczekać?
Lord Herston kiwnął głową. Przyszli na małą polanę. Lord kogut gestem ręki zaprosił Rhaegara do siebie.
- Cho-cho-chodź. On tak za-zawsze. Nie lu-lu-lubi tej po-polany. Cho-chodź. Musimy po-po-pogadać.
Zaprosił go bliżej siebie. Znaleźli się na samym środku niewielkiej polany. Do drzew był góra dwadzieścia, trzydzieści metrów. Na drzewach zebrały się ptaki i pięknie śpiewały swoją pieśń, towarzysząc dwóm rozmówcom.
- Wy-wyjawić ci mu-muszę, że od razu wyda-dałeś mi się w po-po-porządku. Polu-lubiłem cię. Słuchaj. Inni tu to-to sami głu-głupcy. Ale wi-wi-widziałeś, co się dzia-działo z moją có-córką? Coś jest nie tak, kiedyś by-była całkiem miłą dzie-dziewczyn-czynką. A teraz ca-całe dnie śpi, rzadko wy-wychodzi w ogóle z ko-komnaty. A zaraz ślub! Przybył ser Mo-morgan. Je-jego ojciec obie-biecał mi du-duże pieniądze za mo-moją córkę, a nie po-powodzi mi się osta-tatnio, jak całemu ro-rodowi. Pro-proszę, zerknąłbyś na nią i zoba-baczył o co cho-chodzi? Odpa-palę Ci wtedy co nie co, jak ro-rozwiążesz całą spra-prawę.

- Nie, imienia nie podał; dlatego sami go nazwaliśmy. Przyjechał tylko i powiedział, że będzie nam pomagać. A na koniec wziął jeszcze zapłatę. Dziesięciu mężczyzn i dziesięć kobiet, chyba przypadkowo wybranych, bo byli i słabi i silni, młodzi i starzy... Nie wiem. - Na wzmiankę o innych Valyrianinach wyraźnie się zdziwił, kiwnął jednak głową, dając do zrozumienia, że zapamięta.
- A że-żebym ja wie-wie-wiedział!? Po-po-prostu za każdym ra-razem jak tu przy-przychodzi-dzimy, to tak zo-zostaje i pa-pa-panikuje. A byliśmy już tu z trzy ra-razy, więc wiem co mówię. Wcze-cześniej pró-róbowałem go si-siłą tu zaciąga-gać, ale już da-dałęm so-sobie spo-pokój. - Westchnął. Ucieszył się za to, gdy Rhaegar zgodził się pomóc z problemami jego córki. - To do-dosko-konale. Oczy-czywiście, na wszystko się zga-gadzam jeśli ty-tylkko jej po-pomożesz i wszystko się do-do-dobrze ro-rozwiąże.My-myślałem o dzie-dziesięciu pro-procentach? Od zapłaty lo-lorda Merty-tynsa. Szczegółów nie doga-ga-gadaliśmy, ale to przyna-najmniej kilka-kadziesiąt złotych mo-monet. Po-po-po-powrocie wszystko spiszemy. Dzięku-kuję.
Załatwiwszy pilne sprawy, obaj panowie mogli przystąpić do polowania. Rhaegar krążył po lesie przez zgoła kilka godzin, szukając czegokolwiek wartego uwagi. Niestety nie był zbyt doświadczony w tropieniu i, choć czasem znajdywał nawet ślady większych zwierząt, to nie umiał ostatecznie zrobić z nich użytku. Ostatecznie zasadził się głównie na ptaki, a także na jednego futrzaka. Strzelając do tego ostatniego fatalnie spudłował, zaś jednego z jarząbków wystraszył. Drugiego udało mu się na szczęście trafić, tak samo jak jednego kszyka. I te dwa ptaki okazały się całym jego łupem. Innym myśliwym nie poszło szczególnie lepiej i również upolowali drobne ptactwo lub niewielkie futrzaki. Na zamek wrócili koło południa, a upolowane zwierzęta mogły być przygotowane na wieczór. Czekał ich za to posiłek podobny do tego wczorajszego, żeby mogli uzupełnić siły po męczącym polowaniu.

Lord Wethovel odpowiedział tylko kiwnięciem głową i zaraz zaczął zbierać kilku ludzi, których mógłby wysłać w pogoń.
- We-we-weźcie i rusza-szajcie! Se-ser Morga-ganie! Mo-może też byś po-poszukał mo-mojej có-córuchny? - zawołał do wychodzącego z wieży rycerza, zdziwionego całym zamieszaniem. - Gdzie ten cho-cholerny Dziki, gdy go po-po-potrzebu-buję?!
Dla Rhaegara, trapera Rodericka i dzielnego psa Rondo nie było jednak czasu się tym zajmować. Inny ze służących zaraz przyniósł im koszulę dziewczyny, mogli więc złapać trop i ruszyć w pogoń.
Las o tej porze był już ciemny, słońce, schowane już za horyzontem, dawało tylko wątły, szkarłatny blask. Każde drzewo zasłaniało kawałek słońca i dzielna brygada musiała przedzierać się przez chaszcze w permanentnym cieniu, tylko co dłuższą chwilę mogąc wyjść z niego. Z Rondem szybko dotarli do dużego kamienia, który Rhaegar mijał jeszcze tego ranka, i przy którym rósł wielki jarząb. Nocny świat budził się z letargu. Gdzieś z boku hukała sowa, hu-hu; hu-hu. Zeszli na dół, do niewielkiego strumyczka, przez który również Valearos dzisiejszego poranka musiał przejść. Gdzieś z prawej przemknęło z delikatnym szelestem małe zwierzątko, kątem oka Rhaegar mógł dostrzec, że to ryjówka. I hukanie sów, jeszcze głośniejsze. Hu-hu; hu-hu. Pies zgubił trop. Nie mógł szukać dalej, za strumieniem, który wymył częściowo zapachy. Roderick próbował przejść się z nim, znaleźć coś więcej... Rhaegar musiał jednak pamiętać tą trasę, którą pokonał tego ranka. Przeszedł kilka metrów za strumyk, obejrzał się i dostrzegł z daleka polanę, na której był rano. Zbliżył się do niej, i już z daleka zaczął dostrzegać zarysy pewnych kształtów. Zbliżył się jeszcze bardziej. Z jednej strony w szarawej sukience, klęczało dziewczę o czarnych, swobodnie leżących włosach. Klęczała na ziemi, obejmując w szyi opatuloną cudownie białą sierścią końską szyję. Zwierzę, z dziwnym rogiem wystającym z czoła, stało nieruchomo i patrzyło na dziewczynę. Oboje roztaczali wokół biało-szarawą aurę nieprzypominającą niczego innego na ziemi, niczym księżyc, którego podówczas na niebie brakowało.
Hu-hu; hu-hu.
- Oni mi nie pozwolą - mówiło dziewczę, łamiącym się głosem. - Każą wyjść za jakiegoś byle rycerza, bo ma więcej pieniędzy od papy... Proszę, Księciu z Bajki, ucieknijmy razem! Mogę żyć z tobą, w puszczy, proszę!
Biały koń, czy też jednorożec, był niewzruszony. Wypuścił powietrze nozdrzami i pokręcił głową. Z wyglądu tylko częściowo przypominał zwierzęta, które Rhaegar mógł kojarzyć ze Skagos. Choć miał tą samą budowę ciała, to był większy, piękniejszy i miał niecodzienną, białą sierść. Bliżej mu było raczej do baśniowych wizerunków z opowieści dla dzieci, niż z rzeczywistością. Spoglądał na dziewczynę. Wyglądał na smutnego...
Hu-hu; hu-hu!
Rhaegar zauważył, że wokół polany, na gałęziach, zebrały się sowy, mnóstwo sów. Na każdym drzewie, na każdej gałęzi, siedziała przynajmniej jedna lub dwie i grały swoją nocną pieśń, hu-hu; hu-hu; przypatrując się, tak jak Valyrianin, dziwnej scenie na polanie. Hu-hu; hu-hu...

Wychodzącego Rhaegara jako pierwszy dostrzegł jednorożec. Obrócił głowę w stronę Valyrianina i spojrzał bez strachu czy zawiści. Zaraz w tą samą stronę obróciła się Joselle.
-To Ty - charknęła. Wlepiła w białowłosego najgroźniejszy wzrok, jakim trzynastolatka mogła dysponować, i zaczęła nerwowo głaskać swojego przyjaciela. - Książę z Bajki nie jest żadnym kudłatym krasnalem, ani w ogóle nie jest groźny! Mówiłam, żebyś mnie zostawił! - jęknęła. Miała wyraźnie wilgotne oczy, choć buzię niewzruszenie bladą. - Książę z Bajki, proszę, on mnie zabierze do zamku... - powiedziała płaczliwym tonem do jednorożca. Ten pokręcił głową, wciąż spoglądając z ufnością na Valearosa. Jakby go już wcześniej znał. Jakby mu ufał...
Hu-hu!
W tym momencie dziewczę zerwało się do ucieczki samo.
Pobiegła w przeciwną stronę. Biały wierzchowiec obrócił głowę w jej stronę, spoglądając rozpaczliwie. Zrobił kilka kroków, zrywając się do biegu... Ale przed Joselle wyrósł nagle Hektor, wyskakując z krzaków, i błyskawicznie ją pochwycił. Dziewczyna wierzgała, wyrywała się, próbowała drapać, ale jego uścisk był zbyt mocny.
Jednorożec zrobił dwa kółka, wyraźnie zagubiony, spoglądając to na wyrywającą się Joselle i idąc w jej kierunku, to znowu cofając się w strachu przed towarzyszami Rhaegara. Obrócił łeb w stronę Valyriana i spojrzał nań błagalnym wzrokiem.

- Bo tak się nazywa. - Dziewczyna spojrzała na niego, jak na głupiego. - Wrócić do ojca?! Żeby wydał mnie za jakiegoś brzydkiego rycerzyka?! Żeby mnie rozdzielił z Księciem z Bajki?! Nie chcę, nie chcę, nie chcę - krzyczała coraz głośniej i płacząc.
Jednorożec opuścił głowę, jakby próbował nią skinąć, po czym spojrzał jeszcze na Joselle, rozmarzonym wzrokiem... Rhaegar mógł w tym czasie podejść do niego, jak chciał. Jednorożec tylko lekko się wzdrygnął, ale nie uciekł pod dotykiem Valyrianina.