Wielka sala

Do Riverrum Edmund dotarł pod wieczór, drugiego dnia od wyjazdu z Wayfarer's Rest. Wizyta ta okazała się klapą, więc humor z początku mu nie dopisywał; z czasem jednak świeże powietrze i możliwość rozmyślania w samotności skutecznie mu go przywróciły. Miał jeszcze dwa zamki do zwiedzenia i dwóch lordów do przekonania, więc, choć każda zapowiadała się na coraz trudniejszą, wszystko mogło jeszcze się zdarzyć.
Uboższa o brata Amosa świta dotarła w końcu do zamku Tullych. Przodem wysłał jeszcze kruki z Wayfarer's, na wieczór przed wyjazdem, coby mogli na czas przygotować się na jego przyjazd. Wystające z wody czerwone mury robiły wrażenie nawet na nieczułym Brackenie. Zanim wjechał do zamku, objechał go jeszcze dwa razy, podziwiając piękne wieże i okoliczne lasy; oprzytomniał dopiero gdy na zewnątrz zaczęło mroczyć. Wjechał do zamku, zostawił konie i oddelegował służbę, obejrzał komnatę, wziął kąpiel, przebrał się i wyperfumował. Przyszedł tedy jeszcze coś zjeść, a na posiłek zjawił się także Elston, kasztelan zamku, a zarazem wuj lorda Axela. Jak się okazało, lorda na zamku nie było.
- Szkoda zatem - powiedział Edmund, w przerwie pomiędzy dwoma łyżkami zupy. - Przyjeżdżam w zasadzie z zaproszeniem na wizytę. Uczta będzie w Kamiennym Żywopłocie, ósmego dnia przyszłego księżyca. Będzie jeszcze paru lordów, chcieliśmy omówić interesy. Planujemy inwestycje w Dorzeczu, wspólne, to i koszta niższe będą, ale nie wiem czy bez Waszmości lorda warto rozmawiać; gdyby zdążył to zapraszam, tedy wszystkiego się dowie, a i zabawi się na pewno przednio, a jak nie to może Waszmość by wpadł i potem przekazał wszystko? - spytał, wpadłszy jeszcze na jeden pomysł. W końcu dokończył posiłek, wypił kielich wina i spytał jeszcze, czy z kruczarni będzie mógł skorzystać. Skoro zaś nie było sensu zostać tu dłużej, uprzedził, że z rana wyjedzie w dalszą podróż.

2 dzień 5 księżyca 10PZ

Żegnając się z Martym, Celia przykazała stajennym, aby dobrze go traktowali. Nie chciała wszak potem słyszeć, jak to ktoś kopnął jej zorsę tylko dlatego, że jest w paski. W komnatach gościnnych sama panna Tully nie spędziła zbyt wiele czasu, bowiem nawet niekoniecznie chciało jej się przebierać. Zresztą i tak nie miała odzieży, którą aktualnie nosiły damy w Dorzeczu, a co więcej – nie interesowało ją to. W Wielkiej Sali Riverrun pojawiła się zatem w typowym dla siebie ubraniu, choć darowała sobie bury płaszcz i maskę Śledźmy. Nie mogła za to rozstać się z potężnym kosturem i towarzyszącym jej pieskiem Leszkiem. Jedyne, co zmieniła, to może zapach, ponieważ wyjątkowo przy takiej okazji nie chciała pachnieć rybą.
Ten mężczyzna, który siedział u szczytu stołu, musiał być tym całym Stanem Krabem, ponieważ otaczali go parszywi Żelaźni. Co się zaś tyczyło rodziny… o śmierci ojca wiedziała od dawna, jednak liczyła chociaż na obecność matki, brata lub siostry. Niestety nie uświadczyła tego, bowiem przy stole siedzieli Tully, których nie potrafiła za bardzo rozpoznać. Sądząc jednak po wieku, ten starszy mógł być jej stryjem, a młodsi może kuzynami?
-Wielce szanowny panie Stanie Krabie – zaczęła od przywitania osoby najwyższej tutaj rangą. –Stryju? Yyy… i wy… moi kuzyni? – dodała po chwili niepewnie, obserwując reakcje zebranych. –Na imię mi Celia. Jestem córką zmarłego ser Lucasa z rodu Tullych i lady Lynesse z rodu Hightowerów. Z dekadę temu zaginęłam podczas napadu na orszak mojej pani matki, lecz teraz powracam, aby odwiedzić swą rodzinę. Zapewne interesuje was, co działo się ze mną przez ten czas. Otóż wychowywała mnie stara zielarka, która nauczyła mnie swego fachu. Jednakże rok temu natknęłam się przypadkowo na Edmunda Brackena, który poprosił mnie o odzyskanie nogi dla jego bratanka. W tym celu udałam się do dalekiego Gorgonzo… to jest Gogossos, gdzie poznałam obecnego tutaj księcia Jala. Na tym jednak nie zakończyła się moja podróż. Przemierzyłam pół świata, by wreszcie w tajemniczym Asshai uzyskać interesujące mnie informacje – przerwała na chwilę, by zwilżyć gardło. –Lecz gdy po wszystkim wróciłam do Westeros, okazało się, że moja mentorka nie żyje, a chatę moją spalili wieśniacy podburzeni przez wędrownego septona. Swoją drogą od kiedy to w Dorzeczu septoni mogą ot tak palić czyjąś własność? No ale do rzeczy… Od mieszkańców okolicznych wiosek dowiedziałam się, iż Amos Bracken nie żyje. No, myślę: „Cholera, niedobrze…”, ale nic to! Przecież Roderick Blackwood stracił też nogę, czyż nie? Może chociaż jemu na coś się przydam. I co? I, kurwa, jajo, że się tak wyrażę. Ten też musiał umrzeć? Nosz cholera, to ja podróżuję po jakimś Gogossos, Qarth i Asshai, by dowiedzieć się, że Blackwooda kruki rozdziobały? Nie mogły go chociaż nie dziobać? Albo dziobać wolniej? Miałabym wtedy, co przyszywać, ale dobra, już jakoś się z tym pogodziłam, także… - przerwała, bo w sumie to nie wiedziała, do czego tak w zasadzie zmierzała. W myślach klęła teraz na tego jebanego Harwyna, który pozbawił ją aż dwóch pacjentów. –A tak, wiem, że mój ojciec również nie żyje, ale to nic. Chciałabym się zobaczyć chociaż z matką lub rodzeństwem – zakończyła swój przydługi wywód, oczekując, że dowie się chociaż, gdzie to też może znaleźć swoich najbliższych.

Szybko i sprawnie przygotowali się do wizyty w Wielkiej Sali, a Jal docenił, że Celia nie zabrała ze sobą maski. Cóż, mogłoby to zniechęcić Cradda do rozmowy z nimi, a po coś jednak ten kawał drogi przebyli. Gdy weszli, Celia rozpoczęła monolog. Ach, cóż to był za monolog. "Tak było, nie zmyśla!" - chciałoby się rzec, ale nie zamierzał jej przerywać. Miał nadzieję, że ich gospodarz uwierzy w jej słowa, choć historia zdecydowanie brzmiała na nierzeczywistą. Czy była potrzeba opowiadać Żelaznym wszystko z takimi szczegółami? Pewnie nie. Czy Jal zdążył się już przyzwyczaić do osobowości Celii? Jak najbardziej. Właściwie to doceniał, że nie zaczęła rozmowy od okładania Żelaznych kosturem, gdyż to mogłoby skończyć się niewesoło. Gdy jego ukochana skończyła, postanowił sam dodać kilka słów, w razie gdyby Żelazny nie uwierzył i z marszu uznał ich za wariatów lub kretynów. -Regencie. Na wstępie chciałbym podziękować za gościnę, z której chętnie skorzystamy. Zwę się Jalabhar Qhoqua i tak jak zapowiedziałem przy bramie, jestem dziedzicem Ostatniego Lamentu na Wyspach Letnich i podróżnikiem. Choć historia, którą przed chwilą usłyszeliście może brzmieć niewiarygodnie, to zaświadczam za jej prawdziwość. Poznałem lady Celię w Gogossos, a od tej pory pomagam jej i wspieram. Choć pochodzi z rodu Tullych, to zaginęła jako mała dziewczynka i dalsze życie spędziła z dala od rodziny. Tę rodzinę właśnie chciałaby poinformować o tym, że żyje i nic jej nie grozi. - podsumował słowa ukochanej. Może teraz całość przybrała trochę bardziej przystępna formę dla słuchaczy?

Hm, dziwni byli ci Żelaźni, którzy nie dość, że zapraszali ich do stołu, to jeszcze pozwolili Śledźmie przemawiać. Cholera, jeść to jej się akurat nie chciało, bowiem średnio wyobrażała sobie przełykanie czegokolwiek wobec takich mężczyzn, jednakże napitkiem wyjątkowo nie pogardziła. Może to był jakiś wpływ Jalabhara, który próbował nakłonić ją do testowania także innych trunków poza własnymi. W każdym razie ponowne zdziwienie chwyciło dziewczynę, gdy pierwsze słowa oburzenia popłynęły z ust jej własnego krewniaka. Co za zdrada! To ona wraca po tylu latach nieobecności do Riverrun, a ci tak ją witają? Skandal! Obecność Żelaznych zdaje się źle wpływała na szlachetne rody Dorzecza.
-Książę Jalabhar, regencie - wtrąciła się Celia. -Mój towarzysz jest letniackim księciem. Nawet wy, kuzynie jak mniemam, chyba słyszeliście o Wyspach Letnich, hm? - zwróciła się do jednego z młodszych Pstrągów, chcąc mu nieco dopiec. Mimo wszystko dało się odczuć zmianę w jej zachowaniu, jakby z lekko szalonej dziewki stała się kimś, kto jednak umiał się ładnie i zgrabnie wyrażać. Być możliwe niewiara rodziny tak bardzo ją zabolała, iż postanowiła im udowodnić, że naprawdę pochodzi z Tullych, a być może nagle odezwała się jej urażona duma. Spojrzała się oschle na stryja, który chciał ją testować. W tym samym czasie czujny Leszek wlepił mądre oczyska w swą panią, jakby wymuszając na niej jakąś reakcję.
-Gdybym to wszystko sobie zmyśliła, to nie zadawałabym sobie tyle trudu, by pakować się z zorsą na wasz zamek, stryju. Nie dbam też o wasze animozje z Brackenami czy innymi lordami. Mówię, jak jest - odparła, głaszcząc pieska Leszka po jego wielkim łbie. -Ale niech będzie... Stara mnie w żadnym wypadku nie przetrzymywała, ale tuż po moim zaginięciu Dorzecze zaczęło odczuwać skutki wojny Durrandona z Żelaznymi, więc ona chyba najzwyczajniej w świecie bała się ruszać gdziekolwiek. Uznawała, iż na bagnach jesteśmy bezpieczne. Kiedy zaś wreszcie mogła już swobodnie podróżować, to cóż... wtedy to ja nie chciałam wracać. Stara zielarka oferowała mi dużo ciekawsze życie niż rodzina na zamku. Nie myślałam wówczas o rodzinie, a jeno o sobie. Teraz chciałabym nieco naprawić ten błąd - przyznała, choć w istocie miała coraz mniejszą ochotę na kontakty z krewnymi. Może chociaż pani matka okaże się przyjemniejsza... -Jakie znowu reachowskie brzoskwinie? I to ja mam udowadniać, żem Tully? Ulubionym owocem twego brata, a mego ojca były dornijskie pomarańcze - prychnęła, kręcąc z dezaprobatą głową. A, chyba że to znowu podstępny stryj ją testował... Cholera, ale to Riverrun zrobiło się mało gościnne, od kiedy zamieszkali w nim Żelaźni.

Regent sprawiał wrażenie, jakby sytuacja częściowo go bawiła, co właściwie nie dziwiło, gdyż historia brzmiała jak żywcem wyjęta z teatralnej sztuki. A jej prawdziwość, choć pozornie niewiarygodna, nadawała jej dodatkowego smaku. Choć wiele o Żelaznych słyszał, to Jal musiał przyznać, że Cradd okazał się gościnny, nawet jeśli nie całkiem na swoim i pewnie tylko dlatego, by dodatkowo zadrwić z Tullych. Książę uniósł brew, słysząc brednie, które wypluwał z siebie młodszy z Pstrągów? Żeby samemu mieszkając na takim zadupiu, jego dom zrównywać z pirackimi siedliskami, to jednak trzeba było mieć tupet. Albo nierówno w głowie, skoro widząc Letniaka do głowy nie przyszły Wyspy Letnie. Za głupca uznał więc Jalabhar tego człowieka i jako głupcowi nie zamierzał poświęcać mu więcej swej uwagi. Słowa wypowiedziane przez durnia zaboleć nie mogły, a więcej można stracić zniżaniem się do jego poziomu. Zresztą, Cradd i tak szybko usadził mężczyznę, zanim ten postanowił obrazić gości jeszcze bardziej. Stryj przynajmniej okazał się człowiekiem bystrzejszym, który nie odrzucał z góry tego, że Celia mówi prawdę. Spróbował ją też przetestować, co Jal uznał za całkiem niegłupie podejście. Dziewczyna natomiast znów odparła szczerze, a na dodatek nie wpadła w zastawioną przez krewniaka pułapkę. Co więcej, jej historia stała się bardziej spójna i konkretna. Jal nie odzywał się więcej, zamiast tego zakosztował wina i przyglądał się Tullym, by zobaczyć ich reakcje na jej słowa. Właściwie całkiem dobrze się bawił, o ile oczywiście żadne ujadające kundle nie zamierzały ponownie obrażać jego domu.

Żelaźni to jednak jacyś ograniczeni byli, czego dowodziły kolejne słowa Stana Kraba. No a jak ma być niby tytułowany syn księcia? Oczywiście to wszystko zależało od tego, czy w danym kraju przyjęto nazywać mężczyzn książętami w zależności od posiadania danej ziemi, czy też był to najzwyczajniej w świecie tytuł honorowy, zarezerwowany dla męskich przedstawicieli rodziny książęcej. W każdym razie Celię obchodziło to tyle, co ostatnia zima, jaką widziała, toteż kwestię ewentualnego komentarza pozostawiła Jalabharowi.
Idiotami okazali się być również jej krewniacy, którzy właśnie odstawiali jakieś dziwne przedstawienie. Miast porozmawiać coś więcej z dawno niewidzianą bratanicą i kuzynką, ci postanowili rzucić kilka suchych informacji i zawinąć się czym prędzej. Dziewczyna obserwowała całe to zajście z mieszanką zażenowania i żalu.
-Czyli również i Tully są durniami - podsumowała głośno własną rodzinę, nie siląc się nawet na półszept. -Co ich ugryzło? - zapytała, choć mogła się już tego domyślać. Krew nie woda i skądś ta wielka nienawiść do Żelaznych musiała się wziąć w umyśle i sercu Śledźmy, jednak w sumie to sami poniekąd doprowadzili do takiego stanu rzeczy.
Sama Celia spięła się dopiero wtedy, gdy Stan wrócił tematem do septona i palenia wiedźmich chat. No i tak... Sama nie przepadała za ludźmi Wiary, jednak Żelaznych Ludzi chyba nie lubiła bardziej, toteż z pewnością żadnemu Krabowi nie zamierzała pomagać.
-Nie pamiętam, dużo się od tego czasu wydarzyło, a nigdy nie miałam dobrej orientacji w terenie - skłamała, wzruszając ramionami. -Zresztą ci bandyci, jak mówicie, już dostali nauczkę. Septon i jego gromadka uciekali przed nami z nagimi zadami, a Leszkowi nawet udało się ich trochę popodgryzać - dodała, głaszcząc wielkiego, czarnego psa, który cały czas przy niej warował.
-My i tak się będziemy wkrótce zbierać, gdyż najwyraźniej czeka nas jeszcze podróż do tego paskudnego Reach - zrobiła zbolałą minę. Naprawdę nie chciało jej się wchodzić w ten cały raj rycerzyków i głupich kwiatków, jednak nie miała chyba wyboru, jeśli chciała jeszcze zobaczyć się z matką i rodzeństwem. -A, prawie bym zapomniała... Wieśniacy mówili, że Blackwooda powiesili we wroniej klatce. Wisi to jeszcze? Mogę zabrać ze sobą jedną z jego kości? - zapytała, planując wykonać z niej sobie nowy kolczyk lub sproszkować i przetrzymywać na szczęście. W sumie i tak ponoć był zdrajcą, więc komu miało zależeć na jego szczątkach?

Oho, najwyraźniej nie tylko Celia miała być dziś testowana. Regent, nie bez pewnej dozy złośliwości, zapytał go o jego pochodzenie, jednakże Jal miał nad nim zasadniczą przewagę - pochodził z Wysp Letnich, więc wiedział o czym mówi. -To w sumie dość interesująca kwestia, więc pozwolę sobie zaspokoić ciekawość naszego gospodarza. - rzekł do Celii, po czym kontynuował. -Otóż język, którym posługujemy się na Wyspach dość poważnie różni się od waszego. Mianowicie, sporą rolę odgrywa w nim akcent, który kładziony w odpowiedni sposób modyfikuje lub całkowicie zmienia znaczenie konkretnego słowa. I tak, w naszym języku na określenie władcy i członków jego rodziny istnieje tylko jedno słowo, które jednak w zależności od wymowy oznacza inną osobę. Dla przykładu - mówiąc o mnie, o moim ojcu czy o mojej siostrze, Letniacy posłużą się tylko jednym słowem, za to za każdym razem zabrzmi ono inaczej. Przynajmniej w naszych uszach. Z naszego punktu widzenia jest to idealnie praktyczne, choć przyznam, że rzeczywiście konfundować może naszych przyjaciół zza mórz. Jako, że przyjęło się w Westeros określać naszych władców książętami, to i ja posłużyłem się tym słowem, podług logiki, którą sami stosujemy. Ot i cała historia. - wyjaśnił całą sprawę, po czym sięgnął po kielich, by po długim monologu dać gardłu odetchnąć. W międzyczasie Tully zebrali się do wyjścia, co właściwie rozczarowało Jalabhara. Nie takiego powitania oczekiwał po wielu dniach wędrówki. W sumie starszego jeszcze rozumiał i nawet żałował - pewnie przybycie Celii przypomniało mu brata, którego zdążył już pogrzebać i opłakać, a ona sama okazała się inna od tego, czego mógłby się spodziewać. Natomiast ostentacyjne zachowanie młodszych spowodowało jedynie wywrócenie oczu przez Letniaka. Na retoryczne pytanie Celii, odparł tylko wzruszeniem ramion, pozostając na tyle dyplomatycznym, by nie obrażać jej rodziny. Jacy by nie byli, to pozostawali jej krewnymi, a przez to zachował do nich przynajmniej minimalny szacunek. -No wiesz, może mieli dość towarzystwa kogoś, kto wypełzł z pirackiej nory. - rzucił z uśmiechem. Nie chował jednak urazy do młodszego krewnego Celii, bardziej go to bawiło. Żelazny jął wypytywać o wydarzenia z septonem, a skoro dziewczyna nie zdradzała konkretów, to i on nie zamierzał. -Sami wiecie najlepiej, gospodarzu, że chłop do chłopa podobny, a i wioski w Dorzeczu nie bardzo się od siebie różnią. Grunt, że ostatecznie nikomu nic się nie stało, a następnym razem porządnie się zastanowią, zanim zaczną nękać uczciwych ludzi. - odparł. Uniósł brew, słysząc o wyprawie do Reach. Niby go to nie zaskoczyło, biorąc pod uwagę, czego się dowiedzieli, ale doceniłby, gdyby Celia najpierw swoje pomysły konsultowała z nim. Mimo to fortunnie się wszystko składało, bo i nowe miejsce będą mogli zobaczyć, a i towary się przy okazji sprzeda, toteż Jal nie planował narzekać. Liczył za to po cichu, że dalsza część rodziny Celii, będzie ciut bardziej chętna do rozmowy. Tymczasem jednak dziewczyna zeszła na temar szczątków Blackwooda, on zaś sam skupił się na jedzeniu, słuchając jednym uchem.

Jalabhar mówił całkiem z sensem i rzeczywiście Celia przypomniała sobie, że gdy uczył ją języka swego ludu, wiele razy powtarzał, iż te same słowa wypowiedziane z różnym akcentem mogą oznaczać odmienne rzeczy. Generalnie pannie Tully niezbyt dobrze wychodziło powtarzanie akcentów, toteż nieraz zdarzyło jej się powiedzieć coś oburzającego, gdy miała na myśli coś zupełnie innego.
Stan Krab bardziej niż językami i dialektami interesował się sprawami dotyczącymi bandytyzmu na ziemiach Dorzecza. Dla Śledźmy było jasnym, że skoro Żelaźni tak bardzo chcieli utrzymywać spokój w tej krainie, to ich winą było niedopilnowanie owej grupy szalonego wyznawcy. Coś jej jednak wewnątrz mówiło, aby tym razem trzymała język za zębami. W okolicy nie było żadnego lorda Theoderica, który mógłby ocalić ją przed czekającą karą. Wysłuchała zatem całego wywodu o zwalczaniu niegodziwców, a do rozmowy włączyła się dopiero wtedy, kiedy posłyszała, jak to lordowie Dorzecza próbowali robić jakieś dziwne intrygi, kłócąc się przy okazji między sobą.
-A tak, to zupełnie pasuje zarówno do Brackena, jak i Blackwooda. A Axel... no cóż, martwych nie wypada mi obrażać, a też nic mi do jego spisków. Wasz król i tak już wymierzył mu stosowną i pomysłową karę - zagadnęła na wpół ironicznie. Nigdy jakoś specjalnie na zależało jej na kuzynie, ale Harwyn i jego inwencja twórcza w wypadku kaźni była, jakby to ująć, pojebana.
-Nazwy wioski nie pamiętamy, regencie. Już mówiliśmy - upierała się dalej przy swoim. -Możemy ci za to powiedzieć, że tego całego septona i jego Braci Ubogich złapaliśmy gdzieś na południe od Atranty. A, i jeszcze jedno. W Reach podobno zebrał się jakiś ruch ludzi zwanymi Tropicielami Wiedźm. Generalnie banda zdesperowanych fanatyków, którzy przemocą chyba pragną tępić wszystko co podług nich gnuśne i tak dalej. Kaznodzieja pewnikiem nimi się zainspirował lub może nawet z Reach przyszedł - rzuciła mimochodem, chcąc zwrócić uwagę Żelaznego na inny temat.
Mężczyzna zaś opowiedział jej co nieco o okolicznościach śmierci Blackwooda. Celia tak tego wszystkiego słuchała i jęła się zastanawiać, skąd wytrzasnęli taką dziewkę, w której to głowie rodziły się pomysły. Teraz sobie przypomniała, że rzeczywiście Asgar Darklyn wspominał coś o sojuszu Żelaznych z Doliną.
-Powaleni ci Doliniarze... - skomentowała głośno. -To znaczy... cholera, szkoda. Czyli moja wyprawa do Dorzecza okazała się być chuja warta - dodała szybko, a w myślach zaczęła przeklinać tę głupią doliniarską dziewuchę, która to pozbawiła ją zajęcia. No chyba że Harwyn i tak chciał skazać Blackwooda na śmierć, ale wtedy i tak byli oboje winni. Lepiej jednak było o tym za dużo nie myśleć, bo jeszcze chlapnie przy Krabie za dużo. -O, czyli chociaż Frey żyje? No, to pierwsza dobra wiadomość od dawna... - ożywiła się na chwilę, choć już w głowie zaczęła planować, kiedy to mogą ruszać do Starego Miasta.

Jal posmutniał wewnętrznie, choć starał się tego po sobie nie pokazać. On tu opowiada takie ciekawe lingwistyczne historie, a zainteresowanie słuchaczy pomknęło hen w pola i strumyki Dorzecza. Ehhh, cóż było robić, przynajmniej wyjaśnił w czym rzecz. Słuchał za to tych Dorzeczańskich historii i trochę nie dowierzał. Nie to, że nie słyszał plotek już wcześniej, ale i tak ciężko mu było uwierzyć w taką samowolę lokalnej szlachty. No, to Żelaźni mieli ciężki orzech do zgryzienia z tym Dorzeczem. Całe szczęście, że ich wycieczka już wkrótce miała ruszyć dalej, poza tę niespokojną krainę. Parsknął śmiechem, słysząc absurd historii o wychodkowym zabójcy. No przecież to jak scena wprost wyrwana ze sztuki teatralnej! Chociaż w sumie pewnie porządne teatry trzymały się zdala od Dorzecza, więc najwyraźniej miejscowi radzili sobie jak umieli.
Co do wioski... o wszyscy bogowie, mali i duzi, jak jej było? Stare Zupy? Małe Kupy? Strupy z Dupy? Dziki język, dziki kraj. Jalabhar ostatecznie poddał się w próbach przypomnienia sobie właściwej nazwy, choć prawdę powiedziawszy mocno się nie starał, zwłaszcza, że Celii chyba też nieszczególnie na tym zależało. -Na oko to kierowali się ku granicy z Reach, w tamtą stronę też umknęli. Tak ciula skopaliśmy, że mam nadzieję, że już nie będzie was niepokoił. Mimo to, przyjmijcie moje przeprosiny, regencie, żeśmy zbrojnemu ramieniu sprawiedliwości nie zaufali i wzięli sprawę w swoje ręce. - dodał uzupełniając słowa Celii. Regent rozwinął jeszcze wątki Dorzeczańskiej "sprawiedliwości" i Doliniarskiej pomysłowości. -Kreatywnie, trzeba przyznać. - pokręcił głową w zamyśleniu. Myślami lekko odpłynął ku podróży do Reach. Oj, z pewnością nie da się namówić na podróż lądową. Nie w sytuacji, gdy Dorzecze i pogranicze Reach prezentują sobą taki dziki obraz. A problem z fanatykami na granicy zdecydowanie nie był jego problemem, żeby chciało mu się weń mieszać i angażować ludzi.

Skoro Żelaźni byli tak pewni tego, iż żadni Tropiciele Wiedź nie szkodzą ich ziemiom, to w porządku, niech tak sobie myślą. Zresztą Celii nic było do tych spraw, póki żaden śmierdzący kaznodzieja nie terroryzował jej dobytku. W zasadzie to bardziej jej chodziło o to, iż ów septon mógł się zainspirować tymi fanatykami niż bezpośrednio do nich należeć, jednak szkoda jej już było strzępić na to języka. Ona, Jal i inni wkrótce opuszczą tę opuszczoną przez zdrowy rozum krainę i zaczną szukać własnego miejsca w świecie.
Nagle jednak słowa Stana Kraba dużo bardziej zainteresowały Śledźmę, gdyż zwrócił się do niej lady Tully. O ile Jalabhar był księciem, a ona w istocie urodziła się Tullym, to żadna była z niej lady, więc początkowo myślała, iż mężczyzna chce z niej po prostu zakpić. Nim jednak zdążyła jakoś się obronić, ten postanowił najwyraźniej zaskoczyć wszystkich tu zebranych. Dwadzieścia koni?! Zapewne kalekie... lub chore! Tak, roznoszące straszliwą zarazę! Haha, na szczęście mądra Celia zamierzała przechytrzyć głupich Żelaznych i nie przyjąć daru. Chociaż może...
-Cóż za niespodziewana szczodrość - odezwała się wreszcie dziewczyna. -Dziękujemy, regencie. Widzę, że jednak nie wszyscy w Dorzeczu podobni są Tullym, Brackenom czy Blackwoodom - te słowa ledwo przeszły jej przez gardło, jednak dziewczyna postanowiła się poświęcić, aby nie budzić u głupich Żelaznych podejrzeń. Niech sobie myślą, że goście przyjęli ich podarek, niech myślą, że wygrali. Ona jednak zamierzała poważnie przyjrzeć się owym koniom, gdy tylko je zobaczy. Teraz zaś pragnęła już udać się na spoczynek, o czym zaraz poinformowała siedzących przy stole. Chyba Jal nie myślał, że będzie wspólnie biesiadować z tymi dzikusami...

Jako, że westeroscy fanatycy obchodzili go naprawdę bardzo mało, póki oczywiście nie wchodzili mu w drogę, dalszą wymianę zdań poświęconą temu tematowi śledził jedynie z umiarkowanym zainteresowaniem, zamiast tego odpoczywając po podróży i korzystając z rozkoszy stołu. Odnotował jedynie z zadowoleniem, iż Cradd odpuścił temat wioski. Najwyraźniej Żelaźni nie zawsze byli takimi barbarzyńcami, za jakich ich uważano gdzieniegdzie. Barbarzyńcy nie mieliby oporów, by plunąć na prawo gościnności i przesłuchiwać gości do skutku. A tu proszę, pełna kultura. Po chwili regent miał zaskoczyć ich raz jeszcze, prezentując Celii wierzchowce dla całego orszaku. Miły był to gest, tym bardziej, że całkowicie niespodziewany. Czy Jalabhar spodziewał się po tym jakiejś ukrytej złośliwostki? Otóż nie. Nikt nie wyciągnąłby z kapelusza dwudziestu chorych wierzchowców, gdyż takie się leczyło, bądź ubijało, gdy to konieczne, a nie oczekiwało na przypadkowy przyjazd zamorskich gości. Felernych koni też raczej nie byłoby po co trzymać. Czy więc złośliwość mogła być skierowana przeciwko komu innemu? No, to już było bardziej prawdopodobne. Dorzecze było krainą podbitą, więc pewno i rekwizycje się zdarzały. Zwłaszcza jeśli było się regentem w buntowniczym zamku. Pewnie gdyby Tully potraktowali ich inaczej, to Jal mógłby mieć opory przed przyjmowaniem daru, ale przypominając sobie dąsy na cudem odnalezioną krewną i głupie komentarze, stwierdzał, że te konie po prostu im się należały. Znaczy, Celii, w końcu to jej prezent, ale on by brał. Tymczasem dołączył się do podziękowań, a gdy dziewczyna wyraziła chęć opuszczenia komnaty, dołączył do niej wymawiając się zmęczeniem po podróży. Wszak jej towarzystwo milszym mu było, niż bratanie się z okupantami podbitej krainy, niezależnie od tego, jak słodkie były ich dary i hojny stół. Nawet pomimo tego, że jej rodzina nie zrobiła najlepszego pierwszego wrażenia. Ale cóż, tej się nie wybiera.