Sypialnia Tommena Lannistera

Tommen był mocno zdezorientowany całą sytuacją, był starszy, ale jak przecież miał dopiero dwanaście lat, a to miejsce na pewno nie jest sypialnią Lannistera, lecz lasem. Tak szybko, jak nastąpiła dezorientacja tak i zniknęła. Młodzieniec pogodził się ze stanem obecnym, teraz najważniejsze było jak mógł się z tego wykaraskać. Mężczyzna spojrzał ponownie na kartkę papieru, mroczny las, Nurrevir wszystkie te nazwy był obce, na pewno nie był zachodnim królestwie. Po dłuższym zastanowieniu Lannister postanowił ruszyć się z polany, kierując się kierunkiem, jaki wskazywały kamienie, oby dotarł bez problemu do drogi czy zagrody, jak to autor wiadomości przewidział. Nim to jednak nastąpiło, jeśli miał manierkę, napełnił ją wodą ze stawu. Nie wiedział, ile będzie szedł, więc warto było zabezpieczyć podstawowe potrzeby, przed wyruszeniem w drogę. Gdy był gotowy, poprawił pas i miecz by było go łatwo wyciągnąć i ruszył w drogę.

Tommen czuł niepokój w swym sercu, wędrował już nie wiadomo jak długo, czas nie miał tu znaczenia, mógł iść godzinę lub nawet tydzień i tak nie zbliżał się do cel. Pod czas podróży ciągle czuł niebezpieczeństwo i lek przed tym, co znajdowało się w lesie po za zasięgiem jego wzroku, do tego te dźwięki potęgował te obawy. Z tego powodu Lannister nie przestawał trzymać dłoni na głowni miecza, to dawało mu siłę, tworzyła pewną barierę która odbijała część leków i pozwalała podążać mężczyźnie dalej przed siebie.
Ze stanu rozmyślania i walki z lekiem wyrwało Tommena pojawienie się święcącej kuli, była ona bardzo intrygująca. Przez myśl młodzieńca przemknął pomysł pójścia za nią, lecz tak jak szybko się pojawił, tak szybko zniknął. Ktoś ostrzegł go przed takimi myślami i nakazał poruszać się według wytyczonej ścieżki. Tak też postanowił dalej czynić brnąc dalej przez mroczny las i zmierzając powoli, lecz systematycznie do celu.

Muzyka, było ostatnią rzeczą, jaką spodziewał się doświadczyć Tommen w mrocznym lesie, lecz idąc, właśnie ją usłyszał i była wspaniała. Serce, które wciąż opierało się mroku, wypływającego z tej kniei zaznało ukojenia dzięki tej melodii. Wsłuchując się, czuł, że mógłby dać się pochłonąć tej muzyce i pierwszy raz w tym lesie poczuł chęć zejścia ze ścieżki. Nim to jednak nastąpiło, usłyszał za sobą znajomy głos, swej zaprzysiężonej tarczy, co on tu robił? Lannister był pewny, że szedł przez cały czas sam, a teraz pojawił się znikąd ser Gerion. Przez chwile Tommen był bardzo zaskoczony, prawię, że wyszedł z siebie, jednak zdołał wrócić do siebie w miarę szybko, w tym lesie mogło się wydarzyć wszystko tak jak z bukłakiem więc i pojawienie się tarczy można było przyjąć za coś normalnego.
Po słowach Geriona, Tommen zamyślił się, sam prawię poszedł w stronę muzyki, a teraz miał po swojej stronie jeszcze rycerza, czy powinien iść i sprawdzić to? A jeśli jest to pułapka w liściku było jasne napisane, by nie schodzić ze ścieżki, do tego Tommen rozglądając się zauważył, że las powoli się rozrzedza. – Nie powinniśmy ryzykować, w liściku było napisane, by nie schodzić ze ścieżki. Nie znamy terenu ani wroga, na którego moglibyśmy w tym lesie trafić dlatego ruszajmy dalej. W oddali widzę połacie gołej ziemi, jeszcze trochę, a wyjdziemy z tego przeklętego lasu. – Zakomunikował, ruszając dalej wytyczoną ścieżką, miał nadzieje, że las skończy się za niedługo.jego analizy.