Wielka Sala

Wielkimi krokami zbliżał się czas uczty. Po spotkaniu z Harrowayem i Tullym, Edmund chciał jeszcze załatwić sprawy z innymi, o których nie wypadało raczej mówić publicznie - były to zaś propozycje mariażowe. Brat lorda Amosa już miał do czynienia z Vance'ami i vice versa - spędził u nich ostatnie 2 tygodnie przed ucztą i przyjechał razem z nimi; wszystko zaś, żeby zapoznać się z rodziną i ogólnie z Wayfarer's Rest. Stary Bracken był więc ciekaw, jak udała się wizyta i czy lord Vance zdecydował coś w sprawie propozycji małżeństwa swojej córki z lordowskim bratem. Postanowił też ponownie przedłożyć mu propozycję inwestycji, tym razem bardziej klarowną, i zaproponował wstępnie to samo, co ustalił na wcześniejszym spotkaniu - a więc inwestycje w Essos lub fundusz pomocowy dla Dorzecza. I osobiście starał się lansować tą drugą, własną opcję.
Drugim z gości, z którymi chciał porozmawiać, był natomiast lord Frey. Lord Frey, który, jak się okazało, w końcu nie przyjechał na ucztę ani nawet nie odpowiedział na kruka. Zapewne ptak zaginął gdzieś po drodze, ale mimo tego Bracken do ostatniej chwili liczył, że lord Przeprawy się zjawi. Skoro zaś to się nie stało... Mariaż Amosa mógł poczekać.
Szczęśliwie zjawił się za to lord Mooton. Bracken poważnie myślał o ożenku swoich dzieci, ale niektórzy mogliby uznać to za obrazę - ożenek z boczną gałęzią rodu. Lepiej było więc przeczekać ucztę, dogadać wszystko i sprawdzić, jak zachowuje się lord, a może dopiero potem myśleć o ożenku swoich dzieci. A nuż, jeszcze okaże się za miesiąc, że jego córka byłaby najlepszą kandydatką na żonę Amosa - i co wtedy? Nie oddałby mu jakiegoś szlacheckiego chłamu...
Tak czy inaczej zbliżał się czas uczty, a przez ostatnią godzinę Edmund osobiście starał się pomóc w jej organizacji. Wszyscy mieli spotkać się w wielkiej sali, gdzie rozłożono kilkanaście stołów. Przy tych dalszych spokojnie mogła rozsiąść się służba i mniej ważni krewni, ale wszyscy najważniejsi lordowie mieli zostać skoszarowani przy jednym eksponowanym stole, nakrytym z jednej tylko strony i z widokiem na całą salę. I tak, naturalnie, to Amos zajął honorowe, najwyższe miejsce na podwyższeniu. Po jego lewicy miała zasiąść jego matka, koło niej zaś  Coxowie jako bliska rodzina lorda. Za nimi siostra Amosa, lord Harroway, jeszcze dalej skromnie Edmund z żoną, a za nimi Tully. Po prawicy lorda Amosa miał natomiast zasiąść jego brat, dalej nowi znajomi od Vance'ów (wraz z potencjalną narzeczoną brata Amosa), Mootonowie i Goodbrookowie. Od wszystkich najbliższa rodzina - lord z ewentualnym małżonkiem i dziećmi, jeśli osiągnęli już stosowny wiek. Edmund kazał też wydzielić specjalny stolik dla dzieci, żeby mogli razem spędzić czas i lepiej się bawić. Co bardziej szacowni goście (jak Elston Tully) zostali usadzeni przy bardziej znaczących stołach blisko tego głównego.
Sprawa Żelaznych gości była oczywiście trochę drażliwa. Edmund postanowił przygotować specjalne stoły dla Żelaznych kompanów, ich przywódcy natomiast kazał przygotować miejsce po swojej lewicy (żeby to jemu zawadzał, a mniej innym gościom), o ile nie będzie chciał siedzieć ze swoimi kompanami.
Równie ważne było natomiast jedzenie, które miało zostać podane. Większość miała być już gotowa i wybrana przez Amosa, Stryj dopilnował więc tylko czysto kosmetycznych rzeczy - żeby każdemu odpowiednio nakryto do stołu, by nie podano odpowiednio kontrowersyjnych dań (szczególnie, by ryby nie powtarzały się z herbami żadnego z gości), żeby odpowiednio dozować alkohol i nie upić za szybko gości czy żeby cały czas była dostarczana rozrywka - a to zamkowy bard miał zagrać, a to jakiś zamkowy błazen (jeśli mieli takowego), a to żeby sam mógł zająć gości swoimi propozycjami. Wyszukał wśród służby świadków ataku bandytów Blackwooda, a także przygotował pod ręką pergamin i pióro, gdyby miał coś pisać czy młynarza do przedstawiania informacji o młynie. Na początek goście jednak mogli się spokojnie zabawić, najeść i uraczyć rozmową - na interesy jeszcze przyjdzie czas.
Pora uczty wreszcie nadchodziła, a na stoły podawano pierwsze posiłki. Kuchnia była pełna wszelakich ryb, złowionych w okolicznych rzekach, a także zwykłego, czerwonego mięsa czy drobiu. Wszędzie ustawiono też oczywiście kosze pieczywa, podano warzywa i owoce. Osobistym faworytem Edmunda były smażone pieczarki, choć nie gardził też dobrymi zawijańcami. Było wino, było ale, był też miód, owocówki czy woda, żeby ugasić pragnienie.Wszystko do dyspozycji gości. Zabawę można było już zaczynać!

Odpowiedź lorda Vance'a nie była może całkowicie zgodna z pragnieniami Edmunda, w szczególności ożenek, ale ostatecznie wszystko zdawało się grać. Młodszy z bratanków swojej szansy jeszcze nie zmarnował, a jeżeli córka zostanie na zamku, to może lord Amos skusi ją zamiast brata... Możliwości jeszcze były, więc można było próbować. Oczywiście więc się zgodził, sugerując pozostawienie najstarszej z wolnych.
Na ucztę stary Bracken przybył jako pierwszy, zasiadł z żoną i nalał jej i sobie odrobinę wina, a także nałożył na talerze kawałek mięsa i pieczywa. Między dwoma kęsami bułki obok zasiadł przywódca Żelaznych, niejaki Stan Cradd, człowiek o nienagannych manierach.
- Plony? Takie sobie, ale lato dopiero się zbliża - odpowiedział rzeczowym tonem.
W oczekiwaniu na przybycie lorda Amosa, Edmund starał się utrzymać wszystko w jak najlepszym porządku. A rzucający toporami Żelaźni byli całkowitym przeciwieństwem porządku. Interweniować należało czym prędzej. Postanowił więc zareagować najlepiej jak umiał.
- Ser... - zwrócił się do siedzącego obok Cradda. - Twoi ludzie zachowują się nieodpowiednio, a rzucanie toporów to przesada. Czy mógłbyś im przemówić do rozsądku? spytał. Liczył, że Stann, wyglądający na rozsądnego człowieka, zrobi porządek z swoimi kompanami. Obejrzał się wokół, chcąc przy tym sprawdzić ilu gości było już na uczcie i było świadkami tego galimatiasu.

Edmund przeklął się w duchu. Powinien pomyśleć o tym wcześniej i usadzić Żelaznych jak najdalej, żeby nie przeszkadzali innym. Wygonić ich teraz nie mógł, albo przynajmniej nie chciał, żeby nie narazić się Stanowi i, pośrednio, Harwynowi. Ale błędy naprawić musiał.
Przywołał gestem ręki jednego ze swoich służących i polecił:
- Przesadźcie naszych przyjaciół z Żelaznych Wysp gdzieś dalej, w kąt, żeby nie przeszkadzali innym gościom. I oni i inni będą mieli więcej spokoju - ostatnie zdanie wypowiedział w kierunku Cradda, chcąc poniekąd usprawiedliwić swoje zachowanie. - Ano, ryby łowić - odpowiedział trochę jeszcze zapatrzony w to, co robią Żelaźni ludzie. - Ale nie możemy tylko rybami żyć. Mamy ledwie kilka rzek, a Wy tam, całe morze, prawda? - stwierdził. Na chwilę uspokoił się, usiadł, łyknął wina na nerwy i bardziej skupił na Stanie. - Dziękuję za pomoc tą... nogą - powiedział, patrząc wprost na niego. - Ser, tak. Pleśniowy. To śliska sprawa; sam zawsze od niego stroniłem. Jeszcze w smaku taki sobie... W ogóle ciężko trafić na dobry ser. Ostatnio jadłem taki gdzieś na farmie, z wyglądu świeży, w smaku też, to kupiłem beczkę do karczmy. Zawożę, otwieram, a tam, pod warstwą świeżej, smakowitej skórki, cały zepsuty i spleśniały. Szkoda gadać. - Machnął ręką, wyraźnie zniesmaczony. - Nie jadacie sera na Żelaznych Wyspach, tak? A myślisz, że jakby dostarczyć takiego dobrego, słodziutkiego, to ktoś by kupował? Mogę Wam jakieś dostawy załatwić, w sensie sprowadzić; ale tylko jak będę mógł... hmm... zarobić.
Sprawa na pewno była warta uwagi. Temu postanowił więc wybadać temat, skoro i tak miał chwilę, żeby zjeść i zobaczyć, czy uda się uspokoić Żelaznych. Kątem oka zaś zerkał w stronę Harrowaya - czy dobrze się bawi w towarzystwie Edmunda bratanicy, siostry Amosa.

Edmund westchnął. Żelaźni... Największe ścierwo matki natury. Ani to interesu z nimi zrobić, ani na ucztę zaprosić. Ostatni to raz, gdy organizują ucztę w tych niespokojnych czasach. - Słone? Tak, niektóre są. Ale to chyba Pan, Panie Cradd, je ser drugi raz w życiu, prawda? - Wypuścił powietrze przez nos. - Nigdy bym wadliwego sera nie sprzedawał, jakość u mnie to podstawa. Ale nie, to nie - powiedział, trochę nadęty. Wkurzył go ten Stann, jego o takie rzeczy oskarżać? Przysłowiowy gwóźdź do trumny, o tak. - Mam nadzieję w takim razie, że Pana ludzie nie będą się nikomu naprzykrzali. A teraz, jeśli Pan pozwoli, pójdę obejrzeć jak goście się bawią - stwierdził i wstał od stołu, żeby rozejrzeć się po sali. Para Tullych rozeszła się - Axel podszedł do Mootonów, natomiast jego żona - najpierw do Żelaznych, potem do Vance'ów. Nie wiedział co kombinowali, ale oznaczało to w najlepszym razie, że się nudzą. A dobremu gospodarzowi nie wypada gościom się nudzić.
Wstał na moment od stołu i podszedł do swojego bratanka - lorda Amosa. Przy okazji oczywiście chciał zerknąć, czy dobrze się bawi, wtenczas jednak trzeba było wreszcie popchnąć tą ucztę do przodu. Zbliżył się więc do swojego bratanka, kiwnął głową i, nieważne z kim rozmawiał, wtrącił się:
- Przepraszam, że się wtrącam, tylko na chwilę - powiedział cicho do rozmówców bratanka, po czym zwrócił się do samego Amosa. - Chyba powoli dochodzi już czas, aby przedstawić naszym gościom nowinki o bandytach - powiedział i mrugnął porozumiewawczo, bowiem całą sprawę ustalili wcześniej. Następnie zaś gestem ręki przywołał jednego ze służących i polecił mu ostateczne rozwiązanie kwestii Żelaznych.
- Podaj im najmocniejszy trunek, który mamy i najbardziej ciężkostrawne jedzenie - szepnął do niego i poklepał po plecach. Usną szybciej to będzie można przejść otwarcie do interesów. A jak zaczną rozrabiać, to tylko dostarczą powodu, żeby się ich pozbyć... bardziej brutalnie. Chociaż wiele gorzej być pewnie nie mogło.
Na koniec zaś podszedł do lady Maryii i uśmiechnął się zarówno do niej, jak i do towarzyszy rozmowy.
- Bardzo przepraszam, że przeszkadzam. Mam sprawę dla lady, czy mógłbym ją na chwilę zająć? - spytał najmilszym tonem, jakim mógł, spoglądając to na żonę Axela, to na Vanców.

Koniec końców, lord Przeprawy ostatecznie zdecydował zjawić się u bram Kamiennego Żywopłotu, choć spóźniony i bez potwierdzenia. Wahał się do ostatniej chwili, bowiem było to złamanie prawie że dziesięcioletniej izolacji od wszystkiego co dzieje się na południe od Seagardu i Bliźniaków, izolacji którą sam sobie narzucił nie bez powodu. Ponadto wędrówka dość daleko na południe nie była wygodna dla jego nogi i budziła w nim rozliczne obawy co się stanie nim powróci. Ostatecznie postanowił jednak zaryzykować. Bracken musiał coś knuć i Frey miał przeczucie, że wizyta tutaj pomoże mu lepiej ustawić żagle wobec wzbierającego na sile wiatru historii, który mógł przynieść ni mniej, ni więcej jak tylko... burzę. Ah, cóż za subtelny żarcik. Na wszelki wypadek jednak nie odsyłał kruka z zapowiedzią, żeby w razie czego do samego końca móc zrezygnować i zawrócić. Miał już przygotowaną na to kurtuazyjną odpowiedź, zresztą nie wierzył żeby Brackenowie mieli obrazić się akurat o to. Dla niektórych już samo napisanie do Freyów było uniżeniem się, wobec czego znaczyło to iż muszą mieć interesy ważniejsze niźli takie detaliczne urazy. Przed wyjazdem Theoderic postarał się zadbać o wszystkie sprawy, które przyszły mu do głowy, a i podczas podróży nie próżnował...*

Żeby nie kłopotać gospodarza, do bram Kamiennego Żywopłotu zapukał jako jedyny Frey i w obstawie tylko dwudziestu jeźdźców zbrojnych i dodatkowo ser Horacem Erenfordem, swoją zaprzysiężoną tarczą. Nie powinno to nastręczyć Brackenom wielu trudności kwaterunkowych oraz żywnościowych. Tym bardziej, że na ucztę zamierzał wkroczyć sam. Był już nawet gotowy i przyzwoicie ubrany, iście po lordowsku. Zdając sobie sprawę, że prawdopodobnie się spóźni nawet i na samą ucztę, wykąpał się i przyszykował w gospodzie po drodze. Dlatego gdy tylko jeden z miejscowych sług lorda Brackena, którzy wpuścili go do Kamiennego Żywopłotu i poprowadzili w odpowiednim kierunku, poszedł powiadomić swojego pana lub jego stryja o jego spóźnionym przybyciu, Theoderic śmiało wślizgnął, czy też wkuśtykał się za nim, ażeby wstępnię rozejrzeć i zorientować kto też jest obecny na tym doniosłym wydarzeniu. Nie miał ochoty wkraczać dumnie i w pełni chwały, ogłoszony przez herolda, co czasem mogło mieć miejsce na ucztach, nawet wobec spóźnionych gości. Być może wtedy ci którym mógłby być niechętny nawet nie zwrócą na niego uwagi w ogólnie panującym gwarze i będzie miał ten przywilej, by samemu dobrać sobie towarzystwo do nieuniknionych rozmów o niczym... O ile będzie miał szczęście i trafi na przyzwoite miejsce.

Kto był jednak czujny, ten mógł jednak dostrzec mężczyznę wciąż młodego, a jednak już podpierającego się laską i wyraźnie sztywno trzymającego jedną ze swoich nóg, odzianego w dostatnią odzież o sugestywnie szaro-niebieskiej kolorystyce i licznych zdobieniach, acz zarazem pozbawionej jawnej heraldyki. Obserwował i czekał cierpliwie.

*szczegóły w PW na MG

Theoderic przewrócił oczami z niedowierzaniem widząc stół suto zastawiony dla Żelaznych ludzi i okupowany przez cały tabun tych barbarzyńców, momentalnie żałując swojej decyzji co do przybycia do Kamiennego Żywopłotu. Jego uwagi nie uszedł toporek wbity głęboko w owy stół, który niechybnie dowodził tego że morscy łupieżcy bawili się przednio. To mieli być ci "inni znamienici lordowie", o których Bracken tak ochoczo wspomniał w liście? Frey już zdążył poczuć się jak potrójnie nobilitowany poprzez zaliczenie do grona znamienitych możnych, a nie pazernych zdzieraczy myta, ale rzeczywistość jak zwykle go rozczarowała. Cóż mógł teraz jednak zrobić, nie było już sensu zawracać. W końcu jakby to wyglądało, jakby nazajutrz słudzy powiedzieli Brackenowi że Frey przyszedł, porozglądał się i odjechał? Jednocześnie tym bardziej nie chciał zwracać na siebie niczyjej uwagi. Na razie nikt go nią nie obdarzył, ale co było niezręczne również dla niego, nawet nie wyszedł na choćby subtelne powitanie na sali. Najwyraźniej sługa niecnota, który miał subtelnie przekazać wieści o jego przybyciu gdzieś zaplątał... Cóż mógł zrobić. Szerokim łukiem omijając stół zajmowany przez Żelaznych, zdecydował się bokiem sali dokuśtykać się do siedzącego na honorowym miejscu gospodarza. Nie było to standardowe posunięcie przewidywane przez protokoły dworskie, ale było to lepsze niż stanie w drzwiach jak odźwierny. Cały czas czujnie obserwował salę, choćby po to by żaden podpity gość nie staranował go i nie złamał mu drugiej nogi, która znając jego szczęście zagoiłaby się jeszcze paskudniej niż pierwsza. Już i tak bolało go to, że chodził o lasce. Jeżeli doczłapał się bez przeszkód...

- Lordzie Bracken - zaczął uprzejmie, choć bez zbędnych ceregieli - Pokój Twemu domowi. Chciałbym ze szczerym żalem przeprosić za tak rażące spóźnienie, jednak moja noga... No cóż, można rzec że nie była mi miłym towarzyszem podróży, a trzecia noga niewiele pomagała na końskim grzbiecie. - wskazał kolejno na swoją prawdziwą nogę, rzecz jasna tą którą przed laty złamał i która nie zagoiła mu się w należyty sposób, a potem na drewnianą laskę, którą się podpierał. Od razu przystąpił do wyjaśnień - Jestem Theoderic Frey, Lord Przeprawy. Wybacz bezpośredniość w słowach, a zarazem tak skryte podejście. Nie chciałem, żeby przybycie spóźnialskiego Freya choć na chwilę przerwało miłą zabawę gości na zbędne ceremoniały powitalne. Chociaż przyznam, że z chęcią wrzuciłbym coś na ząb, zwłaszcza jak patrzę na tak suto zastawione stoły - dodał na sam koniec, mając na myśli oczywiście symboliczny poczęstunek dzięki któremu gospodarz będzie musiał poczuć się zobowiązany do jego ochrony. Nigdy nie wiadomo co barbarzyńcom ze stołu obok strzeli do głowy...

Edmund, załatwiwszy sprawy pozaucztowe, mógł wrócić do wielkiej sali, na wspólne biesiadowanie. Mógł wrócić do pierwotnego pomysłu, czyli wreszcie uraczyć gości opowieściami o bandytach. Skierował się więc w kierunku lorda Amosa, żeby szepnąć mu choć słówko, gdy już z daleka dostrzegł dziwnego nieznajomego jegomościa, którego widział chyba po raz pierwszy raz w życiu.
- Dobry wieczór - przywitał się, gdy tylko sam dotarł do gremium dyskusyjnego. - Przepraszam, że się wtrącam, drogi Panie, ale mam pilną sprawę do lorda - poinformował Freya i delikatnie się skłonił. - Amosie, myślę, że to dobry czas, żeby opowiedzieć wszystkim o problemach, z którymi ostatnio tak świetnie sobie poradziłeś - powiedział enigmatycznie, ściszając trochę dźwięk, i uśmiechnął się. Dopiero wówczas, gdy wszystko było gotowe, zwrócił ponownie uwagę na niespodziewanego gościa. - Edmund Bracken, stryj lorda i zarządca tego zamku. Chyba nie mieliśmy przyjemności - wyciągnął dłoń w geście powitania.