Przełęcz Księcia

Wojska Reach ruszyły na południe, zemsta na Dornijczykach za krwawe zbrodnie jakich dokonali w Cuy oraz na otaczających je ziemiach czekała. Niestety poddani księżnej nie mieli zamiaru pozwolić Gardenerom oraz ich orszakowi na osiągnięcie swoich celów. Dornijczycy, najprościej mówiąc, zniknęli. Wioski były opustoszałe z ludzi, kosztowności oraz pożywienia. W niektórych pozostali jedynie starcy ukrywający skromne racje mające pozwolić im egzystować w najbliższych miesiącach. Król Mern, wiedziony swoim dobrym sercem, z początku nie czynił tym ludziom krzywdy i ograniczał się w pozyskiwaniu od nich zaopatrzenia. Inni lordowie oraz rycerze, kiedy Jego Miłość nie patrzył, nie byli jednak zawsze tak wyrozumiali.
Sytuacja zaczęła się jednak zmieniać po pierwszych starciach, które nadeszły dość szybko. Dornijczycy sprowadzali kamienne lawiny na kolumny wojsk Reach, chwytali w zasadzki ich zwiadowców, zasypywali maszerujących zbrojnych wypuszczanymi z ukrycia rojami strzał oraz nocami kąsali obozy. Śmierć nie ominęła również szlachciców, których Dornijczycy szczególnie brali za cel. Jednej z nocy, tutaj zapewne bardziej przypadkiem niż zgodnie z planem, zginął kuzyn lorda Costayne'a. Mężczyzna pił z paroma wędrownymi rycerzami i odszedł od ogniska by się odlać, skończył zaś ze strzałą w oku. O poranku czwartego dnia marszu znaleziono zaś dziedzica lorda Hightowera, który leżał nieruchomy w swoim namiocie z poderżniętym gardłem. Śmierć nie ominęła również dziedzica lorda Tarly. Syn lorda Horn Hill skonfiskował wino od pary starych Dornijek i nierozsądnie postanowił uraczyć się nim zanim ktokolwiek inny go spróbował. Po tych wydarzeniach nawet dobroć Merna osiągnęła swoją granicę i król kazał palić każdą Dornijską wioskę do gołej ziemi.
Wojska ponosiły straty w ludziach, szlachcice ginęli, zaś Dornijczycy uparcie odmawiali wydania licznej armii Reach bitwy. W dodatku czas jaki Gardenerowie poświęcili na przygotowanie swojego hufca ich wróg przeznaczył na przygotowanie się do walki partyzanckiej - pułapki, kryjówki, schowki z zapasami. Dornijczycy od pierwszego dnia kampanii na swoich terenach byli dwa kroki przez najeźdźcami. Pewien mały sukces armia króla Merna jednak odniosła zajmując opustoszałe zamki Kingsgrave oraz Skyreach. Widząc, że dalszy marsz nie przyniesie mu najpewniej więcej sukcesów, a także pamiętając o swoich postanowieniach na początku wojny, Mern postanowił zatrzymać się na południowym końcu Przełęczy Księcia. Przynajmniej na razie.

Jak przebiegała wojna pomiędzy Reach a Dorne? Wciąż w taki sposób jakiego można było się spodziewać - Dornijczycy kryli się pośród gór i unikali otwartego starcia, kąsając jedynie wojska północnego sąsiada oraz próbując usunąć jego przywódców za pomocą trucizny i skrytych sztyletów. Król Mern wykazywał się jednak rozsądkiem i zamiast pchać się ze swymi lojalnymi rycerzami w paszczę słońca i pustyni, postanowił zająć górskie przełęcze i umocnić je, pozbawiając Dorne kawałka ziemi na, zdawałoby się, stałe.

Przełęcz Księcia, mimo starań ludzi z Reach, wciąż była jednak pełna dornijskich pułapek oraz samych Dornijczyków. W ciągu kolejnych tygodni następne dziesiątki ludzi zginęły od spadających kamieni, wystrzelonych z ukrycia strzał oraz nocnych, zaskakujących uderzeń. Ludzie Gardenerów również próbowali ruszać na podjazdy i atakować dalsze dornijskie wioski, acz nie kończyło się to zazwyczaj powodzeniem. Prawie zawsze znikąd wyłaniał się oddział miejscowych wojowników, który stawał w obronie obranej na cel osady i bronił jej, trzeba było przyznać, skutecznie.
Koniec końców jednak, armia Reach była duża, a stosowana przez Dornijczyków wojna podjazdowa w chwili obecnej mogła upuścić jej jedynie trochę krwi i opóźnić ich prace, ale nie w pełni zatrzymać. Spichlerze Kingsgrave oraz Skyreach były prawie pełne, studnie oczyszczone, wszystkie wieże strażnicze na Przełęczy Księcia obsadzili i umocnili zbrojni z Reach, zaś na drodze powstawały też nowe, umocnione obozy mające strzec szlaku. Wkrótce, pewnie w ciągu tygodnie lub dwóch, dzieło Merna Gardenera miało być gotowe, a wraz z nim mieszkańcy pustyni znajdą się w nieciekawej sytuacji, w której będą zmuszeni porzucić swoje zamki lub wyjść w końcu w sile by je odzyskać.

Co zaś tyczy się kolejnych ataków na przywódców wojennych Reach... Nauczeni przykrymi doświadczeniami z poprzednich tygodni rycerze Wysogrodu wyciągnęli wnioski. Żaden kolejny szlachcic nie zginął już z rąk dornijskich zamachowców. Mało tego. Każdy agent Dornijczyków został schwytany przy i stracony, ich ciała oraz głowy wystawione by służyć za ostrzeżenie dla kolejnych "bohaterów" z Dorne.

Walki na Przełęczy Księcia trwały dalej, coraz bardziej krwawe! Przeprowadzona przez księcia Selvyna przez góry armia Dornijczyków zmusiła żołnierzy Reach do okopania się w swoich fortach i niszczyła to co najeźdźcy zdążyli w czasie okupacji zbudować. Głównie ich niebronione zaplecze logistyczne. Walki szybko przybrały jednak na sile, kiedy pod Kingsgrave pojawił się hufiec lorda Carona z Nocnej Pieści. Pan z Ziem Burzy porozumiał się z lordem Chesterem i ruszył na południe ku Skyreach, a wraz z jego armią ciągnęły konwoje z zaopatrzeniem dla fortów. Po drodze, co było do przewidzenia, Dornijczycy zastawili na nich szereg zasadzek - atakowali zwiadowców i wysunięte patrole, podkradali się nocami pod obóz, aby wypuścić salwę strzał i od razu zniknąć, a tam gdzie mogli spuszczali na maszerujące wojska kamienne lawiny. Czasami dochodziło również do starć w zwarciu, a i z tych Dornijczycy wychodzili obronną ręką. Nie było to może wiele w perspektywie wszystkich sił jakimi dysponował ich wróg, ale wciąż tracić dobrze było tracić kilkukrotnie mniej niż przeciwnik i powoli go wykrwawiać.

Starcia kontynuowane były również dalej na południe - w okolicy Skyreach. Tam działały głównie siły lordów Manwoody'ego i Fowlera, którzy ścierali się z oddziałami Reach dowodzonymi z zamku przez lorda Appletona. Będący zmorą Dornijczyków lord Cuy zniknął gdzieś jakiś czas temu, ale nikt z dornijskich wojowników nie mógł pochwalić się jego zabiciem. Czyżby czmychnął do domu? A może pochłonęła go pustynia, zabitego przez broniące Dorne od wieków słońce? Kto wie... Z Cuy'em czy bez, rycerze z Reach w tej okolicy radzili sobie o wiele lepiej niż ich rodacy trzymający się z Burzowcami na północy. Tutaj Dornijczykom nie było tak łatwo wciągnąć okupanta w zasadzkę, ani podejść go podstępem. Walki był o wiele bardziej wyrównane, a co za tym idzie wyrównane były również ponoszone przez obie strony straty.

Pod koniec księżyca lord Caron obozował jednak pod Skyreach, osłabiony, ale żyw wraz z większością swoich żołnierzy. Znaczne siły Reach zebrały się tymczasem pod Kingsgrave, wsparcie obiecane lordowi Chesterowi przez Królową Regentkę, i ruszyły wolno na południe. Wyglądało na to, że pod Skyreach zbiorą się wkrótce dziesiątki tysięcy żołnierzy i rozpocznie się druga ofensywa wojsk Zielonej Ręki.

Armia Reach pod wodzą lorda Chestera ruszyła na południe - ku Skyreach. W tym samym czasie dornijscy partyzanci dowodzeni przez lordów Manwoody'ego i Fowlera, a także przez ser Andersa Sanda, prowadzili coraz bardziej intensywne działania przeciwko najeźdźcom. Żarty najwyraźniej się skończyły i jasne stało się, że wróg nie ma zamiaru zmęczyć się i wycofać. Czas było postawić sprawę jasno dla okupantów - wycofają się lub zginą. Koniec z ledwie męczeniem ich i powolnym smażeniem na słońcu.

Dornijscy konni przegrupowali się i dokonywali zaskakująco skutecznych ataków na patrole oraz podjazdy rycerzy z Reach krążące wokół Skyreach, a nawet na zwiadowców maszerującej armii. Stało się boleśnie jasne dla lorda Chestera, że chcąc maszerować dalej ku Yronwood nie będzie mógł zabrać nawet jednego żołnierza spośród tych, którzy do tej pory strzegli przełęczy oraz jej okolic, aby nie narazić nadto linii zaopatrzeniowych. Mało tego, warte rozważenia zaczęło być wzmocnienie tego regionu.
W połowie drugiego tygodnia dwunastego księżyca straty po stronie Reach sięgnęły kilku setek zmarłych, rannych i pojmanych. Po stronie dornijskiej - wedle raportów - szkody były znacznie niższe. Przez skuteczność Dornijczyków, jak na razie, niemożliwe stało się też dokładne zbadanie terenów wokół Yronwood. Cokolwiek szykował tam Strażnik Kamiennej Drogi, było na razie skryte przed oczyma armii Wysogrodu.

Podczas gdy niektórzy Dornijczycy postanowili sprzymierzyć się z najeźdźcami, inni wytrwale walczyli o wyparcie ich z terenów Dorne. Główne siły Reach dowodzone przez lorda Chestera pomaszerowały dalej, ale pozostawiły ze sobą zajęte zamki, strzegące dróg forty oraz dziesiątki patroli i transportów, które miały gwarantować wojskom zaprzysiężonym Wysogrodowi stały dopływ żywności w niegościnnej krainie jaką przyszło im okupować. Dornijczycy, pośród których prym wiedli lordowie Fowler oraz Manwoody, zamierzali korzystać z tych pozostawionych lokalnie sił w swojej ulubionej w ostatnim czasie zabawie - zabijaniu ludzi z Reach.
Tak jak dotychczas Dornijczycy skupiali się na walce partyzanckiej. Zastawiali pułapki i atakowali z zaskoczenia, często zasypując konwoje strzałami z grzbietów swoich wierzchowców, aby zaraz zniknąć pośród skał i wzgórz. Tak osłabione dwoma czy trzema uderzeniami transporty stawały się podatne na bardziej zdecydowane uderzenia i ich przejęcie. Oczywiście nie zawsze się to udawało. Niektóre z konwojów bezpiecznie kryły się w fortach lub odpędzały wroga z pomocą krążących pomiędzy przyczółkami patroli. Żołnierze Reach również wyprawiali się czasem pomiędzy wzgórza żeby zapolować na partyzantów, jednak z raczej małymi sukcesami. Trzeba było przyznać, że po wymarszu lorda Chestera więcej konwojów zaczęło "znikać" po drodze...

Walki na Przełęczy Księcia wciąż trwały - małe starcia pomiędzy ludźmi lordów Fowlera i Manwoody'ego a okupującymi ziemie Dorne wojskami Reach. Z początku Dornijczycy odnieśli w tym okresie kilka drobnych sukcesów, podobnych do tych z wcześniejszych dni, jednak wkrótce wszystko zaczęło się zmieniać i walka stawała się coraz bardziej wyrównana. Wszystko najprawdopodobniej za sprawą straży przedniej posłanej przodem przez powracającego z Yronwood lorda Chada Chestera, a później powrót samego głównodowodzącego wojsk Wysogrodu. Widząc jakich strat doznały siły Reach pod jego nieobecność, Chester natychmiast zabrał się za reorganizację fortów, patroli i grup wypadowych. Przystąpił również do rozpoczęcia dodatkowych działań przeciwko Fowlerom i Manwoodym, wierząc w bezpieczeństwo jakie zapewniły mu na zachodzie oraz wschodzie sojusze z Yronwoodami i Dayne'ami.
W tym samym czasie część wojsk Reach została oddelegowana do pomocy królowej Nymerii ze Starfall w oblężeniu Blackmont. Dowodzenie nad maszerującymi na zachód siłami powierzone zostało lordowi Appletonowi.

Wciąż trwały walki na Przełęczy Księcia, gdzie dziesiątki dornijskich bojowników przeprowadzało szybkie ataki na patrole oraz transporty zaopatrzenia dla żołnierzy z Reach. Straty były po obu stronach, a chociaż to okupanci płacili większą ilością swojej krwi, to nie wydawało się, aby żołnierze lorda Chestera mieli zamiar ustąpić przed Dornijczykami.
Wraz z początkiem drugiej połowy drugiego księżyca starcia w tej części Czerwonych Gór zostały jednak zakończone. Z rozkazu królowej Olenny ziemie okupowane przez Reach miały zostać oddane pod władzę Dayne'ów ze Starfall. Królowa Nymeria Dayne szybko wyciągnęła rękę na zgodę do Fowlerów oraz Manwoodych, oferując im zwrot ich ziem w zamian za przysięgę wierności oraz paru zakładników. Oba rody propozycję przyjęły. Szczerze czy nie, czas pokaże...


Pokój powracający na Przełęcz Księcia sprzyjał działaniom wojsk Reach w regionie. Rody Manwoodych oraz Fowlerów z częścią swoich rycerzy dopuszczone zostały do powrotu na swoje zamki, a wraz z nimi do swoich domów zaczęło wracać również wielu prostaczków. Żołnierze lorda Chestera nie byli już uwiązani walkami w górach, a konwoje wiozące zaopatrzenie docierały do nich bez napotykania po drodze kłopotów. Otworzyło to drzwi dla dowódcy z Wysp Tarczowych, aby ruszyć pełnię swoich wojsk - poza garnizonami - w kierunku Blackmont. Ze wsparciem całej siły Reach możliwe było szybsze podporządkowanie sobie zamku i marsz na Piaskowiec, aby złamać wszelki opór w granicach jakie chcieli objąć swoim panowaniem Dayne'owie.