Tereny wokół Pierścienia

— Zgoda. Sprowadzę je, a wtedy odwołasz swoje słowa i uznasz mnie. Wtedy jako pierwszy siądziesz w moich salach, aby wysłuchać o moich planach. — Przytaknął głową Sauron, przyglądając się swoim ostrym wzrokiem każdemu z patrzących na niego wodzów. Jeśli tak miało być, niech tak się stanie. Sprowadzi je i będą razem planować przy wielkim czardrzewie przy ich przodkach i Bogach, którzy wspólnie będą patrzyć przez wypuszczające krwiste łzy oczy drzewa. Co miał więcej dodać. Pozwolił wodzom pozostać na swoich ziemiach jeśli chcieli, a jego ludzie mieli pilnować, aby nie zrobili przypadkiem czegoś głupiego w salach Pierścienia. Nie chciał dopuścić zniewagi w swoich salach. W tym czasie począł robić przygotowania do wyprawy. Jego drużyna miała składać się z dziewięciu wojowników plus jego samego. Jeden z nich miał być obdarzony w moce powierzone przez bogów wtapiania się w zwierzęta. Miało być też dwóch lub czterech najlepszych łuczników z klanów, a reszta miała składać się z najświetniejszych wojów. Tak zwana Wolna Banda. Jeśli się spiszą, być może i nawet weźmie ich do siebie jako osobistą gwardię. O ile będzie trzeba walczyć, ale przed tym pozna ich jeszcze lepiej.
Tak utworzona drużyna w końcu wyruszyła przed wieczorem, gdy słońce jeszcze dawało pomarańczowe blaski. Mieli zadanie do wykonania.


Przybyli mniej więcej tak samo jak wychodzili cztery dni temu. Sauron poznał w tym czasie już dość dobrze swoją bandę, którą postanowił wdrożyć mniej więcej w swoje plany. Chciał zdobyć zaufanie olbrzymów poprzez chęć czystej rozmowy z nimi w Starej Mowie. Pamiętał, że kiedyś ich wodzem był Gun Mug Mag, ale czy tak obecnie było? Tego nie wiedział. Chciał żeby jednak wiedzieli, aby też byli ostrożni, bo nie wiadomo co strzeli do głowy tym wyrośniętym ludziom. Dlatego mieli czekać aż sam dałby znak. Jednak olbrzymów było więcej, dlatego wolał postawić na rozmowę. Spokojną.
Sauron będąc już w pobliżu ich kryjówek zakomunikował o swojej wizycie krzykiem. Uprzejmym zresztą. Nie chciał ich denerwować. Zaczął przemawiać w Starej Mowie.
— Nazywam się Sauron z klanu Zigûr, syn Sigorna Mlekoskórnego. Przybywam do was, mości olbrzymy, by rozmawiać z wami o przyszłości. Waszej i naszej. Klękacze, zwani też przez nas Południowcami, nie będą tylko naszym wrogiem. Będą także dążyć do tego, aby sięgnąć po was, pozbyć się was z WASZEJ ziemi, aby zagarnąć ją dla siebie. Taka jest ich natura. Będą was nękać ze swoich kamiennych domów, bo są liczniejsi i bardziej zorganizowani. Macie siłę i będziecie sobie z nimi radzić. Ale na jak długo? Dwa? Trzy? Może dziesięć lat? Jesteśmy nieprzyjemną drzazgą w ich oku. Środku ich świata. Przez niektórych niechcianą. Przez niektórych potrzebną. Ale czy nadal chcemy polegać tylko na innych? Stoję przed wami jako przyjaciel. Przyjaciel Olbrzymów, chcę prosić was o pomoc. Abyście stanęli wśród moich ziem. Nie, naszych ziem. Byście pomogli zgładzić naszych wspólnych wrogów, abyście mogli cieszyć się przez następne długie lata nieustannym spokojem. Nie nękani przez wrogów z zewnątrz. Wśród przyjaciół. Wśród tych z kim będziecie walczyć ramię w ramię. Nie obiecam wam, że będę żył wiele lat, jednak krzewić będę w moich synach, a potem ich wnukach historię o tym jak ponownie prawdziwi Pierwsi Ludzie zjednoczyli się z Olbrzymami, aby bronić świat przed plagą andalskiej wiary. Przyjmijcie mój honor jako cenę naszego przymierza. — Kończąc to, Sauron oczekiwał odpowiedzi, jakiejkolwiek. Był przygotowany na wszystko.

— Jeśli to ma nam pomóc w negocjacjach, to to zrobię. Jeśli wrócę z jego głową, będę miał z wami szansę rozmawiać, to też rozumiem. — Powiedział Sauron, który w głębi duszy skrytykował samego siebie, że Olbrzymy robiły sobie z nich delikatne podśmiechujki. O ile tak można było to nazwać. Mimo tego, zapytał olbrzymy mogą osiąść gdzieś na skraju lasu, aby schronić się przed ewentualnym atakiem kogoś z lasów. Bądź co bądź klękacze mogli już planować na nich pułapkę. Poprosił też o jakieś inne charakterystyczne znaki. Jeśli nie zgodzili się jednak, aby to zrobić, Sauron rozkazał rozbić obóz gdzie indziej, aby mogli w tym czasie pomału szykować się do zwiadu. Poprosił więc zwącego się Gormondem Gnębicielem Nieba, aby użył swojego wędrownego sokoła do użycia jako narzędzie do zwiadu. Dokładnie przedstawił mu opis jegomościa jakiego szukają, a jeśli będzie trzeba to powiedział mu też mniej o charakterystycznych znakach wyglądu jakie przedstawiał.

— Dobrze się spisałeś, Gormondzie. Dziękuję Ci za pomoc. — Mówiąc to skinął głową w geście podziękowania. Dobrzy ludzie zawsze są w cenie i o nich trzeba było dbać. Polecił, aby ktoś dał mu wino i w momencie, gdy będą mogli już ruszać naprzód, skierują się w kierunku gdzie powiedział im ich zwiadowca. Ta cholerna przewaga czasu powodowała, że mogą być już kawał drogi od nich. A może nie. Na wszelki wypadek prosił Gormonda, aby co jakiś czas sprawdzał coraz większe obszary, a kiedy poczuje się zmęczony, niech sygnalizuje, aby mieli większy spokój. Na szczęście wzięli zapasy pozwalające im na dłuższe przetrwanie, więc może dowiedzą się od mieszkańców domu czy ktoś tam przebywa. Sauron jako pierwszy postanowił podejść do chatki (jeśli do niej dojdą) i zapukać bezpośrednio, czekając na jakiś odzew. Ktokolwiek mu otworzy, ten zacznie mówić. Uprzednio powiedział ludziom, aby uważali - nie chce niepotrzebnego rozlewu krwi. — Witajcie gospodarzu. Poszukujemy uciekiniera trubadura... — tutaj zaczął streszczać jak wygląda i jakie charakterystyczne cechy posiadał. Zależało im na czasie. Starał się też być w porządku wobec gospodarzy.

Budynek jak się okazało był gospodą. I to całkiem pokaźną według tego co jego własne oczy widziały. Tego się nie spodziewał. Ale jakże radowało to jego oczy. To w takich miejscach najczęściej skrywali się łajdacy powiązani z kradzieżami... albo właśnie śpiewem. Na twarzy Saurona pojawił się uśmiech, a zaraz potem wszedł do pomieszczenia. Spojrzał na siedzących przy jednym stole prostaczków i rzucił im na stół jego jedyną złotą monetę, aby w końcu spierdolili z tego miejsca i nie przeszkadzali im w tym co zamierzają zrobić. Do barmana powiedział, że ma się schować gdzieś, jeśli chce przeżyć. W tym czasie do gospody wchodziła reszta jego ludzi, wszyscy oczywiście wyposażeni na tyle, aby przetrwać większość obrażeń. Prezenty od krępych, małych ludzi z Doliny plus nieznane datki od któregoś z królestw. Dlatego też mogli prezentować się całkiem "przekonywająco". Sauron na wszelki wypadek nie zdejmował swojego hełmu i ciężkiej zbroi tak jak wcześniej, zerkając na mężczyzn siedzących przy stole. Barda i jego nieznanego im towarzysza. O tym nie mówili im Olbrzymi.
— No to panowie, sprawa jest krótka. Albo oddajecie wszystko co podjebaliście szanownym dużym ludziom, albo wpierdol i Starzy Bogowie się z wami rozliczą. — Jeśli pierwsza opcja nie podziała, Sauron postanowił użyć argumentu siły. Tak jak reszta jego ludzi jeśli będzie trzeba. Mieli uważać na lutnię, ale nikt nie mówił, że odpierdolić im obu łba ktoś zabraniał.

Mężczyźni i karczmarz jak widać więcej mieli w głowie niż trubadur i jego towarzysz. Trochę gorzej jeśli chodzi o postacie tych drugich. Że też mieli tupet, aby jeszcze mówić o takich rzeczach przy nim i jego ludziach. Sauron warknął jedynie, spluwając plwociną na ziemię i spojrzał się na jego "Wolnej Bandzie".
— Posłuchaj mnie, pierdolony klękaczu. Zajebałeś coś ludziom, którzy są mi potrzebni do wyższych celów niż ty sobie sam sądzisz. W dupie mnie obchodzi czy ty się będziesz ze mną napierdalał, czy twój kumpel czy obaj naraz. Pierdolę nawet to, że ci nie dali twojego królika i nie zapłacili. Czym kurwa mieli zapłacić? Może powinni pierdolnąć was maczugami za pierwszym razem za myśl o tym, że mają jakiekolwiek złoto. Ja będę decydował teraz. Więc albo spierdalacie mi stąd i oddajecie wszystko co zajebaliście, albo serio się napierdalamy. — W tym momencie wszyscy tarczownicy i on sam dobyli swoich broni. Jedni swoje dwa miecze w lekkiej zbroi z łukami na plecach, inni w swoich ciężkich i średnich zbrojach dzierżyli dwuręczne miecze, a niektórzy tacy jak Sauron to już w ogóle mogli się napieprzać w całym ekwipunku doborowego "rycerza" w pakiecie zbroje, miecze i tak dalej. Nie miał jakoś czasu i chęci myśleć, że będzie musiał się wracać z pustymi rękoma. A dodatkowo i tak już go męczy cwaniactwo tych Andali. Mieli ostatni moment zanim walka się rozpoczęła. Jeśli nie chcieli po dobroci, Sauron i jego ludzie zaczęli walkę.

— Bierzcie cholernego grubasa, ja się zajmę tym pieprzonym śpiewakiem. — warknął Sauron, mówiąc do swoich ludzi, ewentualnie gdy będzie ich już za dużo to dwóch (raczej jego tarcze) mieli pomóc mu w schwytaniu barda. Wszelkie przeszkody mieli odpierać atakami, Sauron przy okazji blokował co gorzej wyglądającego ciosy swoją tarczą, a inne z kolei zamierzał odbijać własnym mieczem. Jeśli mieli zdobyć zaufanie olbrzymów to choćby chuj miał mu odpaść to i tak znajdą rozwiązanie na to, aby grajek już nigdy nie postawił stopy na ziemi. Wyglądało na to, że pewne rzeczy wymagają poświęceń. Na pewno chciał zminimalizować jakiekolwiek obrażenia w karczmie. Być może mu się przyda jeszcze jakoś w życiu karczmarz. Teraz najważniejsze było złapanie grajka.

— Kurwa. — Rzuciło się pod nosem Saurona, gdy zobaczył jak sytuacja się rozwinęła. Bard uciekał, a on musiał zdecydować się na to jak przejść przez wielkoluda. No jak? A no w sposób taki, że jeden lub dwóch z jego ludzi mieli rzucać ostrymi rzeczami w przerośniętego buraka. Coby przesunął się im z drogi, oczywiście. Mając na uwadze, że Sauron zamierza go też z innymi ze swoich ludzi przepchnąć go z łokcia na bok, a nawet może i dźgnąć czymś. Chciał w końcu przejść przez niego i polecieć czym prędzej po barda. I wyrwać mu zarówno łeb i rzecz należącą do olbrzymów. Nie będzie mu taka menda jak on psuł wielkich planów!

Pieprzyć to wszystko. Sauron złapał za zmiennoskórego i wyciągnął go za sobą z karczmy wraz z innym człowiekiem, aby poszedł nim od drugiej strony. Miał puścić w górę swojego sokoła, aby ten obserwował z góry gdzie biegnie bard. Sauron zamierzał zanim biec, czym prędzej dostać się do niego i pozbawić go głowy. Inny towarzysz miał przytrzymywać Gormonda na plecach, gdy ten będzie mu mówił o tym gdzie jest ich złodziej. A jeśli nie... To najwyżej pobiegnie za ptakiem. Dobrze było mieć w swoich zbiorach zmiennoskórych. Kiedy dojdzie do ich spotkania - Sauron zamierza to skończyć szybko.

— Pierdoli mnie czemu jesteś z tym bardem. Ale dobrze walczysz i jeśli chcesz rozpierdolić mu łeb za to co ci zrobił to masz okazję za nami biec i nam pomóc. Bo kurwa nie daruję mu tego co zrobił. — Sauron był teraz faktycznie zdenerwowany całą sytuacją, ale teraz musiał reagować szybko. Rozkazał swojemu człowiekowi, aby jego sokół zaatakował barda z góry, aby stracił równowagę na koniu. W tym czasie nie dawał wyboru topornikowi. Zamierzał biec zanim dalej, ale jeśli uda się im jednak odzyskać konia to nie omieszka z niego skorzystać. Chociaż zapewne tak się nie stanie, także będzie to jedynie dobry łut szczęścia dla niego samego.

— To miłego, pierdolonego dnia. Chłopaki, idziemy po niego. — Sauron splunął jeszcze na ziemię, widząc jak sokół zrobił swoją robotę. Wychodzi na to, że będzie musiał dać mu jakąś mysz z zamku. A w tym czasie poszedł do martwego już ciała barda i zaczął przeszukiwać go, szukając oczywiście skradzionej od olbrzymów zdobyczy i odebrać jego konia. Przyda się dla bardziej rannych ludzi. Jeśli już tylko ją znajdzie, Sauron zamierzał wracać do olbrzymów, kiedy już tylko wyliżą się mniej więcej ze swoich ran. Mieli znaleźć się już kolejnego dnia pod ich jaskinią i ponownie odezwać się w Starej Mowie.
— Znaleźliśmy to, czego od nas oczekiwaliście. Tym samym zgadzacie się przyłączyć do mnie?

— Jak mówiłem. — Sauron usiadł wygodnie na jakimś kamieniu, patrząc się na olbrzymy. Podparł dłonie na głowicy jednego ze swoich mieczy i wrócił do ponownego przemawiania w Starej Mowie. — Nazywam się Sauron z klanu Zigûr, syn Sigorna Mlekoskórnego. Przybyłem rozmawiać o waszej przyszłości jako rasy znajdującej się wokół nas i klękaczy, którzy ostrzą zęby na nasze ziemie. Są oni nie tylko naszym wrogiem, ale też waszym. Ich jest więcej, zaczną nachodzić was gromadami. Owszem, dacie sobie z nimi radę, ale na jak długo? Będzie powoli wybijani przez nich, aż ostatecznie nie ostanie się żaden z was. Jesteście w ich oku drzazgą. Niechcianą przez jednych i chcianą przez drugich. Nie chcę jednak polegać tylko na swoich ludziach. Chcę widzieć zjednoczone ponownie w jedno plemię Wolnych Ludzi i Olbrzymów, tak jak opowiadał mi o tym kiedyś ojciec. Abyśmy to nie my byli nękani, a my nękali klękaczy, pokazując, że Wolni Ludzi też potrafią zabić z zimną krwią. Aby te ziemie stały się teraz naszymi, wspólnymi ziemiami. Ze mną na czele jako wasz przyjaciel, który będzie krzewił w potomstwie wiedzę o tym, że prawdziwi Pierwsi Ludzie zjednoczyli się z Olbrzymami, aby bronić świat przed andalską wiarą. Chcę nawiązać z wami przymierze. Pokazałem wam, że jestem gotów zrobić wiele dla moich ludzi. Dlatego chcę jeszcze więcej zrobić też i dla was. Zostańmy braćmi w boju. Jeśli ginąć, to wśród braci. Jeśli świętować, to wśród braci. Jeśli zwyciężać, na ciałach naszych wrogów. Więc?