Lochy

Trudno powiedzieć czego Harras się spodziewał odwiedzając byłego króla, a potem byłego księcia Arbor. Radości? Niby z jakiego powodu? Żelazny najechał jego rodzinny dom, zmusił go do ugięcia kolan i splamienia swego honoru, zajął jego zamek, rządził się w nim jak chciał i dysponował jego ludźmi i majątkiem, a na koniec zamordował jego syna w okrutny sposób i złupił wyspę, mordując prostaczków, których powinien był chronić. Nie - "Książę Redwyne" nie był radosny. Widok swego ciemięzcy tylko go rozjuszył, widać gniew w nim jeszcze nie opadł i gdyby nie był związany, to z pewnością rzuciłby się na Harrasa z gołymi rękami. A gdyby ich nie miał, to choćby i zębami spróbowałby rozerwać mu szyję.
- Pies ci matkę jebał ty kurwiu jebany przez dorsze! Ty dzikusie z pustkowia! Ty zakłamana szujo bez krzty honoru. Skończysz pewnego dnia na palu wbitym w dupsko ku uciesze wszystkich, których skrzywdziłeś! Ty zarazo nękająca uczciwych ludzi! Bodaj ziemia zapadła się pod tobą i wylądował w Siódmym Piekle! Choćby i ze mną! Tfu! - Książę splunął Harrasowi prosto w twarz. Cóż... Widać jego propozycja nie spotkała się z entuzjazmem. Ale czegoś się mógł spodziewać po tym co mu wyrządził?

Harras mógł obserwować jak Nieskalani wypełniają jego rozkaz i wbijają Redwynowi nieco rozumu do głowy. Mężczyzna okazał się jednak dość twardy i zaciskał zęby, choć co jakiś czas dało się słyszeć jego zduszony okrzyk, gdy jeden z już-nie-mężczyzn wbił mu pięść lub tępy koniec włóczni w miejsce o szczególnej wrażliwości lub z większą siłą niż dotychczas. Koniec końców zwyczajne bicie nie złamało "księcia", a być może nawet nieco uszlachetniło. Wbił swój hardy wzrok w Harrasa, pełen pogardy i nienawiści do niego. Wyglądało na to, że tym razem nie podda się tak łatwo jak na Arbor. Nie pozostało więc nic innego jak zwiększyć intensywność jego doznań.

Po trzech dniach spędzonych w "wodnej celi" Redwyne nie wyglądał zbyt dobrze. Co prawda nic złego mu się stać nie mogło, to widać było, że kapiąca mu na głowę woda nadwyrężyła jego siły psychiczne i nie był już aż tak hardy w stosunku do Harrasa. Nie miał to być jednak koniec jego mąk, gdyż władca Żelaznych zafundował mu kolejne.
Krzyki Redwyna poniosły się po placu, gdy część z ludzi przytrzymywała szarpiącego się mężczyznę, a drudzy wbijali w niego gwoździe i przytwierdzali go do pala. O ile bicie przez eunuchów lub wodna tortura nie wywarły na nim dużego wrażenia, to teraz widać było, że rzeczywiście cierpiał prawdziwy ból. Wbijanie gwoździ było bolesne, ale równie bolesne miało być ich wyciąganie. Nim to jednak się stało musiał on znieść biczowanie. Raz po raz po placu trzaskał bicz i raz za razem dało się słyszeć żałosny skowyt "księcia". Ludzie Harrasa też dokładali swoje, robiąc sobie podśmiechujki z mężczyzny, robiąc zakłady ile wytrzyma i kłaniając się w pas jego książęcej wysokości, a także dając parę kopniaków lub szczając na niego. Ot, dla swojej rozrywki i uciechy. W tym czasie Redwyne kilka razy tracił przytomność i maesterzy musieli go dobudzać i pilnowali go by nie umarł. W końcu jednak nawet oni nie byli w stanie go wybudzić, gdy zasłabł kolejny raz i konieczna była dłuższa przerwa w sesji, w trakcie której sprowadzono go na powrót do cel. Po pewnym czasie, gdy Harras do niego zszedł, był już przytomny, ale wciąż tak samo hardy jak dawniej.
- Nie znam innego króla poza samym sobą. JA JESTEM KRÓLEM. Królem Arbor i nie będę klękał przed Żelaznym. Tfu!

Król Ryam nie odpowiedział Harrasowi, ale popatrzył się na niego nienawistnym wzrokiem. Po cóż miał sobie strzępić język na tego podłego człowieka? Sprawiedliwość go w końcu dosięgnie. Tego był pewien. Tymczasem znów zamknięto go w przeklętej, wodnej celi...


Brutalne zabawy Harrasa ze swoim więźniem trwały. Dwa razy dziennie wyprowadzona go z jego celi, w której musiał znosić kapanie wody na swój łeb i przyprowadzano go przed oblicze króla, który uczestniczył w sesjach tortur. Choć z pewnością Ryam był człowiekiem z Zielonych Krain, to nie dało mu się odmówić uporu i wytrzymałości. Oh, rzecz jasna krzyczał, przeklinał, płakał i starał się wyrywać ludziom, którzy go więzili, a także wielokrotnie tracił przytomność. Nie chciał jednak uznać Harrasa za swojego króla, choć widać było, że ma dość. Każdy kolejny dzień łamał jego opór coraz bardziej. Pobicia znosił nieźle, to nie było takie złe. Duszenie i podtapianie również. Wyrywanie paznokci, a przede wszystkim zębów, było jednak brutalne, a sama podpalanie... Ogień był okropny, tym bardziej, jeśli Harras przystawił mu płomienie do jaj. Cóż, jeśli kiedyś mu proponował spłodzenie potomka, to wątpliwe, że teraz byłby w stanie dokonać tej sztuki. Z pewnością musiałby mieć nieco szczęścia... Harras jednak widział, że tylko kwestią czasu jest kiedy Redwyne się załamie. Jeszcze kilka dni, może tydzień i pęknie z głośnym trzaskiem. Prawdopodobnie jedyne co go teraz trzymało przy swym postanowieniu by nie zginać kolan przed Harrasem był jego honor, który kiedyś splamił i nie chciał zrobić tego ponownie. Cóż bowiem mu zostało prócz honoru?

4/5 lipca 336 AC

Plan wymyślony przez Harrasa nie miał prawa się nie udać. Czy Ryam rzeczywiście sądził, że zdoła uciec? Czy może rzeczywiście, jakiś nikły promyk nadziei pozostał i chwycił się go jak tonący brzytwy? A może wiedział o co w tym wszystkim chodzi od początku i chciał spróbować się wykraść z rąk jego ludzi? Trudno powiedzieć, faktem było jednak, że Nieskalani wpadli do jednego z domostw, brutalnie go pobili i nagiego przeczołgali przez ulice Astaporu, za widownię mając tutejszych mieszkańców. Ryam Redwyne kolejny raz znalazł się w swej ulubionej, "wodnej celi". Jednak na propozycje Harrasa by się poddać, raz jeszcze, swym słabym i zbolałym głosem się nie zgodził.

Czy to nieudana ucieczka i utrata nadziei, a może zwyczajnie sama długość trwania tortur, w każdym bądź razie Ryam miał dość. Nie chciał więcej bólu. Prawdopodobnie zrobiłyby teraz wszystko żeby Harras dał mu spokój i zostawił go samego sobie, nawet w jakiejś ciemnej, brudnej, zapchlonej norze. A może chodziło tu o trwałe okaleczenie pod postacią groźby utraty oka? W każdym bądź razie Redwyne się poddał, a Harras mógł odtrąbić swój tryumf.
-Ty... Ty je... jesteś królem... Proszę... Już nie... Zostaw mn... proszę... - Mężczyzna jąkał się i wił w konwulsjach.