Królewska Akademia

Aemon Starszy odkąd dostał lokum w Akademii, prawie się z niej nie ruszał. Oczywiście były takie wyjątki jak dzień imienia przepięknej Alayne, czy pojedyncze wypady na miasto, ale co do zasady trzymał się raczej bezpiecznych murów Akademii. Swój okręt odesłał na Skałę, aby zbrojni mogli wrócić do służby, ale sam okręt miał przypłynąć z powrotem do Pentos. Żeglarze zostali umieszczeni w portowej karczmie, chyba że bratanek Starszego zgodził się zakwaterować ich w którymś z budynków książęcych. O to samo poprosił dla swej Tarczy oraz dla rycerza domowego, którego przydzielił mu ojciec, a którego książę poprosił o zostanie przy jego boku.

Aemon zadomowił się już w Akademii. Wiedział gdzie jeść, gdzie spać, gdzie może znaleźć książki, a gdzie może wykonywać eksperymenty. Poznał już większość uczonych a z paroma wszedł nawet w jakąś bliższą komitywę.

Aemon siedział właśnie w swoim pokoju i przygotowywał się do wyjścia na miasto w poszukiwaniu ksiąg o smokach, ich jajach, sposobach ich znalezienia i wyklucia. Od kiedy trafił do Lys, oszalał wręcz na tym punkcie. Każdą wolną chwilę poświęcił studiowaniu tej sprawy z miejscowych ksiąg. Oprócz tego spisał wszystko, czego się nauczył od Mistrza Coelho. Opisał jak zrobić dusiciela, opisał jego ulepszoną wersję i wpływ na ludzi, opisał sekcję ludzkich ciał. Wspomniał nawet o tym, jak trafił do niego po felernej nocy w burdelu, po której z resztą zraził się nieco do kobiet i burdeli. Poza badaniami natury smoków, Aemon planował kontynuować badania Mistrza Coelho nad dusicielem. Wymagało to oczywiście badań na...ludziach, co raczej było tak średnio legalne.

Aemon założył swoje ulubione proste, choć delikatnie zdobione czarne szaty, narzucił na siebie lekki, przewiewny płaszcz, którą spiął srebrną spinką w kształcie smoka, przerzucił przez ramie skórzaną torbę na zakupione księgi i wyszedł na korytarz. Tam dorwał go Jango. Aemon wiedział, że Jango uważa go za swojego przyjaciela, jednak sam Starszy nie przyznał przed sobą, że też go tak traktuje. Z całą pewnością był to na razie jego najbliższy znajomy, a przynajmniej uczeń Akademii, z którym spędza najwięcej czasu. Był dla niego miły, bardziej otwarty niż dla innych, ale z natury Aemon miał kija w dupie i lubił pozować na wyperfumowanego, zmanierowanego paniczyka. W głębi jego serca jednak było więcej uczuć dla Jango, niż sam podejrzewał. Spojrzał więc na niego jakoś tak bez wyrazu, i zarazem z wdziękiem, tworząc trudną do opisania mieszankę.
-Ech, miałem właśnie wybrać się na miasto aby zakupić parę ksiąg. Ale skoro już jest ten wykład...No dobra, godzina w tę czy w tamtą mnie nie zbawi. Zbawi mnie natomiast nauka. Chodźmy więc do Hrakkaro. - powiedział i skierował swe kroki w kierunku sal wykładowych.

Sam wykład był raczej mało odkrywczy dla Aemona, który zdążył już zgłębić tajniki ludzkiego ciała. Wysilił się na skupienie tylko gdy uczony zaczął omawiać ścięgna i mięśnie, ale niestety nie trwało to długo. Powoli zaczął żałować, że dał się namówić Jango na przyjście tutaj. Już lepiej by ten czas spożytkował na samodzielnej nauce. W końcu bądź co bądź nie był członkiem Akademii, a przyjęli go tu na prośbę księcia dziedzica. Nic więc dziwnego, że byle szept wyrwał go z tych przemyśleń. Zwłaszcza, gdy padło magiczne słowo "alchemik". Zlokalizował dwóch uczniów, którzy coś na ten temat wiedzieli.
Zrobił krótkie "kszsz kszsz" aby upewnić się, że zwróci na siebie ich uwagę.
-Ej, a gdzie tego Maquovitcha można spotkać?

Dwaj żacy udzielili Aemonowi potrzebnych informacji. Skoro trzeba ustawić się wcześniej, a wykład zaczyna się za pół godziny, to może lepiej wyjść zająć miejsce już teraz? Zwrócił się więc do Jango
-Dobra, ja wychodzę. Anatomię już znam, teraz pora na dziki ogień.
Dyskretnie wstał ze swego miejsca i pokłonił się wykładowcy. Jeśli ten miał jakieś zastrzeżenia, to powiedział:
-Przepraszam bardzo, sprawa niecierpiąca zwłoki, hehe.
Wyszedł na korytarz i skierował się pod salę alchemiczną, aby oczekiwać na Maquovitcha. Przy okazji może dowie się więcej od innych czekających studentów.

Aemon chwilę czekał, ale miał nadzieję, że było warto. Razem z żakami wszedł do sali i zajął pierwsze lepsze miejsce. Najpierw wysłuchał słów Maquovitcha. Faktycznie, miał dosyć...specyficzny sposób mówienia. No, oby umiał robić ten dziki ogień, bo się Aemon wkurwi. Wziął tymianek do ręki i postąpił wedle słów Mądrości. Niedługo potem obserwował, jak jego listki są podgrzewane w kolbie postawionej na palniku. Kątek oka sprawdzał, jak idzie żakom siedzącym z nim przy stole, ale nie podejrzewał, że mają trudności z tą dziecinnie prostą czynnością. W końcu co to za sztuka pokroić liście?

Aemonowi oczywiście zadanie poszło najlepiej ze wszystkich obecnych studentów. Nic dziwnego, w końcu był mistrzem alchemii. Oczywiście fakt ten nie ucieszył księcia. Był tu żeby się nauczyć, a nie żeby się chwalić. Już miał z resztą studentów opuścić zrezygnowany salę, gdy Makłowicz rozkazał mu zostać. Nieco zdziwiony poczekał, aż pomieszczenie opuszczą ostatni studenci zamykając za sobą drzwi. Wtedy też wysłuchał tego, co alchemik miał do powiedzenia. Brzmiało to nieco jak nagana, toteż i książę się nastroszył.
- Zgadza się, posiadam te umiejętności. W alchemii szkolę się od małego, a skarbiec mego ojca, króla Aegona Blackfyre'a mi w ty bardzo pomogły. Teraz przebywam tutaj, aby zgłębiać niedostępną, wręcz tajną wiedzę alchemiczną. Liczyłem, że od ciebie, Mądrość Maquovitchu, poznam sekrety Gildii Alchemików, ale się zawiodłem. Nie martw się, więcej nie zajmę tego miejsca.

- Rozumiem. - odpowiedział Aemon. To przecież dosyć logiczne, że alchemicy nie będą wyjawiać swoich sekretów, których strzegli przez tysiące lat. Gdyby nauczali swojej wiedzy w Akademii, wtedy Aemon by zwątpił w ich nomen omen mądrość.
- No cóż...jeśli zostanę uznany za godnego noszenia tytułu "Mądrości" to z zaszczytem dołączę do waszej Gildii. Od dawna interesują się alchemią, na tron nie mam szans, więc swoje życie bez żalu mogę poświęcić nauce. Oczywiście zakaz ożenku jest wysoką poprzeczką postawioną mężczyznom, ale czego to się nie robi dla wiedzy. Wiedza sama w sobie jest pociągająca. Wiedza to przyszłość i przeszłość. Jeśli będzie trzeba, poświęcę ten aspekt życia, aby stać się jednym z was.