Stumilowy Las

24 kwietnia 336 AC,
po wydarzeniach na Rzecznym trakcie

Mądry to był pies, który potrafił pomóc swojemu właścicielowi. A może bardziej człowiekowi. Któż to wie. Theodan czuł, że spełnił swój obowiązek. Oniryczny świat zaspokojony. Jednakże ilekroć zbliżał się wraz z myśliwymi, zdawał sobie z czegoś sprawę. To on leżał na tej ziemi. Powoli i... coraz bardziej zaczęło mu się to łączyć. Miał to też wcześniej. Musiałby zasięgnąć porady ksiąg lub doświadczonego w onirycznych sprawach uczonego. Być może nawet stare baśnie nianiek byłyby tutaj obecne. Jednak cóż. Kiedy go podnieśli go, wizja się skończyła.
Obudził się następnego... dnia... tygodnia. Nie wiedział. Bolała go jedynie niemiłosiernie głowa, tak jakby w głowie miał pewną pustkę. Jakby miał o czymś pamiętać, ale ktoś wszedł w jego głowę i wyjął te fragmenty, które były najważniejsze. Przebłyski tego wszystkiego. Dziwne uczucie. Nagle napadły go duszności. Tak jakby nie mógł załapać powietrza. Potem zobaczył Cienia. Siedzącego obok niego. Jego ręka spoczęła na jego głowie. Oddech uspokoił się. Patrzył teraz na siedzącego obok niego myśliwego, który wpatrywał się w niego i zadawał pytania. Theodan powiedział jedynie. - Polowaliście na niedź... - Ale urwał, bo wiedział, że może się teraz zdarzyć wiele rzeczy. Wojna i wszystko inne. Spokojnie więc usiadł, sycząc lekko z bólu. - Nazywam się Theodan z Białego Portu. Jestem maesterem, który został posłany na dwór lord Blackwooda. Miejscowi w czasie mojej wędrówki opowiadali mi, że miał... problem. Arcymaesterowie widocznie pokładają we mnie nadzieje. Wybaczcie, dobry człowieku, ale mam teraz duży mętlik w głowie. Ostatnie co pamiętam to lochy Riverrun i to, że dostałem baty od króla Edmure'a. A potem... Ta ścieżka, pies... wy... Głowa mnie boli. - Theodan zaczął rozcierać bolące zatoki.

Rycerz podrapał się po głowie na wspomnienie o niedźwiedziu. - Skąd... wiesz, że polowaliśmy na niedźwiedzia? - zdziwienie trochę zmalało, gdy Theodan wspomniał o swoim zawodzie. Tylko zaśmiał się i powiedział: - Maesterem, tak tak. I podróżujesz w takim stanie po ogarniętym wojną Dorzeczu? Nie musisz mi takich bajek wciskać, i tak Ci już pomagam. Tylko radzę uważać na przyszłość, niektórzy by się mogli wściec za takie oszustwo. - klepnął go delikatnie po barku. - Potrzebujesz czegoś? Jedzenie, picie? Zostawić Cię w spokoju? Jakbyś chciał kąpieli, to możemy pojechać do niedalekiej karczmy. -
wysłuchał go jeszcze przez chwilę, ale nie za bardzo zrozumiał wszystko, co on potem bełkotał, wyłapał jednak jeden ważny szczegół. - A, czyli podpadłeś królowi Edmurowi? To trochę zmienia postać rzeczy. Możesz powiedzieć czym konkretnie? - spytał podejrzliwie.

Theodan poczuł lekkie zakłopotanie w swojej głowie. Oraz także ból spowodowany tym, że znowu myślał myśleć. Skąd on mógł wiedzieć, że polują na niedźwiedzia. Nie powie im przecież, że to on był psem. Wezmą go za kogoś pokręconego i najpewniej porzucą. Zamiast tego zdawkowo się uśmiechnął, a jego blizny na twarzy wykrzywiły się jeszcze bardziej. - Cóż, jestem maesterem. Znam się na tym i tamtym. Domyśliłem się, że w Dorzeczu żyją niedźwiedzie, a wy jesteście w takim ubiorze, że raczej dopiero co go tropiliście. Często widziałem po drodze ludzi, którzy też to robili. - Mogło wydawać się to dość pomieszane, ale z racji zmęczenia miał raczej własne ciche przyzwolenie na to. Na wiadomość o karczmie, Theodan powiedział do wszystkich w pomieszczeniu. - Potrzebuję się dostać do lorda Blackwooda zanim podejmie jakąś pochopną decyzję. Więc pojechałem do Riverrun, aby zostać tam na chwilę. Ale chyba przerwałem niechcący naradę wojenną i... lord Edmure rozgniewał się. Przyjąłem baty z pokorą. Musiałem. A potem... Potem wyrzucili mnie na trakt, pozbawiając mnie wszystkiego co potrzebne. Resztę historii już znacie. - Syknął raz jeszcze z bólu, kładąc się na poduszce.

Rycerz spojrzał na Theodena ponownie. Ciągle upierał się, że jest Maesterem.
Przyjrzał mu się uważnie, był raczej cherlawy, do tego gadał jakoś tak dziwnie. Może faktycznie był tym Maesterem?
-Skoro jesteś Maesterem to co robiłeś pobity przy drodze? - spytał.
Skąd "niby Maester" wie o niedźwiedziu w sumie mało go obchodziło, co to miało za znaczenie?
Wysłuchał histori Theodena po czym powiedział.
-To co mówisz jest... dziwne. Tyle, że faktycznie masz ślady po batach, a w to że byś je dostał przerywając naradę nie trudno mi uwierzyć. Mogę więc uznać, że jesteś Maesterem, ale bardzo głupim, albo bardzo pechowym. Sam sobie wybierz.
Ser Jakob wcale nie był złośliwy. Był po prostu szczery. Jak ktoś kto jest Maesterem, wydawałoby się mądrym człowiekiem może od tak podejść do Króla i gadać jak do znajomego w karczmie?
-Miałeś jakiś ważny powód, by przeszkadzać Królowi Edmurowi? Strażnicy poszli spać, że pozwolili Ci od tak zbliżyć się do Króla?

Gdy podniósł się na łóżku, kości ponownie go zabolały. Trochę czasu jeszcze powinno zająć, zanim ostatecznie uda mu się odzyskać pełną witalność. Najbardziej jednak zależało mu na łańcuchu, który stracił. Jego najcenniejsze dobro.
- Widzisz, my maesterowie, kiedy jesteśmy wysyłani do czyjegoś lordostwa, musimy przebyć naprawdę długą drogę. Nieważne gdzie, musimy się tam znaleźć. Tak się złożyło, że byłem jedynym, który może pomóc Lordowi Blackwoodowi w jego... nieciekawej sytuacji. Nie będę o tym mówił, gdyż nie jest to na wasze uszy, bez obrazy, mości panie. - Theodan nie chciał urażać kogoś, kto właśnie go uratował przed niechybną śmiercią. A teraz przynajmniej miał okazję na to, aby opowiedzieć mu pokrótce swoją historię. - Widać byli bardzo głupi, bo oprócz mnie oni także mieli zostać bitymi batem. Sam już nie wiem, naprawdę nie pamiętam. Moim ważnym powodem była gościna, danie tymczasowej pomocy za kilka dni spoczynku. A teraz widać mam za swoje. To także moja wina, ale z pokorą przyjąłem karę i chciałbym ponownie ruszyć do mojego przyszłego władcy.

Rycerz słuchał uważnie drapiąc się po głowie.
-Mętne to jakieś wszystko. - stwierdził wreszcie - może jesteś Maesterem, może nie jesteś, sam już nie wiem. Ale to twoje tłumaczenie jakieś dziwne. Jesteś jedynym, który może pomóc Blackwoodowi? A co ty jakiś bohater ze starej klechdy? I to jeszcze nie na moje uszy...
Ewidentnie to co mówił Theoden nie przypadło do gustu jego gospodarzowi. Wszystko to było... zbyt dziwaczne.
-Przerwaliście naradę, Królowi by wesoło poprosić o gościnę i zaoferować swoje usługi? Dobrze rozumiem? A na straży jakieś dzieci stały, że cię wpuścili? Wybacz, ale to wszystko jest jakieś nie do wiary. Maester zachowujący się jakby urodził się wczoraj? I to niby jakiś wyjątkowy? Jedyna nadzieja Blackwoodowa? Prześpij się, może jak nieco wydobrzejesz zaczniesz gadać bardziej dorzecznie. - to powiedziawszy wyszedł i zostawił chorego samemu sobie. Jeśli Theoden chciał zyskać jego pomoc powinien dokładnie przemyśleć to co mówi i zastanowić się jak to brzmi dla kogoś postronnego.

Theodan zasnął, pozostawiając izbę pustą oraz to, że chciał wraz ze swoim psem pobyć trochę sam. To co się wydarzyło i tak było już w jakimś stopniu pogmatwane. Dlatego też, gdy po jakimś czasie wypoczął i już potrafił się mniej więcej samemu poruszać, postanowił ubrać się w swoją szatę i porozmawiać ponownie z rycerzem.
- Dobrze, chcesz znać prawdę? Trzymaj się krzesła, bo możesz upaść lub uznać mnie za szarlatana. Ale znam większą prawdę niż ty czy wasi bogowie. Pytasz się skąd wiedziałem, że polowaliście na niedźwiedzia? Powiem ci więcej - widziałem jak rozmawiałeś z moim psem. Wiesz czemu to wiem? Bo to ja byłem tym psem. Niedźwiedź by go rozszarpał, gdyby nie fakt, że rozkazałem mojemu psu zachowywać się do niego pogodnie. Więc go zostawił. Wiesz czemu nie ufasz mi z byciem maesterem? Bo wasz król, a raczej jego zbiry zabrały mi mój łańcuch maestera. W tym znajdowało się ogniwo z valyriańskiej stali. A wiesz czym jest valyriańskie ogniwo? Oznacza, że zgłębiałem kroniki magii. Magii tak dla ciebie niepozornej, że trudno byś to zrozumiał. A mimo to siedzę z tobą i wiem o co chodzi z waszym polowaniem. Wiesz czemu muszę iść do lorda Blackwooda? Bo dręczą go sny, którego wytłumaczenia on sam nie potrafi odnaleźć. Jestem mu tak bardzo potrzebny jak Dorzeczu normalne życie, a nie ciągłe walka o dominację. Im dłużej tu siedzę, im dłużej nie mam na sobie swojego łańcucha tym bardziej mi nikt nie zaufa. - Theodan mówił to bardzo poważnym tonem, wręcz takim, który powinien przemówić rycerzowi do rozsądku, że choć to wszystko o czym myślał, że nie istnieje dotychczas, teraz się dzieje. - Mógłbym z wami siedzieć, rozmawiać o herbacie czy innych dyrdymałach, ale debilni strażnicy lorda Edmure'a Tully nie potrafili powiedzieć, że są zajęci naradą wojenną. Więc pytam się. Pomożecie mi?

Rycerz przyjął Theodena spokojnie, następnie uważnie wysłuchał co ma do powiedzenia. Chciał zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi.
-Możesz być psem? - prychnął - co jeszcze? Może w jakiegoś Króla możesz wejść? Po co tu wobec tego siedzisz? Wciel się w jakiegoś konia, wybiegnij ze stajni i pogalopuj do Blackwooda! Znasz magię? To czemu jej nie wykorzystasz, żeby się magicznie uzdrowić? Albo przenieść gdzie chcesz? Albo cokolwiek? Musisz wyjaśnić sen? A skąd ty wiesz, że jakiś człowiek którego na oczy nie widziałeś ma sen, który trzeba wyjaśniać?!
To co mówił Maester z pewnością sprawiło, że wojak spadł z krzesła przynajmniej w przenośni.
-W tych strażników za to mogę uwierzyć. Brzmi sensownie, niektórym bym stada owiec nie dał do pilnowania.
Podrapał się po nosie i na koniec stwierdził.
-Wiesz co? Skoro się wcielasz w tego psa to go wezmę dziś wieczorem na spacer. Tylko ja i ten pies. Jak możesz być tym psem, to mi wszystko ładnie opowiesz, co mówiłem, gdzie byłem. Jak wszystko zrelacjonujesz to znaczy, że masz rację dostaniesz konia i może nawet przewodnika. Jak nie to pójdziesz grzecznie do jakiegoś dobrego, prawdziwego Maestra. No bo jak się nie uda, sam przyznasz znaczy że masz coś z głową, prawda?
Mówił to wszystko tak jakby zawierał umowę z małym dzieckiem. Małym i niezbyt rozgarniętym.

Theodan przewrócił oczami, patrząc na to jak rycerz stara się z nim negocjować. Dość dziwnie podchodził do tematu. Jak do dziecka, któremu trzeba było podsunąć rozwiązanie oraz wskazówkę. Zaraz potem, Theodan spojrzał się na niego i zaczął naśladować... własne słowa mężczyzny. - Kurwa, gdzie ten niedźwiedź? Przysięgam, że go widzia... - Wtedy Theodan odpuścił sobie śmiech. - Co tam piesku? Skąd się tu wziąłeś? Może ty widziałeś misia? - Maester zakończył na tym, przechodząc do dalszego odpowiadania. - Potem wraz ze swoim przyjacielem określiliście Cienia jako "wyglądającego na inteligentnego". Uciszyłeś go, a potem poszliście za nim. Albo raczej mną. - Północny zaśmiał się, patrząc na niego. W sumie, zawsze to kolejna okazja do próby poćwiczenia. - Magia jest ciężka do wytłumaczenia. Nie da się jej ujarzmić, ale da się wyprosić ją o cząstkę kontroli. Zrobimy tak. Jeśli uda mi się przejąć kontrolę to ugryzę cię w zadek, dobrze? - Przynajmniej mogliby się pośmiać przy okazji z tego, że faktycznie coś takiego miało miejsce się stać.

Rycerz zerwał się z krzesła, przez chwile był zszokowany, ale szybko ochłonął i zaczął się śmiać.
-Ktoś z moich ludzi Ci powiedział co gadała prawda? Chcieliście sobie zemnie pożartować? Dobre, dobre. To wszystko od początku z tym maesterem było żartem czy tylko to ostatnie? Fajnie wymyślone, ale mnie tak łatwo nie nabierzesz! Musicie się bardziej postarać! O już wiem! Niech ten twój pies zacznie coś pisać łapą! Powszechnie wiadomo, że Maesterzy pisać umieją, a psy nie. Jak twój pies zacznie pisać będzie to dowód, że jest maesterem. Znaczy Ty jesteś maesterem tylko "wcielasz" się w tego psa.
To powiedziawszy wyszedł śmiejąc się ciągle.

Theodan w sumie nie miał co się dziwić mężczyźnie. Ktoś, kto nie wierzy w magię będzie zaprzeczał jej nawet, jeśli ktoś pokazałby jej czyny tuż pod nosem. Dlatego też Theodan, mając na uwadze fakt, że musiał jakoś przekonać mężczyznę do swoich racji, postanowił cóż... Spróbować na własnej skórze wcielenie się w swojego psa. Kiedy pamiętał ostatni moment jak to robił, wtedy cóż... nie wiedział, że to robił. Chyba trzeba było zasnąć, aby osiągnąć taki efekt. Dlatego też Theodan spojrzał się w jeden punkt na ścianie. Oprócz tego, że chciał zasnąć to myślał też o psie. Tak, aby zasypiając przenieść swoją świadomość do ciała psa. Przejąć nad nim kontrolę. Ludzie z Asshai tak właśnie mówili mu, kiedy wśród nich przebywał. By coś osiągnąć, trzeba skupić na tym uwagę. Miał nadzieję, że podziała to. Kiedy był w ciele psa, najpierw prawdopodobnie ugryzie myśliwego w pośladek, tak jak wcześniej obiecywał, a za drugim razem napiszę niezgrabnie łapą "Kot". Szybkie i łatwe słowo.

Theodan parzył przez dłuższą chwile w ścianę. Wlepiał wzrok w jedne punkt tak długo, aż rozbolały go oczy. Tak mocno, że musiał je zamknąć. To było przyjemne, oczy wreszcie mogły odpocząć. Trzymał je długo zamknięte, aż wreszcie je otworzył i otrząsnął się.
Nie może przecież ciągle spać! Miał się wcielić w swojego psa.
Otworzył oczy, ale wszystko było jakieś inne. Nie czarno białe, nie szare, ale miało dużo mniej kolorów niż normalnie. Jakby ktoś pozabierał wszystkie odcienie i zostały tylko najprostsze kolory.
Uderzyły go za to zapachy. Były tak silne, że aż nie mógł oddychać.
Hałas, wszędzie hałas, dźwięki były tak intensywne, że nie mógł nic z nich zrozumieć. Po jakimś czasie wychwycił jednak znajomy głos rycerza.
-Ale mi żeście chcieli kawał zrobić!

W końcu się udało. Wcielił się ponownie w swojego psa. Przechodząc od zapachów po hałasy, Theodan jęknął, a w konsekwencji i sam pies. Mimo to, musiał udowodnić mężczyźnie, że się myli. Dlatego też, powoli postanowił wychwytywać swoim psim słuchem obecność mężczyzny. Jego głos szczególnie wyróżniał się na tle innych osób. Theodan, ponownie władając umysłem Cienia, postanowił stawiać pierwsze, już bardziej zdecydowane kroki. Podbiegł najbliżej do mężczyzny, który wcześniej mu nie uwierzył i złapał go skrawek ubrania, chcąc, aby ten skupił na nim uwagę. Jeśli inni byli wokół niego, to z pewnością złapali pietra. Mimo to, Maester przestał go ciągnąć, stukając lekko łapą o ziemię. W kolejnych chwilach wszyscy mogli zobaczyć jak powoli rysuje się duży napis "BU", choć trochę niezgrabny z powodu braku tak giętkiego ciała jaki mieli ludzie. Dlatego też po chwili na dokładkę ugryzł w pośladek delikatnie mężczyznę, dając mu znak, że wypełnił swój cel. A potem chodził niczym dumny paw, że mu się udało.

-Jaki znowu kawał? - dziwili się pozostali.
-Myślicie, że się nabiorę na tego psa?!
-Jakiego kurwa psa?! - dziwili się jego towarzysze.
W tym momencie do komnaty wślizgnął się Cień i złapał mężczyznę za nogawkę.
-No tego. - powiedział, ale takim tonem jakby pytał.
Potem Theoden zaczął robić swój napis, ale podłoga była kamienna więc napis nie powstał. Mężczyźnie mogli jedynie obserwować ruch psa.
-Co on robi?
-Pisze coś łapą!
-Ta akurat, pewnie że jesteś niemożebnie głupi.
-Chyba Ty!
Rycerz patrzył na to chwilę zdziwiony, ale na koniec wolał uznać, że pies zwyczajnie dziwnie się kręcił, a ten "napis" był tylko złudzeniem.
Na koniec pies dziabną go w tyłek, tego było już za wiele.
-Złapcie tego kundla i zamknijcie gdzieś! - zawołał, a sam wyszedł na dwór.

Pies nie dał się tak łatwo. Theodan zresztą w jego ciele też. Co by mógł zrobić takie mądrego, aby pokazać im, że jest w ciele swojego psa? Hmm... Miał pewien pomysł. Podbiegł do swojego ciała, skoro jest obecnie w innym i wszedł na łoże, łapiąc swoją szatę zębami za rękaw. Chciał wskazać ręką na tego samego rycerza, który wcześniej śmiał się z niego. Zaraz potem, jeśli obdarzyli go zaufaniem, złapał za znajdującą się w pobliżu książkę i położył ją na ziemi, otwierając pyskiem obojętnie jaką stronę. Tapnął lekko łapą, potem znowu wskoczył na swoje łóżko. W końcu położył się obok swojego pana. Maester obudził się, gwałtownie wręcz podnosząc się i znowu masując głowę.
- Jak mówiłem, ciężko jest mi nad tym zapanować, a dodatkowo czuję migreny zaraz po ponownym powrocie do ciała. Chciałeś dowodu, pisałem ci na podłodze, potem wziąłem książkę i otworzyłem ją pyskiem. Jak miałem to widzieć swoimi oczami, skoro byłem od was odwrócony. Jak obiecałem, ugryzłem cię w tyłek, a wcześniej pociągnąłem za nogawkę. Niełatwo jest wam w to uwierzyć, bo nigdy nie mieliście z tym styczności.

Wojacy rzucili się łapać psa podczas gdy ten, który rozmawiał z Theodanem opuścił pomieszczenie. Nie udało im się jednak złapać zwierzaka i pobiegli za nim do komnaty w której przebywał Maester. Patrzyli oniemieli jak pies otwiera księgę.
Na wygłoszone rewelacje nie wiedzieli jak zareagować. Nie było między nimi tego który rozmawiał z uczonym. Postanowili go jednak zawołać. Ten ponownie wysłuchał tłumaczeń.
-Mam dość, tych żartów - powiedział. - skończcie te brednie o jakichś psach i innych bzdurach, bo mnie to nie bawi! - krzyknął na swoich podwładnych - a Ty pilnuj swojego kundla, bo następnym razem zamknę go w jakiejś klatce!
Wyszedł trzaskając drzwiami. Miał już serdecznie dość bredni o magicznych psach, magii i tajemniczych snach.

- Wy mi panowie wierzycie. Wasz kolega oczywiście nadal jest ślepy na cuda tego świata. Więc może... Może zrobimy tak, że najpierw powiecie mi coś, co mógłbym wykorzystać przeciwko niemu jako dowód. Ale może byłoby to coś takiego, co mógłbym wykonać jako mój pupil. Chodzi mi o coś takiego, co... Hmm... Uznajmy to, że ja czy wy moglibyśmy wiedzieć z łatwością, ale nie pies. Coś nietypowego, tak bardzo nietypowego, że nie wiedziałby wasz pan kolega co zrobić jak po prostu zaakceptować fakt, że jestem kimś niezwykłym, albo... mój pies jest niezwykły. To jak? Da radę, abyście mogli mi pomóc. - Theodan mówił przy tym dość ostrożnie, gdyż fakt, że koledzy rycerza byli... solidnie przestraszenie to musieli trawić ten fakt dość powoli. Dlatego też nic dziwnego, że dawał im więcej czasu na to. Mężczyzna z kolei starał się teraz zrozumieć coraz bardziej istotę swoich możliwości. Gdyby można było... Połączyć się rozumem z innym człowiekiem. Nie, to byłoby zbyt trudne. Póki co jedynie oczekiwał na odpowiedź kolegów

Ludzie drapali się po głowie, nie wiedzieli co o tym wszystkim myśleć. Wreszcie jeden podniósł księgę, którą wcześniej otwierał Theodan w ciele psa.
-Zrobię tak, napisze na różnych stronach, na marginesie po jednym wyrazie, dużymi literami. "JA, NAPRAWDĘ, UMIEM, WCIELIĆ, SIĘ, W, PSA, POMÓŻ, MI, PROSZĘ". Pojedyncze wyrazy będą na różnych losowych stronach. Przyjrzyj się teraz na których, wtedy będziesz miał łatwiej odnaleźć właściwą stronę. Ułóż z tych wyrazów zdanie to z pewnością uwierzy. Co innego przewracać jakąś księgę, co innego ułożyć zdanie, gdy słowa są na losowych stronach.
Podał Theodenowi księgę z napisanymi na marginesach wyrazami. Ten przyjrzał się dokładnie gdzie są jakie wyrazy, by we właściwej kolejności przewracać potem strony.
Wreszcie wcielił się ponownie w swego psa. Tym razem poszło równie dobrze jak poprzednim razem. Zostało tylko chwycić księgę w zęby i działać.
-On pewnie poszedł na dwór - zawołał jeden.
-Chicho, przecież pies to wywęszy - odparł drugi.

Mieli rację. Pies potrafi wywęszyć znacznie więcej niż sądzili inni. Cień, a raczej Theodan w ciele swojego psa, pochwycił w zęby księgę, która dali mu przyjaciele rycerza. Teraz pozostało wywąchać zapach rycerza. Najlepiej było to zrobić z jakąś jego rzeczą, a że ten dom cały był przepełniony jego zapachem, łatwo było zidentyfikować który należał do którego. Dlatego też czym prędzej pies wyruszył z księgą w pysku w poszukiwaniu mężczyzny. Oczywiście, kiedy udało mu się to już zrobić, zagrodził mu drogę i sprawił, aby ten stanął w miejscu. Położył ostrożnie księgę na suchym kawałku ziemi i łapą zaczął otwierać ją, aby zaraz począć przewracać. W każdym wyrazie pozwalał mu na to, aby przyjrzał się mu na dłuższą chwilę, zanim ponownie sprawi, że na innej stronie pojawi się kolejne słowo. W końcu ostatnia kartka z napisem "proszę" pojawiła się. Theodan szczeknął, aby ten zwrócił ponownie na niego uwagę po przeczytaniu i jeśli już przekonał się - poszedł w kierunku jego domu, zabierając w pysk księgę.

Theodanowi udało się bez problemu wcielić w zwierzaka. Nie było też problemem znalezienie rycerza, którego zapach już znał. Zwłaszcza, że gospodarz nigdzie nie chodził, tylko siedział sobie na brzegu studni.
-Znowu ten kundel? - zawołał - spróbuj mnie tylko ugryźć, to resztę życia spędzisz w klatce! - ostrzegł zwierzaka.
Cień, a właściwie Theo nie miał zamiary gryźć, położył na ziemi książkę i zaczął ją wertować. Początkowo szło całkiem nieźle. Z czasem jednak coraz mniej był Theodanem, a coraz bardziej Cieniem. Nie był wstanie rozróżniać napisów. Pamiętał na szczęście jak wyglądały poszczególne strony i jakoś dobrnął do końca.
Rycerz oglądając to wszystko bladł z każdą chwilą. Wstał nawet, nabrał wody ze studni i wylał ją sobie na głowę. Nic nie pomogło.
Po wszystkim wrócił do Theodana i reszty towarzystwa.
-Dajcie mu konia.
-Jakiego konia?
-Jakiegokolwiek! Tego siwka chociażby. - po chwili zastanowienia dał jeszcze Maesterowi bez łańcucha Złotego Smoka - jedź i nie wracaj.

Theodan z uśmiechem wrócił do swojego ciała, wstając z łóżka. Cała trójka musiała być chyba dość mocno przerażona i wizja tego, że faktycznie maester wszystko wiedział sprawiła, że musieli być jeszcze bardziej porośnięci strachem. Mimo tego, sam mężczyzna coraz bardziej lubił całe te sytuacje związane z przemienianiem się ze zwierzętami. Tak, jakby miał w swoim życiu... o wiele więcej żyć. Zanim jednak odszedł, pogłaskał jeszcze swojego psa po głowie za dobrze zrobioną robotę. Za tego jednego smoka zapewne znajdzie miejsce na kilka nocy i ewentualnie jedzenie dla siebie i swojego towarzysza. Szkoda tylko, że nie miał przy sobie swojego kruka. Chciałby zobaczyć jak wygląda świat z oczu ptaka. Pożegnał się jednak z mężczyznami, którzy mu pomogli i powiedział, aby nie lękali się tego co może wydawać się dziwne, bo może być przyjazne. Maester wziął jeszcze swój pozostały tobołek i ruszył w stronę celu swojej podróży - Raventree Hall.

z/t