Las III

Wbrew pozorom, wycieczka w głąb jaskini, nie zakończyła się tragedią. Na drodze nie napotkali żadnych przeszkód, a cała przeprawa, nie trwała też zbyt długo. Zaledwie godzinę, nim z Thrallem nie pozostało 10 osób. Wtedy też zawrócili. Powrót też był spokojny w wydarzenia, nic ciekawego tylko powrót złego Thralla, z jego ziomkami. Kiedy wszyscy wrócili do pieczary, okazało się, że jednak nie wszyscy. Brakowało dwóch ludzi Magnara. Thrall był nieco przerażony tym faktem, był to kolejny przypadek, kiedy jego ludzie znikali. Postanowił nie ryzykować i zawrócić do wioski. Gdy tam dotarł, nakazał swoim ludziom, by pod żadnym pozorem nie zapuszczali się na tamte tereny. Nie chciał tracić kolejnych ludzi, a wysyłanie ich tak, gdzie ludzie giną bez przerwy to zły pomysł. Thrall nie wierzył w magię, ale tam działo się coś złego. Coś, co mogło się źle skończyć, więc ten wolał nie ryzykować i nikogo tam nie puszczać.

Anya czym prędzej oddaliła się od swojego klanu. Zapewne teraz to ona będzie uznawana za zbrodniarza. W końcu zabiła człowieka, ich dzikiego brata, który tylko zgodnie z chorą kulturą pragnął pojąć za żonę upatrzoną kobietę oraz spłodzić potomstwo. Dodatkowo kobieta poprzez ucieczkę, tak jakby pozostawiła na pastwę losu dotąd wiernych jej ludzi. Jednakże tej pamiętnej nocy myśliwi sprzeciwili się jej i nie chcieli jej pomóc. To było po prostu dla niej za dużo.
Pierwsze co zrobiła do znacząco oddaliła się od terenów przeczesywanych przez myśliwych. Ci zapewne będą trzymać się ustalonych tras, więc tutaj Anya mogła śmiało ich zostawić za sobą. Dodatkowo nadciągała ciężka pora wiecznych śnieżyc, więc budowa domostwa mogłaby być bardzo ciężka i czasochłonna. Zatem wyzwolona kobieta postanowiła przeczesać teren w celu odnalezienia jakieś jaskini, którą mogłaby wykorzystać jako schronienie. Najważniejsze aby wejście było ciasne, tak aby tylko drobna kobieta ze zbroją mogła wejść. Gdyby takiej aż wąskiej nie było to zawsze mogła z drewna bądź innych kamieni zrobić coś na wzór drzwi, zasuwo, aby nikt niepowołany nie dostał się do środka. Następną kwestią było pożywienie, albo woda. Wpierw jednak drewno, aby mogła je użyć do ogrzewania swojego przybytku jak i siebie. Tutaj wodą mógłby być śnieg, który pod wpływem ciepła śmiało by się roztopił, jedynie jakiś kamień ze żłobieniem, do którego woda by wpadała, albo inny patent, np do szmatki śnieg i z tego do jakiegoś zbiorniczka. Coś do jedzenia? Tutaj Anya jaka myśliwa wykorzystywała swoje doświadczenia. Przecież posiadała uzbrojenie, pomysłowość oraz lekkie swoje zapasy, które mogły posłużyć jako przynętę dla większych drapieżników. Doły, przykryte śniegiem, który pod naporem zapadłby się, bądź prowizoryczne zasieki? To powinno wypalić.

Niestety Anyi nie udało się znaleźć żadnej jaskini. Jeśli chciała na jakąś natrafić musiała szukać dalej.
Podobnie słabo szło z jedzeniem. Pułapki zostały rozstawione, niestety nic się w nie nie chciało złapać.
Jedynie z wodą poszło dobrze, wszak śniegu było co niemiara.
Po jakimś czasie pojawił się powód przez który jedzenia nie było. Sporych rozmiarów cieniokot. Był znacznie większy od dziewczyny, czarny w białe pręgi. Musiał być głodny, bo postanowił zaatakować.
Skoczył i otrzymał cięcie w bok. Po tym ciosie nabrał respektu do przeciwnika, zaczął okrążać i szukać odpowiedniego miejsca i momentu na atak. Bił ogonem po swych bokach i warczał na dziewczynę, ale trzymał się na dystans. Wreszcie skoczył... i dostał prosto w głowę jednym z mieczy. Przeżył jednak cios i był coraz bardziej wściekły, machał łapami, próbując tak trafić Anyę, ale bezskutecznie. W końcu kolejny raz postanowił zaatakować paszczą. Tym razem skutecznie, rzucił się myśliwej do gardła. Takie ugryzienie często bywało śmiertelne. W końcu cieniokoty tak właśnie zabijają swe ofiary, przegryzając gardła. Dziewczyna upadła, zwierzak przygniatał ją i zaciskał szczęki na jej szyi. Kły przechodziły między kółeczkami kolczugi i wbijały się coraz głębiej raniąc Anyę.
Nagle zwierzak rozluźnił ugryzienie i odskoczył charcząc. Najwidoczniej nie miał jeszcze w ustach metalu. Kawałek kolczugi zdobyty na wronach, który chronił szyję nie do końca spełnił swoje zdanie. Zęby przeszły między kółkami, ale metal był piekielnie zimny i bardzo niesmaczny.
Ciężko ranne zwierze ryczało i charczało. Cieniokot spodziewał się ciepłej krwi, a zamiast tego posmakował metalu.
Myśliwa nie miała zamiaru czekać na to co zwierzak postanowi zrobić, zaatakowała i trafiła go prosto w łeb. Tym razem przedstawiciel kotowatych nie przeżył.
Anya zyskała pożywienie, oraz ranę szyi, wciąż jednak nie miała schronienia, a posoka może ściągnąć kolejne drapieżniki, z którymi walka może nie być już tak szczęśliwa...