Wysokie Serce

Ludzie spotkani przez Gerolda na pierwszy rzut oka starali dojrzeć się coś spod kaptura, próbowali wypatrzeć jedną z tych parszywych mord które ostatnio były tak często opisywane na różnych listach gończych. Niestety, nie mogli niczego wypatrzeć z racji głębokiego kaptura. Co niektórzy po prostu go ignorowali i szli dalej, ale paru chłopów wskazało mu drogę. Gdy dotarł do sołtysa, ten obejrzał go wzrokiem. Lekko wytrzeszczył oczy gdy padło pytanie, ale wyglądało na to jakby był to jakiegoś rodzaju łowca nagród. Wyglądał też przyzwoicie. Chwilę się zastanowił, przyłożył palec wskazujący do brody i głośno stęknął. - Hmmmm, taak. Słyseliśmy że na północy gdzieś się pałętajo. Mówili nam to nasi sąsiedzi, że kręcą się obok ich wioski. A ona jest milę w tamtą. - powiedział i wskazał północ. - Oby tylko nas nie napadli. - westchnął.

Tym razem nikt nie miał problemu z rozpoznaniem twarzy Gerolda, toteż nikt nie sugerował się podświadomie że może to być jakiś dezerter bądź banita. Omijali go w spokoju i nie łypiąc na niego wzrokiem, pozwalali jechać dalej. Gdy dotarł w końcu do sołtysa, który okazał się być chudym acz wysokim mężczyzną, został przez niego przywitany. Wyciągnął do niego prawicę i się serdecznie uśmiechnął, zdawał sobie sprawę że jest nieznajomym, ale miał on całkiem wesołe usposobienie. Na zadane pytania, pogładził się po swojej koziej bródce i się chwilę zastanowił.
- Ano z trzech ich jest. I przychodzą prawie codziennie, ostatnio to byli dzisiaj rano.
Nie zabierają dużo, ot czasami kurę lub dwie. Tyle żeby przeżyć, nie mogę się na nich gniewać. - uśmiechnął się na zakończenie, po czym spojrzał na gasnący horyzont. - Niech pan nie robi im krzywdy, to dobrzy ludzie. A może zechce pan przenocować w mojej izbie? Moja żona gotuje dziś pyszny gulasz, w zamian mógłby pan opowiedzieć nam parę historii, które moje dziatki tak uwielbiają. - spytał się, każdy przybysz który nie był żołnierzem chcącym zabrać im wszystko był mile widzianym gościem u Sołtysa Ronalda.

Sołtys wyraźnie odetchnął z ulga gdy się okazało że Gerold nie zrobi im żadnej krzywdy,  nie lubił on żadnego rodzaju przemocy, a widok krwii napawał go jedynie obrzydzeniem. Uśmiechnął się do podróżnika i mu podziękował.
- Mów do mnie Ronald, tak jak wszyscy przyjaciele. - przerwał mu, żeby się przedstawić. - Oczywiście, od razu przyślę kogoś żeby pana wezwał, albo ich sam przyprowadzę. Co pan woli? - spytał się, a gdy przyszło do omawiania kolejnej kwestii chwilę się zamyślił. Niby w wiosce były dzieci, ale to przecież nie od niego zależało. W końcu odcharknął flegmę z gardła i wskazał na drugi dom po lewej.
- Tam mieszka kowal Jan. Ma dzieciaka, ale musisz sam go poprosić. Dziecko to w końcu nie koń, a człowiek. - oznajmił.

Ronald nie widział żadnego problemu w tym żeby wysłać jednego z parobków do Gerolda. Gdy tylko przybysz sobie odszedł, sołtys wrócił do tego co robił wcześniej, do garbowania skóry. W tutejszej wiosce, był on garbarzem.
Po dojściu Vyrwela do domu kowala i zapukaniu w drzwi, przez dobrą chwilę nic się nie działo. Dopiero potem zza winkla wyszedł srogo umięśniony mężczyzna z blond wąsem. W szmatę którą miał w dłoniach, wycierał sadzę i innego rodzaju bród.
- Jaki tam Jan, Janus. Tylko Ron to zgrywus i mówi na mnie w ten debilny sposób. - powiedział i pokręcił głową, po czym wyciągnął prawicę. Jeśli rycerz uścisnął mu dłoń, mógł zauważyć że człowiek ten miał parę w łapach i nie można było go nazwać słabym. - Janus syn Tytusa syna tego Fergusa. - powiedział dumnie, w końcu jego dziadek był dobrze znanym kowalem w Wysokim Sercu i okolicach. Gdy przyszło do wysłuchiwania propozycji Gerolda, kowal zdał się chwile zastanawiać, różne myśli przechodziły po jego tęgiej i łysej główce, aż w końcu odpowiedział. - Dziwne to trochę cny rycerzu, że chcesz syna kowala na giermka, ale niech będzie. Mam trzech synów, najstarszy skończył jedenaste dni imienia - ale go nie puszczę, już go zacząłem uczyć fachu. Drugi ma dziewięć lat, a trzeci osiem. Wybierz któregoś, a może chcesz ich obejrzeć? O! Albo dwóch zabrać? Mniej gotowania będę miał! - roześmiał się na koniec ze swojego żartu.


Drowned

Janus roześmiał się gromko na oświadczenie rycerza, to było jasne że nie mógł wziąć dwójki, a poza tym sam kowal musiał mieć jakieś zabezpieczenie. W końcu dzieci czasami w ogóle długo nie żyją.
- A więc Krasusa. - powiedział i pogładził swojego wąsa. - Dobrze, bardzo dobrze. Silny z niego chłopak, umie ostrzyć narzędzia to i z mieczami problemu nie będzie. - oznajmił. - Odprawię go skoro świt, dać mu jakieś specjalne rzeczy? - zapytał, a gdy uzyskał odpowiedź uśmiechnął się raz jeszcze po czym zaczekał aż gość się oddali, wtedy też Gerold mógł usłyszeć radosny okrzyk.
- KRASUS! Maleńki, tatko załatwił Ci wspaniałą przyszłość, zostaniesz ryc.. - już dalej ucichło, bo Janus schował się w drzwiach domu i najpewniej zaczął wszystko wyjaśniać chłopakom.


Słońce coraz bardziej chowało się za horyzontem, a jedyna lampa na środku wioski została już zapalona przez Ronalda. Gdy ten zobaczył idącego rycerza, uśmiechnął się do niego i podbiegł wymachując spaloną zapałką do lampy.
- Chodźmy już panie, gulasz stygnie i dziatki mi się niecierpliwią na waszmościowe opowieści. - powiedział szczęśliwie i odwrócił się od niego nie czekając na odpowiedź, zaczął go prowadzić do swojej chałupy.

Żona Ronalda, zwana w wiosce Starą Hildegardą nalała do wszystkich siedmiu misek sporą porcję gulaszu. Jak też wypadało, największy kawał mięsa wrzuciła do miski Gerolda, był w końcu gościem i był szlachetnie urodzony. Gdy tylko Gerold zaczął opowiadać, szmery przy stole ustały, a jak tylko dzieci usłyszały gdzie rycerz usłyszał tę historię zabuczeli podekscytowani. Zazwyczaj goście ich ojca opowiadali im historie z niedalekich krain o polowaniach, pojedynkach o kobiety czy o wojnach. Tym razem jednak dana była im prawdziwa gratka i wszyscy - nawet Hildegarda z Ronaldem - siedzieli wpatrzeni jak w Wielkiego Septona. Gdy tylko Gerold skończył, doskoczyły do niego malutkie dzieci i ciągały za kurtę. - Plose pana, a oni mieli dzieci? - spytała córka gospodarza. - A gdzie jest teraz ten miecz? - spytał siedmioletni syn Ronalda. Stary uśmiechnął się do gościa pobłażliwie i zaczął odganiać swe pociechy. - No dajcie panu Geroldowi zjeść, później może wam odpowie. Teraz skończyć jeść, modlitwa i do posłania. - powiedział uśmiechając się, po czym raz jeszcze spojrzał na Vyrwela i przepraszająco się skłonił.

Dzieci zrobiły duże oczy gdy Gerold obiecał opowiedzieć im coś jeszcze, nie mogły się tego doczekać, w końcu najnowszy gość ich ojca znał takie opowieści, jakich dotąd żaden podróżny im nie opowiedział. Grzecznie odstąpili od gościa i tak jak ojciec im przykazał zabrali się do jedzenia, wkrótce też skończyli i położyli się na swoich łóżkach. Pomimo że była to rodzina chłopska i to w Dorzeczu, to Ronald nie mógł skarżyć się na biedę. Najwyraźniej cnoty które reprezentował przed Siedmioma, odpłacały mu się z nawiązką. Toteż i Vyrwel mógł sobie pozwolić na osobny pokój z łóżkiem, które oryginalnie należało do brata sołtysa, Michaila który teraz znajdował się w wojsku.
Noc minęła wszystkim spokojnie, bez żadnych wypadków czy dziwnych snów. Kogut zapiał gdzieś o godzinie piątej i choć jego głos nie wiadomo czemu szybko zamarł, zdążyło to wybudzić Rona. Ten trochę skonfundowany podszedł do okna i przetarł swoje oczy, wtem zobaczył trzech banitów którzy biegli z jakimś czymś szamocącym się w worku.
- Hilda! Budź pana Gerolda! - krzyknął szeptem. - Panowie rozbójnicy przyszli. - powiedział jeszcze i ciągle ich obserwował, tym razem podbiegali pod warsztat Janusa i powoli zaglądali do niego w okna. - Panie Geroldzie, dobrze że pan jest. Tam są, tylko niech pan ich nie krzywdzi. - wyszeptał i spojrzał na niego pobłażliwie.

Hildgearda bez gadania od razu pomogła założyć Vyrwelowi jego pancerz, a że Ronald już nieraz gościł podróżnik pośród których znajdowali się też rycerze, miała małą wprawę w "oporządzaniu rycerza" jak to żartobliwie nazywała. Gdy Gerold dotarł do sołtysa, banitów już dawno nie było przy warsztacie kowala, tym razem myszkowali u pszczelarza i szukali beczułek z miodem.
Nie zauważyli oni ani Gerolda, ani Ronalda przemykającego się do stajni który pobiegł przygotować konia. Dopiero gdy zabrzmiał róg, a wszystkie psy na wsi się rozszczekały, dezerterzy zdali sobie sprawę że zostali nakryci. Spojrzeli po sobie i potem na Gerolda, potem raz jeszcze na siebie i krzyknęli równocześnie.
- Spieeerdalamy! - po czym zerwali się do biegu, nie wypuszczając ze swoich rąk żadnej ze zdobyczy, do tego czasu przed dom zdążyli też wyjść chłopi w srogiej obawie o wrogiej armii która chciała ich teraz złupić.

Gdy Gerold dobiegł do stajni, zastał już w połowie osiodłanego wierzchowca. Szybko pomógł dokończyć robotę i wsiadł na konia, zaczął jechać w kierunku gdzie uciekli banici. I choć z początku nie było ich nigdzie widać, to prędkość jaką dawał koń pozwoliła Vyrwelowi zobaczyć że w pewnym momencie trójka dezerterów zniknęła gdzieś w trzeciej ścieżce od prawej. Po skręceniu w tą ścieżkę, zobaczył chowającą się głowę pod klapą w podłodze pośród ruin jakiegoś domu. Jego hart od razu doskoczył do klapy i zaczął ją drapać i szczekać.
- Zostaw nas w spokoju kundlu! - krzyknął jeden z nich wyraźnie przerażonym tonem. - ku.. mów.. że.. nie powi.. tyl.. tu siedzie... - mógł usłyszeć rycerz od razu po zbliżeniu się do klapy, która lekko drżała. Można było z tego wywnioskować że ktoś ją trzyma od spodu, a jego ręka po prostu niemożebnie mocno się trzęsie.

Gdy tylko Hart zszedł z klapy do piwnicy, gdy tylko przestał ujadać i drapać w drewno, tworząc przy tym niemiły dla ucha dźwięk, bandyci w środku wyraźnie odetchnęli. Gerold mógł usłyszeć tam jakieś szepty, lecz nic konkretnego, prawdopodobnie naradzali się co teraz zrobić. Po przemowie Vyrwela nadal nie postanowili stamtąd wychodzić, nie chcieli ryzykować, natomiast klapa lekko się uchyliła i wydobył się stamtąd lekko poddenerwowany głos.
- Cz-czego chcesz? Śpiesz się. - powiedział, po czym przyszło Geroldowi na wyjaśnianie im swojej propozycji. Z jednej strony podobał im się pomysł dobrego zarobku, ale nie wiedzieli co o tym myśleć, po paru minutach żywych rozmów w piwnicy, w końcu wychylił się ten sam czubek głowy i rzekł.
-  Ssspierdalaj dziadu! - powiedział i rzucił w jego stronę małym kamyczkiem, oczywiście nie mając w zamiarze go trafić, a jedynie odegnać jak niechcianego psa.